«Πειραματόζωο η ΕΛΛΑΣ»

Του Γεωργίου Παπασίμου-Δικηγόρου

Η ένταξη της χώρας μας υπό την διεθνή οικονομική κηδεμονία της Τρόικας (ΔΝΤ, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και Ε।Ε.), κάτω μάλιστα από συνθήκες με την πλάτη στον τοίχο, που βρέθηκε μετά την εξαετή εγκληματική πολιτική της Ν.Δ., έδωσε τη δυνατότητα στο διεθνές κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που αντιπροσωπεύεται από την παγκόσμια οικονομική καπιταλιστική «ελίτ», να την χρησιμοποιήσει ως «πειραματόζωο» για την εφαρμογή της ακραίας και αντικοινωνικής νεοφιλελεύθερης αντίληψης και πολιτικής.

Εν μέσω διαρκούς και οξύτατης κρίσης, που διέρχεται ο παγκόσμιος καζινοκαπιταλισμός, όπου ο εικονικός πλούτος, που παράγει ο χρηματοπιστωτικός τομέας του, δεν αντιστοιχεί ούτε στο 20% της πραγματικής παγκόσμιας παραγωγής αγαθών και προϊόντων, έχει χαθεί κάθε δυνατότητα της υπαρκτής πολιτικής και της κοινωνίας να θέσει φραγμούς σ’ αυτήν την τεράστια μη παραγωγική υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Υπερσυσσώρευση, που δεν αντιστοιχεί, καν, σε στοιχειώδη παραγωγική βάση, έτσι ώστε να υφίσταται δυνατότητα πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου, προκειμένου τμήμα αυτής να διαχέεται στο κράτος και την κοινωνία, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την μεταπολεμική Ευρώπη και τις πολιτικές της δυτικής σοσιαλδημοκρατίας.

Αντίθετα, σήμερα, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποιος τέτοιος φραγμός, αλλά το κυρίαρχο «δικτατορικό» χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, για την δική του επιβίωση και κερδοφορία, καταπίνει στην κυριολεξία όλα τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, και ολόκληρες κοινωνίες. Αφού κρατικοποιήθηκαν τα χρέη των τοξικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων, διογκώνοντας έτσι το Δημόσιο χρέος, σήμερα, χρησιμοποιώντας τον παράγοντα αυτό ως εργαλείο, χειραγωγούν και κερδοσκοπούν σε βάρος των Κρατών και των κοινωνιών, με την περιουσία των οποίων σώθηκαν από την κατάρρευση.

Όλοι οι πόλοι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, πλην Ευρώπης, σήμερα καλύπτουν τις τρύπες του Δημοσίου χρέους, κόβοντας συνεχώς και ανεξέλεγκτα χρήμα (ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα, Βραζιλία).

Η Ευρώπη, όμως, όπου κυριαρχεί η αντίληψη του Γερμανικού κεφαλαίου για πλήρη δημοσιονομική πειθαρχία, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα εμπορικά τους πλεονάσματα, πλην του ανεξέλεγκτου τραπεζικού κεφαλαίου, οδηγείται σε τραγικά αδιέξοδα στον παραγωγικό και κοινωνικό τομέα, με προεξάρχουσες τις χώρες του Νότου, όπου, εκτός της γενικής κρίσης, συνυπάρχουν οι στρεβλώσεις του περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος, η διαφθορά και η έλλειψη παραγωγικής βάσης και στοιχειώδους ανταγωνιστικότητας.

Εφιαλτική «πρωτοπορία» σ’ αυτό έχει η Ελλάδα, όπου το κλεπτοκρατικό σύστημα, που επέβαλε η ντόπια μεταπρατική οικονομική ολιγαρχία και το ελλειμματικό σε αποτελεσματικότητα, αλλά και ηθική, πολιτικό προσωπικό της, την έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση.

Έτσι, η χώρα μας, στα χέρια αυτού του διεθνούς νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μηχανισμού, που επιδιώκει την πλήρη εκθεμελίωση κάθε κοινωνικού και εργασιακού δικαιώματος, έχει μπει στο κρεβάτι του «προκρούστη» και κάθε ημέρα κόβονται βίαια κοινωνικά «μέλη» της.

Η σημερινή κυβέρνηση αποτελεί μια τραγική φιγούρα της Ιστορίας. Είναι αυτή που, ενώ προέρχεται από ένα σοσιαλιστικό και ριζοσπαστικό κόμμα, που υπήρξε κατά την ίδρυσή του το ΠΑ.ΣΟ.Κ., εκθεμελιώνει όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις και τις εργασιακές εγγυήσεις, που δομήθηκαν σταδιακά κατά τον προηγούμενο αιώνα, κατά βάση από τις κυβερνήσεις της δημοκρατικής παράταξης. Αναλαμβάνει, έτσι, ιστορικές ευθύνες, αφού πυρήνας κάθε σοσιαλιστικής αντίληψης, ακόμα και της σοσιαλδημοκρατικής, είναι πρωτίστως η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων.

Επιχειρήματα γι’ αυτή την εκθεμελίωση δεν υφίστανται, αφού, από τη μια πλευρά, το εργασιακό κόστος στην Ελλάδα είναι μικρό εν σχέσει με τον μέσο όρο της ευρωζώνης και, από την άλλη, είναι διαπιστωμένο ιστορικά και διαχρονικά ότι, από την ντόπια οικονομική ολιγαρχία απουσιάζει η εθνική συνείδηση και, έτσι, δεν πρόκειται να υπάρξουν παραγωγικές επενδύσεις, που θεωρητικά θα έβαζαν την Ελλάδα σε μια άλλη ανταγωνιστική τροχιά, όσα «δώρα» και αν της δοθούν.

Η μοναδική διέξοδος της σημερινής κυβέρνησης, προκειμένου να αποφύγει την καταγραφή της ως ο «νεκροθάφτης» της δημοκρατικής παράταξης στην Ελλάδα, είναι, ως αντιστάθμισμα της κοινωνικής ισοπέδωσης των μεσαίων και ασθενέστερων στρωμάτων, να «αγγίξει» και να πλήξει το ιδιοτελές τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, των μεταπρατών, λαμογίων και κερδοσκόπων, οι οποίοι βρίσκονται στο απυρόβλητο.