Η «Λερναία Ύδρα» της πολιτικής

τάξης στην Ελλάδα

Του Γεωργίου ΠαπασίμουΔικηγόρου

Είναι ορθό ότι, το Κράτος, με τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς θεσμούς και, ακολούθως, και το πολιτικό εποικοδόμημα, προσδιορίζονται από την οικονομική βάση κάθε συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού, διατηρώντας, βέβαια, τα στοιχεία αυτονομίας και ετεροπροσδιορισμού τους. Και, αν αυτό το κρίσιμο ιδεολογικό και πολιτικό ζήτημα έχει λυθεί για τον σύγχρονο Μαρξισμό με τις παραπάνω παραδοχές, και οποιοσδήποτε θα περίμενε, σε ένα περιφερειακό καπιταλιστικό ελλιπές σύστημα, όπως το Ελληνικό, με σαθρή και παρασιτική οικονομική βάση, να προβάλλονται, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο, οι ίδιες παθογένειες και οι στρεβλώσεις στο πολιτικό εποικοδόμημα και τους θεσμούς, είναι βέβαιον, ότι δεν θα μπορούσε να προβλέψει την βαρύτατη στρέβλωση του πολιτικού εποικοδομήματος, όπου κυριαρχεί, ως πυρήνας του, ο κλεπτοκρατισμός. Παράλληλα, δε, μ’ αυτόν, έχουμε και την πλήρη ατιμωρησία αυτών, που έχουν την ευθύνη για την δημιουργία του κλεπτοκρατισμού, δηλαδή του πολιτικού προσωπικού και αυτών, που βρίσκονται στο «πιθάρι με το μέλι» του δημοσίου χρήματος και το έχουν «ρουφήξει» ξεδιάντροπα και ανεξέλεγκτα, δηλαδή, την μαυραγορίτικη παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και τον εσμό των πάσης φύσεως «λαμογίων» και «ευυπόληπτων κυρίων».

Θα περίμενε, δηλαδή, κανείς, σε μια Χώρα, που βρίσκεται στον πυρήνα της Ευρώπης, να αποτελούν μακρινό παρελθόν ή, έστω, «ξεθωριασμένες αναμνήσεις», οι Οθωμανικές αντιλήψεις και πρακτικές στο Κράτος, στην πολιτική λειτουργία και στις κοινωνικές σχέσεις, και όχι να αποκτήσουν νέα «στιλπνότητα», μέσω της άκρατης πελατειακής λογικής και αντίληψης, του κομματισμού και του «μπαξισισμού».

Χωρίς αμφιβολία, η γιγάντωση κι η αθλιότητα των πελατειακών σχέσεων, που αποτέλεσαν από τις βασικές αιτίες της «διάβρωσης» του Κράτους, υπήρξαν το μεγάλο «παραισθησιογόνο» του πολιτικού συστήματος και της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, για τον πειθαναγκασμό, υποταγή και χειραγώγηση της Ελληνικής κοινωνίας, απέναντι σ’ αυτό το άδικο, αντικοινωνικό και αντιδημοκρατικό νόθο περιφερειακό καπιταλιστικό σύστημα, που δημιούργησαν και σήμερα, «χωρίς αναισθητικό», δείχνει την φοβερή του «ασχήμια».

Επιχειρείται μια μεγάλη προσπάθεια συνευθύνης της κοινωνίας για την σημερινή κρίση και, κατά καιρούς, «εφευρίσκονται» διάφοροι «αποδιοπομπαίοι τράγοι», όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και άλλες συντεχνίες. Ανεξάρτητα, όμως, αυτής της ιδιότυπης προπαγάνδας, στην Ελλάδα η πολιτική τάξη, όχι μόνο αποτέλεσε την «θεραπαινίδα» της άθλιας οικονομικής ολιγαρχίας, που λειτουργεί διαχρονικά με καθαρά κερδοσκοπικό και «αρπακτικό» τρόπο, σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, αλλά, παράλληλα, για την δική της αυτοσυντήρηση και «αναπαραγωγή», καλλιέργησε και επέβαλε, στα ακραία του όρια, το μοντέλο του πελατειακού Κράτους και της διαμεσολάβησης, σύμφωνα με την Οθωμανική αντίληψη, μεριμνώντας για τον εαυτό του σημαντικά προνόμια. Η συμπεριφορά του αποτελεί, αντικειμενικά, υπόδειγμα της εξαιρετικής κοινωνιολογικής ανάλυσης του Μαξ Βέμπερ, ο οποίος, στο βιβλίο του «Πολιτική ως επάγγελμα», προσδιόρισε τα στοιχεία εκείνα, που προσδίδουν στο πολιτικό προσωπικό τον χαρακτήρα ενός συμπαγούς μηχανισμού, με αυτοτελείς και, πολλές φορές, συντεχνιακού τύπου, μεθόδους και πρακτικές αυτοσυντήρησης και «αναπαραγωγής» του.

Στην σημερινή καταλυτική οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα, την στιγμή, που μεγάλα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας παραμένουν ανυπεράσπιστα από την ανεργία, την φτώχεια και την απελπισία, είναι βέβαιον ότι, η υπέρμετρη αυτοπροστασία και αυτοσυντήρηση του πολιτικού προσωπικού, που έχει σοβαρότατες ευθύνες για την σημερινή κατάσταση, επιφέρει την συνολική και χωρίς διακρίσεις απαξίωση όλων των πολιτικών. Αυτό αποτελεί σοβαρότατο κίνδυνο για τις στοιχειώδεις δημοκρατικές εγγυήσεις στον τόπο μας, αφού υποβιβάζει τον πολιτικό λόγο και τροφοδοτεί την έξαρση ακραίου λαϊκισμού και δημαγωγικού μηδενισμού.

Η «Λερναία» αυτή «Ύδρα» για την Ελληνική κοινωνία, μπορεί να «κοπεί» μόνο με την ανάληψη σοβαρών πολιτικών πρωτοβουλιών από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της Χώρας, με ουσιαστικό και συμβολικό επίπεδο, με αυστηρή αυτοκριτική και αναγνώριση, στην πράξη, των ευθυνών του. Κυρίως, όμως, με την δημιουργία, μέσα σ’ αυτή την δύσκολη κοινωνική «γέννα», που συντελείται στην Χώρα μας, ενός νέου, ισχυρού κοινωνικού επαναστατικού λαϊκού κινήματος, που θα υπερβεί και θα «τέμνει» τα σημερινά ανεπαρκή και «ατταβιστικά» πολιτικά κόμματα και το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό.