«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ

ΚΑΙ ΙΣΛΑΝΔΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ»

Του Γεωργίου Παπασίμου

Τρία χρόνια, περίπου, μετά την εμφάνιση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στις Η.Π.Α., εξαιτίας των «τοξικών» ομολόγων της «τερατογένεσης» του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που ανέδειξε την ζοφερή εικόνα του Ελληνικού περιφερειακού κλεπτοκρατικού καπιταλιστικού συστήματος, ο κατήφορος για την Χώρα μας και την κοινωνία είναι συνεχής και οδυνηρός. Χαρακτηριστική περίπτωση και κεντρικό ρόλο σ’ αυτό, παίζει το τραπεζικό κατεστημένο στην Ελλάδα, όπου, υπό τις «ιαχές» της σωτηρίας του τραπεζικού συστήματος, έχουν μεταφερθεί σε αυτό τεράστια ποσά, τα οποία, εάν μικρό τμήμα αυτών διοχετεύονταν οργανωμένα στην οικονομική διαδικασία και παραγωγή, θα μπορούσαν να ανατρέψουν τη σημερινή για τον Λαό δυσμενή κατάσταση. Ήδη από το 2008 έως σήμερα, τα κεφάλαια και οι εγγυήσεις του δημοσίου, που διοχετεύθηκαν στο τραπεζικό σύστημα, ξεπερνούν τα 100 δισ. ευρώ και θα διοχετευθούν και για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, λόγω του PSI, άλλα 40-50 δισ. ευρώ. Από αυτά τα κολοσσιαία κεφάλαια, με τα οποία χρηματοδοτήθηκε το τραπεζικό σύστημα την περίοδο αυτή, σχεδόν τίποτα δεν διοχετεύθηκε για ρευστότητα στην πραγματική οικονομία. Αλλά και κατά την προηγούμενη περίοδο της εικονικής «ευημερίας», μετά την ένταξη της Χώρας στο Ευρώ, το τραπεζικό κεφάλαιο δανείζονταν τεράστια ποσά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 1% και, στην συνέχεια, χρηματοδοτούσε το Ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 4-5%, κερδίζοντας, έτσι, τεράστια και ανέξοδα κέρδη. Την ίδια περίοδο, αποτέλεσε και τον «δούρειο ίππο» της ιδιότυπης κοινωνικής «αιχμαλωσίας» μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, στο οποίο χορήγησε, αφειδώς και χωρίς κανέναν τραπεζικό έλεγχο, δάνεια, κερδίζοντας πολλαπλώς, τόσο από τον ληστρικό τοκογλυφικό τόκο, ο οποίος στις πιστωτικές κάρτες και τα καταναλωτικά δάνεια έφθανε στο ασύλληπτο ποσοστό 18-20%, όσο και από το ότι η δανειακή αυτή επεκτατική πολιτική χρησιμοποιούνταν απ’ αυτές, προκειμένου να λαμβάνει μεγάλα χαμηλότοκα δάνεια, ως δείγμα οικονομικής επέκτασης και ευρωστίας.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι, σ’ αυτή την περίοδο, ένα μεγάλο τμήμα αυτού του πακτωλού των χρημάτων διοχετεύθηκε και μετατράπηκε σε προσωπικές περιουσίες μιας μερίδας της τραπεζικής «ελίτ», αφού σήμερα φαίνεται ότι, σε καμία περίπτωση, δεν αποτέλεσε έστω το πλαίσιο παραγωγικής ανάπτυξης της Χώρας, γιατί το ιδιοτελές κοινωνικό τμήμα, το οποίο χρησιμοποίησε τους μηχανισμούς και έλαβε τεράστια ποσά μέσω, δήθεν, των παραγωγικών σχεδίων ανάπτυξης, μετέτρεψε αυτά σε προσωπικό πλούτο, ο οποίος εξήχθη στο εξωτερικό.

Μέσα σε αυτό το τοπίο της οικονομικής ύφεσης, της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, της «δαμόκλειας σπάθης» του τραπεζικού δανεισμού σ’ ένα πολύ μεγάλο τμήμα των Ελληνικών νοικοκυριών, τα οποία αδυνατούν, στην κυριολεξία, να επιβιώσουν, η επίδειξη αναλγησίας του τραπεζικού κατεστημένου, το οποίο, ανενόχλητα, δείχνει να «σφυρίζει αμέριμνα», αποτελεί μέγιστη πολιτική και κοινωνική πρόκληση. Απαιτείται άμεσα, ως στοιχειώδης μηχανισμός κοινωνικής «ανακούφισης», αλλά και «παροχής οξυγόνου» στην πραγματική οικονομία, η επιβολή του Ισλανδικού προτύπου, όπου η πολιτική ηγεσία της Χώρας αυτής, μετά την χρεοκοπία της, αφενός, κίνησε διαδικασίες επιβολής ευθυνών στο πολιτικό και τραπεζικό κατεστημένο, που την «έριξαν στην ξέρα» και, αφετέρου, δεν ανεγνώρισε δια δημοψηφισμάτων τις επαχθείς και παράνομες υπερχρεώσεις της Χώρας έναντι των διεθνών κερδοσκόπων και προχώρησε σε γενναίο «κούρεμα» όλων των ιδιωτικών εσωτερικών δανείων, που έφθασε έως και το 70%. Με την συνδυαστική αυτή πολιτική, η Χώρα αυτή έχει αρχίσει να στέκεται και πάλι στα πόδια της και η κοινωνία της να ξαναβρίσκει τη συνοχή και την αξιοπρέπειά της.

Θα πρόκειται για εθνικό έγκλημα, για την «ανίκανη» και «άθλια» πολιτική και οικονομική «ελίτ» της Ελλάδος, να μην προχωρήσει σ’ ένα τέτοιο αντίστοιχο γενναίο «κούρεμα» όλων των εσωτερικών ιδιωτικών δανείων, που αφορούν την πλειοψηφία των Ελληνικών νοικοκυριών, ως ένα ελάχιστο μέσο απέναντι στην μέχρι σήμερα τραπεζική αναλγησία, την ώρα, που θα δοθεί στο τραπεζικό σύστημα για ανακεφαλαιοποίησή του το ποσό των 50 δισ., το οποίο εγγράφεται ως δάνειο, στις πλάτες της Ελληνικής κοινωνίας και των επόμενων γενεών.