Πρωτομαγιάτικο

Αφιέρωμα

στην υποταγμένη

πυραμιδική εργατική ηγεσία:

Συνδικαλιστική  Ελίτ

Απέναντί μου πάνω-μπρος απ’ την εξέδρα στέκεσαι Συνδικαλιστική Ελίτ. Δε σε γνωρίζω* σε ξέχασα! Πως έγινες στρουμπουλή, τετράπαχη! Σε βλέπω ξαπλωμένη στις πολυθρόνες: τις κομματικές τις εργοδοτικές των πολυτελών σου γραφείων! Δίπλα μου μήτε σε ακούω-ούτε σε βλέπω! Δεν μου γράφεις δεν μου τηλεφωνείς δεν μ’ επισκέπτεσαι. Που είναι:  οι συγκεντρώσεις οι συνελεύσεις οι συμμετοχές

τα κοινωνικά όργανα; Που, σε ποιον, από πού θα μιλήσω πού, πότε θα προτείνω πότε, πώς θ’ αποφασίσω; Κανείς δεν μ’ ακούει μήτε με βλέπει ούτε μ’ αφουγκράζεται. Είμαι μόνη αισθάνομαι μόνη δρω μόνη!  Μια Τάξη δίχως εκπροσώπους! Α, συγνώμη Ελίτ μου, ξέχασα  σε βλέπω: αγκαλιασμένη με τ’ αφεντικά μου να χειροκροτάς τους κομματοαρχηγούς -τους υπηρέτες των αφεντικών μου- και μπροστά τους να στέκεσαι σκυφτή!

Α! Ναι! Σε ξαναβλέπω που, αγριωπή απέναντί μου, μεταφέρεις τις αποφάσεις των εντολέων σου. Μα, πάλι ξέχασα, σε βλέπω ξανά τότες, που την ψήφο μου αρπάζεις                τη βούλησή μου που νοθεύεις. Ούτε αυτό, διεφθαρμένη Ελίτ  δεν αρνήθηκες από το σύστημα: ΤΗ ΝΟΘΕΙΑ αφού την ψήφο μου  αλλοιώνεις και, απ’ την κάλπη, βγάζεις άλλο απ’ αυτό που  επιλέγω. Κι ύστερα μου λες πως το σύστημα θ’ αλλάξεις* εσύ, για μένα!

 01/5/2509 μ.Δ. (μετάΔημοκρατία)