ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ 800.000.000.000 ευρώ .ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΎ ΣΥΝΔΡΌΜΟΥ

ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ 

ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ  800.000.000.000 ευρώ.
ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ.

ΜΕΤΑΞΥ  ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ 

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΎ ΣΥΝΔΡΌΜΟΥ

Toy Στέφανου Λουκά 

18-8-2016 stefloukas@ath.forthnet.gr

(Καλημέρα αγαπητέ κύριε Ζωχιέ

Σας ευχαριστώ και πάλι για τις  δημοσιεύσεις των σχολίων μου

Σας στέλνω ένα ακόμη σχόλιο  το οποίο πιστεύω οτι σας ενδιαφέρει)

Σε ειδικές επιτροπές βουλευτών ανατέθηκε πρόσφατα η εξέταση του θέματος  των εκκρεμών πολεμικών αποζημιώσεων και από τις επιτροπές αυτές  διατυπώθηκε ομόφωνα η πεποίθηση ότι πρέπει να ενεργοποιηθεί άμεσα η διεκδίκηση των αποζημιώσεων. Έγινε μάλιστα έκκληση να υπάρξει ομοφωνία όλων των παρατάξεων. Το όλο θέμα χρήζει ,ωστόσο, μίας σειράς αποσαφηνίσεων ως προς την  ορολογία  και τον καθορισμό των πεδίων των οφειλών  καθ’ όσον,  ως γνωστόν, οι επιτεθέντες στον Β’ΠΠ  ήταν σύνολο κρατών και όχι μόνο η Γερμανία .Χρήζει επίσης καθορισμού η μεταβολή  του πεδίου των χρεώσεων  αφότου η εκτέλεση των αποφάσεων ελέγχετο μετέπειτα από τους συμμάχους νικητές και όχι από τους ηττημένους.   
Ο όρος ,πρώτα απ. όλα, διεκδίκηση περιέχει την έννοια της αμφισβήτησης του πραγματικού δικαιώματος και επομένως η χρήση του ως προς τις πολεμικές αποζημιώσεις είναι νοηματικά λανθασμένη. Η υποχρέωση  των αποζημιώσεων είναι αυτονόητη για καταστροφές  που προκαλεί ο επιτιθέμενος, αν και η χρηματική αποκατάσταση των θυμάτων είναι ουσιαστικά  μόνο παρηγορητικού διαμετρήματος. Χρησιμοποιείται επίσης ο τραγελαφικός όρος «κατοχικό δάνειο» ως εάν επρόκειτο για κάποια ηθική υποχρέωση της Ελλάδος να παραχωρήσει εδάφη  για εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων. 
Ως γνωστόν αντίθετα ,μετά τους αρχικούς ιπποτισμούς εμπρός από τους μαχητές των οχυρών της Θράκης (Ρούπελ  κλπ) ο γερμανικός στρατός άσκησε τρομοκρατία με βασανιστήρια και εκτελέσεις αντιστασιακών και περαιτέρω απανθρωπίες .Δεν επρόκειτο δηλαδή για κατασκηνώσεις προσκόπων, ούτε φιλοξενία προσφύγων με παραχώρηση-προσφορά συσσιτίων , ώστε να μιλάμε για ανθρωπιστικό δάνειο. Η αντικαταβολή εν πάση περιπτώσει χρηματικών ποσών από εμπλεκομένους ,σε συνθήκες πολέμου , σε εγκλήματα ,κακουργήματα κλπ έχει κάποιο ανακουφιστικό  αποτέλεσμα, αλλά σε περίπτωση απώλειας ανθρώπων οι πράξεις είναι φυσικά ανεπανόρθωτες διότι η ανθρώπινη ζωή δεν μετατρέπεται σε εμπόρευμα. 

Οι ένοχοι και συνένοχοι ,βεβαίως, για τα εγκλήματα του β παγκοσμίου πολέμου έχουν όλοι πεθάνει και ανεγείρονται ως εκ τούτου περίπλοκα προβλήματα ηθικού και εκδικαστικού περιεχομένου.  Η απαίτηση δηλαδή μετά από 70 χρόνια από την Γερμανία χρηματικών επανορθώσεων για τις καταστροφές του β’ Π. Π επισύρει  σύνθετα ερωτήματα .Το υπολογιζόμενο ,πάντως, ποσό για τις καταστροφές ,τα θύματα και την ψυχική οδύνη των κατεχομένων θα υπερέβαινε τα 800 δισεκατομμύρια ευρώ. Θα σημειώσουμε ότι  η Ελληνική απαίτηση υπόκειται σε ανάλυση και εκ μέρους     των άλλων χωρών και ,δεδομένης της παρέλευσης  μεγάλου διαστήματος από τα γεγονότα, μπορεί χαρακτηρισθεί  από αυτές  ως  παράδοξος μεταχρονισμός . Ο χαρακτηρισμός αυτός  μπορεί  να  χρησιμοποιηθεί για γενίκευση της ανάλυσης  των πολιτικών δυνατοτήτων του ελληνικού  κράτους και να διαμορφώσει την συνολική  πολιτική τους απέναντι στην Ελλάδα. Είναι αναγκαία συνεπώς η μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα και θεώρηση του θέματος στο σύνολό του.

Ιστορικά  ,λοιπόν ,η απαίτηση των πολεμικών αποζημιώσεων είχε διατυπωθεί από την αρχή της μεταπολεμικής περιόδου αλλά είχε παραμερισθεί αφενός διότι είχε εξανεμισθεί η  πολιτική  ενότητα λόγω του εμφυλίου και αφετέρου διότι     οι Σύμμαχοι έθεταν το κώλυμα  ότι είναι νωρίς και ότι πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση.  Και βεβαίως η διαπραγμάτευση ως προς την καταβολή των πολεμικών αποζημιώσεων θα είχε νόημα εάν η χώρα που υποχρεώνεται να τις καταβάλει εξακολουθεί να ευρίσκεται σε σοβαρή οικονομική εξαθλίωση και καταβάλει μεγάλες προσπάθειες να επουλώσει τις πληγές του πολέμου

  Είναι γνωστό ,αντιθέτως ,ότι η μεταπολεμική Γερμανία εγνώρισε παραχρήμα μία άνευ προηγουμένου οικονομική ευημερία με κοινωνικές παροχές , παροχές πρόνοιας (Απαγορεύθηκε δια νόμου η επαιτεία)και μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα τετραπλάσιο τουλάχιστον από εκείνο του μέσου Έλληνα. Οι παροχές αυτές εκάλυπταν όχι μόνο τους Γερμανούς αλλά και τους   προσελκόμενους   μετανάστες. Γιατί λοιπόν οι σύμμαχοι έσπευσαν να εξασφαλίσουν υψηλό βιοτικό επίπεδο στους Γερμανούς και στους συμμάχους τους  ενώ στους νικητές του έπους του Σαράντα   επιφυλάχθηκε ο άληκτος της βιοπάλης στεναγμός  , ο κοινωνικός διχασμός ,  
  ο  διακρισιγενής  περιορισμός κλπ και απεθαρρύνετο ως πρόωρη η απαίτηση των αποζημιώσεων.(;)  Οι εικόνες αυτές  συνέθεταν  την παράσταση του παραδόξου στο Ευρωπαϊκό προσκήνιο , η οποία μετουσίωνε το φαινομενικό αποτέλεσμα της έκβασης του πολέμου. Αναπόφευκτα απέδιδαν έντονα και την αινιγματική αδυναμία διατύπωσης ορθολογικών αξιώσεων  εκ μέρους των Ελληνικών κυβερνήσεων. Θα ληφθεί υπ όψιν ότι η ναζιστική Γερμανία παρεδόθη άνευ όρων και ότι η χώρα ήταν στην διάθεση των συμμάχων για οποιαδήποτε υλική εξαίρεση και επιβολή υποχρεώσεων προς επανόρθωση των πολεμικών καταστροφών .Προκύπτει από τις έρευνες ,τελικά, ότι υπήρξε εκ μέρους των συμμάχων τυπική επιβολή υποχρέωσης προς καταβολή αποζημιώσεων στην Ελλάδα (Συνθήκες Παρισιού Λονδίνου κλπ) Όμως «αυτάρ Αμερικη άλλ ενόησεν» ,διότι κατά τον Ritschl Albrecht (Γερμανό καθηγητή)(και προς λύση του αινίγματος): «Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.» (περιοδικά SPIEGEL και THE GUARDIAN))  

 Άρα ,λοιπόν, για διαφορετικούς λόγους οι επανορθώσεις ακυρώθηκαν και επακολούθησε η γνωστή Ευρωπαϊκή εξέλιξη. Επί του θέματος, συνεπώς ,της διευκρίνησης των ευθυνών για τις καταστροφές του πολέμου ανέκυπτε η υπόθεση της ανακατανομής των ευθυνών για τις μετέπειτα εξελίξεις στην επανόρθωση των καταστροφών. Χωρίς αμφιβολία η «απαγόρευση» των αξιώσεων δεν ήταν σύλληψη αποκλειστική της μεγαλοψυχίας των Αμερικανών αλλά όλων των συμμάχων τους ,η οποία εξυπερετούσε διαφορετικούς σκοπούς αλλά και σκοπιμότητες. Μεταξύ των σκοπών της αναβολής ήταν και η αντικειμενική θεώρηση των ευθυνών όπου ,εκ του κοινώς ισχύοντος δικαίου, δεν ομογενοποιούνται συλλήβδην οι αληθινοί και μη συνένοχοι των ναζί  Εξ αιτίας μάλιστα του άκρως ειδεχθούς των γεγονότων είχε γίνει κοινώς αποδεκτό να εφαρμοσθεί η πολιτική της σιωπής ,εν όσω εφάνηκε ανθρωπίνως αδύνατον να διατηρηθεί το κλίμα της εκδίκασης των πεπραγμένων κατά την διάρκεια του πολέμου. Και στο κλίμα αυτό επελέγη ,όπως προκύπτει από τις συμφωνίες περί στάτους κβο, η ιστορική λήθη.  Εξ άλλου οι πρωταίτιοι είχαν τιμωρηθεί και δεν ήταν λογικό να υποχρεούνται στον ρόλο του διαρκούς απολογητή των θηριωδιών των ναζί (Καλάβρυτα Δίστομο κλπ) οι κοινοί άνθρωποι που είχαν και αυτοί απολέσει συγγενείς και ήταν και αυτοί θύματα της πολεμικής τραγωδίας κλπ. Μεταξύ των προεσκεμμένων ,από την άλλη μεριά, διαφαίνεται η σκιά της αποτροπής μίας ανασυσπείρωσης των μη ενοχοποιημένων ναζί  ,διασφαλίζοντας μία θεαματική ανάπτυξη της Γερμανίας ως επί νικηφόρας έκβασης του πολέμου. Η ανάπτυξη έτσι θα πραγματοποιούσε το όνειρο εκείνων που είχαν πιστέψει σ’ αυτήν ,ενώ θα ήταν και η αντιπαράθεση στους κοινωνικούς πειραματισμούς εκείθεν του παραπετάσματος. Η ανακίνηση λοιπόν του θέματος των πολεμικών καταστροφών και της υποχρέωσης γερμανών ασχέτων με τα γεγονότα να πληρώσουν αποζημιώσεις για καταστροφές των ναζί θα λειτουργούσε και σαν επαγωγή προς εκ νέου συσπείρωση ,ως επί κοινής απειλής , και υιοθέτηση ακόμα  και των  τότε ναζιστικών στόχων. Η απαίτηση, έτσι , σήμερα χρηματικών επανορθώσεων για τα εγκλήματα των ναζί,  εάν δεν αναλυθούν αντικειμενικά τα αίτια της εκκρεμότητας,  ενώ αντηχεί  σαν  κάτι το  μεταφυσικό ,είναι και πολιτικά ασύμφορη. Τα αντικειμενικά αίτια ,όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως, δεν επιτρέπουν να ξεχασθούν οι αποζημιώσεις;. Και είναι ηθική υποχρέωση της Ευρωπαϊκής κοινότητας να τις υποστηρίξει .Η Ελλάδα εξάλλου ως πληθυσμιακά μικρή χώρα δεν έπρεπε να εξυπηρετεί χειρισμούς πολιτικής κατήχησης .   

Ποιος όμως πρέπει να καταβάλει τις επανορθώσεις ώστε να μη αναιρείται το αξίωμα του διακριτικού δικαίου; 
Η απόδοση  πρέπει να περιέχει το ερμηνευτικό της μήνυμα .Πρέπει δηλαδή να απαιτηθεί από  όσους συνειδητά , δηλαδή εν γνώσει τους ότι πρόκειται για παραποίηση των συμφωνιών ,διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή  ανισότητα και ευνοήθηκαν η αποκόμισαν κέρδη από το «Γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα».Στοιχειώδης αρχική διόρθωση που θα συνέτεινε στην διευθέτηση των επανορθώσεων ,θα ήταν να ακυρωθεί η τραγελαφική σκόπιμη αναγνώριση του προνομίου της Γερμανίας για κατοχή της οικονομικής κυριαρχίας επί της  Ευρώπης ,ώστε να τους προσφερθεί η δυνατότητα να διερωτηθούν από πού προέρχεται η πολυτέλεια και τι σημαίνει ακριβώς . 
Η ενδεχόμενη βεβαίως απόδοση των πολεμικών επανορθώσεων εγείρει το ευμέγεθες πρόβλημα του πως θα διατεθούν και πως θα αποτραπεί η ανακύκλωση προς το σημείο προέλευσης. Η δέσμευση στην διάθεση τους για την δημιουργία ιδρυμάτων κοινής ωφέλειας , την προληπτική Ιατρική, την Ιατρική έρευνα, την καλλιέργεια του αντιπολεμικού πνεύματος και της αξιοκρατίας θα ήταν  αναγκαία συνθήκη  αναγνώρισης των προϋποθέσεων απόδοσής τους.         

Οποιαδήποτε ,εν τέλει, συσχέτιση των οφειλών αυτών με την πρόσφατη οικονομική εξαθλίωση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα σοβαρής σύγχυσης και θυμίζει  την στάση εκείνων οι οποίοι μετά από θεομηνίες, πυρκαγιές κλπ αντί να επανορθώσουν αμέσως τα πλήγματα, περιμένουν  την αποζημίωση από τους συγγενείς των εμπρηστών  η από το πνεύμα του κακού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γίνει μετατόπιση της αιτιολογίας της σημερινής δοκιμασίας των Ελλήνων στο μακρινό παρελθόν  διότι η σημερινή κατάσταση έχει την δική της ενδογενή αιτιοπαθογένεια.