Σ. Στάλιας: Όταν η ανοησία μας Κυβερνά

Όταν η ανοησία μας Κυβερνά

του Σπύρου Στάλια, Οικονομολόγου Ph.D

Το  autenergos.blog αναρτά το παρακάτω άρθρο με το εξής σχόλιο:

Δεν ξέρω αν είναι θέμα ανοησίας ή σκοπιμότητας .

Το ότι όμως χαρακτηρίζονται ως.... λάθη επιχειρηματιών ή... φωστήρων αυτά που αποτελούν διαχρονική κυρίαρχη στρατηγική και πολιτική του ντόπιου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου Δεξιού εκμεταλλευτικού συστήματος, είτε χρησιμοποιεί δραχμή, ευρώ, δολάριο..., είναι πολύ.... απλοϊκό. Κυρίως, προστατευτικό του εκμεταλλευτικού συστήματος, δηλ. της Δεξιάς που ούτε καν αναφέρεται.

Το Άρθρο:

Ισχυρίζονται οι Νεοφιλελεύθεροι Κυβερνήτες μας, συνεπικουρούμενοι και από τους Τραπεζίτες και τον Επιχειρηματικό Κόσμο ότι η χώρα δεν παράγει αποταμιεύσεις έτσι ώστε να χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις της. Δεν παράγονται αποταμιευτικές καταθέσεις που μετά θα γίνουν δάνεια για να έχουμε ανάπτυξη. Οι Τράπεζες συνεπώς δεν έχουν χρήμα για να δώσουν χρήμα. Έως ότου παραχθούν εθνικές αποταμιεύσεις ο ξένοι και οι ξένες επενδύσεις θα σώζουν την χώρα, και κατά συνέπεια μέρος αυτής της διαδικασίας, είναι και το ξεπούλημα της χώρας μέσω του υπερταμείου.

Από την Ιστορία δεν θυμάμαι ποτέ Έλληνες, οποιασδήποτε περιόδου, να έχουν παραδεχτεί τέτοιο κατάντημα! Τι ντροπή Θεέ μου!

Μα αν έχουν δίκιο, τότε τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; Γίνεσαι δούλος και ελπίζεις κάποτε να γίνεις απελεύθερος. Τέλος πάντων επιβιώνεις!

Ας δούμε λίγο το θέμα των αποταμιεύσεων. Αν μια οικογένεια έχει μηνιαίο εισόδημα 1000 ευρώ, κάνοντας αποταμίευση, ας πούμε 100 ευρώ τον μήνα, στο τέλος του χρόνου θα έχει αποταμιεύσει 1200 ευρώ. Θαυμάσια. Τι είναι λοιπόν η αποταμίευση; Το υπόλοιπο του εισοδήματος που δεν καταναλώθηκε και προφανώς η αποταμίευση εξαρτάται από το ύψος του εισοδήματος και τις καταναλωτικές συνήθειες της οικογένειας. Ενώ αυτό μπορεί να ισχύει για μια οικογένεια εν τούτοις αυτό δεν ισχύει για το σύνολο της οικονομίας.

Ας υποθέσουμε ότι η δαπάνη για κατανάλωση και επενδύσεις είναι δεδομένη και ότι όλα τα νοικοκυριά αποφασίζουν να αυξήσουν τις αποταμιεύσεις τους. Στο τέλος της περιόδου δεν θα έχουμε αύξηση των αποταμιεύσεων αλλά μείωση του εθνικού εισοδήματος, αύξηση της ανεργίας και τελικά λιγότερες συνολικά αποταμιεύσεις. Μα γιατί; Γιατί οι αποταμιεύσεις εξαρτώνται από το εθνικό εισόδημα που με την σειρά του εξαρτάται από τις δαπάνες για επενδύσεις και κατανάλωση. Αφού αυξήσαμε τις αποταμιεύσεις μειώσαμε κατ ανάγκη τις δαπάνες μας με αποτέλεσμα να μειωθεί το εθνικό εισόδημα και στο τέλος να μειωθούν οι αποταμιεύσεις. Πιο άπλα δεν γίνεται.

Κατά συνέπεια ότι είναι καλό για μια οικογένεια, δηλαδή να αποταμιεύει, δεν έπεται ότι είναι καλό για το σύνολο των οικογενειών που συναπαρτίζουν μια κοινωνία..

Η πολιτική λοιπόν της λιτότητας που μας έχει επιβληθεί, 8 χρονιά τώρα, για να αυξηθούν οι αποταμιεύσεις που θα χρηματοδοτήσουν τις επενδύσεις, όπως όλοι γνωρίζουμε πια, δεν φέρνει τα αποτελέσματα, που η λιτότητα επιμένουν ότι θα φέρει, αλλά την καταστροφή που την ζούμε παθητικά.

Αυτό οι οικονομολόγοι το ονομάζουν το ‘παράδοξο της φειδούς’ αλλά οι νεοφιλελεύθεροι φωστήρες δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι κάνουν λάθος σύνθεση, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης.

Ένα άλλο που ισχυρίζονται Κυβερνήτες και ενθέρμως ο υπέροχος επιχειρηματικός μας κόσμος, είναι ότι αν μειωθούν τα μεροκάματα τότε και ανταγωνιστικοί θα γίνουμε αλλά κυρίως θα μειωθεί η ανεργία.

Βεβαίως αν αυτό το κάνει μια επιχείρηση και ανταγωνιστική θα μπορέσει να γίνει, και τα κέρδη της να αυξήσει, και ίσως προσλάβει και πιο πολλούς εργαζόμενους.

Αλλά το κόλπο δεν πιάνει αν όλες οι επιχειρήσεις αποφασίσουν να μειώσουν τα μεροκάματα, το κράτος τους μισθούς και τις κοινωνικές δαπάνες. Θα έχουμε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Το παραπάνω προφανές δεν ισχύει.

Είναι απλό αν σκεφτούμε λίγο διαφορετικά. Δεδομένης της δαπάνης, μια μείωση των μισθών δεν θα έχει επίπτωση επί των κερδών των επιχειρήσεων, αφού τα κέρδη εξαρτώνται από tην συνολική δαπάνη της οικονομίας. Ενώ το μοναδιαίοι κόστος εργασίας μπορεί ίσως να μειωθεί και να αφήνει περιθώρια κέρδους από την πώληση ενός εκάστου παραχθέντος αγαθού, το εθνικό εισόδημα, οι πωλήσεις και η απασχόληση θα μειωθούν και τα κέρδη των επιχείρησαν είναι αβέβαιο αν θα παραμείνουν ίδια.

Αυτό οι οικονομολόγοι το ονομάζουν το ‘παράδοξο του κόστους εργασίας’ αλλά οι επιχειρηματίες ως σύνολο, κλεισμένοι στο κυνήγι του ατομικού κέρδους, είναι αδιανόητο να το συλλάβουν και χάνουν στο τέλος κέρδη. Κάνουν λάθος σύνθεση και κυνηγούν το κέρδος με λάθος τρόπο.

Τι κρύβεται πίσω από τα δυο αυτά παράδοξα της φειδούς και του κόστους εργασίας’. Κρύβεται η ζήτηση. Η πτώση της συνολικής ζήτησης επέρχεται από την αναδιανομή του εισοδήματος που φέρνει τους εργαζόμενους σε δυσχερέστερη θέση με αποτέλεσμα την πτώση του εθνικού εισοδήματος, την αύξηση της ανεργίας την σταθερή αύξηση των χρεών και την διάλυση της χώρας.

Σε ένα κόσμο που διακατέχεται από αυτές τις ιδέες όλα θα καταστρέφονται εκτός από τα χρέη που σταθερά θα αυξάνονται και η χώρα θα βρίσκεται υπό συνεχή κατοχή.

Ένα εύλογο ερώτημα θα ήταν ‘μα γιατί δεν βρίσκουμε μέσα και τρόπους να αυξήσουμε την εθνική ζήτηση;’.

Μα στα οικονομικά του ευρώ τα παραπάνω παράδοξα δεν ισχύουν και κατά συνέπεια η λέξη ζήτηση τρελαίνει τους νεοφιλελευθέρους. Υπάρχουν μόνο τα οικονομικά της προσφοράς, δηλαδή της φτώχειας, των χρεών και της εξάρτησης της χώρας από του Τραπεζίτες μέσω των πολιτικών τους υπάλληλων.

Αυτά τα οικονομικά ο σύριζα, η νδ, το πασόκ, το κκε, η χρυσή αυγή, οι κεντρώοι, το ποτάμι τα θεωρούν τα αιωνίως σωστά οικονομικά και μοιράζονται αυτές τις απόψεις με το βαθύτατα συντηρητικό κατεστημένο της Ευρώπης.

Αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι η επίμονη στο ευρώ αυτά τα αποτελέσματα θα έχει, και οποίος δεν το κατανοεί ή ανόητος είναι ή άλλους σκοπούς εξυπηρετεί.

Ούτως ή άλλως επειδή αυτά έχουν δραματική επίπτωση στη ζωή μας η τιμωρία γι αυτούς θα είναι σκληρή και μάλιστα στο λίαν προσεχές μέλλον

spyridonstalias@hotmail.com