Το ανεστραμμένο «είδωλο» της Ελλάδος

Του Γεωργίου Παπασίμου

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε στην κυριολεξία το ανεστραμμένο «είδωλο» της εικόνας, που έδωσαν στη χώρα μας τις τελευταίες δύο δεκαετίες το οικονομικό κατεστημένο και η πολιτική εκπροσώπηση αυτού ως ισχυρής δηλαδή οικονομικά χώρας. Η τεράστια όμως δημοσιονομική κρίση, που αποτελεί το οξύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, σάρωσε και απογύμνωσε όλες αυτές τις ψευδαισθήσεις. Τα ελλείμματα, το τεράστιο δημόσιο χρέος και η αιωρούμενη χρεοκοπία είναι τα συμπτώματα ενός γενικότερου πολιτικού και οικονομικού αδιεξόδου για το οποίο ευθύνονται όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, με προεξάρχουσα την απερχόμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., η οποία στην εξαετή διακυβέρνηση της έκανε έφοδο στην δημόσια περιουσία, διέλυσε κάθε ισορροπία στον δημόσιο τομέα και διόγκωσε όλες τις στρεβλώσεις του περιφερειακού παρασιτικού ελληνικού καπιταλισμού.

Το αδιέξοδο αυτό συνίσταται τόσο στην προϊούσα αποβιομηχάνιση, τον έντονο παραγωγικό μαρασμό και οξύτατο διογκούμενο παρασιτισμό της οικονομίας, όσο και από την έξαρση της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας του κράτους. Το τελευταίο αποτελεί τεράστια πολιτική ευθύνη της απερχόμενης κυβέρνησης της Ν.Δ., η οποία ξεφεύγει από το σύνηθες μέτρο αυτής, αφού μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή ζώνη και ιδιαίτερα στη ζώνη του ευρώ, επιβαλλόταν να υπάρξει πάταξη της διαφθοράς, ισχυροποίηση των προληπτικών μηχανισμών του κράτους και δημιουργία συνθηκών ανταγωνιστικότητας, που είναι το μοναδικό μέσο εθνικής πολιτικής παρέμβασης σε μια χώρα η οποία έχει ενταχθεί σε σκληρό νόμισμα και δεν μπορεί να ασκήσει αυτοτελή δημοσιονομική πολιτική και να εκδώσει χρήμα.

Η εφιαλτική αυτή εικόνα συμπληρώνεται και από τα μεγάλα ανοιχτά προβλήματα της εξωτερικής μας πολιτικής, τις δυσβάστακτες στρατιωτικές δαπάνες, το μεταναστευτικό πρόβλημα, που λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, τόσο για την κοινωνική ισορροπία της χώρας, η οποία είναι εύθραυστη στη σημερινή περίοδο της οικονομικής κρίσης και ύφεσης, όσο και στην απόδοση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που δικαιούνται οι κατατρεγμένοι και οι οικονομικοί πρόσφυγες, που στοιβάζονται στη χώρα μας αναζητώντας κι αυτοί ένα καλύτερο, πλην απατηλό, όνειρο ζωής.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδος σήμερα, πέραν των ανωτέρω δυσμενών πτυχών, είναι η μεγάλη ανεπάρκεια του κομματικού συστήματος, δυστυχώς όλων των αποχρώσεων, η ανυποληψία στη συνείδηση του λαού της δικαιοσύνης, η διαπλοκή των Μ.Μ.Ε. με την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, από την οποία απουσιάζει διαχρονικά η «εθνική συνείδηση», η γιγάντωση των πελατειακών σχέσεων που έχουν λειτουργήσει ως γάγγραινα σε όλους τους ενδιάμεσους θεσμούς (τοπική αυτοδιοίκηση, συνεταιριστικό κίνημα, συνδικαλιστικό κίνημα), που θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημείο ισορροπίας στην αναποτελεσματικότητα του κράτους, όπως συμβαίνει σ’ άλλες χώρες, π.χ. Ιταλία. Είναι δηλαδή η συνολική κρίση του πολιτικού μας συστήματος που αντί για εργαλείο επίλυσης των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων της χώρας έχει μετατραπεί το ίδιο στο μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας.

Είναι συνεπώς τεράστιες οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και όλων των άλλων κομμάτων της ευρύτερης αριστεράς, των συνδικαλιστικών ηγεσιών, αλλά και όλων των αιρετών στους ενδιάμεσους κοινωνικούς θεσμούς, να αποτινάξουν αυτό το «άγος» και να δημιουργήσουν τις συνθήκες αναγέννησης της Ελλάδος. Είναι εν τέλει μεγάλη ευθύνη και καθήκον κάθε Έλληνα πολίτη να αντισταθεί με κάθε μέσο για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, σε όλες τις πτυχές της, αφού ως τελευταίος υπερασπιστής αυτής είναι ο πατριωτισμός των Ελλήνων, σύμφωνα με το ακροτελευταίο άρθρο του Συντάγματος.