«ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ’40» ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ Του Γ.Παπασίμου

«ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ’40» 

ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ 

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14^ης Μάη» Site: http://www.gpapasimos.gr/

Ο φετινός εορτασμός του μεγαλειώδους Έπους του ’40, κατά το οποίο ο Λαός μας προέταξε το «ΟΧΙ» υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του απέναντι στην επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου, βρίσκει τη Χώρα μας να «καθεύδει» προς το κενό χωρίς κανένα επαρκές σημείο στήριξης. 

Τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας συνέχονται με τα μείζονα εθνικά θέματα, εξαιτίας της επιθετικότητας της γείτονος Τουρκίας και των άλλων «εξαπτερύγων» της στην περιοχή, π.χ. της Αλβανίας. Τα οξύτατα, πλέον, κοινωνικά προβλήματα συνέχονται με απροσδιόριστες εφιαλτικές καταστάσεις, λόγω της έλλειψης κοινωνικής συνοχής και του διαμορφούμενου ως γιγαντιαίου δημογραφικού προβλήματος.

Πέραν, όμως, αυτών των προφανών, οξύνεται υποδορίως η υπονόμευση του αντιστασιακού χαρακτήρα του Λαού μας, που στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ήρθη στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων, ξεπερνώντας κάθε ιδεολογικό και πολιτικό φανατισμό, εμφύλιο διχασμό, προσωπικές φοβίες και ατομικά συμφέροντα, προτάσσοντας αποκλειστικά και μόνο την προστασία της ελευθερίας και αξιοπρέπειάς του.

Η δραματική κάμψη αυτών των «αντιστασιακών αντανακλαστικών», που χαρακτηρίζει την ιστορική μας διαδρομή, ως μικρού ιστορικού Λαού, εξαιτίας της μετατροπής της Χώρας μας σε «Χώρο και αποικία χρέους», αποτελεί κρίσιμη παράμετρο για το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού. Και αυτό γιατί, όπως ανέπτυξε ο σπουδαίος Έλληνας ιστορικός Νίκος Σβορώνος, ο αντιστασιακός χαρακτήρας αποτελεί ένα εκ των κεντρικών διαχρονικών στοιχείων του Λαού μας και διέπει το σύνολο της Νεοελληνικής Ιστορίας: «Είναι η προσπάθειά του να διαφυλάξει την ιδιαίτερη προσωπικότητα του σαν λαός». Η διαδικασία σταδιακής ανάπτυξης της εθνικής συνείδησης και συγκρότησης των μικρότερων ιστορικών Λαών, προϋπέθετε την διεκδίκηση της πολιτικής τους ανεξαρτησίας και της οικονομικής και πολιτικής τους αυτονόμησης. Μέσα από την πάλη ενάντια σε υπερεθνικές Αυτοκρατορίες στην αρχή και, στη συνέχεια, ενάντια σε υπερεθνικά ιμπεριαλιστικά συγκροτήματα. Η αντιστασιακή αυτή διαδικασία ξεκινά από την Τουρκοκρατία, εκφράζεται στην Επανάσταση του 1821, και συνεχίζει όλον τον 19^ο αιώνα εναντίον των εξω-ελλαδικών δυνάμεων, που παίζουν πρωτεύοντα ρόλο στην μοίρα του Ελληνισμού. Κορυφώνεται με το «Έπος του ’40» και την εθνική και αντιφασιστική αντίσταση του 1940 – 1945 και την ΕΑΜική αντίσταση.

Αυτός ο αντιστασιακός χαρακτήρας, που χαρακτηρίζει ως διαχρονικός ιστός την Νεοελληνική Ιστορία, άρχισε να εμφανίζει ρωγμές κατά την περίοδο της «ύστερης Μεταπολίτευσης», όπου στο πλαίσιο του παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου και της «κίβδηλης» ευημερίας, ενδυναμώθηκε και ο λεγόμενος «εθνομηδενισμός», ως υποτίθεται ο αντίποδας στην ακραία εκμετάλλευση της έννοιας του πατριωτισμού από την Χούντα των Συνταγματαρχών και των πάσης φύσεως ακροδεξιών και ναζιστικών μορφωμάτων.

Παράλληλα, ενώ θα περίμενε κανείς, εξαιτίας του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», που διαλύει καθημερινά τον κοινωνικό ιστό και δημιουργεί συνθήκες απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, να ενισχυθεί αυτός ο αντιστασιακός χαρακτήρας του Λαού μας, βλέπουμε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα: Την παραπέρα, δηλαδή, υπονόμευσή του, συμβάλλοντας σημαντικά σ’ αυτό, μεταξύ άλλων, και η αίσθηση, που έχουν τα σημερινά «πενόμενα» κοινωνικά στρώματα (εργαζόμενοι, αγρότες, μικρομεσαίοι επαγγελματίες) για το ότι το ανεπαρκές, εξαρτημένο και νεοφιλελεύθερο Ελληνικό Κράτος και το πολιτικό σύστημα μαζί με το πολιτικό προσωπικό εξουσίας, αίρει καθημερινά τα κοινωνικά, πολιτικά, δημοκρατικά και οικονομικά τους δικαιώματα. Αυτό, όμως, έχει περαιτέρω συνέπειες, αφού δημιουργεί συνθήκες αποστέρησης της μνήμης και του ιστορικού παρελθόντος.

Πρόκειται για σοβαρότατη μετάλλαξη, με απροσδιόριστες συνέπειες για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας, γιατί, ενώ ο «παρασιτισμός» αποτελούσε «μολυντικό παράγοντα» στο «σώμα» του Ελληνισμού από τα πρώτα στάδια της νεώτερης συγκρότησής του, αφορούσε, μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως τις «άρχουσες» τάξεις, αφού οι ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές τάξεις ήταν ακόμα δεμένες με τη γη και την παραγωγή, κάτι που τροφοδοτούσε αυτόν τον αντιστασιακό χαρακτήρα.

Ενόψει αυτών των εξελίξεων στο εσωτερικό, απαιτείται η ενεργοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και του κάθε ενεργού Έλληνα πολίτη για την προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου με πατριωτικά, αντιμνημονιακά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά, συνδυάζοντας ταυτόχρονα το εθνικό με το κοινωνικό και το δημοκρατικό στοιχείο. Μέγιστος στόχος η διαφύλαξη και ενδυνάμωση των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του Λαού και η προάσπιση της εθνικής της ανεξαρτησίας.

Απαράβατος παράγοντας για την επίτευξη αυτών των στόχων, είναι η ενίσχυση των όρων και συνθηκών, που δεν πλήττουν αυτόν τον διαχρονικό αντιστασιακό χαρακτήρα που Λαού μας, που στις 28 Οκτωβρίου 1940 εκτοξεύθηκε στα ύψη.