Η «ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Όταν, το 2001, ως μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΔΗ.Κ.ΚΙ., είχα δημοσιεύσει και στον τοπικό Τύπο άρθρα με περιεχόμενο τον διαφαινόμενο κίνδυνο της «Αργεντινοποίησης» της Ελλάδας, μέσα στην εποχή των ισχυρών ιδεολογικών και πολιτικών «παραισθησιογόνων», που παρείχε αφειδώς το πολιτικό σύστημα και η μεταπρατική οικονομική «ελίτ» στους Έλληνες πολίτες, οι απόψεις αυτές χαρακτηρίσθηκαν ως υπερβολικές και κινδυνολογικές. Η ίδια αντιμετώπιση υπήρχε και, όταν, το 2007, στην παρούσα φιλόξενη στήλη, δημοσιεύθηκε άρθρο μου με τίτλο «Το φαινόμενο της ’’Αργεντινοποίησης’’ και η Ελλάδα».

Δυστυχώς, σήμερα, παραμονή, μάλιστα, του ηρωικού «ΟΧΙ» του Ελληνικού Λαού στις Δυνάμεις του Άξονα, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δυσοίωνες αυτές προβλέψεις για την πορεία της Ελλάδος είχαν μία «άγρια», αλλά θλιβερή δικαίωση. Με τον πιο επίσημο τρόπο, η «μυωπική» Ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική «ελίτ», αφού κινήθηκε στα «θολά νερά» των δογματικών νεοφιλελεύθερων αντιλήψεών της, επί δύο χρόνια, με στόχο την επιβολή «τιμωρίας» στην Ελλάδα της και, αφού, με τις σκληρές περιοριστικές πολιτικές, έφερε σε κατάσταση «πτώματος» μεγάλα τμήματα του Ελληνικού Λαού και μία τεράστια διευρυνόμενη οικονομική ύφεση, προχώρησε, τώρα, στο «κούρεμα» μέρους του Ελληνικού χρέους, δηλαδή την επίσημη χρεοκοπία της Χώρας. Το γεγονός, ότι δεν αποτελεί επίσημο πιστωτικό γεγονός, δηλαδή μονομερή δήλωση παύσης πληρωμών, όπως έκανε η Αργεντινή, οφείλεται, αποκλειστικά και μόνο, στο γεγονός ότι, η πτώχευση αυτή συντελείται ελεγχόμενα, εντός του Ευρώ και εξαιτίας της ανάγκης προστασίας αυτού, από την Ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική «ελίτ».

Η «Αργεντινοποίηση» της Ελλάδος φαίνονταν ως προδιαγεγραμμένη σ’ αυτούς, που έβλεπαν πίσω από τις «ιαχές» του ντόπιου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου περί «ισχυρής Ελλάδος», περί «προστατευμένης οικονομίας» κ.λπ., αφού οι συνθήκες, που οδήγησαν στην πτώχευση τις δύο Χώρες, ήταν εξαιρετικά όμοιες. Δηλαδή, υπήρξε εγκληματική απαξίωση και εγκατάλειψη του πρωτογενούς αγροτικού τομέα, παντελής έλλειψη πρόνοιας για ένα εθνικό σχέδιο ανταγωνιστικής παραγωγικής δομής, ιδιαίτερα από την στιγμή, που και οι δύο Χώρες συνδέθηκαν με ισχυρά νομίσματα (η Αργεντινή με το Δολάριο και η Ελλάδα με την είσοδό της στο Ευρώ), σε συνδυασμό με την τρομακτική πελατειακή δομή του Κράτους στις δύο Χώρες και την διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Αν προσθέσει κανείς στα παραπάνω, ιδιαίτερα για την Χώρα μας, την διαχρονική «μαυραγορίτικη» αντίληψη της κερδοσκοπίας και «αρπαχτής» της οικονομικής ολιγαρχίας της Χώρας, τότε μπορεί εύκολα να εξηγήσει, για το πώς μία Ευρωπαϊκή Χώρα, όπως η Ελλάδα, με τεράστια συγκριτικά πλεονεκτήματα και με απαράμιλλο φυσικό πλούτο, έφθασε στην χρεοκοπία.

Ενώ υπήρχαν παρόμοιες συνθήκες και κοινά στοιχεία, που οδήγησαν στην χρεοκοπία, αντίθετα, υπάρχουν σοβαρές διαφορές στις δύο Χώρες, μετά την χρεοκοπία τους. Η Αργεντινή πέρασε «δια πυρός και σιδήρου», για μία περίπου δεκαετία, «στιγματισμένη» και αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές, ως προς την χρηματοδότηση της οικονομίας της, δείχνει σήμερα να «βρίσκει τα βήματά της», με ένα ικανοποιητικό ποσοστό αύξησης στην οικονομία της, χωρίς, όμως, να έχει λύσει τα προβλήματα του Λαού της. Η Ελλάδα, ενώ βρίσκεται σε καλύτερο αφετηριακό σημείο μετά την πτώχευσή της, λόγω της προστασίας, που της παρέχει η συμμετοχή της στο Ευρώ και η χρηματοδότησή της κατά την περίοδο, που θα είναι επισήμως αποκλεισμένη από τις αγορές, δεν είναι βέβαιο ότι θα έχει καλύτερη τύχη. Το εάν θα ανακάμψει ή θα μετατραπεί σε ένα οικονομικό «ζόμπι», με απρόβλεπτες και τραγικές συνθήκες και συνέπειες για τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα, αλλά και την στοιχειώδη προστασία των συνταγματικών και ατομικών δικαιωμάτων και εγγυήσεων, εξαρτάται, ουσιαστικά, από το εάν θα ανατραπεί ή όχι η σημερινή προϊούσα «Γερμανοποίηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η επιβολή συνθηκών οικονομικής διακυβέρνησης και παράδοση της εκτελεστικής εξουσίας, σε κυβερνήσεις Ευρωπαίων τεχνοκρατών, χωρίς λαϊκό έλεγχο και δημοκρατική νομιμοποίηση, «ενταφιάζοντας», έτσι, την κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και την εθνική κρατική κυριαρχία.