«ΓΟΜΑΡΙΑ, ΗΜΙΨΗΛΑ ΚΑΠΕΛΑ … ΚΑΙ ΑΛΛΑ»

Του Γεωργίου ΠαπασίμουΔικηγόρου

Η πτώση της αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου στην Χώρα μας είναι, τελικώς, ελεύθερη. Αφού προηγήθηκε το «θέατρο σκιών», για την επιλογή πρωθυπουργού, η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης «σωτηρίας» της Χώρας αποτελεί μνημείο πολιτικής «ανορθογραφίας». Ο νέος πρωθυπουργός της Χώρας, κ. Λουκάς Παπαδήμος, αποτελεί επίλεκτο μέλος της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission), η οποία δημιουργήθηκε, προκειμένου να προστατεύει τα συμφέροντα του παγκόσμιου καπιταλισμού στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Από τα δημοσιευμένα κείμενα της παραπάνω Επιτροπής, η οποία δεν ανήκει στις λεγόμενες «συνωμοσιολογικές ομάδες», αλλά, ευθέως, υπεραμύνεται της ελεύθερης διακίνησης των κεφαλαίων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, αποτελώντας, έτσι, την «αιχμή του δόρατος» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, το οποίο, στην σημερινή εποχή της παντοδυναμίας του, αποδέχεται μόνο τους πολιτικούς ως «υπαλλήλους» ή, καλύτερα, τους εκπαιδευμένους απ’ αυτήν τεχνοκράτες, όπως είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός, αλλά και ο Ιταλός μεταβατικός πρωθυπουργός, Μάριο Μόντι.

Ο τρόπος επιλογής και η κατάληξη αυτής της επιλογής και το προστατευτικό πλαίσιο, που παρέχουν, ως προς την επιλογή αυτή, τα κεντρικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που, σ’ αυτή την Χώρα, γνωρίζουμε ότι είναι ιδιοκτησία των εκπροσώπων της οικονομικής διαπλοκής, οδηγεί στο πρώτο κρίσιμο πολιτικό συμπέρασμα. Πρόκειται για τον «ενταφιασμό» της Μεταπολίτευσης και της τυπικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, όπως αυτή εμφανίσθηκε στην Ελλάδα, μετά την πτώση της Χούντας των συνταγματαρχών και της στρεβλής συμμετοχής των μαζών σ’ αυτήν, μέσω της έντονης πολιτικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησής τους, στις δύο πρώτες, τουλάχιστον, δεκαετίες της Μεταπολίτευσης.

Από την άλλη, η συμμετοχή στην κυβέρνηση «σωτηρίας» ως υπουργών, στελεχών, που υποδείχθηκαν από τον ΛΑ.Ο.Σ., πέραν της θυμηδίας, που προκαλεί, σε πρώτο τόνο, η συμμετοχή του υφυπουργού Γεωργίας, κ. Ροντούλη, που, πριν λίγες ημέρες, αποκάλεσε εντός της Βουλής τους υπουργούς του ΠΑ.ΣΟ.Κ., με τους οποίους, σήμερα, κάθεται άνετα στο ίδιο υπουργικό συμβούλιο, αλλά και τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ., «γομάρια», δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά, για οδυνηρότερες σημειολογικές, αλλά και ουσιαστικές παρενέργειες. Η ομιλία του έτερου υπουργού του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Βορίδη, στο κοινοβούλιο, αλλά και η αντίστοιχη πρόσφατη φρασεολογία του προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ., κ. Καρατζαφέρη, ότι σήμερα στην Ελλάδα, συγκρούονται οι δυνάμεις που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό, από τη μια μεριά, και από την άλλη, βρίσκονται οι «κομμουνιστές»!!!, που αποτελεί προσπάθεια επαναφοράς της εμφυλιοπολεμικής λογικής, πέραν του γελοίου του πράγματος, ως πολιτικό επιχείρημα, αποτελεί σημάδι βαθειάς συντηρητικοποίησης, αλλά και αυταρχικοποίησης του πολιτικού λόγου και διαλόγου στην Ελλάδα, όπως, ήδη, εύστοχα τονίζεται από τις σοβαρές Ευρωπαϊκές εφημερίδες. Αποτελεί το έσχατο σημείο κατάπτωσης, τριάντα οκτώ χρόνια μετά την μεγαλειώδη λαϊκή αντίσταση της, τότε, νεολαίας της Ελλάδος στο Πολυτεχνείο κατά της Χούντας, ο πρόεδρος της νεολαίας της ΕΠΕΝ, που ιδρύθηκε από τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, να είναι μέλος της κυβέρνησης «σωτηρίας, ως υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, χωρίς, έως σήμερα, να έχει κάνει την προσωπική του αυτοκριτική, αν, πράγματι, ισχύει, να παραδεχθεί ως λάθος, το φασιστικό του πρόσφατο παρελθόν.

Το δεύτερο κρίσιμο πολιτικό συμπέρασμα είναι η προϊούσα αυταρχικοποίηση του «εξαϋλωμένου», από ηθικά προτάγματα, πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και αυτό αποτελεί κίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα. Και αυτό, γιατί στο «τόξο» αυτό της αυταρχικοποίησης, συμμετέχουν, πλέον, ασκώντας εξουσία, δυνάμεις, οι οποίες έχουν ως ιδεολογία ημιφασιστικά προτάγματα ή ακροδεξιές απόψεις, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και ένα σημαντικό τμήμα της σημερινής ηγετικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, καθώς και ένα σημαντικό τμήμα της ηγεσίας του «μεταλλαγμένου» ΠΑ.ΣΟ.Κ., που «φλερτάρει» με την αυταρχικοποίηση της πολιτικής πράξης, οδηγούμενοι σ’ αυτό από το γεγονός, ότι θα πρέπει να εφαρμοσθούν βίαια και ισοπεδωτικά οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που επιβάλλονται από το σημερινό «ιερατείο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πυγμή και έναντι οποιουδήποτε κοινωνικού κόστους.

Αναμφίβολα, το παρόν και μέλλον της Ελλάδας κινείται σε «βαθειά» και «θολά νερά», αφού οι τραγικές συνέπειες για την Χώρα, από το δομημένο κλεπτοκρατικό περιφερειακό καπιταλιστικό σύστημά της, δεν μπορεί να επιλυθούν και να αρθούν από το πολιτικό προσωπικό, που έχει βαριές ευθύνες για την δημιουργία αυτού, και μάλιστα επί το αυταρχικότερον.