Απόψεις: ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ και Η «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΩΝ» Δύο αναλύσεις Του Γ.Παπασίμου

Η «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΩΝ»

ΚΑΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

ΚΑΙ  

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Site: http://www.gpapasimos.gr/  Twitter: @PapasimosG

1. ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Μια εκ των σοβαρών αρνητικών συνεπειών της δημοσιονομικής κρίσης του 2010 και της εισαγωγής της χώρας μας στον μνημονιακό «Λεβιάθαν», ήταν αναμφισβήτητα το πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Από την «άνοιξη» της πιστωτικής ευφορίας μετά την είσοδο της χώρας στο ευρώ, με πρωταγωνιστές το αρπακτικό – τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα και την έλλειψη επενδυτικής παιδείας του ελληνικού λαού, που οδήγησε σε μεγάλη υπερχρέωσή του, εισήλθαμε στον «βαρύ χειμώνα», μετά την ουσιαστική πτώχευση της χώρας το 2010, αφού μειώθηκε βιαίως η αγοραστική δύναμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων, με την εξτρεμιστική οικονομική πολιτική της υποτίμησης των πάντων.

Αντίστοιχες καταστάσεις αντιμετώπισαν και άλλες χώρες, από τις Η.Π.Α. έως την Ισλανδία και τον ευρωπαϊκό Νότο, εκείνη την περίοδο της μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης των τοξικών ομολόγων του 2007. Καμία όμως από αυτές δεν επέτρεψε το πρόβλημα των κόκκινων δανείων να μετατραπεί σε οικονομική και κοινωνική «γάγγραινα», που δέκα χρόνια μετά την είσοδο στον μνημονιακό «ζουρλομανδύα» αποτελεί ένα εν εξελίξει εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό έγκλημα.

Για να καταδειχθεί η διάσταση αυτού το φαινόμενου, οι Η.Π.Α. το 2008 με αστραπιαίες διαδικασίες κρατικοποίησαν μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες τράπεζες, τη Citi Bank και, αφού την εκκαθάρισαν από τα τοξικά ομόλογα και δάνειά της, στη συνέχεια, ως γνήσια καπιταλιστική χώρα, την παρέδωσαν στους ιδιώτες, με σημαντικό όφελος, όμως, για την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα.

Από την άλλη, η Ισλανδία, η οποία πτώχευσε το 2010, εφάρμοσε μια ορθολογική, κοινωνική και δίκαιη λύση με σπουδαία αποτελέσματα, αυτή, δηλαδή, του κουρέματος όλων των ληφθέντων έως τότε δανείων από τους πολίτες (κόκκινων και πράσινων), σε ποσοστό 30% ως 70%, με βάση την πτώση των τιμών των ακινήτων και της οικονομίας γενικότερα, σε συνδυασμό με την ατομική αγοραστική δύναμη των δανειοληπτών. Αυτό είχε ως συνέπεια την παροχή οξυγόνου στην κοινωνία, αλλά και στην οικονομία, η οποία κατάφερε να βγει από τη κρίση και την χρεοκοπία.

Τέλος, πιο κοντά σε εμάς, η Κύπρος νομοθέτησε την λεγόμενη «ρήτρα προτεραιότητας» του δανειολήπτη έναντι των funds, στα οποία οι τράπεζες σκόπευαν να πωλήσουν τα δάνεια, παρέχοντας, έτσι, τη δυνατότητα σε κάθε δανειολήπτη, προσφέροντας αυτός ένα ευρώ παραπάνω από την τιμή με την οποία θα μεταβιβάζονταν στα funds, να αναλάβει ο ίδιος την αποπληρωμή του δανείου.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε στη χώρα μας. Αντίθετα, διαπράχθηκαν «διαρκή οικονομικά εγκλήματα», αφενός, με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών με χρήματα των φορολογούμενων, που συσσωρεύθηκαν ως δημόσιο χρέος, χωρίς κανένα, μάλιστα, αποτέλεσμα, αφού τα χρήματα αυτά έχουν «κάνει φτερά», οι δε τράπεζες συνεχίζουν να παραμένουν έως σήμερα «παράσιτα» της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και, αφετέρου, με την συντελούμενη μαζική πώληση των κόκκινων δανείων «αντί πινακίου φακής», σε ξένα και ντόπια funds και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και της πρώτης κατοικίας. Έτσι, η διενέργεια μαζικών ηλεκτρονικών πλειστηριασμών μετά την λήξη της παράτασης του ανεκδιήγητου και κατ’ όνομα νόμου περί δήθεν «προστασίας» της πρώτης κατοικίας, θα αγγίξει τον σκληρό πυρήνα της πρώτης λαϊκής κατοικίας.

Η σημερινή κυβέρνηση της Ν.Δ., επιχαίροντας ότι ακολουθεί τον νόμο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στον τομέα αυτό, προβαίνει σε υποκριτικές εκκλήσεις, να κάνουν όλοι αίτηση στην λεγόμενη πλατφόρμα προστασίας της πρώτης κατοικίας, τη στιγμή που λόγω των περιορισμών, που θέτει αυτός ο νόμος, είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να ενταχθεί ούτε το 1% των κόκκινων δανειοληπτών, που πραγματικά δικαιούνται προστασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μέχρι σήμερα, σε διάρκεια περίπου σχεδόν ενός έτους, έχουν εγκριθεί λιγότερες από 100 περιπτώσεις!

Η δε προαναγγελία ψήφισης νόμου για πτωχεύσεις των φυσικών προσώπων θα αποτελέσει την τελική ταφόπλακα για κατάργηση κάθε είδους προστατευτικού πλαισίου στο κρίσιμο αυτό θέμα και στην έναρξη επιθετικότερων και μαζικότερων πλειστηριασμών. Αυτή η εξέλιξη, όμως, δεν θα έχει μόνο οικονομικές και σοβαρές κοινωνικές παρενέργειες, αλλά θα αγγίξει και τον εθνικό πυρήνα, αφού μία τέτοια σοβαρή κοινωνική αναταραχή αποτελεί ανεπίτρεπτη συνέπεια για τα μείζονα ανοιχτά εθνικά θέματα και τη μέγιστη σημερινή απειλή του τουρκικού επεκτατισμού κατά της Ελλάδας. Δε χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης, για να διαπιστώσει τις καταστρεπτικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια τέτοια εξέλιξη για την κοινωνική συνοχή της χώρας, η οποία δοκιμάζεται, ήδη, και με την εξέλιξη του άλλου μείζονος θέματος, του μεταναστευτικού – προσφυγικού, όπως φωτογραφίζεται από τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.

Με βάση τα παραπάνω, το συμπέρασμα που προκύπτει στο θέμα των κόκκινων δανείων, είναι ότι η μη εφαρμογή λύσεων στην Ελλάδα, που πέτυχαν σε άλλες χώρες, χωρίς, μάλιστα, αυτές να αποτελούν κάτι επαναστατικό ή κάποια αθέμιτη διαδικασία για την διεθνή νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία (ΗΠΑ, Ισλανδία, Κύπρος), οφείλεται στη στρατηγική επιδίωξη των δανειστών για πλήρη αφελληνισμό της πλήρους εγχώριας παραγωγικής βάσης και την υφαρπαγή των φιλέτων της ελληνικής γης και περιουσίας, με την αγαστή συνεργασία ενός ανίκανου και εξαρτημένου πολιτικού προσωπικού εξουσίας της τελευταίας δεκαετίας και των ντόπιων παρασιτικών κορακιών, που διαχρονικά έχουν σκυλεύσει τον εθνικό πλούτο.

 2. Η «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΩΝ»

ΚΑΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Οι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις στη Λέσβο, με την εξέγερση κυρίως Αφγανών που ζουν στο κολαστήριο της Μόριας, οι επιθέσεις και η καταστροφή στο νοσοκομείο της Λέρου, αλλά και η υποβόσκουσα έκρυθμη κατάσταση σε όλα τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, επαναφέρουν με δριμύτητα το μεταναστευτικό πρόβλημα στην ακριβή του διάσταση. Και αυτή πλέον συνδέεται άμεσα με την εθνική ασφάλεια της χώρας έναντι των αναθεωρητικών επιδιώξεων της Τουρκίας. Πέραν αυτού όμως, αρχίζει να αποκτά σάρκα το εφιαλτικό σενάριο της σταδιακής γενικευμένης ανασφάλειας του ελληνικού λαού, που μέχρι σήμερα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έδειξε υψηλό ήθος και μεγαλείο ψυχής απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Η διόγκωση ωστόσο του αριθμού αυτών που εγκλωβίζονται, μετά το κλείσιμο των συνόρων που έχει επιβάλλει ο ευρωπαϊκός Βορράς, που είναι ο στόχος προορισμού της πλειοψηφίας αυτών που εισέρχονται στην Ελλάδα, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα με απροσδιόριστες συνέπειες τόσο για τα εθνικά θέματα όσο και για το εσωτερικό της χώρας, διογκώνοντας τους εθνικούς κινδύνους.

Αντικειμενικά, το μεταναστευτικό – προσφυγικό ζήτημα είναι ένα ιδιαίτερα σύνθετο πρόβλημα, αφού επενεργούν και λειτουργούν ενισχυτικά διάφορες δυνάμεις και καταστάσεις.

Πρώτον, αποτελεί ένα μεγάλο παγκόσμιο πρόβλημα, που οφείλεται στην κρίση των κοινωνιών του Τρίτου και Τετάρτου Κόσμου, σ’ έναν πλανήτη που τελεί υπό καπιταλιστική ασφυξία και αταξία. Ισχυρότατος ενισχυτικός παράγοντας είναι οι εκτεταμένες πολεμικές συγκρούσεις στη σημερινή εποχή της αταξίας των πραγμάτων, λόγω της φθίνουσας αμερικανικής ηγεμονίας και της μη ολοκλήρωσης ενός δικαιότερου θεσμικού πολυπολικού κόσμου.

Δεύτερον, ειδικότερα για την Ελλάδα σημαντικό παράγοντα αποτελεί ο ρόλος της Τουρκίας και η χρησιμοποίηση του προσφυγικού – μεταναστευτικού από το καθεστώς Ερντογάν, ως μέσο του υβριδικού πολέμου κατά της χώρας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τις δηλώσεις του Οζάλ περί διοχέτευσης χιλιάδων μουσουλμάνων στην Ελλάδα ως μέσο υποδούλωσής της. Έτσι η Τουρκία, με την απουσία κάθε ελέγχου στα τουρκικά παράλια στους χιλιάδες δουλεμπόρους και στις τοπικές επιχειρήσεις που κατασκευάζουν πλαστικές βάρκες και σωσίβια για τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, αξιοποιεί το ζήτημα αυτό, αφενός για να λαμβάνει τεράστια χρηματικά ποσά από την Ε.Ε. και αφετέρου για να δημιουργεί σταδιακά τρομακτικά εσωτερικά προβλήματα στην Ελλάδα.

Τρίτον, στην διόγκωση του προβλήματος, και ιδιαίτερα στην πρόσφατη διάχυση της βίας εκτός των κέντρων, έχουν συμβάλλει οι πολυπληθείς ΜΚΟ (εξαιρουμένων αυτών που πραγματικά προσφέρουν καθαρά ανθρωπιστικό έργο), οι οποίες, λόγω των τεράστιων οικονομικών παροχών από την Ε.Ε. σε αυτές και όχι στο ελληνικό κράτος (πρόκειται για κολοσσιαίο έγκλημα των κυβερνήσεων ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Ν.Δ., που δεν ανέτρεψαν αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση), έχουν μετατραπεί σε «ντίλερ» του μεταναστευτικού και σε καθοδηγητές των ανθρώπων που αισθάνονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και οι οποίοι πίστευαν ότι, με το που θα πατήσουν το πόδι τους στην Ε.Ε. (Ελλάδα), θα είχαν μια άνετη ζωή.

Η μέχρι τώρα εξέλιξη και διόγκωση του προσφυγικού – μεταναστευτικού ζητήματος από το 2015 ως σήμερα, καταδεικνύει την πλήρη πολιτική και διαχειριστική αποτυχία του ελληνικού πολιτικού συστήματος και προσωπικού, ανεξαρτήτως ιδεολογικών και άλλων φληναφημάτων στην τελευταία παρακμιακή δεκαετία. Αυτό αφορά τόσο αυτούς που προβάλλουν την ανθρωπιστική διάσταση υποβαθμίζοντας την εθνική, που για την Ελλάδα είναι κρίσιμο ζήτημα ασφαλείας, αφού δεν κατόρθωσαν να είναι έστω συνεπείς σε αυτές τις μονομερείς αγκυλώσεις τους ως προς την ανθρωπιστική διάσταση, αλλά δημιούργησαν δομές – κολαστήρια τύπου Μόρια, όσο και αυτούς που επικαλούνται πρωτίστως την εθνική διάσταση του προβλήματος, χωρίς να έχουν, παρ’ όλα αυτά, καμία σοβαρή εθνική στρατηγική, αλλά κινούνται περίπου στην ίδια πεπατημένη, που απλώς διογκώνει την κατάσταση και δημιουργεί πολύ μεγάλους εθνικούς κινδύνους.

Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μία σοβαρή εθνική πολιτική στο ζήτημα αυτό, η οποία να συνδυάζει το ζήτημα της εθνικής της ασφάλειας και τους διεθνείς κανόνες για την προστασία των προσφυγών. Μία τέτοια εθνική στρατηγική απαιτεί πρωτίστως και προϋποθέτει την άμεση αναθεώρηση της κατάπτυστης συμφωνίας Δουβλίνο II που αποτελεί το «οχυρό» των ευρωπαϊκών βόρειων χωρών, σε συνδυασμό με τη λήψη σοβαρών μέτρων και ενεργοποίησης των αντανακλαστικών της χώρας για την αποτροπή παράνομων εισόδων, την άμεση εξέταση και ολοκλήρωση των συσσωρευμένων αιτήσεων ασύλου και, παράλληλα, τη δημιουργία σοβαρών υποδομών και αξιοπρεπή κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας αυτών, που δικαιούνται άσυλο.

Οι αφελείς και απλοϊκές προσεγγίσεις στο θέμα αυτό αποτελούν πλέον «απαγορευμένο καρπό». Οποιαδήποτε περαιτέρω αβελτηρία θα μετατρέψει την υπόθεση αυτή σε πραγματικό εθνικό εφιάλτη.