Γ.Παπασίμος: «ΔΙΑΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ» ΔΑΣΗ: Η ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΟΝΤΙΟΙ ΠΙΛΑΤΟΙ»

«ΔΙΑΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ» ΔΑΣΗ:

Η ΑΝΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ

ΚΑΙ ΟΙ «ΠΟΝΤΙΟΙ ΠΙΛΑΤΟΙ»

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14^ης Μάη»

Site: http://www.gpapasimos.gr/ Twitter: @PapasimosG

Το «Σωτήριον Έτος 1981», ενόψει της προδιαγραφόμενης τότε κοινωνικοπολιτικής Αλλαγής στην Ελλάδα, μια καθαρή δημόσια τοποθέτηση – δέσμευση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, είχε διαπεράσει ως ηλεκτρικό ρεύμα, όχι μόνο τους παραδασόβιους κατοίκους, αλλά και την πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού. Ήταν η υπόσχεση, που για πρώτη φορά δημόσια διατυπώνονταν, ότι η Ελληνική Πολιτεία θα έλυνε και θα ξεκαθάριζε ένα κακοφορμισμένο «καρκίνωμα» στα πλευρά του Νεοελληνικού Κράτους, που ήταν τα διακατεχόμενα δάση, από ιδιώτες, που είχαν σχέση ή συνέχεια με τους ιδιοκτήτες των «τσιφλικιών». Λύση, που θα βασιζόταν στις αρχές του δημοσίου συμφέροντος και στην προστασία των παραδασόβιων κατοίκων, μέσα από την δημιουργία αγροτοβιομηχανικών συνεταιρισμών, οι οποίοι θα μπορούσαν, αφενός, να προστατεύσουν τους φυσικούς περιβαλλοντικούς πόρους της Χώρας και, αφετέρου, να αποτελέσουν ένα ισχυρό αναπτυξιακό «εργαλείο» της υπαίθρου, αλλά και της εθνικής οικονομίας γενικότερα.

Είναι γνωστό ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι σε όλους τους πολίτες, ότι όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τον ηρωικό Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Ελληνικού Λαού του 1821, αυτοί που επωφελήθηκαν από το «ξεπούλημα» των εθνικών γαιών, που ήταν δημόσια περιουσία, ήταν αυτοί, που συνεργάζονταν πριν με την Τουρκική εξουσία (κοτζαμπάσηδες και λοιποί). Αυτοί αποτέλεσαν και τον χώρο έκφρασης ενός ιδιότυπου «οικονομικού παρασιτισμού», που διαπερνά, από τότε, το Ελληνικό Κράτος και την οικονομική του ηγετική ομάδα – ολιγαρχία, μέχρι και σήμερα, αποτελώντας μια εκ των βασικών αιτιών για την σημερινή «παραλυτική» του κατάσταση, σχεδόν 200 χρόνια μετά.

Στη συνέχεια, ενόψει της απελευθέρωσης και άλλων περιοχών, όπως η Θεσσαλία, το 1881, οι Τούρκοι διοικητές των περιοχών αυτών (πασάδες, μπέηδες κ.λπ.) φρόντισαν για ίδιο όφελος να πουλήσουν τις περιοχές, που κατείχαν, στους «παραμονεύοντες» Έλληνες «τσιφλικάδες», που απέκτησαν τεράστιες δημόσιες εκτάσεις, χωρίς, όμως, να κατέχουν νόμιμους τίτλους. Και αυτό γιατί, σε όλες τις κατεχόμενες εκτάσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αυτή διατηρούσε για λογαριασμό της την αποκλειστική κυριότητα και παραχωρούσε μόνο την χρήση αυτών στους πασάδες, μπέηδες κ.λπ. (ιδιότυπο δικαίωμα χρήσης και κατοχής), οι οποίοι ουδέποτε απέκτησαν κυριότητα επί της Ελληνικής γης, για να μπορούν και να την μεταβιβάσουν.

Η νομική αυτή κατάσταση, η οποία δεν αμφισβητείται από κανέναν, είχε ως συνέπεια την αυτόματη μεταβίβαση της κυριότητας των απελευθερωμένων εδαφών από το Οθωμανικό στο Ελληνικό Δημόσιο ως διάδοχό του και, κατά συνέπεια, την πλήρη ακυρότητα όλων των τίτλων, που έφεραν ή επικαλούνται οι φερόμενοι ως Έλληνες «νεοτσιφλικάδες» από γνωστούς ή άγνωστους Οθωμανούς.

Όμως οι στρεβλώσεις, τα πελατειακά συμφέροντα, οι συνεχείς πολιτικές ανωμαλίες και οι διχασμοί, που διατρέχουν την Ελληνική Ιστορία, σε συνδυασμό με την έλλειψη, έως σήμερα, εθνικής ηγετικής ομάδας – αστικής τάξης, όπως έξοχα αναλύει ο μεγάλος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός αντίστοιχης μορφής Ελληνικού Κράτους και Διοίκησης, όπου ακόμα και η παραπάνω ξεκάθαρη νομική κατάσταση καταστρατηγήθηκε, δίνοντας, έτσι, την δυνατότητα, μέσα από την «παραλυτική» συμπεριφορά της, να διεκδικούνται παράνομα τεράστιες δημόσιες εκτάσεις, όπως, για παράδειγμα, το υπέροχο δάσος Ελαφίου Τρικάλων.

Απέναντι, δε, σε αυτήν την οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια των επίδοξων «νεοτσιφλικάδων», να μετατρέψουν μια δημόσια περιουσία σε ιδιωτικό τους «φέουδο», η μόνη αντίσταση και αντίδραση προήλθε από τους παραδασόβιους κατοίκους, όπως αυτούς του Ελαφίου Τρικάλων, που, στην κυριολεξία, με τον αγώνα τους «φυλάττουν Θερμοπύλες». Για μια ακόμα φορά, αυτές τις ημέρες, σύσσωμοι οι κάτοικοι του Ελαφίου με την παρουσία τους αποτρέπουν την καταστροφή, μέσω της αποψιλωτικής υλοτόμησης του δάσους αυτού, από συνεργείο υλοτόμων, που προστατεύεται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.

Το θέμα της διεκδίκησης δασών από ιδιώτες αποτελεί μια παράμετρο, που έχει απομείνει από το τεράστιο πρόβλημα των «τσιφλικιών», που ταλάνισαν την Ελλάδα, και ιδιαίτερα την Θεσσαλία και αποτελεί, ουσιαστικά, «προπατορικό αμάρτημα» της εξαρτημένης και υποτελούς ολιγαρχίας της Χώρας και των εκάστοτε εκφραστών της.

Έτσι, οι ευθύνες των αρμοδίων πολιτικών εξουσιών, υπηρεσιών και υπαλλήλων του Ελληνικού Κράτους για το θέμα αυτό, είναι τεράστιες, αγγίζοντας και τον πυρήνα των ποινικών ευθυνών. Είναι χαρακτηριστικό, ως προς το τελευταίο, ότι στις εγκρινόμενες από την Αποκεντρωμένη Περιφέρεια Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδος διαχειριστικές μελέτες των ιδιωτών για υλοτόμηση του δάσους Ελαφίου για ίδιον κέρδος, πέραν του ότι «καταπίνεται αμάσητο» το γεγονός, ότι δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο για την φροντίδα της πανίδας αυτού του υπέροχου δασικού συστήματος και επιτρέπεται η μορφή της αποψιλωτικής υλοτόμησης, που απαγορεύεται στο σύνολο της Ευρώπης, αντί της μορφής της αναγωγικής αραίωσης του δάσους, όπως προτείνει, χωρίς να εισακούεται, επ’ αυτού, το αρμόδιο Δασαρχείο Καλαμπάκας, αναφέρεται ρητώς, ότι οι ιδιώτες είναι δήθεν συγκύριοι του δάσους αυτού και όχι απλώς διακάτοχοί του, προσβάλλοντας, έτσι, ευθέως και βάναυσα το δικαίωμα κυριότητας του Ελληνικού Δημοσίου, το οποίο, θα περίμενε κανείς, να προστατεύεται από τα όργανά του, και όχι να καταστρατηγείται από αυτά !!!

Μάλιστα, ενόψει και της επετείου της Διακήρυξης της 3^ης του Σεπτέμβρη του 1974, που αποτελεί ένα ιδρυτικό – ριζοσπαστικό κείμενο μιας άλλης, ουσιαστικά δημοκρατικής και κυρίαρχης Ελλάδας, που, δυστυχώς, αποτελεί μακρινή εικόνα στην σημερινή μνημονιακή περίοδο, θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί ευθέως την υποχρέωση της σημερινής κυβέρνησης να υλοποιήσει τουλάχιστον την ανολοκλήρωτη υπόσχεση – δέσμευση του Ανδρέα Παπανδρέου για το θέμα αυτό, μιας και κατά περίσταση τον επικαλείται (χαρακτηριστικό είναι το προχθεσινό άρθρο του Πρωθυπουργού), για λύση του διαχρονικού αυτού «εθνικού εγκλήματος» των διακατεχομένων δασών, απεκδυόμενη και τον προσφιλή «ρόλο» του «Ποντίου Πιλάτου», τον οποίο υποδύεται διαχρονικά η πολιτική εξουσία αυτού του τόπου.