«ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ» ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΛΙΣΘΗΡΟΤΗΤΑ Του Γ.Παπασίμου

«ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ»

ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΛΙΣΘΗΡΟΤΗΤΑ

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Site: http://www.gpapasimos.gr/ Twitter: @PapasimosG

Τελικά, ένα εκ των μη αναμενόμενων χαρακτηριστικών της μνημονιακής περιόδου είναι οι κατά καιρούς «τερατώδεις μπαλαφάρες» του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, που δείχνει να βρίσκεται στην κυριολεξία «εκτός τόπου και χρόνου». Να θυμίσουμε ορισμένες απίστευτες και όμως αληθινές δηλώσεις, που, μετά την πρώτη αυθόρμητη αίσθηση του γέλιου – χαρμολύπης, δημιουργούν ένα βαθύ συναίσθημα πίκρας, όταν αναλογιζόμαστε σε ποιους έχει παραδοθεί διαχρονικά η εκπροσώπηση αυτής της άμοιρης Πατρίδας.

Κατά πρώτον, ήταν η δήλωση του Γεώργιου Παπανδρέου στην αρχή της μνημονιακής περιόδου, πως τον συνάντησε ένας συνταξιούχος και προσφέρθηκε να του κόψουν την σύνταξη, «αν είναι να σωθεί η πατρίδα». Ακολούθησε ο σημερινός υφυπουργός Εργασίας Τάσος Πετρόπουλος, που δήλωσε, ότι τον σταματούν στο δρόμο ελεύθεροι επαγγελματίες, λέγοντας «σωθήκαμε» και κάποιοι από αυτούς πως «πρέπει να αυξηθούν οι εισφορές» (!!!!). Αποκορύφωμα, η πρόσφατη κορυφαία «ατάκα» του υφυπουργού Εσωτερικών Γιάννη Μπαλάφα, που δημοσιοποίησε περιχαρής, ότι τον σταμάτησε μηχανάκι στο δρόμο και του είπε, ότι «οι κυβερνώντες είναι ευεργέτες» !!!!!

Με τα παραπάνω και πολλά άλλα, θα μπορούσε κάποιος να συνθέσει πολιτική επιθεώρηση στα καλύτερά της. Και θα ήταν ανώδυνες και ευχάριστες «γελοιότητες», εάν δεν αφορούσε το πολιτικό προσωπικό μιας Χώρας, που βυθίζεται καθημερινά και μετατρέπεται σε μια ιδιότυπη «αποικία χρέους».

Εξηγούν, όμως, οι δηλώσεις αυτές, όντας χαρακτηριστικό δείγμα της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, την δημοσιευθείσα «τραυματική» ετήσια έκθεση του ΟΟΣΑ, για την αξιολόγηση των κυβερνήσεων, όπου η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις τέσσερις Χώρες, με την μεγαλύτερη παγκόσμια απώλεια εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στην κυβέρνησή τους (οι άλλες τρεις είναι η Χιλή, η Φινλανδία και η Σλοβενία). Στην έρευνα αυτή, μόλις το 13% του Ελληνικού Λαού δείχνει να εμπιστεύεται την κυβέρνηση, ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος ανέρχεται στο 42%. Τα ίδια ισχύουν και για το Κράτος και τους θεσμούς του, ιδιαίτερα αυτούς, που αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα του λεγομένου Κράτους Πρόνοιας, όπου η εμπιστοσύνη στο σύστημα υγείας ανέρχεται στο 31%, με μέσο παγκόσμιο όριο 70% και στο εκπαιδευτικό σύστημα 44%, με μέσο παγκόσμιο όριο 67%. Σε καλύτερη κατάσταση φαίνεται να είναι το δικαστικό σύστημα, με δείκτη εμπιστοσύνης 42% και μέσο παγκόσμιο όρο 55% και η αστυνομία, με δείκτη εμπιστοσύνης στο 69%, με παγκόσμιο μέσο όρο το 77%.

Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά απεικόνιση μιας ανελέητης και βαθιάς κρίσης νομιμοποίησης στη συνείδηση του μέσου πολίτη, του πολιτικού εποικοδομήματος και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, όπως αυτό διαμορφώθηκε στην περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης» και ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο του «μνημονιακού οδοστρωτήρα».

Αυτή η ολέθρια εικόνα του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, σε συνδυασμό με την διαχρονική έλλειψη εθνικής συνείδησης, της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, αποτελεί ένα εκρηκτικά αρνητικό συνδυασμό, που βυθίζει ολοένα και περισσότερο την Χώρα. Αντί να αποτελέσει το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα εξουσίας τον παράγοντα, που θα «έβαζε φρένο στην κατηφόρα» και θα έθετε τις προϋποθέσεις ανάκαμψης και αναγέννησης της Ελλάδος, έχει φτάσει στο σημείο να αποτελεί έναν εκ των βασικών παραγόντων της καταστροφικής πορείας της.

Η μοναδική λύση, όσο και αν, αντικειμενικά, είναι μια δύσκολη διαδικασία, περνάει μέσα από μία γνήσια κοινωνική «επαναστατική διαδικασία» από τους πολίτες, με την δημιουργία ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής, από άφθαρτες δημοκρατικές, προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις, που θα προέλθουν από τα «σπλάχνα» της κοινωνικής συνείδησης και οργής. Πολιτικό Υποκείμενο, που θα αποτελείται από πολιτικό προσωπικό, που θα λειτουργεί σε εθελοντική βάση προσφοράς, και όχι επιδίωξης προσωπικών ωφελημάτων και το οποίο δεν θα είναι ενταγμένο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που σχηματίσθηκαν κατά την περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης» και της μνημονιακής κηδεμονίας.