«ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ Η’ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ»

Του Γεωργίου ΠαπασίμουΔικηγόρου

Αν, σε γενική θεώρηση, στην σημερινή εποχή του μανιακού κερδοσκοπικού καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, η γνωστή και «κατακρεουργημένη» από διάφορους, φράση της Ρόζας Λούξεμπουργκ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», είναι εξόχως επίκαιρη, η παράφρασή της και η προσομοίωσή της, εν σχέσει με την κατάσταση της Ελλάδος, θα ανταποκρίνονταν πλήρως στο «κλεπτοκρατισμός ή σοσιαλισμός».

Τέσσερις περίπου δεκαετίες, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, η μεταπρατική παρασιτική και εξαρτημένη οικονομική ολιγαρχία του τόπου, συνεπικουρούμενη από την πολιτική εξουσία, που άσκησαν τα δύο κόμματα, ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ., τα οποία μετατράπηκαν σταδιακά, από απλές «θεραπαινίδες» αυτής, σε οργανικό τμήμα της, ξεπέρασαν όλοι μαζί «τον εαυτό τους», ως προς το μέγεθος και την γιγάντωση του κλεπτοκρατισμού, με θύματα την πλειονότητα του Ελληνικού Λαού, που τον οδήγησαν στην φτωχοποίηση και την εξαθλίωση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά διέσυραν την Ελλάδα, η οποία μετατράπηκε σε «πειραματόζωο» της παγκόσμιας κερδοσκοπικής «συνωμοσίας» κατά των βασικών ατομικών και συλλογικών εγγυήσεων κάθε πολίτη.

Πρόκειται για την απόλυτη καταστροφή της Χώρας. Το υψηλό δημόσιο επαχθές χρέος της Ελλάδας αντιστοιχεί στο ήμισυ του εθνικού πλούτου, που εξήχθη από την παρασιτική ολιγαρχία στα ασφαλή «καταφύγια» του εξωτερικού. Είναι χαρακτηριστικό, ότι το έγκυρο Γερμανικό περιοδικό SPIEGEL δημοσίευσε, χωρίς να διαψευσθεί από κανέναν, ότι μόνο στις Ελβετικές τράπεζες είναι κατατεθειμένο από Έλληνες το ποσό των 600 δισ. ευρώ !!! Το, δε, οικονομικό μοντέλο, που μας «κληροδότησαν» όλοι αυτοί, έχει φθάσει στο απόγειο του μεταπρατισμού και της «αρπαχτής», με ανύπαρκτη παραγωγική βάση και ανταγωνιστικότητα, παρά το γεγονός, ότι η Ελλάδα έχει πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα και εισέρρευσαν τεράστια ποσά από τα τέσσερα Ευρωπαϊκά Προγράμματα Στήριξης, τα οποία, αντί να αποτελέσουν το πλαίσιο της παραγωγικής βάσης και ανάπτυξης αυτής, μετατράπηκαν σε ατομικές καταθέσεις του ιδιοτελούς κοινωνικού τμήματος.

Και, ενώ ο τόπος έχει εισέλθει σε τροχιά παρακμής και χρεοκοπίας, οι δυνάμεις, που ευθύνονται γι’ αυτή την καταστροφή, συνεχίζουν απτόητες, ακόμα και τώρα, την προσπάθεια αποπροσανατολισμού, για την υφαρπαγή της ψήφου του Έλληνα πολίτη, προκειμένου να τον «εξανδραποδίσουν» περισσότερο στην συνέχεια.

Έτσι, σήμερα, που, ως Χώρα και ως Έθνος, βρισκόμαστε στην μεγαλύτερη κρίση μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, απαιτείται η αντίδραση κάθε Έλληνα, που δεν ανήκει στο ιδιοτελές κοινωνικό τμήμα, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, έτσι ώστε, στις προσεχείς Εκλογές, να υπάρξει σκληρή πολιτική «τιμωρία» των υπευθύνων και να αρχίσει να «ξετυλίγεται το κουβάρι» του άθλιου κλεπτοκρατισμού στην Ελλάδα.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι, η ψήφος του κάθε πολίτη μπορεί να μετατραπεί ή σε «εργαλείο» ισχυρής επαναδιαπραγμάτευσης της σημερινής, οδυνηρής οικονομικής διεθνούς κηδεμονίας ή, αντίστοιχα, σε «εργαλείο» πλήρους υποδούλωσης, εάν, για μια ακόμα φορά, οι δυνάμεις του δικομματισμού καταφέρουν να αποσπάσουν και να υφαρπάξουν την ψήφο μεγάλων τμημάτων του Ελληνικού Λαού, με τους γνωστούς τρόπους τους.

Απαιτείται, ο Ελληνικός Λαός, σε αυτή την κρίσιμη ιστορική συγκυρία για την Ελλάδα, να θέσει ο ίδιος την διαχωριστική γραμμή μεταξύ του κλεπτοκρατισμού και ενός άλλου πολιτικού συστήματος, αυτού του δημοκρατικού σοσιαλισμού, που δικαιούται η Ελλάδα και ο Λαός της, προκειμένου να υπάρξει ένα άλλο σχέδιο συγκρότησης του πολιτικού συστήματος και η εφαρμογή ενός διαφορετικού παραγωγικού αναπτυξιακού οικονομικού μοντέλου, με κύριο βάρος την περιφερειακή ανάπτυξη, την ποιοτική γεωργία και στοχευμένες επενδύσεις στους τομείς, που η Ελλάδα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (ενέργεια, τουρισμός, γεωργία ορυκτός πλούτος και υπηρεσίες) και την συγκρότηση ενός ισχυρού κοινωνικού δικτύου προστασίας των ατομικών και συλλογικών εγγυήσεων και κοινωνικών δικαιωμάτων κάθε Έλληνα.

Απαιτείται, ο Ελληνικός Λαός, εκτός από την διάσταση της «τιμωρίας» και της σκληρής αποδοκιμασίας του κλεπτοκρατισμού, να συστρατευθεί και να δώσει πολιτικό βάρος στις προοδευτικές σοσιαλιστικές δυνάμεις της Χώρας, όπως, για παράδειγμα, αυτή της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜ.ΑΡ.), που μπορεί να αποτελέσει τον «καταλύτη» για την ανασυγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου στην Ελλάδα και της δημοκρατικής παράταξης, η «ψυχή» της οποίας έχει «τραυματισθεί» βαρύτατα, από την ηγετική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., το οποίο έχει «μεταλλαχθεί» σε ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό μόρφωμα, μη έχοντας την παραμικρή σχέση με το ριζοσπαστικό σοσιαλιστικό κίνημα, που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.