ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΗΦΕΙΑ

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Ο χρόνος στην Ελλάδα έχει αποκτήσει θηριώδεις διαστάσεις σμίκρυνσης. Κάθε μέρα η Χώρα, σταθερά και βασανιστικά, βυθίζεται στην κατήφεια και κατάθλιψη. Οι «ρυτίδες» του μεταπρατικού και αντιπαραγωγικού Ελληνικού καπιταλισμού δεν μπορούν, πλέον, να καλυφθούν, όσες «επανορθωτικές επεμβάσεις» και αν έγιναν ή επιχειρούνται να γίνουν, από την οικονομική και πολιτική «ελίτ» της Χώρας, που την έχει «ρίξει στην ξέρα» και την οδηγεί, μέσω της διεθνούς οικονομικής επιτροπείας, σε συνθήκες κοινωνικού «Καιάδα».

Καθημερινά, κοντινά μας πρόσωπα χάνουν την εργασία τους, κλείνουν το μαγαζί τους και οδηγούνται στην εξαθλίωση και την φτώχεια. Πολλά κοινωνικά, μεσαία κυρίως, στρώματα «στριμώχνονται» και «φλερτάρουν» με το κατώφλι του ορίου της φτώχειας, που, για την Ελλάδα, είναι όριο στοιχειώδους επιβιώσεως.

Η περίοδος της ψευδοκαταναλωτικής «ευδαιμονίας» της προηγούμενης δεκαετίας αποτελεί, πλέον, μακρινή εικόνα και η κοινωνική αυτή πτώση δημιουργεί τάσεις απομόνωσης, συσσώρευσης απογοήτευσης, αλλά και οργής, που αποτελεί ανησυχητικό στοιχείο, για το αν και πότε θα μετατραπεί σε κοινωνική αντίδραση και ανεξέλεγκτη εξέγερση.

Αποδείχθηκε, τελικά, ότι η «ισχυρή Ελλάδα του ευρώ» και του «αναπτυξιακού θαύματος» ήταν μία πρόσκαιρη, ανεστραμμένη φαντασίωση, ο «Δούρειος Ίππος» για την πλειοψηφία του μέσου Έλληνα, προκειμένου να επαναληφθεί, για μια ακόμα φορά, στην Ιστορία της Χώρας, η μεταπρατική «αρπαχτή» των σύγχρονων νέων οικονομικών «τζακιών», της διαπλοκής και της διαφθοράς. Σύγχρονα «τζάκια», που αποτελούν την διαχρονική συνέχεια των μαυραγοριτών, που «φτιάχθηκαν» οικονομικά από τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ, πάνω στις στάχτες και τα ερείπια του Εμφυλίου Πολέμου ή αυτών, που «μεγαλούργησαν» για ατομικό όφελος, με τα «θαλασσοδάνεια» της Χούντας των Συνταγματαρχών.

Είναι το ιδιοτελές τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας, το οποίο, μέσω της «λαμογιάς», του «κονέ» και της διαφθοράς στο Κράτος (πάντα υπό τις ιδιότυπες κομματικές «ομπρέλες» των κομμάτων εξουσίας στην Μεταπολίτευση), ιδιοποιήθηκε το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, που παρήχθη στην Χώρα αυτή, το μεγαλύτερο μέρος των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, τα οποία, αντί για παραγωγική ανασυγκρότηση του μη ανταγωνιστικού μεταπρατικού Ελληνικού καπιταλισμού, πήγαν στις τσέπες των επιτηδείων, που αποτελούν «εκλεκτά του μέλη». Είναι εκείνοι, οι οποίοι μετέτρεψαν σε καθημερινή συνθήκη, την διαφθορά και το «λάδωμα», τόσο στο εσωτερικό της Χώρας, όσο και στις σχέσεις της με τις διάφορες πολυεθνικές τύπου SIEMENS και τις εταιρίες οπλικών συστημάτων. Είναι, τέλος, εκείνοι, οι οποίοι, ενώ οικειοποιήθηκαν, για προσωπικό τους πλούτο, το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού δημοσίου χρέους των 350 δισ. ευρώ, τον Απρίλιο του 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε μπροστά στο φάσμα της χρεωκοπίας, φυγάδευσαν πάνω από 30 δισ. ευρώ καταθέσεών τους σε Τράπεζες του εξωτερικού.

Είναι, όμως, και εκείνοι, που, παρ’ όλα αυτά, μένουν στο απυρόβλητο, συνεχίζοντας, εν μέσω της σημερινής τραγικής οικονομικής ύφεσης και δυσπραγίας και της δραματικής κοινωνικής μετεξέλιξης της Ελληνικής κοινωνίας και της πορείας της προς την πτώση, όχι μόνο να ζουν πλουσιοπάροχα ανενόχλητοι, αλλά να επιχειρούν, μέσω της κατάστασης αυτής, να πετύχουν την μετατροπή της Ελληνικής κοινωνίας σε «ζούγκλα». Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΣΕΒ, ο οποίος παρέδωσε κατάλογο αιτημάτων, που οδηγεί στην πλήρη εκθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων και των όποιων κατακτήσεων των εργαζομένων έχουν απομείνει, μέχρις τώρα, στον ιδιωτικό τομέα, κατ’ εκτέλεση των εντολών της Τρόϊκας.

Ο συνδυασμός της ασυδοσίας και του απυρόβλητου, στο «ιδιοτελές τμήμα» της Ελληνικής κοινωνίας και της ραγδαίας πτώσης της πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού και της μετάπτωσής του σε «νεόπτωχους», αποτελεί το πλαίσιο και τη βάση για την δημιουργία συνθηκών «εθνικής κατήφειας». Εάν οι παραπάνω συνθήκες δεν ανατραπούν άμεσα, τότε, η επόμενη φάση στην κοινωνία θα είναι εκρηκτική και ανεξέλεγκτη.