Θεατρικό: Η επί Ταύρω (“Αρπαγή της Ευρώπης”). Εκτυλίσσεται σε: ΦΟΙΝΙΚΗ-ΚΡΗΤΗ-ΚΟΡΚΥΡΑ. Συγγραφέας: Γ.Ζωχιός. Νέα ανάρτηση.

Η επί Ταύρω

Θεατρικό 

Συγγραφέας: Ζωχιός Γιάννης

(Ψηφίδες βιογραφίας Γ.Ζωχιού: https://autenergos.blogspot.com/2021/04/blog-post.html

6937179122 – giannis.zochios@live.com - https://autenergos.blogspot.com/ )

 

Εισαγωγή!

Το έργο εκτυλίσσεται σε:

ΦΟΙΝΙΚΗ/ΟΥΓΚΑΡΙΤ

ΚΡΗΤΗ/Γόρτυνα

ΚΟΡΚΥΡΑ/Γαλήσιου Οροπέδιο(Βουνό Αγίων Δέκα Κέρκυρας)

Πραγματεύεται την “Αρπαγή της Ευρώπης”.

Το έργο (8ο θεατρικό μου) γράφηκε, γιατί;

   Τη δεκαετία 1980, από τη συνάδελφο και συνΓΕΝΟΠίτισσα Ρένα ( Rena Tyllianaki ), έμαθα ότι, και το Χωριό της στο Ηράκλειο Κρήτης, καλείται Άη Δέκα. Αργότερα, τα Χωριά μας, Άη Δέκα Κρήτης-Κέρκυρας, αδελφοποιήθηκαν.

Σταδιακά, από την ιστορική σχέση Κρήτης-Κέρκυρας, γνώρισα πως Αγιοκαδίτες εκ Κρήτης, ως πρόσφυγες ίσως και επί Αγαρινών, σχετίζονται με την ίδρυση του αντίστοιχου Χωριού Κέρκυρας και πιθανολογείται καταγωγική μας σχέση.

Με την Αρχαία Γόρτυνα Κρήτης (όπου και το χωριό Άγιοι Δέκα) πρώτη φορά ήλθα σε ουσιαστική επαφή όταν η Ρένα καλούσε,από το fb, να “υιοθετήσουμε” το αρχαίο της μεγάλο θέατρο που το ΔΙΑΖΩΜΑ είχε εντάξει για αναστήλωση, στο μακρύ κατάλογο των αρχαίων θεάτρων.

(Στους μεγαλειώδεις σκοπούς του ΔΙΑΖΩΜΑΤΟΣ, αλλά για θέατρα-αρχαιότητες, είμαι ένθερμος υποστηριχτής από το ξεκίνημά του και ως μέλος του. Και φυσικά έχω υιοθετήσει το αρχαίο θέατρο Γόρτυνας).

      Το 2012, παραβρεθήκαμε, με τη Χριστίνα, στους γάμους των αγαπητών μας Χρίστου και Πωλύνας, στο Ηράκλειο.

Συνεχίσαμε όμως για να γνωρίσουμε περισσότερο την Κρήτη!

Δε θα έλλειπε η επίσκεψη και στη Γόρτυνα-Άγιους Δέκα.

Η ξενάγηση από τη Ρένα και η γνωριμία με τους τεράστιους αρχαιολογικούς χώρους της Γόρτυνας και ειδικά το Θέατρο, το Ωδείο με τους Κώδικες, όλα με καθήλωσαν.

Ο Πλάτανος όμως της Ευρώπης,εκεί που ο Δίας την εγκατέστησε αφού την άρπαξε από τη Φοινίκη, ξεχείλισε αισθήματα.

           Διερωτήθηκα, φωναχτά, πως είναι δυνατόν η Γόρτυνα να μην είναι το Κέντρο της Ευρώπης.

Δεσμεύτηκα, μέσω των 2 Κυριών, πως όχι μόνο θα στηρίξω μια τέτοια ιστορική απαίτηση, αλλά και θα συμβάλλω.

Η συμβολή, θα εκφραζόταν και με τη συγγραφή θεατρικού έργου σχετικό με την αρπαγή της Ευρώπης.

Ξεκίνησα αμέσως τη μελέτη μύθων-ιστορίας-παράδοσης-χώρων. Εμβάθυνση στα Πρόσωπα.

          Το 2014 ολοκληρώθηκε το έργο με τίτλο: “Η επί Ταύρω”.

(Φίλη καθηγήτρια θεατρολογίας μου σημείωσε πως το επί, δε συντάσσεται με δοτική. Όμως, έμεινα σε αυτό που είχα αρχικά “συμβουλευτεί” και από την “ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ” που αναφέρει: “Η πρόθεση ἐπὶ συντάσσεται με.... πτώση δοτική και δηλώνει:.... i) στάση σε τόπο: Ἀναβὰς ἐπὶ τῇ τριήρει ἀπέπλει”. Στην κρίση σας!).

Η δέσμευση λοιπόν για τη συγγραφή θεατρικού, υλοποιείται.

Πέρα από... προσλαμβάνουσες, αφιερώνεται:

-Στην αναστύλωση του μεγάλου αρχαίου Θεάτρου Γόρτυνας συνδυαστικά και με τους ΔΙΑΖΩΜΑτικούς Σκοπούς.

-Στην προβολή του μύθου της Αρπαγής της Ευρώπης.

-Στην ανάδειξη του συνολικού Γορτυνικού αρχαιολογικού πλούτου.

-Στην πρόσκληση, με πρωτεργάτες τους απανταχού Κρήτες, για πανευρωπαϊκή αλλά και παγκόσμια κινητοποίηση να είναι η Γόρτυνα Ευρωπαϊκό Κέντρο.

-Στη λειτουργία της Γόρτυνας ως γέφυρας των “εδώθε” και “εκείθεν” της Μεσογείου.

Η Γόρτυνα το δικαιούται και η Ευρώπη της το οφείλει.

         Άμεσα, να ξεκινήσει ως έδρα: Της Ευρωπαϊκής Αντιπροεδρίας της Ενιαίας Ψηφιακής Αγοράς και 7 Επιτρόπων:

α. Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων (η Ευρώπη ήταν μετανάστης και μάλιστα δια, θεϊκής, βίας),

β. Παιδείας/Πολιτισμού/Νεολαίας, γ. Περιβάλλοντος και Θαλάσσιων Υποθέσεων, δ. Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Διαχείρισης Κρίσεων, ε. Κλιματικής Δράσης και Ενέργειας, ζ. Εμπορίου η. Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας (υπενθυμίζεται ότι μητέρα της Ευρώπης ήταν η ΤΗΛΈφασσα).

Θεωρώ, την... αρπαγή της έδρας της Ευρώπης, χείριστη της κλοπής των μαρμάρων του Παρθενώνα.
Θεωρώ, την επιστροφή της έδρας, σημαντικότερη αυτής των μαρμάρων!

 

Παράλληλα, με το έργο “Η επί Ταύρω”, προβάλλεται η ιστορική υποχρέωση αναγνώρισης της Φοινικικής καταγωγής της Ευρώπης, με όσα αυτό συνεπάγεται.

             

        Επίσης, αναδεικνύεται η σχέση Κρήτης - Κέρκυρας και ιδιαίτερα των δύο Αη Δέκα.

Οι Άγιοι Δέκα Κέρκυρας/οροπέδιο Γαλήσιου ( Βουνό Παντοκράτορας), που συμμετέχουν στην πλοκή του Θεατρικού, έχουν τη δική τους δυναμική. Δυναμική που στηρίζει και η δωρεά του προγονικού οικογενειακού ακινήτου μας για δημιουργία Λαογραφικού Μουσείου που θα “ερευνά” και την καταγωγική σχέση με Κρήτη/Γόρτυνα. 

Αφιερώνεται λοιπόν τούτο το έργο και στη στήριξη-προβολή   της  δημιουργίας του Λαογραφικού Μουσείου στους Αγίους Δέκα Κέρκυρας.

 

     Το Θεατρικό “Η επί Ταύρω”: ολοκληρώθηκε τον 7ο 2014. Αναρτήθηκε εικονογραφημένο και δημοσιοποιήθηκε στο autenergos.blogspot στις 14/8/2014.

Ακολούθως το ανάρτησαν και άλλες ιστοσελίδες.

Όμως, για κάποιο λόγο εμφανίζει μετέπειτα  πως: “δεν βρίσκεται η ανάρτηση σε αυτή τη διεύθυνση”(του autenergos.blog ).

Έτσι, αφού έγινε μια ακόμη επεξεργασία στο κείμενο (πριν αυτής όποιου εκδότη), αναρτάται ξανά, εδώ.

Με ιδιαίτερες ευχαριστίες προς: Ρένα-Χριστίνα και Χρίστο-Πωλύνα

Ο συγγραφέας

Θεατρικό έργο:

Η επί Ταύρω

Συγγραφέας: Ζωχιός Γιάννης

(6937179122 – giannis.zochios@live.com -- https://autenergos.blogspot.com/ )

Μέρη τέσσερα

Πρόσωπα:

Αρήτη (Σύζυγος Αλκίνοου, βασιλιά Φαιάκων)

Αλφάβητος (Νέος, Φοινίκης/Ουγκαρίτ)

Γόρτυνα (εκ Κρήτης)

Δίας (Θεός/Ταύρος)

Ελ (Θεός/Χαναάν)

Ευρώπη (Κόρη Τηλέφασσας και Αγήνορα)

Τηλέφασσα (Σύζυγος Αγήνορα, βασιλιά Φοινίκης)

Χορός (πέτρα-κοτσύφια-κοράκια-περιστέρια)

Το έργο εκτυλίσσεται σε:

ΦΟΙΝΙΚΗ/ΟΥΓΚΑΡΙΤ 

ΚΡΗΤΗ/Γόρτυνα

ΚΟΡΚΥΡΑ/Γαλήσιου Οροπέδιο (Βουνό Αγίων Δέκα Κέρκυρας)

“Φιλοξενούνται”:

Σοφοκλής(Αντιγόνη), Όμηρος, Καζαντζάκης, Καλλίμαχος, Όσκαρ Ουάιλντ (ποίημα γραμμένο στο Γαλήσιον/Αη Δέκα Κέρκυρας) και δίστιχα: Κερκυραϊκά, Κρητικά. Και Ερωτόκριτου, Γκάτσου/Ξυλούρη, Λουδοβίκου. Το Ρεφαίμ, Ουγκαρίτικο (επίκληση στο σύνολο των νεκρών βασιλιάδων και ηρώων αλλά και νεκρών γενικά).

 

 

 

 

Μέρος Πρώτο

Χορός

Ἔρως ἀνίκατε μάχαν!

Έρωτα ακαταμάχητε εσύ που ξενυχτίζεις

Και θάλασσα διαβαίνεις και θάλασσα περνάς

Κι ούτε κανείς αθάνατος εγλύτωσε από σένα

Εσύ που ξετρελένεις εκείνον που κρατάς!

(Ως σύνολο ή εναλλάξ)

Ο Δίας εθαμπώθηκε Ευρώπη μόλις βλέπει

με τους γονιούς της να γλεντά στην άσκεπη την πλώρη

Στου Νείλου τα γαργαριστά, του Πάππου τα νερά

εβόλταραν ερχόμενοι από Φοινίκη Χώρα

Τηλέφασσα, κορήΝειλου, με τον Αγήνορά της

ταξίδεψαν με τα παιδιά για λίγη αναψυχή

Αγήνωρ, ο Φοινικοβασιλιάς, εκόπιαζε πολύ

κιάκουσε τη Βασίλισσα λίγο να ξεκοπιάσει

Ο Νείλος, ο πατέρας της, όλους είχε καλέσει

και το χρυσό πλωτάκι τους στη ράχη του τσουλά

Λάμψη της η Τηλέφασσα σε μήκη ξακοντίζει

μα της Ευρώπης η ομορφιά σα βέλος προσπερνά

Κι οι δυο, ευθύς, αρπάζονται από του Δία βλέμμα

που με τον Ελ συσκέπτονται για έργα θεϊκά

Ο Νείλος προσεφέρθηκε οικοδεσπότης ναναι

για να μπορέσουν οι θεοί, οι πρώτοι των Ηπείρων

τις συμφωνίες που ζητούν, να βρουν, εκεί να πάνε

των προβλημάτων των μικρών μεγάλων και απείρων

Δία τον εξελόγιασαν Κόρη και η Μαμά

οι λάμψες τους εθάμπωσαν τη σκέψη του Θεού

Και κείνος ούτε άκουγε τη γλώσσα δεν κουνούσε

στου Ελ τα ερωτήματα διόλου δεν απαντούσε

Ετρόμαξε ο Ελ, θεός εκείθεν Μεσογείου

με Δία τις τσιλημπουρδιές, θεού εκ του εδώθε

μήπως ο Νείλος αισθανθεί πως Κόρη κι Εγγονή του

επίθεση έχουν δεχτεί από Διοερωτιάρη

Ευθύς το Δία κάλεσε το Νείλο να αφήσουν

στο Όρος δε το Ιερό να παν να συνεχίσουν.

1η σκηνή

(Στην κορυφή του Ιερού Όρους, κατοικία του Θεού Ελ και της συζύγου του Ασερά/Αθιράτ)

Δίας: Με κούρασαν οι Βουνοκορφές.

Ελ: Με γοητεύουν τα ύψη του Όρους μου! Όμως, με γαληνεύει να τσουλώ στου Νείλου τανασκέλωμα.

Δίας: Ο Πηνειός, και μένα ηρεμεί.

Ελ: Ω! Της πολυαγαπημένης Ήρας, νέα της δε μου φέρνεις;

Δίας: Κιεγώ, για την Αθιράτ, ερώτηση δεν έκανα.

Ελ: Μα που να προλάβεις! Και τη Σύνοδό μας, χωρίς αρχή άφησες, για μάτια θηλυκά.

Δίας: Με τιμώρησες και στα ύψη τα βουνίσια μέσυρες!

Ελ: Σκέφτηκες αν ο Νείλος, Κόρη κι Εγγονή του, έβλεπε να κορτάρεις; Και το πλεούμενό μας ακόμη θα φούνταρε! Φαντάζεσαι εικόνα στων δίποδων το βλέμμα, δύο θεοί σε οργισμένα Νειλίσια ρεύματα;

Δίας: Γητεύτρες, Τηλέφασσα κι Ευρώπη!

Ελ: Δεν επιθυμώ δυσαρέσκεια Πατέρα και Παππού Νείλου! Εποχές δύσκολες, ξηρασίες, η γη μαραίνεται. Οργισμένος Νείλος μπορεί να προκαλέσει και Ευφράτια αλληλεγγύη.

Δίας: Θεοί όμως εμείς! Το βροχοσκόρπισμα, στα δάκτυλά μας!

Ελ: Αλλά οι Κατακλυσμοί, έπληξαν το θεϊκό κύρος. Οι πλημμύρες φοβίζουν τους ανθρώπους κιαναζητούν συνεχή την αρωγή των ποταμών.

Δίας: Όλοι αποτύχαμε με τους Κατακλυσμούς.

Ελ: Το γένος των ανθρώπων.., τη συνέχειά του μπόρεσε!

Δίας: Ας όψονται οι... σωτήρες!

Ελ: Η δική μας θεά της γνώσης, η Έα, απεκάλυψε την απόφαση του Θεϊκού Συμβουλίου να ξαπολήσουμε κατακλυσμό για ναπαλλαγούμε απ’ τους ανυπόφορους. Το χειρότερο, συμβούλεψε τον Ουταναπιστίμ να κατασκευάσει πλοίο για να σωθεί με την οικογένειά του.

Δίας: Πότε θαπαλλαγώ απ' τον Προμηθέα; Αποφάσισα να καταστρέψω με κατακλυσμό το διεφθαρμένο ανθρώπινο γένος που σήκωσε στους θεούς κεφάλι αλλ' αυτός, το γιο του Δευκαλίωνα και τη νύφη του Πύρρα, με πλοιάριο έσωσε.

(Κεφάλια χορού προβάλλουν)

περιστέρια/χελιδόνια:

Γύρο πρωτοπετάξαμε μετά τον κατακλυσμό

κοράκια/κοτσύφια:

Βγείτε τώρα απ' την κιβωτό και δίχως γυρισμό

καλέσαμε τους κιβωτοκάτοικους τους πολυφοβισμένους

Χελιδόνια:

Αγνάντεψαν βουνοκορφές κι ύστερα λασποκάμπους

Κοράκια:

Δείξαμε εις τον άνθρωπο πως να κατηφορίσει

Περιστέρια:

Κιαπό τη ζάλη την πολύ να μην κατρακυλήσει

Κοτσύφια:

Το δίποδο, στη νέα ζωή, ξανά γεννοβολά

περιστέρια/χελιδόνια:

Και την κατάρα των θεών πέρα του την πετά

Πέτρες:

Πύρρα και Δευκαλίων, πέτρες πετούσαν πίσω τους

και κείνες, ανθρωπόμορφες, άντρες-γυναίκες, ζούσαν.

Μαζί:

Ο άνθρωπος ακόμη ζει γιατί τον αγαπούσαν

Έα μας-Προμηθέας μας, γιαυτόνε μαρτυρούσαν.

Ελ: Προμηθέας..! Αυτός που έδωσε..!

Δίας: Πριν.., έκλεψε..!

Ελ: Τη γνώση και...

Δίας: Τη φωτιά!

Ελ: Και φώτισε τους ανθρώπους.

Δίας: Τον τιμώρησα αλλά, ο... ψυχόπονος Δωδέκαθλος Ηρακλής, τον ξεκάρφωσε απ' τον Καύκασο.

Ελ: Αυτόν..;

Δίας: Γιος μου βλέπεις ο Ηρακλής. Η μάνα του, η Αλκμήνη, απειλεί αν τον τιμωρήσω.

Ελ: Ένα... θεό;!!!

Δίας: Θα στείλει, λέει, τον Ηρακλή να ταρακουνήσει τον Όλυμπο με τους Δώδεκα. Καταλαβαίνεις, το γκρέμισμα της κατοικίας των θεών, ακολουθεί και το... θεϊκό. Βλέπεις, υπάρχουν και τα προηγούμενα με τη Γαία που υπέδειξε στον Κρόνο να δρεπανίσει τους πατρικούς Ουράνιους όρχεις... Πρέπει ναποφεύγω ανταρσίες! Φαντάζεσαι το Δία... άρχιδο!

Ελ: Πάντως, η του Προμηθέα πράξη, επικίνδυνη..!

Δίας: Για τους Θεούς!

Ελ: Η γνώση, είναι κίνδυνος!

Δίας: Για Θεούς!

Ελ: Καταραμένος ο προσφέρων γνώση στους ανθρώπους.

Δίας: Ένα από τα σοβαρά, στον κατάλογο τούτης της συνόδου μας. Μόνο...

Ελ: Μόνο;

Δίας: Λίγη ξεκούραση κιαύριο συνεχίζουμε. Η απόσταση με Όλυμπο και η αλλαγή, από Νείλο εδώ στο Ιερό, με κούρασαν.

Ελ: Απόλαυσε λοιπόν τις προσφορές των bani kan'an. Τα Παιδιά της Χαναάν, δώρα στέλνουν και κρασί!

Χορός

( Με ανάλογες εκφράσεις από Δία και Ευρώπη)

 

Αχ και τον δει ο Αλφάβητος, τον Μεταμορφωμένο

κάτω στο παραθύρι της το μοσχοβολημένο.

 

Κοιμάται η Ευρώπη του καλού μες ταρωματισμένα

πάνω και κατωσέντονα τα ηλιοστεγνωμένα.

 

Κρατά σφιχτά την αγκαλιά, στόνειρο σφίγγει χείλια

του ποθητού Αλφάβητου που της φυσά κοχύλια.

Δεν πρόλαβε το μήνυμα επιστροφής ναφήσει

και τώρα, μες στο όνειρο, το πάθος της θα σβήσει.

Μα να ο Δίας, πονηρός και διαβαστής ονείρου

σκαλώνει στο παράθυρο, αυτός θεός απείρου.

Κρίνα κρατά στα δόντια του φιδίσια ανεβαίνει

και με γατιού πατημασιά στα μέσα κατεβαίνει.

Το πανωσέντονο τραβά κρίνα την Κόρη ραίνει

που τον Αλφάβητο ποθεί τόνειρο ομορφαίνει.

Δεν την ξυπνά μα την κοιτά ζηλεύει τόνειρό της

τους πόθους και τα πάθη της τους κτύπους της καρδιά της.

Και συλλογιέται πως θεός να μη νικιέται πρέπει

από θνητό Αλφάβητον την ήττα να μη βλέπει.

Ευρώπη χαμογέλασε στήθια της σπαρταρίσαν

κιαυτό το Δία χλόμιασε τη σκέψη του οργίσαν.

Απόφαση η θεϊκιά ακαριαία βγαίνει:

Αλφάβητος να μην μπορεί να ζει και νανασαίνει.

Στη γη Αλφάβητος ποτέ διόλου να αγαπιέται

και όποιος τον ερωτευτεί, ζωή να καταριέται.

Μα κει δεν εσταμάτησε η θεία έκλαμψή του

την Κόρη εσχεδίασε να πάρει στη φυγή του.

Το παραθύρι πήδηξε και στο Βουνό εστράφη

τον Ελ να βρει και να του πει τι στο μυαλό του ετάφη.

Κόρη, απ' το θεόγδουπο, ξυπνά τα κρίνα βλέπει

Αλβάβητος, λογίστηκε: Δίπλα μου ήταν πρέπει.

Κινά, βρίσκει τις φίλες της και βγήκαν στα λιβάδια

μες στα λουλούδια γι έρωτες, είπαν μπρος στ’ αγελάδια.

2η σκηνή

Γόρτυνα: Μέρα πολύ κουραστική. Κιαλησμόνητη! Πόσο τρέχει η Κρήτη..! Ως Γόρτυνα, λαμπρύνομαι Κρητικιά που είμαι..! Τέλειωσε το Συμπόσιο, απ' τη Δαιδάλια Σχολή. Όλα τα έργα προχωρούν! Και νέα, μεγάλα αποφασίστηκαν. Λαμπρός ο Δαίδαλος! Αλλά κι ο Ίκαρος, κάτω απ' τη... μηλιά..! Κάλλιστος του πατέρα του γίνεται. Δόξα θέλουν ναφήσουν. Όχι μόνο στη γη, αλλά και στον αέρα τρέχουν. Με τέχνες μοναδικές, οι μηχανές τους ξεχύνονται και στάστρα. Πρόβλημα σοβαρό όμως θέλουν να λύσουν: Του ήλιου το ζέσταμα να κρυώσουν για να περάσουν τα καντούνια του.

3η σκηνή

Αρήτη: Ας είναι καλά οι Φαιακίτες τεχνίτες! Τα γοργοκίνητα πλοία μας στη στιγμή φτάσαν στην Κολχίδα. Αν καθυστερούσα, Αργοναύτες κι Άρχοντες της Κολχίδας, θα τασπαγαν..! Πέτυχα βέβαια τη συμφιλίωση. Θα δικαιωθώ και στο 12μελές Συμβούλιο της Σχερίας! Το έπεισα να ταξιδέψω. Θα τους πάρω καλά νέα! Πάντρεψα και τους ερωτοχτυπημένους. Η Μήδεια, πανέμορφη νύφη! Κι ο Ιάσονας, γαμπρός λεβέντης! Ο Αλκίνοος θα γεμίσει την Αρήτη του φιλιά για την ειρηνιστική επιτυχία της... Η επιστροφή ξεκινά. Τ’ απήδαλα, έχουν ρυθμιστεί για στάσεις σε μη γνωστά μέρη: Ένα φιλί στη φίλη μου Λέσβια  Σαπφώ, μετά  Έφεσο για θέατρο και Σάμο να δω το περίφημο όρυγμα και ίσως συναντήσω τον Επίκουρο, λίγο στη  Μίλητο για μια  κουβέντα με το Θαλή, να γνωρίσω τον Ιπποκράτη στην Κω, να μείνω και Ρόδο να περιηγηθώ στα ξακουστά ναυπηγεία  της Λίνδου, θα επιθεωρήσω έρευνες ναυαγίων στα Κύθηρα με σημαντικά τεχνολογικά κατασκευάσματα, μια μέρα Γύθειο σε μια καλή μου Φίλη και μια Κορυφάσιον.  Και μετά, κατευθείαν στην αγκαλιά ταγαπημένου μου Βασιλιά, της Ναυσικάς μου κιόλων των Φαιάκων μου.

4η σκηνή

Δίας: Αγαπητέ μου συνθεέ Ελ, να τρέξουμε τη συνεδρία μας.

Ελ: Τα θέματα έτοιμα, αρκεί να μη λεπτολογείς.

Δίας: Σεμπιστεύομαι!

Ελ: Η εμπιστοσύνη, πρέπει να εδραιώνεται μεταξύ των θεών.

Δίας: Και η αλληλεγγύη!

Ελ: Πολλοί... κίνδυνοι!

Δίας: Η μεταξύ μας ζήλια, φθείρει το θεϊκό στερέωμα.

Ελ: Ανταγωνισμός θες να... πεις..! Κιαυτό, το εκμεταλλεύονται οι άνθρωποι.

Δίας: Όλο και περισσότερο τους γοητεύει η θέωση.

Ελ: Στη γνώση των θεών θέλουν να σκαρφαλώσουν.

Δίας: Οι κερκόπορτες, στα βασίλειά μας, δε λείπουν!

Ελ: Σίγουρα υπονοείς τη δικιά μας Έα, θεά της γνώσης που αγαπά τους θνητούς.

Δίας: Ουκ εά με καθεύδειν η του Προμηθέα προδοσία! Πώς να κοιμηθώ σκεπτόμενος ότι έκλεψε τη φωτιά, τη γνώση, για νανυψώσει τον άνθρωπο; Όφιιιις!

Ελ: Κι ο Ηρακλής, γιος θεού, έσωσε έναν... κλέφτη;

Δίας: Ναι, ναι ναι! Γιοι θεών, προστάτες κλεπτών!

Ελ: Λες.., κληρονομικό; Οι θεωνγιοί   και τι δε μηχανεύονται για ναρπάξουν την εξουσία των θεοΠατέρων και να δοξάζονται ως θεοί. Ο επί της Περσίας θεογιός Μίθρας κοκορεύεται πως θυσιάστηκε για τον άνθρωπο, αναλήφθηκε στους ουρανούς και τώρα οι 12 μαθητές του διαγράφουν σιγά σιγά τον πατέρα του, θεό Αχούρα Μάζντα, και δοξάζουν το Μίθρα.

Δίας: Ας έρθουμε όμως στη Διάταξη.

Ελ: Το πρώτο της Ημερησίας θέμα, ο σεβασμός των συνόρων: Εσύ, εκείθεν της Μεσογείου, βόρεια. Εγώ, εδώθε της θάλασσας, νότια. Η Μεσόγειος, κοινή.

Δίας: Το ψηφίζω και με τα δυο... σανδάλια! Υπογράφουμε.................!

Ελ: Το επόμενο ναποφασίσουμε, η Αλληλεγγύη.

Δίας: Πολλάκις, δεν ήσουν αλληλέγγυος.

Ελ: Εγώ, πολλά παράπονα από σένα!

Δίας: Ξέρεις πόσες φορές το νέκταρ στερήθηκα; Οι άνθρωποι απαιτούν, για τα συμπόσια στον Όλυμπο, ναγοράζουμε τα προϊόντα που... παράγει η... δύναμή τους!

Ελ: Κι οι δικοί μου εκτρέπονται. Ξεχνούν ποιος ο ιδιοκτήτης δύναμης της εργατικής.

Δίας: Και της γης! Παράγουν σε ξένη ιδιοκτησία κιαπαιτούν να τους πληρώνουμε.

Δίας: Ξεχνούν ότι η θεϊκιά βοήθεια είναι η κινητήρια δύναμη των παραγομένων κι όχι η εργασία τους.

Ελ: Ξύπνησαν τα... δημιουργήματα κιέμαθαν για... σχέσεις παραγωγικές και της παραγωγής τις... δυνάμεις. Χα χα χα!

Δίας: Χο! Χο! Χο! Ας όψονται τα φίδια στον κόρφο μας, Έα - Προμηθέας!

Ελ: Αυτοί, είναι το επόμενό μας θέμα. Ας συνεχίσουμε στην... Αλληλεγγύη.

Δίας: Πρέπει τα συμπόσια να φαντάζουν όπως πάντα. Είναι η θεϊκιά βιτρίνα! Εκπέμπουν δύναμη, κύρος, επιβλητικότητα, ιδιοκτησία, σοφία, σύνορα, μη ορατό, κυριαρχία, φόβο, ελπίδα... Συμποσιαζόμενοι, φωτοβολούμε την εξουσία μας! Η εξουσία είναι θεϊκή και οι θεοί η εξουσία!

Ελ: Επομένως, αν λείπουν σέναν μας αγαθά, ο άλλος να συνδράμει....

Δίας: ....απεριόριστα!

Ελ: Και πάση των ανθρώπων θυσία!

Δίας: Τα εμά εμά και τα αυτών σεμάς, χο χο χο!

Ελ: Βέβαια, να φροντίζουμε να... επιβιώνει και το ανθρώπινο γένος.

Δίας: Ως δούλοι μας, πρέπει να ζουν να μας υπηρετούν.

Ελ: Να... ζουν! Όχι παραπάνω!

Δίας: Δούλοι μας γεννηθήκανε και έτσι να πεθάνουν

Ελ: Και τώρα, αφού την Αλληλεγγύη μας...

Δίας: ...γερά στεριώσαμε...

Ελ: Στο τρίτο, και της Διάταξης τελευταίο, ας εμβαθύνουμε.

(Κεφάλια χορού προβάλλουν)

Πάλι, ανθρώπων φίλους, κρατούν για επιδόρπιο

όσους τη γνώση έχουν στα στήθη τους εγκόλπιο.

Δίας: Στην προηγούμενη σύνοδο, συμβιβάστηκα για το θεϊκό καλό.

Ελ: Δία, ποτέ δε συμβιβάζεσαι! Αυτό, δημιουργεί κρίσεις στις θεϊκές σχέσεις.

Δίας: Ελ, ποτέ δεν περίμενα προσβολή σου.

Ελ: Εγώ, ουδέποτε πρόσβαλα θεό.

Δίας: Μα να, αυτό κάνεις λέγοντας ότι δε... συμβιβάζομαι ποτέ.

Ελ: Άνοιξε τα πρακτικά! Πάντα απειλείς αν οι ορέξεις σου δεν ικανοποιηθούν!

Δίας: Έχω επιχειρήματα, παρουσιάζω θέσεις και ζητώ αντίλογο, πειστικό.

Ελ: Δε ζητάς αντίλογο. Αλλά, λόγο με το δικό σου σύμφωνο, έστω αλλιώς διατυπωμένο.

Δίας: Δεν ενοχλούμαι να συμφωνούν και με λέξεις που εγώ δεν χρησιμοποιώ.

Ελ: Αρκεί, τη δικιά σου σκέψη να περιέχουν!

Δίας: Ο Θεός πρέπει ναναι φιλεύσπλαχνος!

Ελ: Όταν το ναι, ανόθευτο στέλνεται στη βούλησή του;

Δίας: Και το όχι, όταν λέγεται.

Ελ: Αλλά, στων άλλων τη φωνή!

Δίας: Ελ, θεέ του νότιου κόσμου, γνωρίζεις την ιστορία των προγόνων μου. Φωνή μία δεν έχουν! Δρουν αντιδρούν! Μέχρι και τους Ουράνιους όρχεις έκοψε ο Κρόνος, με προτροπή της Γαίας...

(Κεφάλια χορού προβάλλουν)

Οι Ουρανόρχεις πέσανε στο κύμα και αφρίσαν

την Αφροδίτη τη θεά, Καλλίστη, εγεννήσαν.

Μετά οι όρχεις πέτρωσαν, δυο λόφοι ξεφυτρώσαν

Δικόρυφοι στην Κόρκυρα, τη Νήσο, εστεριώσαν.

Δίας: ...Ξέρουμε την ανάρμοστη συμπεριφορά των ανθρώπων που προκάλεσε θεϊκή οργή κιέτσι στείλαμε Κατακλυσμούς. Πρέπει λοιπόν να προσέχουμε τα ναι και όχι μας.

Ελ: Ορθό! Αλλά συ απαιτείς συμφωνία στα ναι σου κι αποδοχή των όχι σου. Κιαυτό βλάπτει τη θεϊκή μας ισοτιμία.

Δίας: Ποτέ δεν αρνήθηκα την ισοτιμία του... κάτω θεού με τον... επάνω.

Ελ: Υπονοείς κάτι με τα... πάνω... κάτω;

Δίας: Προς θεού! Πώς σκέφτηκες; Γεωγραφικά το... εννοώ.

Ελ: Όχι στα.... μεταξύ μας;

Δίας: Με προσβάλλεις! Τις σχέσεις μας, αναλλοίωτες θεωρώ!

Ελ: Σχέσεις... άνω...κάτω ή πλήρως ισότιμες;

Δίας: Η κυριολεξία, συμπεραίνεται από το καθαρό συνεπές παρελθόν του καθενός.

Ελ: Συνέπεια..! Αλήθεια, στη μνήμη σου να φέρω πως, πριν τον Κατακλυσμό, απαιτούσες ναναγνωρίσω ότι η γνώση είναι έργο των Βορείων και σεις την εξαπλώσατε σε μας; Μετά όμως, όταν μάθαμε ότι ο Προμηθέας έσωσε τον άνθρωπο υποδεικνύοντας στο Δευκαλίωνα να προστατεύσει την οικογένειά του σε μικρό πλοίο, άλλαξες και υποστηρίζεις πως η δική μου, η Έα, έδωσε τη γνώση στον Προμηθέα.

Δίας: Αλήθεια, που βλέπεις ασυνέπεια; Εσείς, νότια της Μεσογείου, διατρανώνατε πως ο Κατακλυσμός σου προϋπήρξε του δικού μου. Μετά όμως κάνατε πίσω για ναποσύρετε ευθύνες της Έας σας, η οποία έδωσε τη γνώση και με θρόισμα καλαμιών έστειλε στον Ουταναπιστίμ μήνυμα σωτηρίας, υποδεικνύοντας την κιβωτό.

Ελ: Ακόμη Δία κιαν παραστράτησε, η Έα είναι προστάτης μόνο της γνώσης των θεών, όχι των ανθρώπων. Αυτή, πράγματι προϋπήρξε της δικιάς σας θεϊκής.

Δίας: Επιτέλους! Παραδέχεσαι!

Ελ: Ποιος όμως στους ανθρώπους την πρωτοδωσε, εξετάζουμε.

Δίας: Μα φυσικά εσείς Ελ! Δεν μπορείς να παραδέχεσαι πως πρώτος είχες τη γνώση και ναρνείσαι ότι πρωτοστατήσατε στην παροχή της στον άνθρωπο!

Ελ: Η γνώση, Βόρεια!

Δίας: Είναι Νότια. Για ψάξε στα κιτάπια σου, σόλες τις περιοχές σου, Νότια της Μεσογείου, να δεις τη γραφή, τις τέχνες, τις επιστήμες χιλιάδες χρόνια πριν.

Ελ: Οι βόρειοι, οι Έλληνες, δε διαλαλείτε ότι δώσατε τα φώτα της γνώσης στην ανθρωπότητα;

Δίας: Πιάνεσαι Ελ απ' τις των Ελλήνων υπερβολές: Δώσαμε και ξαναδώσαμε τα φώτα! Ε! Καμιά φορά φιλοσοφούνε άνευ μαλακίας..! Ευτυχώς, όμως τους έχω εμφυσήσει τους διαρκείς εμφύλιους και δέονται σε μένα να τους βοηθήσω στην αλληλοεξόντωση. Κάνουν και κατακτητικές εκστρατείες αλλά, οι πονηρούληδες, τις λένε.... εκπολιτιστικές για τους.... βαρβάρους. Εκεί να δεις δεήσεις στο Δία! Έτσι, και... πυρπολητής και διαιτητής γίνομαι..! Κατάφεραν βέβαια οι Έλληνες και συγκέντρωσαν την παγκόσμια γνώση, την κατέγραψαν οργανωμένα, την επεξεργάστηκαν, τη μορφοποίησαν, την ανέδειξαν, την αναβάθμισαν, την εμπλούτισαν και την επέστρεψαν σόλους.

Ελ: Ορίστε Δία, το μαρτυράς: Την κατέγραψαν οι Έλληνες..!

Δίας: Τα γράμματα, όμως, ποιος κατασκεύασε; Οι... Νότιοί σου δεν είναι οι... δράστες;

Ελ: Δεν αρνούμαστε την πατρότητα των γραμμάτων. Εσύ αποφεύγεις ναπαντήσεις τι χρήση κάνατε.

Δίας: Ποτέ δε θα επέτρεπα χρήση γραμμάτων στο θεό ενάντια.

Ελ: Ξεχνάς πόσο ενάντια στους θεούς οι Έλληνες με λόγο, γράμματα, τέχνες. Και μάλιστα, διατρανώνουν πως, τα επιτεύγματα, στη Δημοκρατία οφείλονται..!

(Κεφάλια του χορού προβάλλουν)

Άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα
σκόνη γίνεται κι η πέτρα
έψιλον, ζήτα, ήττα, θήτα
μοιάζει η νίκη με την ήττα

Ελ: ...Υπάρχει πιο υπονομευτικό δημιούργημα κατά θεών από τη Δημοκρατία; Θεοκρατία και Δημοκρατία, αντίθετα! Εχθροί, αλληλοϋπονομευτές..! Τέτοια λοιπόν τα των Ελλήνων σου, αέναα βραδυφλεγή, στα θεϊκά υποπόδια. Ελληνοθεϊκός πολιτισμός = απάτη! Ουδέποτε θα υπάρξει. Μέγιστοι υβριστές! Να σου θυμίσω και το Σωκράτη;

Δίας: Δημοκρατία, χα χα χα! Μια μικρή ανόητη ελληνική παρένθεση! Μετά, το φάντασμά της, στα θεϊκά δουλικά: Βασιλιάδες, αυτοκρατόρους, δικτάτορες! Και για τον Σωκράτη, να  σου... φρεσκάρω πως  τιμωρήθηκε με δηλητήριο ως υβριστής θεών;

Ελ: Δία, δε θαρνηθώ ότ’ οι λαοί νότια της Μεσογείου έχουν πρότυπο ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία: Γράμματα, επιστήμες, τέχνες. Παντού! Άλλωστε, εσύ τώρα το αναγνωρίζεις. Ελπίζω, να μην αλλάξεις ξανά και να επαναλάβεις στο μέλλον ότι οι βόρειοι, και ειδικά οι Έλληνες, έδωσαν πρώτοι τα φώτα στην ανθρωπότητα...

Δίας: Στο... ορκίζομαι..! Συνέχισε...

Ελ: Άλλωστε, αφού δεν μπορέσαμε να εξαφανίσουμε τους ανθρώπους με τους Κατακλυσμούς, δε θα πετύχουμε να σβήσουμε κιόσα δημιουργούν. Ούτε μεταγενέστερος θεός, αν το νοηθεί, θα μπορέσει. Πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό! Είναι βέβαια το, αποκλειστικά, θεϊκό μας μυστικό! Αλλά, μεταξύ μας, ειλικρίνεια. Όσοι θα μελετούν την ανθρώπινη ιστορία, θα ξεχωρίσουν τις δημιουργίες σε χρόνο και τόπο. Έτσι, ακόμη κιαν σήμερα αρνούμαστε ή παραδεχόμαστε γεγονότα, για όποιες θεϊκές μας ανάγκες, οι μελλοντικοί άνθρωποι θαναδείξουν την πραγματικότητα...

Δίας: Μήπως λοιπόν πρέπει να καταστρέφεται, έστω κατά περιόδους, κάθε ανθρώπινο δημιούργημα ώστε να σβήνει απ’ την ανθρώπινη μνήμη;

Ελ: Πράγματι, θα προκαλείται σύγχυση αλλά και αιώνων χάσιμο για ξεθάψιμο της μνήμης. Όμως, κιέτσι θα ξεχωρίσουν ποιοι λαοί πότε και που, τι και πως δημιούργησαν. Τα φίδια μες στους θεϊκούς κόλπους, η Έα... μου(!) κι ο Προμηθέας... σου(!), μπόλιασαν βαθιά τη γνώση. Και με εργαλεία βέβαια. Η φωτιά, του... δικού σου και το θρόισμα καλαμιών, ως μέσο επικοινωνίας, της... δικιάς μου, προκάλεσαν ανεπίστροφη καταστροφή..! Δε βλέπεις πως ονομάτισαν τη βασίλισσα της Φοινίκης; ΤΗΛΈφασσα! Να συμβολίσουν, λένε, ότι στέλνουν παντού: Γνώση-πληροφορία-εικόνα.

Δίας: Ενώ αποτύχαμε να καταστρέψουμε τον άνθρωπο, αυτός, εξ αιτίας των.... εφιαλτών, Προμηθέα και Έα, ίσως επιδιώξει και πετύχει την καταστροφή των θεών.

Ελ: Δεν έχει λοιπόν σημασία να συνεχίσουμε τσακωμούς ποιος έδωσε πρώτος τη γνώση στους ανθρώπους...

Δίας: ...αλλά να προλάβουμε τη γιγάντωσή της. Κυρίως, να μην υποσκάψει τα θεμέλιά μας. Να μην αποδυναμώσει τα συμπόσια, την κυριαρχία κι εξουσία μας.

Ελ: Η γνώση είναι ο θάνατος!

Δίας: Για θεούς!

Ελ: Η γνώση, ζωή!

Δίας: Ανθρώπων!

Ελ: Αποφασίζουμε λοιπόν την αιώνια φυλάκιση Έας-Προμηθέα. Καμιά επαφή με ανθρώπους...

Δίας: ...οι άνθρωποι, δε θα μάθουν που βρίσκονται.

Ελ: Τη γνώση, έτσι, τουλάχιστον να την ελέγχουμε, περιορίσουμε, σταματήσουμε.

Δίας: Η άγνοια, δύναμη των θεών!

Ελ: Το κυριότερο, η σωτηρία τους!

Δίας-Ελ: Ομόφωνη η απόφασή μας!

Ελ: Σε καλώ, να κλείσουμε αυτήν την ιστορική Σύνοδο με όρκο συμμαχίας ενώνοντας τα χέρια πάνω από τούτο το ψωμί, κομμένο στα δύο. Τοφτιαξε, ειδικά, η σύζυγός μου, Αθιράτ. Ζήτησε, κομμάτι του να πάρεις μαζί σου για την Ήρα, φίλη της και σύζυγό σου.

(Κεφάλια χορού προβάλλουν - εναλλάξ)

 

Δίας, χέρι δεν απλώνει, ούτ' Ελ θα χαιρετίσει.

πριν τον όρκο, θα ζητά, κάτι πάλι θαπαιτήσει.

Και όπως πάντα, θαπειλεί, σύνοδος να διαλυθεί

αν δεν πάρει όσα θέλει, κάθε τι που το ποθεί.

Δίας: Πριν τον όρκο...

Ελ: Προτού...!

Δίας: Πρέπει....

Ελ: Τρία τα θέματα της Συνόδου μας. Δεν πρότεινες άλλο, στο ξεκίνημα!

Δίας: Δεν προσθέτω...

Ελ: Αλλά;

Δίας: Την ισχυροποίηση των αποφάσεών μας αναζητώ.

Ελ: Τι πλέον ισχυρό από τον όρκο μας;

Δίας: Όρκος, όρκος..! Κάτι... ορατό πρέπει! Μια θεογέφυρα νότου βορρά της Μεσογείου.

Ελ: Δεν εννοείς... τεχνητή.

Δίας: Σοφός..!

Ελ: Άστα και πες καθαρά!

Δίας: Θυμάσαι την πρώτη μέρα της συνόδου μας, στο Νείλο..;

Ελ: Μα δεν προλάβαμε να ξεκινήσουμε! Ταχόρταγά σου κατασπάραζαν Τηλέφασσα κι Ευρώπη. Αναγκάστηκα να μεταφερθούμε εδώ, στο Ιερό Όρος, αν και προτιμούσα τη φιλοξενία του Νείλου.

Δίας: Ναι, αλλά αυτή η πράξη σε μειώνει στα μάτια θνητών! Αν... μαθευτεί, βέβαια!

Ελ: Απειλείς;

Δίας: Ποτέ εγώ! Θεός και να... απειλεί;!

Ελ: Λέγε λοιπόν, ποια... γέφυρα προτείνεις;

Δίας: Να ενώσουμε το αίμα! Δηλώνω λοιπόν πρώτος: Όποια βόρεια θέλεις, θεά ή θνητή, δική σου.

Ελ: Κι ο Δίας, απ’ τα... νότια, τι..;

Δίας: Μόνο τις δύο! Μάνα-Κόρη.

Ελ: Αυτό, ποτέ! Δε θέλω να πικράνω τον πατέρα/παππού Νείλο. Ούτε Αγήνορα, σύζυγο και πατέρα!

Δίας: Των συναισθημάτων, προέχει η επισφράγιση ιστορικών συμφωνιών μας.

Ελ: Πάλι απειλείς; Τις γυναίκες του νότου ή την ψήφο σου ανακαλείς;

Δίας: Άκου Ελ, δεν μπορείς θέληση άλλου θεού ναρνείσαι! Τηλέφασσα κι Ευρώπη θνητές και στων θεών τις ανάγκες πρέπει να υποτάσσονται.

Ελ: Δία, είπα, Νείλο και Αγήνορα να πικράνω δεν επιθυμώ.

Δίας: Μήπως και... Αλφάβητο, της Ευρώπης τον αγαπητικό; Ελ;!

Ελ: Εχθρός μου ο Αλφάβητος! Όλους γοητεύει το σώμα του. Στολισμένο με γράμματα, σχήματα, τέχνες κιεικόνες. Γητευτής και της Ευρώπης.

Δίας: Να λοιπόν ευκαιρία! Πλήγωσέ τον. Ναρπάξω την Ευρώπη για να μαραθεί απ' τον χαμένο έρωτά του... Ο έρωτας, φτερά δίνει σε κορμί-ψυχή μα και τα ξεκολλάει. Λιώσε λοιπόν το του Αλφάβητου σώμα ώστε ναφανιστούν τα στολίσματα!

Ελ: Η Τηλέφασσα, έχει τη χάρη και τη δύναμη νακτινοβολεί πολύ μακρυά! Εάν λοιπόν απαιτήσεις να δεχθεί τις ορέξεις σου, ακαριαία θα στείλει τη βιασμένη εικόνα της στα πέρατα. Καταλαβαίνεις το πλήγμα στο κύρος των θεών; Αλλά και τις απρόβλεπτες αντιδράσεις Νείλου και Αγήνορα;

Δίας: Απόλα, ποιο πολύ με φοβίζει η γκρίνια της Ήρας. Ξέρεις τι σημαίνει σύζυγος και θεά..;

(Κεφάλια χορού)

Και μάλιστα... πολυαπατημένη;

Δίας: ...Η Αθιράτ, δε... γκρινιάζει; Αλήθεια, γιατί και... Ασερά λέγεται;

Ελ: Χαϊδευτικό!

Δίας: Λοιπόν, θα... συμβιβαστώ! Αφήνω τη μάνα, την ΤΗΛΈ...φασσα, γιαργότερα. Όμως, με την Ευρώπη, δεν υποχωρώ!

Ελ: Να ρωτήσω το Νείλο και, σεπόμενη Σύνοδο, το συζητάμε.

Δίας: Δε δέχομαι προσβολές! Θεός, και άδεια θα ζητώ από ποταμογενές; Θεός σημαίνει όλα να τα κατέχεις! Τα πάντα να σου ανήκουν! Ό,τι επιθυμείς, αυτοστιγμεί στα πόδια σου. Υπακοή των πάντων! Αποδοχή της θέλησής σου. Εξαφάνιση από προσώπου, όποιον σαμφισβητεί ή αρνείται υποταγή στο νεύμα και σκέψη σου.

Ελ: Μην ξεχνάς , απέναντί σου έχεις Θεό!

Δίας: Μην ξεχνάς ότι απέναντί σου έχεις το... Θεό!

Ελ: Θεός αρνείται την υποταγή στη θέλησή σου!

Δίας: Των θνητών σου απαιτώ την υποταγή.

Ελ: Γιατί τότε στη ζυγαριά με τις συμφωνίες μας το θέτεις; Πήγαινε κατευθείαν στους θνητούς αλλά ένωσε τα χέρια μας, πάνω στο τεμαχισμένο στα δυο ψωμί της Ασερά, με κομμάτι και για Ήρα, τον όρκο των κοινών αποφάσεων να δώσουμε.

Δίας: Γέφυρα, των συμφωνιών μας, την Ευρώπη ο Πατέρας των θεών απαιτεί!

Ελ: Από θεό, θεός δεν απαιτεί! Μόνος βασιλεύω επί των θεών και τρέφω τους θεούς και τους ανθρώπους και ικανοποιώ τις αγέλες της γης.

Δίας: Ταξίδεψα εδώ. Ούτε να μοιράσουμε το δρόμο ζήτησα. Την Κρήτη, στην Ίδη τη γενέτειρά μου, μπορούσα να ορίσω για τη Σύνοδο. Αυτό, ταπείνωση απ’ τους βόρειους μπορεί να κριθεί. Ότι σε σένα υποτάχτηκα. Κριτική θακούσω στον Όλυμπο. Δε φεύγω λοιπόν με χέρια άδεια... Ή, όρκο τον αναβάλουμε έως τη... σύνοδο που του Νείλου την απάντηση θα κομίσεις.

Ελ: Εγώ, Ευρώπη, δε στην παραδίδω.

Δίας: Μόνος μου τότε θα την κατακτήσω. Εμπόδιο όμως μη στήσεις.

Ελ: Γνώριζε πως, ατίθαση κιανυπότακτη! Και στους θεούς, ανάθημα δε στέλνει.  Και τον Αλφάβητο λατρεύει μόλα του τα στολίσματα. Προβλέπω πως, την Ευρώπη, δύσκολα ή καθόλου θα κατακτήσεις.

(Κεφάλια χορού)

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;

Δίας: Δε θα ρωτήσεις αν την Ευρώπη αγάπησα;

Ελ: Τους θνητούς ρωτούν γιαγάπη.

Δίας: Ακριβώς! Όμως, δια της Ευρώπης, ο Δίας θαγαπιέται! Θα προσφέρω κάτι νέο, εισαγόμενο, λαμπερό, άφθαρτο! Θα τη γεμίσω στολίδια και, πλούσια δώρα στους ανθρώπους, μέσω αυτής, θα υποσχεθώ! Θα δελεαστούν, θα πειστούν ότι αυτό είναι που ανέμεναν, η Ευρώπη τους έλλειπε, η λάμψη της απουσίαζε κι ο Δίας τους, απλόχερος! Έτσι, θα ξεχάσουν όσες πίκρες μου καταλογίζουν κι αγαπητός θα τους γίνομαι. Όμως, από μέσα της, εγώ θα κυριαρχώ. Τις εντολές μου θα εκτελεί, οι θελήσεις μου θα επιβάλλονται, τα συμπόσιά μου θα εξυπηρετούνται. Έτσι, για χρόνια μύρια, θαμαι αναμφισβήτητος!

Ελ: Κιόταν διαπιστώσουν ότι τα... δώρα δεν έφτασαν ποτέ;

Δίας: Γιαυτό ήθελα και την Τηλέφασσα. Την Ευρώπη για εναλλαγή ναχω.

Χορός

Κόρη στα κάμπη 'νέμελα χοροπηδά με φίλες

κιαπό το στόμα των βοδιών τα κρίνα τα γλιτώνει

διόλου τη σκέψη έκλεισε ούτε καρδιάς τις πύλες

και στον Αλφάβητο πετά, τα χέρια της απλώνει .

Ποτέ, τόσο χαρούμενο και ασυνεφιασμένο

το πρόσωπο δεν έλαμπε, είν' ηλιοστολημένο.

Οι κοριτσίστικες φωνές, οι 'ρωτοχτυπημένες

φύλλα θροϊζουν κλαδιά λυγούν στα ύψη απλωμένες.

Ζώα μασούν, παίζουν, κοιτούν, πουλάκια τιτιβίζουν

και φτερωτά βουίζουνε στα δέντρα που ανθίζουν.

Ξάφνου η Ευρώπη ένοιωσε, Ταύρον διπλαρωτά

ολόλευκο και κρινωτό με κέρατα κοτσάνια

την Κόρη ξεμονάχιασε, με λόγια πλανευτά

και με φιδίσια την ουρά, της ζώνει τα φουστάνια

Τα ζώα αναταράζονται Ταύρο δεν τον γνωρίζουν

αυτιά κουνούν, την κεφαλή, ποδοκροτούν μουγκρίζουν

Μα η Ευρώπη σαγηνεύτηκε απ' τα ταυρίσια λόγια:

Αλφάβητος σου έστειλε κρίνα λευκά, ευώδια!

Αντίκρυ, σένα καρτερά για να συναντηθείτε

το σώμα να ενώσετε γλυκά να φιληθείτε.

Γυμνόποδοι στην αμμουδιά βότσαλα να πετάτε

κύκλοι σας ναγκαλιάζονται, στις κόρες να κοιτάστε.

Στους ώμους μου να ανέβεις, μουπε, και πρέπει να βιαστείς

κι απ' τα κέρατα γερά Ευρώπη μου να κρατηθείς.

Με πήδο καβαλίκεψε και ο Ταύρος ξαμολά

την αμμουδιά προσπέρασε στα κύματα ορμά

Χάθηκαν στον ορίζοντα, Ευρώπη Ταύρος σβήσαν

μάτια δεν τους ξανάδανε μήτε τους αντικρίσαν

Ουρανομήκεις οι κραυγές ζώων, φίλων, πτηνών

θρήνοι εξακοντίζονται κι επικλήσεις των θεών

Με δάκρυα και στεναγμούς οι φίλες επιστρέφουν

μαύρα μαντάτα για να πουν προς Τηλεφάσσα τρέχουν.

Μέρος Δεύτερο

1η σκηνή

Τηλέφασσα: Ευρώπη μου, πού έστειλες; Κριμένη πού την έχεις;

Αλφάβητος: Να ορκιστώ, μα μόνο στην τιμή μου.

Τηλέφασσα: Σε ικετεύω, Αλφάβητε! Τα ψέματα σταμάτα.

Αλφάβητος: Ταύρο εγώ δεν έστειλα. Οι άλλες κόρες, λάθεψαν.

Τηλέφασσα: Πολλά αυτιά τα άκουσαν. Ο Ταύρος, εκ μέρους σου μίλαγε. Την προσκάλεσες και να βιαστεί επρόσταξες.

Αλφάβητος: Τηλέφασσα, Μητέρα..!

Τηλέφασσα: Μάνα εμέ μην ξαναπείς, την Κόρη τρέξε φέρε.

Αλφάβητος: Σαν μάνας, η καρδιά πονεί. Ο νους, έχει σαλέψει. Μα Τηλεφάσσας η αμφισβήτηση εμέ έχει ξεπαστρέψει.

Τηλέφασσα: Μήπως η ζήλια σέσπρωξε σε πράξεις ποταπές;

Αλφάβητος: Η ζήλια απ' τον έρωτα, που νου καρδιά σαρώνει, και μένα κυριεύει όταν για λίγο την Ευρώπη χάνω. Μα κακό, ποτέ δε σκέφτηκα. Συνεχώς τη στολίζω με ό,τι, το πλέον κάλλιστο, η σκέψη του Αλφάβητου, παράγει. Θέλω η ομορφότερη και πλέον ξακουστή, ποθώ και η λαμπρότερη των θηλυκών να γίνει. Τα μάτια της Τηλέφασσας πομποί της όμορφης Κόρης ναναι, στα πέρα-στο σύμπαν να τη στέλνουνε και πίσω να πιστρέφουνε τους θαυμασμούς του κόσμου.

Τηλέφασσα: Ψεύτη!

Αλφάβητος: Άλλο καρδιά μου μη διατρυπάς.

Τηλέφασσα: Αν σε χρόνο στιγμής Ευρώπη μου δεν απελευθερώσεις, η ποινή σου βαριά.

Αλφάβητος: Μητρική οργή συγκράτησε κι Αγήνορα πατρικά πάθη ηρέμησε. Μαζί στον κόσμο ας ταξιδέψουμε, την πολυπόθητη ναναζητήσουμε. Μην καταστρέψεις τη δύναμη στηθιών μου που κοχλάζει. Τη νιότη, οι βασιλείς μη ναρκώνετε! Νιότικα όνειρα, φτερά και πράξεις, μη σκοινοδένετε. Όποιος της νιότης το κόχλασμα με απραξίας τη δύναμη σιγοσβήνει, διάφορους δρόμους δεν αναζητά! Άλλονε κόσμο δεν ποθεί, μήτε τη λευτεριά καλλιεργεί, ούτε γέφυρες ποτίζει. Η σπουδαγμένη απραξία, αιώνια μπορεί να κυλά. Το νιότικο κόχλασμα όμως όχι, αν κρυώσει. Μα κρύα αν γενεί, θαχει χαθεί η δύναμη εκτίναξης λαμπερής δημιουργικής λάβας κι οι δρόμοι θα συνεχίζουν στενοί, λασπωμένοι, λακουβομένοι, μποδιασμένοι. Μη, αυτοκράτορες- βασιλιάδες- κυρίαρχοι- ηγεμόνες- κυβερνήτες- ηγέτες- αρχηγοί, μη σβήνετε τους της νιότης κοχλασμούς, μην τους φοβάστε-σταματάτε- αλυσοδένετε- σπαταλάτε, μην τους ναρκώνεται! Θεούς, μην τους μιμείστε..! Να ξεχυθώ λοιπόν επέτρεψε, σε κάμπους και θάλασσες, σοροσειρές και στάστρα, την αγαπημένη μου να σώσω από τον πλανευτή που, ως δήθεν δικός μου σταλμένος, το νου της σκότισε.

Τηλέφασσα: Αμετανόητε! Πλέκεις τις λέξεις όμορφα για να μεξαπατήσεις.

Αλφάβητος: Μα πως μπορείς έτσι να κατηγορείς. Εγώ, τις λέξεις πλανευτά, για να εξαπατήσω; Εγώ που την Ευρώπη μου, με γράμματα ονειρεύομαι, όλη να τη στολίσω;

Τηλέφασσα: Πρώτη ποινή: Γυμνός θασαι από γράμματα σχήματα εικόνες τέχνες.

Αλφάβητος: Μα πως μπορεί να λέγομαι, Λφάβητος να καλούμε αλλά, τούτα τα συστατικά ψυχής μου, να στερούμε;

Τηλέφασσα: Αυτό, γιαρχή!

Αλφάβητος: Τηλέφασσα, Αγήνορα και σεις οι Αδελφοί της, δες τε πως πλανηθήκατε. Την κόρη σας δεν ξέρετε, ούτε την ψηλαφείτε. Η Ευρώπη που αρπάχτηκε κιείναι φυλακισμένη ένα την κάνει ζωντανή με λευτεριά ζωσμένη: Τότι με τον Αλφάβητο είναι ερωτευμένη και μόλα τα στολίδια μου είν' αρωματισμένη. Ευρώπη Αναλφάβητη, λεύτερη δε λογιέται.

(Κεφάλια χορού εναλλάξ )

Κι ήντα δεν κάνει ο έρωτας
σε μια καρδιά που ορίζει
Σαν τη νικήσει ουτέ καλό,
ουτέ πρεπό γνωρίζει.


2η σκηνή

Ευρώπη: Πού βρισκόμαστε;

Δίας/Ταύρος: Κρήτη, ελληνικό Νησί!

Ευρώπη: Το ψηλόβουνο με σπήλαιο, πριν που εσταματήσαμε;

Δίας/Ταύρος: Ίδη! Το ξακουστό βουνό! Εδώ, η Γόρτυνα. Θα σε γοητεύσει!

Ευρώπη: Γόρτυνα..; Α! Όταν ρθει ο Αλφάβητός μου, θα μου εξηγήσει... Αν τον είχαμε στο ταξίδι, πόσα περισσότερα θα μάθαινα!

Δίας/Ταύρος: Αλήθεια, σου άρεσε; Είχες... ταξιδέψει;

Ευρώπη: Πρώτη φορά! Όλα γοητευτικά! Κάμποι βουνά θάλασσες λίμνες ποτάμια! Άνθρωποι, ζώα, κτίσματα! Κιόλα από πάνω! Μα πως πετούσες τόσο ψηλά, γρήγορα κιάφοβα;

Δίας/Ταύρος: Ήθελα να γνωρίσεις όλη τη γυροπάνω της Μεσογείου γη.

Ευρώπη: Ήθελες ή εκτελούσες Αλφάβητου εντολές;

Δίας/Ταύρος: Συ... είπας!

Ευρώπη: Ότι... μου είπες..! Πόση σιγουριά απ’ της ουράς σου το ζώσιμο! Με χάιδευε, ζέσταινε, έδιωχνε κουνούπια, κρατούσε τα μαλλιά απ’ το αεροτίναγμα. Κανένας φόβος με το καβαλίκεμα. Κι η ράχη σου, βαμβάκι! Πόσα σου ζήτησε ο αγαπημένος μου!

Δίας/Ταύρος: Κανείς δε ζήτησε. Μόνος μου στα προσφέρω!

Ευρώπη: Μα το αφεντικό, τον ταύρο δε διατάζει κιαυτός εκτελεί; Δε σέρνει άροτρο κιάμαξα με τον αφέντη καβαλικευτή, διαταχτή και το καμτσίκι να τινάζεται συχνά στους ζωγοφούς;

Δίας/Ταύρος: Εκτός κι ο... Ταύρος είναι... Θεός!

Ευρώπη: Των..;

Δίας/Ταύρος: Και... των ταύρων!

Ευρώπη: Πολύ παράξενος Ταύρος: Μιλάς πετάς σκέφτεσαι γνωρίζεις..!

Δίας/Ταύρος: Μήπως να ξεκουραστείς; Βράδιασε! Αύριο τα σπουδαία!

Ευρώπη: Βέβαια, θαρθει ο Αλφάβητός μου και δροσερή ναμαι. Μόνοι μας, χτυποκάρδια θα ενώσουμε και σώματα, δίχως τελειωμό, θα πλένε στην ευτυχία της ηδονής.

Χορός

Κόρη μην πας να κοιμηθείς μήτε να ηρεμέψεις

κακό για σένα έρχεται θεό μην τον πιστέψεις.

 

Όποιος πιστεύει το θεό τις συμφορές φοράει

όπου φοριέται ο θεός πνοή δεν μπουσουλάει.

Ο Ταύρος, είναι ο Θεός Ελλήνων και Ρωμαίων

από Δυσμάς κι Ανατολάς και όλων των Βορρέων.

Θεό, τον Ύπνο, διέταξε βαριά να σε κοιμίσει

για να μπορεί, ασάλευτα, την παρθενιά να σβήσει!

Ω Κόρη τι σου έμελε όνειρα τα πλεγμένα

να μην τα δεις να περπατούν να είναι πεπραγμένα.

Της νιότης σου οι σχεδιασμοί οι πολυστολισμένοι

από θεό θα γκρεμιστούν θαναι σαβανομένοι.

Μακρυά από Μάνα και Μπαμπά τους τρεις τους Αδελφούς

χωρίς και τον Αλφάβητο φίλους και τους γνωστούς.

Μόνη, σε τόπους ξενιτιάς και βατευτή δυνάστην

που κάθε μέρα άλληνε κιαύριο λέει: Άστην!

Η ξενιτειά, πάντα πληγιάζει μαύρα-ξανθιά κορμιά

δυνάστες τα μαυλίζουν, σκλάβα τα κάνουν με καρφιά.

Καρδιά σου γεμισέτηνε με όσα στα όνειρά σου

για την Ευρώπη έλεγες πως θαν' η ομορφιά σου!

Πρώτη γυναίκα εις τη γη, πριν και μετ’ από σένα,

που την απάγουν οι θεοί δε θαναι με εσένα.

Πλήθος εσύ ακολουθείς μύριες κι απέ θα έρθουν

με θρήνους ως τους ουρανούς και δάκρυα να τρέχουν.

Γι αυτό, στη μοίρα μη σταθείς, νέα ζωή να στήσεις

και για γυναίκα, λευτεριά, Ευρώπη μας να κτίσεις.

Η Κρήτη που σε φέρανε είναι λεβεντογέννα

κι η Γόρτυνα, θα το ιδείς, θε να δοξάσει σένα.

'Οσα απ' Αλφάβητο ποθείς όλα που στον θυμίζουν

στον νιο σου κόσμο σκόρπατα κάμε να τον φημίζουν.

3η σκηνή

Γόρτυνα: Ωωω! Τι βλέπω! Επισκέπτρια; Ή, μόνιμη κάτοικος; Από πού να κρατά η σκούφια της; Και τι όμορφη! Σαν την Κρήτη μας! Ή, Κρήτη αντανακλά στο πρόσωπό της..; Μα τι ντροπή! Ξένη και κάτω από πλάτανο; Της Κρήτης την ευγένεια και τη φιλοξενιά ταράζει! Και ποιος ξέρει, έφαγε κάτι ή πεινά; Πωπω! Για φαντάσου: Και κάτω από πλάτανο και πεινασμένη; Μα είναι τση Κρήτης πράμα τούτο δα; Ααα τρέχω, ρακί λίγο να τονωθεί μα και σκαλτσούνια να της φέρω. Η Κρητικιά φιλοξενιά πρέπει να είναι πράξη!

4η σκηνή

Τηλέφασσα:

Αγήνορα! Ω βασιλιά Φοινίκης και των γύρο

αγαπημένε σύζυγε σε λίγο θα σου φύγω.

Πατήρ Νείλε την Κόρη, μικρή σου την Τηλέφασσα

δεν ξέρω αν την ξαναδείς, Κόρη δική μου έχασα.

Κάδμο, Φοίνικα, Κίλικα ταγόρια μου τα τρία

πρόσταξε ο Αγήνορας παντού μέχρι την Τροία,

να ταξιδέψουν για να βρουν μ' Ευρώπη να γυρίσουν

αλλιώς, πίσω να μη ρθουν να μην τον συναντήσουν.

Μα δεν μπορώ να στέκομαι άπραγη να προσμένω

δίχως παιδιά, χωρίς χαρά, βασίλισσα να μένω.

Με Θάσο εις τα σπλάχνα μου Κάδμο θα συνοδέψω

σε κάθε γη και σπιθαμή Ευρώπη να γυρέψω.

Σάβανα θαναι για εμέ βασιλικά στολίδια

οι δόξες, οι απόλαυσες, δίχως παιδιών παιγνίδια.

Πώς θα μπορώ, ως σύζυγος, με σύζυγο να σμίξω

τον έρωτά του να ποθώ τα χείλη του ναγγίξω;

Την ηδονή που θα τη βρω ήρεμα πως θα κάτσω

όταν όλα τα σπλάχνα μου δε θαχω να κοιτάξω;

Αντίο στη Φοινίκη μου, σε Μεσοποταμία

στην Αίγυπτο, ω Ουγκαρίτ, έως και την Περσία.

Αντίο στα παλάτια μας, στις τέχνες και στα γράμματα

αρχαίων τον πολιτισμό κιάνθρωπων τα πράγματα.

Τα πορφυρά υφάσματα, ζώα, ελιές κιαμπέλια

και δάση τα κεδρόπευκα όλα πλέον χαμένα.

Ποιος το παιδί μου έκλεψε πώς να το τυραννάει

τάχα το εμπορεύεται σώμα του μπας πουλάει;

Ρας Σάμρα/Ουγκαρίτ, Φοινίκη μου, σας χαιρετώ!

Σε ξένους κόσμους άγνωστους έρημη θα γυρνάω

και στην Ευρώπη τη φωνή θα στέλνω που πονάω.

5η σκηνή

(Φωνές: Δία-Ελ. Αμυδρά η εικόνα τους)

Ελ: Δία, είδες τι πόνο προκαλείς; Οι ορέξεις σου, τι συμφορές στη γη ραντίζουν;

Δίας: Ελ, εσύ μη λες για συμφορές όταν τους άλλους κρένεις. Καμώματά σου κοίταξε και πόσας πήρας φέρεις.

Ελ: Γρήγορα θαχεις επισκέψεις. Τηλέφασσα με γιους της ξενιτεύονται. Ευρώπη την αναζητούν.

Δίας: Ευρώπη, εγώ την κυριεύω.

Ελ: Αυτήν την τόση σιγουριά, πως όλους κυριεύεις, Δία μετριασέτηνε. Εδώ το πας, κει το γυρνάς, μπελά σου τον γυρεύεις.

Δίας: Μπελάς, για Δία, δε θα βρεθεί!

Ελ: Κάτι μου λέει πως η Κόρη της Τηλέφασσας, πόδια σου σένα παπούτσι θε να χώσει.

Δίας: Θνητός δεν εγεννήθηκε, Δία να θανατώσει.

Ελ: Άκου τον Ελ, το συνθεό, που ξέρει την Ευρώπη. Με πάθος για Αλφάβητο και μέχθρα στους Θεούς!

Δίας: Όποιος θεό εχθρεύεται και δεν τον προσκυνά, αν κάποιος από θεούς ζητά ναναι λευτερωμένος, όστις τα αναθήματα ξεχνά πλούσια να τα στέλνει, θέση δεν έχει εις τη γη, στάστρα στους ουρανούς.

Ελ: Δία, μην ξεχνάς ο άνθρωπος πως σώθηκε από τη λάσπη, το μηδέν και νέους κόσμους κτίζει. Μην τσιγκλάμε λοιπόν πολύ. Οι άνθρωποι πονούνε. Μπορεί να παραβλέπουνε, νομίζω δεν ξεχνούνε. Θεούς τους θέλουν κρεμαστούς, σε κάδρα και εικόνες. Μα πρόσεξε τα πάνθεα, πατέρες και γιους, ως μύθους στέλνουν!

Δίας: Αυτό, είναι μήνυμα και σε επόμενους... άσοφους θεούς που θα επινοήσουν και νέους κατακλυσμούς; Χαχαχα!

Ελ: Να τους το... γράψουμε! Χιχιχι!

6η σκηνή

Αλφάβητος: Μάνα της Κόρης παγαπώ, άκουσε προσευχές μου: Μαζί σου θέλω και ναρθω.

Τηλέφασσα: Στολίδια σου ξανάδωσα μπας και λες την αλήθεια. Μα αν την Ευρώπη κρύβεις, πες το μου. Πριν σε πλώρη και πρύμνη στηθώ, παντού ναγναντεύω, την κραυγή αναζήτησης να πέμπω και μήνυμά της να προσμένω.

Αλφάβητος: Στην άρνηση επιμένεις συνοδός σου να γενώ;

Τηλέφασσα: Ναι!

Αλφάβητος: Σταματώ να παρακαλώ.

Τηλέφασσα: Ορθά!

Αλφάβητος: Ελεύθερον ότι μαφήνεις και τα στολίδια επιστρέφεις, μεγάλο δώρο!

Τηλέφασσα: Χαίρομαι γιατί το κατανοείς. Σωστά όμως να τα χρησιμοποιείς.

Αλφάβητος: Αλφάβητος, νιος και λεύτερος μόνο μεγάλα πράττει.

Τηλέφασσα: Ευρώπη διόλου μην ξεχνάς τώρα πουναι χαμένη. Σε άλλη κόρη μη στραφείς απ' σε ξεμυαλισμένη.

Αλφάβητος: Μητέρα, στην αναζήτηση ή στη μνήμη της θαφιερωθώ. Μαντάτα αν καλά θαρθουν ή ειδήσεις πόνου φτάσουν, να ξέρεις πως στην Ευρώπη για πάντα θαφοσιωθώ! Στις φουρτουνιασμένες θάλασσες, στη στράτα του ταξιδιού σου, σε κάθε στάση και φευγιό, αυτό στη σκέψη ναχεις.

Τηλέφασσα: Θέλω, στον πόνο, βάλσαμο να στάξω τα λόγια σου. Μακόμη δεν μπορώ.

Αλφάβητος: Πριν φύγεις, μήνυμα στείλε. Αν το κάνεις, δικό μου πόνο δε θα πολλαπλασιάζεις.

Τηλέφασσα: Ξέρω πως, με γράμματα-σχήματα κι εικόνες σου, πολλά μπορείς να στέλνεις μηνύματα. Δούλεψε, στον κόσμο να ταξιδέψουν και στην αναζήτηση να βάλουν τέλος.

Αλφάβητος: Ολημερίς κιολονυχτίς, μόνο αυτό θα πράττω. Μήνα μου μόνο που βαδάς, σε ποια λιμάνια θασαι, σε πόλεις ποιες θα τριγυρνάς, δρόμους ποιους θα βαδίζεις. Όλα τα νέα, ευθύς παντού να λαμβάνεις και συ πομπός να γίνεσαι, ειδήσεις να μας στέλνεις.

 

(Κεφάλια του Χορού προβάλλουν- εναλλάξ)

Διαλύθηκε, μαράζωσε τ' Αγήνορα φαμίλια

παντού στη γη θα σκορπιστεί σε τόπους χίλια μίλια.

Δεν πρόκαμ' η Τηλέφασσα το πέμπτο να γεννήσει

το τέταρτο αγόρι της να το απαριθμήσει.

Πέτρες και πουλιά, για θεούς, τίποτα δεν ξέρουμε

-ούτε ποτέ τους είδαμε μήτε τους προσκυνούμε-

και δε νοούμε, αν βασιλιάς νασαι ή να γίνεις:

πρέπει θεούς να προσκυνάς πόν' απ' αυτούς να πίνεις;

7η σκηνή

Ευρώπη: Ξημερώνει..! Ακόμη ο Αγαπημένος μου Αλφάβητος! Δύσκολο το ταξίδι του φαίνεται.

Αλήθεια, πόσο κόσμο γνώρισα! Από ψηλά βέβαια. Ας είναι καλά ο Ταύρος για τη σιγουριά που μου πρόσφερε...

Παρότι νωρίς κοιμήθηκα με την αυγή για να ξυπνήσω, ζάλη με διαπερνά. Τα βλέφαρα βαριά, ξανακλείνουν οι κουρτίνες.

Αυτός ο πλάτανος, που με φύλλωμα και κλαδιά τάστρα μου κρύβει, αρχέγονος! Τη φύση σε κερνάει δίχως πόρτες και παραθύρια!

Αλήθεια, τι γλυκό, πόσο τραγουδιστό και μουσικό του ποταμιού το κελάρυσμα με πήγασμα από ψηλά και τη δροσιά του στους κάμπους. Αν εδώ ήταν οΑλφάβητος, θα μελοποιούσε τους κελαρυσμούς και, καθιστοί στην όχθη, θα μου μετέφραζε τους ήχους. Πώς αλήθεια είπε ο Ταύρος τον ονομάζουν; Α, ναι: Ληθαίο! Αλλά και Τροπολιανό. Πόσα γνωρίζει! Όπου, ό,τι τον ρωτούσα, ψηλά κατά το πέταγμα, αμέσως την απάντηση κρατούσε. Πάνσοφος! Ωχ, ωχ, και μακούσουν οι θεοί..!

Μα και των πουλιών το τιτίβισμα, τριζονιού και τζίτζικα το τραγούδισμα, του αέρα το σύρισμα, τι μελωδίες!    

Πόσο τυχεροί οι κάτοικοι! Ναναι της Γόρτυνας μόνο ή της Κρήτης ολάκερης η ομορφιά; Αν κιαυτοί τις μελωδιές της φύσης ερμηνεύουν και τραγουδούν, με τον Αλφάβητό μου θα γίνουν φίλοι, πολύ καλοί.

Όμως πονώ. Στη μήτρα σφαγμός. Να ψηλαφίσω το αιδοίο..! Ααα! Αίμα! Μα πως! Τα έμμηνα, ξανά; Δεν πρέπει! Ο κύκλος έκλεισε. Δεν είναι κοντά κι η Μητέρα ερώτηση να κάνω! Ούτε οι φίλες... Αλλά ας αφήσω τα βλέφαρα να κλείσουν αφού δε λεν να στυλωθούν. Όταν τον ύπνο βαρεθούν, ο αγαπημένος μου δίπλα θαναι να με γλυκοξυπνά... Μα ποιος προσφέρει τούτες τις πολυμοσχοβόλες λιχουδιές; Και το ποτό;

(Κεφάλια Χορού προβάλλουν- εναλλάξ)

Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν,
κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμελιωμένη ρίζαν,
τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη,
κ' εγράφτη μέσα στην καρδιά, κι ουδεποτέ τση ελιώθη.
Kαι με Kαιρό σε δυό κορμιά ο Πόθος είχε μείνει,
και κάμωμα πολλά ακριβόν έτοιους καιρούς εγίνη.

8η σκηνή

Γόρτυνα: Κόρη μου, από πουσαι κιέρχεσαι; Για πού θα ταξιδέψεις; Καλώς μας ήλθες στο Νησί, θάλασσας το καμάρι! Κρήτη η αγαπητικιά των ντόπιων και των ξένων κιεγώ εδώ η Γόρτυνα πόλους τσου αγαπούμε, καλώς μας ήρθες λέγουμε, σκαλτσούνια σε τρατάρουμε, ρακί και σε κερνούμε. Γιατί το πρόσωπο χλωμό, έχεις τι σε πονάει; Κουνούπια μη σε τσίμπησαν, ο ήλιος μη σε καίει; Μήπως κάτω απ' το φυλοπύκνωμα του πλάτανου κρυώνεις; Θες νατοιμάσω βότανα, τώρα να τα μαζέψω, στης Ίδης τα Πεντάκορφα μέχρι Αγκαθιά να τρέξω κι ό,τι τση γιατρειάς καλό, παντού να το γυρέψω, κιάλλα απ' την τοπογέννα του Διός εδώ να κουβαλήσω, γάλα απ' τα κοπάδια μας, τυρί φρούτα χορταρικά και ζύμη να σου ψήσω με μέλι να αλείψω; Δάκρυ δε θέλω ξένος μας, στον τόπο μας να χύνει, μόνο να τρώει να γλεντά και τσικουδιές να πίνει.

Κεφάλι χορού

Πίνω κρασί, δε με μεθά, ρακί δε με ζαλίζει
ως με μεθούν τα μάθια τσης όντε μ' αναντρανίζει

9η σκηνή

(Ο Ελ ακούγεται με αμυδρή την εικόνα)

Τηλέφασσα: Θεέ, σύζυγε της Αθιράτ, προστρέχω να στηρίξεις το ταξίδι στο άγνωστο.

Ελ: Τέκνο Τηλέφασσα, άνεμοι ούριοι στο ταξίδι σου!

Τηλέφασσα: Ελ, με την Ευρώπη, θα επιστρέψουμε μαζί;

Ελ: Ξέρεις, οι θεοί μόνο πράττουν. Δε διαλέγονται για τα μελλούμενα.

Τηλέφασσα: Κάνε εξαίρεση, μία! Γνωρίζεις, Βασιλιάς κιεγώ, πόσο πιστοί σου.

Ελ: Και ο Νείλος!

Τηλέφασσα: Σωστά, κι ο Πατέρας μου!

Ελ : Θα κάνω το εκ Θεού πρεπούμενο.

Τηλέφασσα: Αν κάπου την αγναντάς, πες μου να μη συναντιέμαι μόνο με τάγνωστο!

Ελ : Την ικεσία σου ακούω!

Τηλέφασσα: Και εισακούεις; Αν ναι, δώσε φως: Ο Ταύρος, Αλφάβητου σταλμένος;

Ελ : Αν και με Αλφάβητον θαθελα να συγκρουστείς, οι σχέσεις μου με Νείλο όχι με οδηγούν να πω.

Τηλέφασσα: Τουλάχιστον, χαρωπό το νέο σου. Συγνώμη θα τρέξω απ' τον Αλφάβητο να ζητήσω.

Ελ: Σωστό, από... Ελλάδα, το ξεκίνημά σου.

Τηλέφασσα: Κιάλλη είδηση ελπιδοφόρα. Στο Δία θα δεηθώ. Του Μαντείου τη γνώμη θα ζητήσω.

Ελ : Το Δία, δεν εμπιστεύομαι.

Τηλέφασσα: Κάτι πιότερο γνωρίζεις;

Ελ : Με το θεό, μη συγκρουστείς. Μυστικό κράτησε τα λόγια τούτα. Στους γιους σου, τους οξύθυμους, μη μαρτυρήσεις.

Τηλέφασσα: Σε ικετεύω δημιουργέ του κόσμου Ελ και σένα σύζυγέ του, δέσποινα Ασερά, μόνη μη με αφήσετε. Θεέ, στους δέκτες μου τους δυνατούς, πέμψε όσα πρέπει να φθάσω στην Ευρώπη μου, τη μοναχή μου κόρη. Καρδιά της μάνας λάφρωσε, ψυχή της ζέστανέ την. Στείλε παρηγοριά στο Βασιλιά, Αγήνορα δυνάμωσέ τον, το Νείλο τον Πατέρα μου λίγο ηρέμησέ τον. Μα απόλους, την Ευρώπη μου πλήσιασε μίλησέ της και πέστης πως την ψάχνουμε, παντού, να την εβρούμε...

Φεύγω Φοινίκη, Ρας Σάμρα/Ουγκαρίτ, Αίγυπτε Μεσοποταμία, χώρες που Νείλο πίνετε κι Αφράτη ευλογείτε. Αντίο βουνά και θάλασσες, δέντρα πουλιά και ζώα, κάμποι που λουλουδίζετε, έρημοι αμμοστολισμένοι. Γεια τόποι γραμματοάνθιστοι και τεχνοαναστημένοι, άνθρωποι που μου μάθετε που ζω και που βαδώ, το δρόμο απόπου έρχομαι και η ζωή που πάει. Πίσω αφήνω τα φιλιά, τον έρωτα, τα χάδια, όλα θα γίνουν παρελθόν, χαρές μέρας και βράδια.... Όπου σταθώ κιόπου στον κόσμο πάω, Ευρώπη μου, θα διαλαλώ, κανείς δε θα δουλώσει. Θεός αν είναι ο άρπαγας, άνθρωπος ο Ευρώπης κλέπτης, δε θα μπορούν τη σκέψη της ούτε να τη ναρκώσουνε μήτε να βάλουν σκέπη... Φεύγει η μάνα με καρδιά πολυακοντισμένη, με βέλη σόλο το κορμί, σκέψη φουρτουνιασμένη. Πομποί μου όλοι ανοικτοί, δέκτες παντού στραμμένοι κιέργο μου πλέον της ζωής, ετούτης κιόπου αλληνής, θαναι να μην μπορεί κανείς, κρυφά να δρα κιόχι στο φως, όψη ναλλάζει ναπατά, κακό να κάνει στη ζωή, άνθρωπους να εξαπατά.

Χορός

Μοσχοκανελοκόκκαλη, κανελοζυμωμένη

Γαρεφαλοχνωτάτη κι ακριβαναθρεμμένη

Κλαίω, πονείς, πονώ και κλαις, κλαις και πονείς και κλαίω

Και καίγομαι και κλαις εσύ, και καίγεσαι και κλαίω.

Μισεύγεις, κλαίνε τα πουλιά, μαραίνονται τα δάση 

Άχι, τον έρμο τον καιρό, και πότε θα περάσει.

10η σκηνή

Αλφάβητος: Μεγάλο βάρος έφυγε! Τηλέφασσας τα νέα, βάλσαμο!

Πίστεψε, επιτέλους, ότι ο κλέφτης της Ευρώπης δεν είμαι!

Πόσο βαρύ κιασήκωτο, να φύγει και να με καταριέται ότι άρπαγας της αγαπημένης μου έγινα. Άρπαγες και Αλφάβητοι στη γη δε συμβαδίζουν..!

Ο πόνος λίγο δείλιασε. Αν και το στίγμα του κλέφτη, ακόμη κι η αθώωση, τέλεια δεν το ξεπλένει. Πρέπει όμως να το παραβλέψω κιόλος στις αναζήτησες να στραφώ, μύρια απ' τα στολίδια μου, παντού να ξαμολήσω.

Όπου το δίποδο πατεί, τρέχει ή περπατά, να βρίσκει τις επιγραφές, τα γράμματα να λάμπουν και της Ευρώπης το χαμό όλοι να τον εμάθουν. Την όμορφη εικόνα της παντού να αναρτήσω κιόποιος τη δει αυτοστιγμεί, μήνυμα να μου στέλνει. Πρέπει ο Αλφάβητος παντού, να πέμπει τη φωνή του και όλοι να θαυμάζουνε δύναμη και ορμή του. Οι φίλοι του Αλφάβητου να επιβεβαιωθούνε και όσοι δεν τον ξέρουνε, ισχύ του να γευτούνε. Κίνημα γης ολάκερης, θα ενώσω, θα οργανώσω, η Ευρώπη ναναι λεύτερη, απάρπαγες να σώσω. Σήμερα κλέψανε αυτήν, αύριο θαναι άλλη, αν τα αρπακτικά μπορούν, αόρατα να περπατούν, ό,τι ποθούν να το βουτούν και ύστερα να διαλαλούν πως είναι οι προστάτες μας, ευεργέτες, φίλοι, συμπαραστάτες μας γιαυτό να θέλουν ναπαιτούν, Ευρώπη δουλική να δουν, να σκύβουμε κεφάλι...

Μα δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω πως, ο Ελ, εμέ αθώωσε! Συχνά επιζητεί το βρόγχο στο λαιμό μου... Όχι, δε θέλει θάνατο σεμέ μα τα φτερά κομμένα, με τα στολίδια μου θολά, γράμματα μπερδεμένα. Ζητά Αλφάβητου τη σιωπή, ανθρώπους να μη τρέφει αλλά θεούς μόνο να υμνεί, όλα σαυτούς να στρέφει. Αλφάβητος και οι θεοί οχτροί είναι, λογίζονται. Ποτέ δε συμπορεύονται ούτε και συναντιούνται. Αντίθετο το βάδι τους παράλληλα δε ζούνε.

Γιατί λοιπόν να φαίνεται, πως καταδέχεται οχτρός, καλό σοχτρόν να κάμει;

Κάτι μυρίζει μάλλον εδώ. Ο Ελ, τι μας κρύβει; Κάτι για τα συμφέροντα, να τρώγει και να πίνει; Θεός καλό δεν έκανε, μήτε ποτέ θα κάμει γιαυτό και βασανίζομαι τι κρύβει τι πα να κάμει. Πρέπει θεών στις γειτονιές, να μπω ναναζητήσω, μήπως εκεί θα την ευρώ, Ευρώπη να φιλήσω.

Αν την Ευρώπη οι θεοί άγγιξαν μαγαρίσαν, ορκίζομαι να κλάψουνε που και την αντικρίσαν.

Ευρώ.., Ευρώπη μου ορκίζομαι στο μέγα έρωτά μας, πως λίγο αν πληγώθηκες, αν πίκρα εποτίστηκες, αν κάποιοι σου προσάψουνε πως μάλλους αγκαλιάστηκες, με ισχυρούς πορεύεσαι και μένα εγκατέλειψες, αγώνα ενεδύομαι να σαποκαταστήσω κι αν κάπου ενοθεύτηκες στράτα σου να γυρίσω.

11η σκηνή

Ευρώπη: Ποιος..;

Δίας: Άφοβη μείνε!

Ευρώπη: Με άγνωστο; Ο Ταύρος; Μήπως με... αυτό το όπλο τον σκότωσ..;

Δίας: Όλα θα μάθεις!

Ευρώπη: Αμέσως!

Δίας: Α!

Ευρώπη: Α;

Δίας: Σε ξένο τόπο βρίσκεσαι, ευγενική να είσαι!

Ευρώπη: Άκουσε φίλε, μην τολμάς Ευρώπη να διατάζεις.

Δίας: Ήρεμη μείνε να ακούς και πάψε να γκρινιάζεις.

Ευρώπη: Λέγε, κουνήσου, γρήγορα, επίσκεψη αναμένω.

Δίας: Κανείς δε θαρθει!

Ευρώπη: Πού ξέρεις;

Δίας: Αλήθεια, πετώντας, ο Ταύρος σε γοήτευε;

Ευρώπη: Ναι! Ταχύτατος. Και ξεναγός άριστος. Με διαβεβαίωνε πως, τα κρίνινα αυτιά του, ρουφούσαν τα λόγια μου και ταστελναν με κεραίες στον αγαπημένο μου. Συχνά, έρωτα λόγια έλεγα κιαγάπης όρκους έστελνα.

Δίας: Για τοοον.., έψαλες τόσους έρωτες, όλα που τραγουδούσες;

Ευρώπη: Φυσικά!

Δίας: Πω, πω! Ο Ταύρος μέθυσε, για κείνον ότι ταλεγες...

Ευρώπη: Χαχαχα! Ταύρο θα ερωτευόμουνα; Όλα τα ζώα πολυαγαπώ, μα όχι και να τα... ρωτευτώ!

Δίας: Τι συμφορά!

Ευρώπη: Σε ποιου κεφάλι;

Δίας: Σε σένα, σε εμένανε;

Ευρώπη: Καμιά για μένα. Γιατί, σε σένα..;

Δίας: Ο Ταύρος πολυερωτεύτηκε στη ράχη όταν κάθισες και στήθια σου τον χαϊδεψαν.

Ευρώπη: Στήθια μου δεν τον χάιδεψαν, μόνο που τον αγγίξαν.

Δίας: Δεν ξέρεις πως άγγιγμα ρωγών, νεκρούς τους αναστήσαν;

Ευρώπη: Και κάποιοι θεοί που ανασταίνονται, με νύφης ρώγες αγγίζονται;

Δίας: Σώμα: Επί κούνιας ή νταρντανάτο ή συρμένο, άρωγο δεν αναπνέει.

Ευρώπη: Ερωτιάρης;

Δίας: Ε!

Ευρώπη: Ε..; Ο Ταύρος λοιπόν ανασήκωνε τη καμπούρα του λαιμού για να μαγγίξει όπως οι άντρες, αγκαζέ, πλησιάζουν το μπράτσο στα στήθη;

Δίας: Συ, νόμιζε, πως τοκαμες να δείξεις τον ερωτά σου.

Ευρώπη: Ο έρωτάς μου φλέγεται μόνο απ' τον Αλφάβητο!

Δίας: Αλφάβητο κι Αλφάβητον! Λίγο δεν τον ξεχνάς;

Ευρώπη: Ό,τι η Ευρώπη αγαπά, ποτέ δεν το προδίδει.

Δίας: Μεγάλα λόγια!

Ευρώπη: Αληθινά!

Δίας: Μέχρι άλλον να γνωρίσεις, τη δύναμή του τη γευτείς και θες να κατακτήσεις.

Ευρώπη: Η εξουσία δε με γοητεύει!

Δίας: Όταν δεν την... κατέχεις..! Αλήθεια, σε όλα, όσα ο Ταύρος σουδειξε πετώντας ψηλά, θαθελες να δώσεις τονομά σου, βασίλισσά τους να γενείς;

Ευρώπη: Να θέλω, εγώ; Οι άνθρωποι εκεί, πρέπει ναποφασίσουν.

Δίας: Σιγά που πρέπει οι (...θεοί....), ανθρώπους να ρωτήσουν!

Ευρώπη: Ποιοι..;

Δίας: Λέω, οι... ισχυροί θα επιβάλλουν και το όνομά σου και να γίνεις βασίλισσα.

Ευρώπη: Ο Αλφάβητος μου έμαθε βασιλείς να τους αρνούμαι και της Ευρώπης τη ζωή οι ισχυροί να μην μπορούν να καθορίζουν ναπαιτούν, να κάνω αυτοί ό,τι μου πουν, στη σκέψη μου να μπούνε.

Δίας: Παιδί είν' ο Αλφάβητος, άμυαλος, πεισματάρης, δίχως πίστη. Σοφός νομίζει θα γενεί, στη γη παντού θα εξαπλωθεί, θα είναι ο κυρίαρχος, όλοι γιαυτόν θα ομιλούν και τα πολλά στολίδια του πάντα θα χρησιμοποιούν.

Ευρώπη: Εκτός από το... άμυαλος, σε όλα συμφωνώ γιαυτό κιεγώ εμπόρεσα να τον ερωτευτώ. Μα τέλος πάντων ποιος είσαι που όλα αυτά τα λέγεις και χρόνο τον πολύτιμο τόσον πολύ μου κλέβεις..; Α! Ένα περίπατο μακρυά από τον πλάτανο θα κάνω... Εεε! Ποιος είναι αυτός, ο γίγαντας, το δρόμο που μου φράζει;

Δίας: Είναι ο Τάλω, ο φύλακας δικός σου και της Κρήτης. Προστάτης σου θε να γενεί.

Ευρώπη: Και στους γονείς μου αρνήθηκα φύλακες και προστάτες!

Δίας: Σε ξένους τόπους είσαι.

Ευρώπη: Αλφάβητος, σαφής: Αν θέλω αλφαβητοστόλιδα, προστάτες να αρνούμε. Ευρώπη και Αλφάβητος ή λεύτεροι θα παντρευτούν ή δε θα συμπορευτούνε. Διώξε λοιπόν τον Τάλω σου, εμπρός μου κι ένοπλος μη στέκει και το σκυλί του που κοιτά, αγριωπά να με θωρά, βρυχμούς του να μου δείχνει.

Δίας: Μαυτούς πλέον θε να ζεις!

Ευρώπη: Μόλις θαρθει ο Αλφάβητος, όλους μακριά θα διώξει.

Δίας: Τέλος Αλφάβητος για Ευρώπη! Θεός θαναι ο Αφέντης της, αυτός και στην ψυχή, στο σώμα εις στο πνεύμα της και στην υπόστασή της.

Ευρώπη: Λόγια θανάτου ακούγονται! Πώς τέλειωσε ο Αλφάβητος; Μαυτόνε εγώ προσμένω. Ο Ταύρος με σιγούρεψε πως μήνυμά του έφερνε: Καβαλικεύτρα να γινώ, μαζί με Ταύρο να πετώ και όπου θα προσγειωθώ, να τον επεριμένω.

Δίας: Όλα θα μάθεις, θα στα πω.

Ευρώπη: Άλλο αν θα... σιγουρευτώ.

Δίας: Εγώ είμαι ο Ταύρος...

Ευρώπη: Χαχαχαααααααααα!

Δίας: Είμαι ο Δίας, ο Θεός Ελλήνων και Ρωμαίων, εις τα δυσμάς κι ανατολάς και όλων των βορρέων. Θεός, που είμαι, όλα μπορώ και όψη να αλλάζω, μορφές να παίρνω διάφορες, τα πάντα μεταλλάζω.

Ευρώπη: Και τι τον κάνει ένα θεό, ναναι μεταλλαγμένος;

Δίας: Πάθος μέγα τον κύριεψε, είναι ερωτευμένος!

Ευρώπη: Ερωτευμένος..;

Δίας: Στο Νείλο που σαντίκρισα με τους γονείς να πλέεις, ευθύς μέσα μου πλήγηκα, απ' έρωτα τα βέλη. Όλα τα κάνω έκτοτε, για σένανε πεθαίνω, έξω απ' τα παραθύρια σου μπαίνω και να ξαναβγαίνω. Εγώ με κρίνα ράντισα, τη στρώση και το σώμα και την πνοή μου ξέχυσα στο ανοικτό σου στόμα...

Χορός

κοτσύφια:

Ούτως υπνώσαις, Κωνώπιον ως εμέ ποιείς

κοιμάσθαι ψυχροίς τοίσδε παρα προθύροις

περιστέρια:

Έτσι νάδινε ο Θεός να κοιμάσαι κι εσύ Κωνώπιον όπως

κι εμένα με κάνεις να ξαγρυπνώ μπρος στα κρύα σου παράθυρα.

Δίας: ...Στον Ελ ξομολογήθηκα, το μέγα το θεό σας, και ευλογία μουδωσε να κλέψω την καρδιά σας. Δεν άντεχα να έφευγα πίσω να σε αφήσω δίχως το γεια να σου ειπώ λίγο να σε γνωρίσω. Κεραυνοβόλα χτύπησες τα βάθη της καρδιάς μου, με θόλωσες, μου έκλεψες το νου τα λογικά μου. Θεός ως έχω δύναμη να μεταμορφωθώ ευθύς να κλέψω σκέφτηκα αυτήν που αγαπώ. Έμαθα την αγάπη σου, στα ζώα τη φιλία και ταύρος αποφάσισα, να γίνω εσχεδίασα για να σε κλέψω εύκολα, αγάπη μου τη μία. Ο πρώτος και ο μέγιστος είσαι ο έρωτάς μου η ελπίδα και το στήριγμα της δόξας και χαράς μου.

Ευρώπη: Ως ο κοινός θνητός μιλάς.

Δίας: Η φλόγα του έρωτα μιλά! Την ανταγάπηση ποθώ!

Ευρώπη: Θεό εάν ερωτευθώ, Αλβάβητο θαπαρνηθώ.

Δίας: Θεού στο θρόνο αν στηθείς, συμπόσιά του θα γευθείς, νέκταρ του θαπολαμβάνεις, δόξα του θα λαμβάνεις. Το μέγα που θα σκέπτεσαι: Μητέρα, τέκνων θεού, θα στέφεσαι!

Ευρώπη: Δόξες θεών δε συγκινούν αν έχεις εν Αλφάβητον..! Αλήθεια, τέκνα δεν... έχει ο θεός;

Δίας: Τέκνα του Δία, μοναδικά, θα είναι από σένα!

Ευρώπη: Άπειρα χρόνια εσύ που ζεις, δίχως τεκνοποιία;

Δίας: Έψαχνα τη μοναδική, εσένα τη μία!

Ευρώπη: Και ξάφνου αν επέθαινες;

Δίας: Θεοί, είναι αθάνατοι!

Ευρώπη: Σίγουρος;

Δίας: Θεό αμφισβητείς; Ξέρω πως ο.., σπέρνει αμφισβητήσεις, θεών είν' υπονομευτής, μπολιάζει τις συγχύσεις.

Ευρώπη: Φόβο τόσο, απ' Αλφάβητον;

Δίας: Θα τον εξαφανίσω...!

Ευρώπη: Τιιι μουρμουράς..; Μα πες: Παιδιά δεν έκανες, μήτε παντρεύτηκες καμιά, θεά-θνητή;

Δίας: Εγώ να παντρευτώ; Δίχως ερωτευμένος ναμαι..;

Ευρώπη: Θέλεις να περπατήσουμε;

Δίας: Α! Όχι! Ο ήλιος να σε μαυρίσει; Στο πυκνό του πλάτανου φύλλωμα ας μείνουμε.

Ευρώπη: Φοβάσαι μη σε δουν;

Δίας: Είδες ποτέ θεό κρυφτό;

Ευρώπη: Βγες τότε και φώναξε, εμένα γύρο δόξασε! Παντού στο σύμπαν νακουστεί, ο Δίας πως πρώτη του φορά γάμο θα κάμει και παιδιά!

Δίας: Δία πληγώνεις! Αμφισβητείς όσα σου μαρτυρώ;

Ευρώπη: Ούτ' ερωτεύτηκες;

Δίας: Πρώτη φορά στα μάτια σου τον έρωτα τον είδα. ´Ίσως γιατ' οι πολλές δημιουργιές τον χρόνο μου τον κλέβαν, γύρο μου δεν εκοίταγα, τα θηλυκά αποφεύγα.

Ευρώπη: Κιέτσι, πρώτη σου φορά, πάνω στου Νείλου τα νερά, εμένανε εμπάνισες κιαμέσως μου την έπεσες.

Δίας: Τον Ελ δοξάζω, Νείλο υμνώ που κει με προσκαλέσανε για θεϊκές κουβέντες.

Χορός (κυκλώνει το Δία)

Εψές επερνοδιάβαινα, κόρη, εκ της γειτονιάς σου

κι η γειτονιά σου μ΄ ήννοιωσεν και συ κόρη εκοιμάσου.

Απόψε ρόδα μάζευα, και συ, ψυχή μου, τ’ άνθη·
απόψε σ’ ονειρεύτηκα κι ο ύπνος μου εχάθη.

Ευρώπη: Στον Πάππου μου, το Νείλο, μαρτύρησες τον... πρώτο ερωτά σου;

Δίας: Την άδεια σου ευθύς ζητώ να στείλω τα μαντάτα.

Ευρώπη: Θεός, άδεια από θνητή;

Δίας: Θεοί, ποτέ δεν ψεύδονται!

Ευρώπη: Αυτό, μπορείς να τορκιστείς;

Δίας: Εις τους θεούς ορκίζομαι που είναι η αλήθεια!

Ευρώπη: Αλφάβητος μου έμαθε πως οι θεοί είναι ψέμα!

Δίας: Η δράση του.., θεούς πολύ απασχολεί! Ή πρέπει να... περιοριστεί ή να... ακυρωθεί!

Ευρώπη: Παιδιά του μόλις γεννήσω, αυτόνε θα δοξολογώ, τη δόξα στον πατέρα τους, άσβεστη θα κρατήσω. Ευρώπη και Αλφάβητος μαζί θα περπατούμε με τα παιδιά ανάμεσα, χέρια τους θα κρατούμε!

Δίας: Παιδιά, δικά μου θα γεννήσεις και με Αλφάβητο ποτέ, χέρια δε θα κρατήσεις.

Ευρώπη: Τι είναι αυτό που ξεστομάς; Τι για παιδιά σου μου μιλάς.

Δίας: Στη μήτρα σου κυοφορείς, τρίδυμα θα γεννήσεις..! Εψές που εκοιμόσουνα την παρθενιά σου δέχτηκες στο Δία να χαρίσεις.

Ευρώπη: Μάνα μανούλα άκουσε, Τηλέφασσα γλυκιά μου, κεραίες στήσε και πομπούς κραυγή θρήνου να λάβεις, στο σύμπαν να διαδώσεις: Η Κόρη, η Ευρώπη σου, θεόπουλα κυοφορείειειειειει......................!

Χορός

Ευρώπη του Αγήνορα κόρη και Τηλεφάσσας

να κάμεις τι εσκέφτηκες, μήπως να αποθάνεις;

Κραυγή του πόνου σου πνιχτή στα πέρατα εχάθη

στον ουρανό ανέβηκε στα πλάτη και στα βάθη.

Ετράνταξε όρη ψηλά όλα τα στερεώματα

κραυγή που γέμει με οργή για Δία τα καμώματα.

Σκίρτησε μάνας σου η καρδιά μα χίλια μίλια απέχει

κι Αγήνορας τραντάχτηκε μα τόπο σου δεν έχει.

Κι ο Αλφάβητος σε άκουσε, γνώρισε τη φωνή σου

κιαναζητά ολόσυμπα που πέμπει η κραυγή σου.

Μα μέσα εις τον πόνο σου καλό εστάλη νέο:

Σε άκουσε η Γόρτυνα προστρέχει  όλη η Κρήτη.

ΚιΑρήτη, που ξενάγησες στα πέριξ όλα του Νείλου

στην Κρήτη ένα σταθμό ανάγκασαν τα κύματα

και περιφέρεται έως 'ρθουν καιρού καλά μηνύματα.

Απ' χρώμα κραυγής σου τρόμαξε και σε αναζητά

φίλη της αναγνώρισε, εδώ και κει κοιτά.

Νατην πλησιάζει αγωνιά να μάθει τα μαντάτα

τι σέκανε και τρόμαξες πως δω σου βγήκ' η στράτα.

Κάθε λοιπόν απέλπισμα διώξε απ' την ψυχή σου

φρόνιμη μείνε, ήρεμη, έλεγχε τη φωνή σου.

Λύσεις να βρεις, οι  φίλες σου, βοήθεια θα δώσουν

κιαπό του Δία τα δεσμά θα σε απολυτρώσουν.

12η σκηνή

Τηλέφασσα: Ευρώπης η κραυγή! Κεραίες μου δε λαθεύουν. Μα πνίγηκαν στου πόνου μου, γέννας Θάσου, τα πάθη. Βιάστηκε, στην κρίσιμη στιγμή! Λίγο δεν περίμενε να ξεμητρήσει; Από Ρόδο περάσαμε, Θήρα εσταματήσαμε και προς Θράκη ολοταχώς διάδρομο τον επήραμε. Μα ο Θάσος δεν περίμενε, το λώρο μας να κόψει θέλησε κιέτσι αποφασίσαμε μια στάση για γεννητούρια. Ξεμπάρκαρα σε τούτο το νησί κι ενώ τον εγεννούσα, ήλθε σήμα κραυγής. Ευρώπη με καλούσε. Μα κατεύθυνση δεν μπόρεσα να καταγράψω. Οι πόνοι της γέννας, μπέρδεψαν. Αχ! Νέα ευκαιρία θα δοθεί; Δεν ξέρω αν πρέπει να ευχηθώ κιάλλη κραυγή να βγάλει ή ήρεμη ναχει τη ζωή κιεγώ στάγνωστο  ας πλανιέμαι. Μα πρέπει αμέσως να μπαρκάρω. Το Θάσο, με παραμάνα, σε τούτο το θαλασσοκυκλωμένο, θαφήσω... Α! Θάσο θα ονοματίσω το νησί μήπως η Κόρη μου διαβεί, για το νέο αδελφό της διαφερθεί και μάθει πως τη γυρεύω... Όμως, οι Έλληνες έχουν το ξακουστό, το των Δελφών Μαντείο. Εκεί, για χρησμό, το γιο μου Κάδμο θα στείλω με αναθήματα, όταν στη Θράκη φθάσουμε. Ίσως ο Απόλλωνας, ο εκεί αφέντης, με λυπηθεί... Ρεφαίμ! Ρεφαίμ! Ρεφαίμ! Εσείς, οι νεκροί βασιλιάδες και ήρωες, όλοι οι νεκροί, στην ομήγυρη σας μη με δεχτείτε αν πριν την Ευρώπη μου δεν αγκαλιάσω, λυτρωμένη απ’ τους άρπαγες!

13η σκηνή

Αρήτη: Νατην! Την αγναντεύω..! Κινήσεις και κορμοστασιά, δικά της! Εγώ, αν και πανέμορφη μαποκαλούν, ζήλεψα της Ευρώπης την αφροδίτητα! Μα στην Κρήτη, πώς βρέθηκε, τι την πονά, αλλόκοτη γιατί δείχνει..; Τρέχω κοντά της μήπως κακό κάποιο προλάβω. Να αργήσει  η αναχώρησή μου δίνω εντολή! Ααα! Τον Αλκίνοο να ενημερώσω πως με καθυστέρηση θα επιστρέψω. Και πέτυχε, να μάθει, της Αρήτης του η μεσολάβηση ανάμεσα σε Αργοναύτες και άρχοντες της Κολχίδας. Κι όχι μόνο, ως των Φαιάκων βασίλισσα, πάντρεψα Ιάσονα και Μήδεια. Με το πλέον γοργοκίνητο απήδαλο πλοίο, σκέψη μου θα του στείλω.

(Κεφάλια του Χορού προβάλλουν- εναλλάξ)

 

Νου και μυαλό ανθρώπινο σε τούτα τα απήδαλα!

Γιατί δεν έχουν τα γοργά καράβια των Φαιάκων

σαν τ' άλλα τα πλεούμενα τιμόνια ή κυβερνήτες,

μον' βρίσκουν έτσι μόνα τους τη σκέψη των ανθρώπων

και ξέρουν όλων τα χωριά, τα καρπερά χωράφια,

και γοργοτάξιδα περνούν της θάλασσας τα πλάτια,

κρυμμένα μες στην καταχνιά και στην πυκνή θολούρα

κι ούτε φοβούνται να χαθούν, μήτε κακό να πάθουν.

14η σκηνή

Αλφάβητος: Ελ,Ελ,Ελ! Πώς μπόρεσες τη φρίκη να γεννήσεις και την Ευρώπη από εμέ και μάνα να στερήσεις; Με Δία μηχανεύτηκες κιόλους πληγές μας γέμισες! Αλήθεια, έστω μια φορά, θεοί καλό να κάνανε! Μόνο τη συμφορά σπέρνουν οι θεοί, πόνο μόνο γεννούνε. Καλά θεώρησα πως ύποπτη η από Ελ αθώωσή μου στην Τηλέφασσα! Ήξερε πως θα μάθαινα το έγκλημα του Δία και τις πομπές του να κουκουλώσει ήθελε. Όμως, ο ήλιος ο κατάλαμπρος ο μυριολαμπισμένος ουδέν κρυπτόν δεν το κρατά όλα τα φανερώνει. Ο Δίας δεν ξέρει πως οι άνθρωποι με μηχανές κοιτούνε κιόλα τα επιβλέπουνε μέχρι το σύμπ' ακούνε.

Αλφάβητος συνέλαβε τους ήχους της Ευρώπης, το στίγμα της εντόπισα, μηνύματα λαμβάνω. Όλοι οι φίλοι πρόστρεξαν, οι Αλφαβητοφίλοι, διαδρόμους παρατήρησαν, σημάδια τα ανάλυσαν, εικόνες παρατήρησαν και η Ευρώπη φάνηκε πως με τη θέλησή της, επήρε τη φυγή της. Μα εικόνες οι νεότερες, δείχνουν βία στο σώμα της και σόλη την ψυχή της. Τον τόπο που την κρύβουνε, τον ακριβή ζητούμε μα σίγουρο είναι πως Βορρά Μεσόγειου κοιτούμε.

(Κεφάλια Χορού)

Και τα πουλιά γνωρίζουμε, οι πέτρες τα ακούμε

και μεις Αλφαβητόφιλοι ‘μαστε και βοηθούμε.

Εις την Ευρώπη βάλσαμο τα κελαδηματά μας

οι ήχοι της πετρολαλιάς, και τα κυλίσματά μας.

15η σκηνή

Αρήτη: Φίλη μου αγαπημένη...!

Ευρώπη: Αρήτη;;;!!!

Αρήτη: Από Κολχίδα έρχομαι εις τη Σχερία πάω. Μα λόγω του μέγα θαλασσοκυματισμού, παρά τάφοβα απήδαλα, είπα στην Κρήτη ναράξω. Κιενώ οι ομορφιές της με κυκλώναν, ξάφνου ακούω κραυγή, εσένα αναγνώρισα και γοργοπόδαρα την κρύπτη σου εβρήκα. Πες μου, γιατί ταξίδεψες, στην Κρήτη γιατί ήλθες..; Αααα! Ο άνδρας, ποιος είναι πισώπλατος που στέκει;

Ευρώπη: Μαπάτησε, με άρπαξε, ταξίδεψα μαζί του και εις τη Γόρτυνα εδώ, στην ομορφιά της Κρήτης, κάτω από τον πλάτανο, που του Ληθαίου τα γάργαρα μας σιγοτραγουδούνε, στον ύπνο με εβίασε, της παρθενιάς υμένα παραβίασε, εις στα βαθιά του κόλπου μου το σπέρμα του ξεχύθη και τρία αγόρια κυοφορώ, δίχως του έρωτα τη συνοδεία, στης γυναίκας την πρώτη τη στιγμή. Και κει που του Αγαπημένου μου το σπέρμα το ποθούσα, με τα παιδιά του τα λαμπρά στον κόσμο να γυρνούσα, κάθε της γης γωνιά παντού, μαυτά να την κοσμούσα, ξάφνου, χωρίς του έρωτα τα πάθη και τα βέλη, έχω γεμάτο με παιδιά τον κόλπο μου τον άδειο αφού σάντρα πριν δεν πέτρεψα εκεί να εισχωρήσει μια και, το θρόνο για Αλφάβητο, είχα εγκαταστήσει.

Αρήτη: Αποσβολωμένη!

Ευρώπη: Συντετριμμένη!

Αρήτη: Τέτοιες, είναι πράξεις θεών. Ή, ανθρώπων καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους!

Ευρώπη: Μέσα έπεσες!

Αρήτη: Ανθρώπων;

Ευρώπη: Θεού;!

Αρήτη: Αν υποψιαστώ ότι, Δίας ο δράστης του βιασμού...

Ευρώπη: ...δε θα το..!

Αρήτη: Θα το....

Ευρώπη: ...πιστέψεις;!

Αρήτη: ...το πίστεψα!

Ευρώπη: Θεός παρθένος είναι!

Αρήτη: Έτσι σου πλασαρίστηκε;

Ευρώπη: Η πρώτη του ότι.....

Αρήτη: ...είσαι!

Ευρώπη: Πώς το ξέρεις; Άκουγες; Όταν του έρωτα τα στεφάνια μου έπλεκε και πως.... εμέ περίμενε..;

Αρήτη: ...σε όλη τη ζωή του και θασαι η γυναίκα του, η μόνη και στερνή του!

Ευρώπη: Τα λόγια του ακούω.

Αρήτη: Τα έχω ακούσει!

Ευρώπη: Από Δία;

Αρήτη: Όχι!

Ευρώπη: Ουφ! Εντάξει, βιαστής μου. Μα ψέματα αν είπε, δεύτερο βιασμό...

Αρήτη: ...τον έχεις υποστεί..!

Ευρώπη: Αρήτη, τι λόγια..;

Αρήτη: Άκου Ευρώπη φίλη μου, από θεές κιαπό θνητές θρήνους συχνά ακούω, τους βιασμούς τους μαρτυρούν, μούλικα περιφέρουν. Σε σπήλαια τις κουβαλά, κει έρωτα πουλάει και, αφού όπιο τις κερνά, σε νάρκη τις βιάζει.

Ευρώπη: Την παρθενία του πίστεψα..!

(Κεφάλια Χορού προβάλλουν)

Την παρθενία, οι θεοί, στην τσέπη τη φυλάγουν

παρθένες για να τους ποθούν πίσω τους να τις άγουν.

Αρήτη: Μα ο άντρας, αυτός, πισώπλατα εκεί γιατί στέκει;

Δίας: Εγώ Αρήτη στέκομαι, ψευτιές σου να ακούω!

Αρήτη: Δία..;!

Δίας: Ναι..! Όρθια γιατί στέκεσαι και δε με προσκυνάς; Άνθρωπος που ο θεός σου έγινε, μπορείς να τον περιφρονάς;

Αρήτη: ............ ..............!!!

Δίας: Μίλα..! Σε Θεό μπρος στέκεσαι... Θεό, που άνθρωπος κατάντησε για το καλό ανθρώπων... Συνεχίζεις τη σιωπή..; Πες στη φίλη σου την αλήθεια... Περιμένει η Ευρώπη... Κιεγώ.... Δέξου πως έπρεπε το γένος να ανανεώνω..! Να το μπολιάζω με νέο αίμα να μην καταστραφεί... Η δημιουργία, αέναη πράξη..! Άνοιξε λοιπόν το στόμα. Μολόγα πόσο υποφέρω αφού σώμα μου προσφέρω και ενώνω με φθαρτά γυναικεία..! Τη θυσία, όταν εκχύνω αίμα μου ως σπέρμα σε θνητά να δημιουργούνται νέοι άνθρωποι..! Δίχως του έρωτα το πάθος ναναγκάζομαι μες στα σπήλαια, πιεσμένος από τη γυναικεία θέληση! Πάντα στου θήλυ τη ζήτηση ο ανήρ θεός υποκύπτει για σάρκας επαφή. Και αυτά, γιατί αγαπώ των ανθρώπων το γένος..! Να, η Ευρώπη, με τρεις γιους μου, θα ξεκινήσει από Κρήτη το νέο άνθρωπο... Κρήτην που με εγέννησε μες εις τα ψηλοβούνια, μπορώ ναφήσω αδόξαστη..; Ψηλόν Ορείτην άγνωστον..; Κιαυτό, μένα ψεματάκι..! Αλήθεια, το... ψεματάκι προς Ευρώπη σενοχλεί ή η νέα δημιουργία; Άλλωστε, οι θεοί, κύριοι ψέματος κιαλήθειας είναι... Και τα δυο δημιούργησαν... Μπορούν λοιπόν και να τα μεταχειρίζονται... Οι δημιουργοί, διάκριση δεν την κάνουνε. Τα δημιουργήματά τους αγαπούν και τα χρησιμοποιούν... Ψέμα και αλήθεια, οι θεοί, δεν ξεχωρίζουμε μπας και τα πληγώσουμε..! Αλλά, βασίλισσα εσύ κιαπό... διακρίσεις ξέρεις! Πληγές γεμίζεις τους θνητούς, όταν τους ξεχωρίζεις. Θέλεις, και οι θεοί, θνητοί να γίνουν με ξεχωρίσεις, σαλήθειες και σε ψέματα να κάνουνε διακρίσεις..; Πες, μίλα, μούγκριξε, δείξε μας τη φωνή σου, εγώ θεός και ξέπεσα ως συνομιλητής σου... Λέγε λοιπόν, σε πονά που η Κρήτη θε να δοξασθεί γιατί Ευρώπη εδώ την έστησα κιέχει γονιμοποιηθεί; Μήπως στη... Σχερία σου ήθελες, εκεί να εγκατασταθεί και, Φαιάκων η... βασίλισσα!, μ' Ευρώπη από το Φοίνικα, αυτή να... δοξαστεί..;

Αρήτη: Τέλειωσες;

Δίας: Αν και δε διαλέγομαι με θνητούς, λέγε να ντροπιαστείς!

Αρήτη: Και σε θεά μπροστά, τούτα όλα θα γκάριζες;

Δίας: Ποτέ δεν μπλέκω τις θεές στις σχέσεις Δία-ανθρώπων.

Δίας: Ακόμη, κι αν είναι η Ήρα;

Ευρώπη: Ήρα..;

Αρήτη: Σύζυγος, θεά! Η... μία!

Ευρώπη: Κι άλλη;

Δίας: Σου ορκίζομαι...

Αρήτη: Σσσ..! Διώνη! Μάνα της Αφροδίτης!

Δίας: Διώνη αν δεν παντρευόμουνα, θαχαμε την Καλλίστην; Θα υπήρχε Αφροδίτη;

Ευρώπη: Δύο, αυτές παντρεύτηκε..;

Αρήτη: Αλλά, μύριες επηδούσε...

Δίας: Τιιι γλώσσα, ενώπιον θεού!;

Αρήτη: Το πήδημα, θεοί δεν το... δημιουργήσαν; Τότε, δεν... ενοχλούσε;

Ευρώπη: Ένα παιδί έχεις, την Αφροδίτη, και τρία τώρα τα δικά μου..;

Δίας: Πάψε Αρήτη να χαχανίζεις. Εμένα... ρωτά!

Αρήτη: Άστα, πάλι ψέματα θα..! Λοιπόν Ευρώπη φίλη μου, δεν ξέρει τι έχει. Με συζύγους πόσα έκαμε και άλλα με μορόζες.

Δίας: Ελληνικά, δεν... ομιλείς; Νοθεύεις την πατρώα!

Αρήτη: Αν το... μορόζα σενοχλεί, πες μας: πόσα με... ερωμένες;

Δίας: Έτσι! Οι Έλληνες δημιούργησαν τον έρωτα, εξ ου κι οι... ερωμένες!

Αρήτη: Άσε τι Έλληνες δημιούργησαν και πες εις την Ευρώπη: Θέλεις το φτερωτό απήδαυλο Σχερία να το στείλω κι απ' το Ηραίο σε στιγμή την Ήρα να τη φέρω, νέα καμώματά σου για να δει;

Δίας: Δε σκέφτεσαι αν Ποσειδώνας οργιστεί, πλεούμενό σου βυθιστεί και πνιγούν κυβερνήτες κωπηλάτες; Διόλου δεν έχεις αισθήματα; Βασίλισσα, βλέπεις!

Αρήτη: Χαχαχαχαχαχα!!!! Κυβερνήτες! Κωπηλάτες! Σε... ποια εποχή; Οι άνθρωποι ξεπέρασαν την των θεών τη γνώση. Τις τέχνες μεγαλούργησαν! Πλοία μας, με νου ταξιδεύουν και χέρια δεν χρειάζονται. Πετούν, γυρνούν, πλένε παντού απήδαλα και δίχως κωπηλάτες.

Δίας: Τέτοια η καταστροφή από έργα Προμηθέα;

Αρήτη: Τι μουρμουράς; Κάτι για... Προμηθέα; Ναι, φωτιά και τέχνες που μας δίδαξε δοξάζουν τους ανθρώπους.... Μα πάλι κουβέντα άλλαξες! Θέλεις να καλέσω και Διόνυσο, γεννημένον από Σεμέλη με σένα βατευτή και στη Σχερία έκρυψες με Μάκρη ως τροφό του, την Ήρα να τυφλώσεις..; Όμως, λίγο με τη φίλη μου να μείνω! Βόλταρε μέχρι Όλυμπο, πολύ απουσιάζεις κι οι... έντεκα θανησυχούν! Πριν φύγω για Σχερία, θα σου προτείνουμε ενδιαφέρουσα συζήτηση.

(Κεφάλια του Χορού προβάλλουν- εναλλάξ)

Πείτε γυναίκες, πείτε τα, καλά να οργανωθείτε

ως τα πουλιά τα λεύτερα και σαν πέτρες να ζείτε.

Πουλιά θα φτερουγούν πολλά και πέτρες θα κυλούνε

από ψηλά να μη σας δουν λόγια σας μην ακούνε.

16η σκηνή

Γόρτυνα: Ευρώπης κι Αρήτης στην παρέα, μπορώ;

Ευρώπη: Γόρτυνα, οικοδέσποινα, εσύ εμάς ρωτάς;

Αρήτη: Για δες τη φύση να γελά και τάστρα που χορεύουν! Βλέπουν τρεις ξένες να μιλούν, ήρεμα να κοιτιούνται, χτες δε γνωριζόντουσαν, μα σήμερα φιλιούνται! Είναι η καρδιά της Γόρτυνας, της Κρήτης της λεβέντρας, που τους ανθρώπους αγαπά, ξένους δεν ξεχωρίζει, το χρώμα δεν την απωθεί, η γλώσσα δεν τη στρίβει και αν φτωχός ή βασιλιάς, άντρας είναι ή θήλυ, για όλους ίδια έχει ματιά, έν' άγγιγμα στα χείλη.

Γόρτυνα: Αρήτη! Συ δίδαξες φιλοξενία. Του θαλασσοδαρμένου ταγκάλιασμα από Ναυσικά, το έμπα στο Παλάτι σας του ναυαγού, η υποδοχή του Οδυσσέα και η οργάνωση της επιστροφής του ξένου στο σπιτικό του, στην ιστορία μένει!

Αρήτη: Καλή μου Γόρτυνα, αυτό που πράττεις για την Ευρώπη, εμάς γοητεύουν! Η κρητικιά φιλοξενία, ταυτόσημη με τόνομά σας. Μα, εξίσου έχω γοητευτεί από Ευρώπης τη γεννήτρα. Όλη η Μεσοποταμία, Φοινίκη της και Ουγκαρίτ, η Αίγυπτος, φιλόξενοι και καλοκαρδισμένοι φημίζονται. Οι ταξιδιώτες Φαίακες γεμάτα τα πλοία επιστρέφουν με την καλοσύνη τους.

Γόρτυνα: Άκουσα την κουβέντα με το Δία.

Αρήτη: Σίγουρα, δεν ξαφνιάστηκες!

Γόρτυνα: Ακόμη ένας βιασμός ψυχής και σώματος. Διδακτική γιανθρώπους!

Αρήτη: Αφού θεός ο βιαστής, τι θαν' τομοίωμά του;

Ευρώπη: Γυναίκα απροστάτευτη σανδρών-θεών ορέξεις.

Γόρτυνα: Σκεύος τη θέλουν ηδονής, μήτρα αποδέκτη της ορμής, θεών-ανδρώνε βίαιο ή ποθητό οργασμό.

Αρήτη: Δυνάμεις να ενώσουμε, τη βία να τη σβήσουμε.

Ευρώπη: Εγώ, νέα, σοφές σκέψεις σας θακούω. Όσα διδάγματα, από πείρα και γνώση σας, στεφάνη θα τα φορώ.

Αρήτη: Μα πρέπει να προσέχουμε! Την αρπαγή της Ευρώπης, ως εκούσια πράξη, ακόμη και ποθητή απ' την ίδια, ο Δίας θα προβάλλει! Άρα, θαποκρύψει και το βιασμό... Πρέπει όμως να δεχτούμε: Ευκολόπιστα η Ευρώπη αντίκρισε το δυνατό τον Ταύρο! Ίσως, η άγνοια για τερτίπια των ισχυρών. Λειτούργησε με αισθήματα παρά με λογική: Γιατί ο Αλφάβητος ταύρο να στείλει; Πριν λοιπόν τον καβαλήσει και γητευτεί απ' το ορμητικό του πέταγμα, έπρεπε πιότερα να ρωτήσει! Η γνώση, ρυθμίζει την πορεία στα  πρώτα μέτρα μα και σε μίλια μύρια! Κάθε πλησίασμα ταύρων, να ελέγχεται! Φοβού ισχυρούς και δώρα φέροντας..! Δεν ξέρουμε τι η Ευρώπη θαποφασίσει. Αν Διοπαίδια κρατήσει και, με τόνομά της, η Επικράτεια επιγραφηθεί. Ήρεμα αποφάσεις να πάρει. Όμως, σχέδιο ας ετοιμάσουμε! Όταν ο Δίας καλοπιάνει, προσφέροντας την Επικράτεια στην Ευρώπη, κάτι δυνατό μηχανεύεται..!

Γόρτυνα: Μα Αρήτη, θα την ελέγχει πιστεύει. Μια στέψη ακόμη για να κυριαρχεί! Η Ευρώπη, εκ θεού δυνατή να φαίνεται. Όμως, δε θαχει βούληση, πράξεις, τις αποφάσεις. Πιόνι στα δάκτυλα Διός που, πίσω απ’ τη λάμψη της, αυτός θα βυσσοδομεί. Έτσι τη θέλει, τούτο ποθεί και πάνω απ' την Επικράτεια αόρατος να φτερουγεί. Αυτό το ρόλο της επιφυλάσσει, αν η Ευρώπη δελεαστεί. Άλλο να δίνεις όνομα κιάλλο τη χάρη ναχεις.

Αρήτη: Αντί λοιπόν μοναχικές, ας γίνουμε τρεις φίλες, σχέδια να καταστρώνουμε, δράση να ξεκινήσουμε κι όχι, μετά του Δία μπαμπεσιές, κατάρες ή διορθώσεις. Αν μόνο αντιδράς, σχεδόν ποτέ δε θα νικάς! Πάντα με αλματοβήματα μπροστά κι όχι επίβουλους με βογγητά νακολουθάς.

Ευρώπη: Φοβού θεό και δωρίζοντα;

Γόρτυνα: Ακριβώς Ευρώπη μου γλυκιά! Προσοχή στα θεοταυρόδωρα! Όμως, σιγά να κουβεντιάζουμε, Δία αυτιά να φράξουμε.

Χορός

(Φτερουγίσματα, τιτιβίσματα και κατρακύλισμα πέτρας για να εμποδίζουν τον ωτακουστή Δία)

Μέρος τρίτο

1η σκηνή

(Σε μια γωνία ο Αλφάβητος. Στην άλλη, Γόρτυνα-Ευρώπη-Αρήτη. Χωρίς να επικοινωνούν.)

Αλφάβητος: Έμαθα, ξέρω, μπορώ! Στην Κρήτη η Ευρώπη βρίσκεται, εκεί την κρύβουν. Εμπρός λοιπόν, ας το γιορτάσω Ουγκαριτικά Κρητικά.

 

(Τραγουδά ο Αλφάβητος. Επαναλαμβάνει -κάποια- ο Χορός στην όχθη Ληθαίου):

Ρεφαίμ: Νεκροί βασιλιάδες, ήρωες και όλοι σεις νεκροί!

Ρεφαίμ, της Ουγκαρίτ, Φοινίκης, Μεσοποταμίας

Ρεφαίμ, μάθετε πως οι ζωντανοί σας στέλνουν τη χαρά

Ρεφαίμ, όταν σε σας θα ρθούμε ο κόσμος θα γελά.

 

Όλος ο κόσμος να είναι εδώ και αυτή να απουσιάζει
ένα μαχαίρι δίκοπο μες στην καρδιά με σφάζει.

Στου λογισμού μου τα στενά σ' έχω μαχωνιασμένη
και στο σαλόνι τση καρδιάς εικόνα στολισμένη!

Όταν θα δω μαύρο πουλί ποτέ δεν το σκοτώνω

γιατί τον γνώρισα κι εγώ του χωρισμού τον πόνο.

 

Μην τονε κλαίς τον αετό γιατί πετά κι ας βρέχει,

μα κλαίγε ένα μικρο πουλί απού φτερά δεν έχει

 

Ανε με δεις κιαμιά φορά να κλαίω στ' όνειρό σου

είναι γιατί με πλήγωσε σκληρά ο χωρισμός σου

Λείπεις μου και τη μοναξιά μόνη πως θα νικήσω

γύρισε σε χρειάζομαι λίγη χαρά να ζήσω

Χορός

Άλλων η καρδιά χαρούμενη κιάλλων σταματημένη

Τηλέφασσας δίχως παλμούς, 'Λφάβητου δονημένη.

Στης Θράκης τάσπρα χώματα Τηλέφασσα θα κείται

δε θέλει θρήνους κλάματα μην τη μοιρολογείτε.

Μόνη ευχή που άφησε στερνή παραγγελία

η Ευρώπη της που βρέθηκε ναναι η αγγελία.

Ο Κάδμος θρηνεί οδύρεται μετά απ' το Μαντείο,

Δελφών, που χρησμοδότησε, πριν να του πει αντίο,

πως αγελάς ακόλουθος να γίν' ως ταξιδέψει

κιόπου αυτή θε να σταθεί ευθύς να ξεπεζέψει.

Τότε, μαντάτα έμαθε: Τηλέφασσα ετέλεψε!

Τη Θήβα έκτισ' εκεί, Μάνα στη Θήβα έκλαψε.

Ευρώπη: Τι τρομερά και φοβερά εις τα αυτιά μου φτάνουν; Βιάστηκε το σώμα μου, βιασμός και στην ψυχή μου. Έχασα τον Αλφάβητο και μόλις, ο Χορός, μαντάτο θλίψης έφερε πως δίχως μάνα έμεινα κι οι αδελφοί στην ξενιτειά. Ποιος ξέρει κι ο Αγήνορας, πατήρ ο αγαπημένος, τέλος ποίο θα έχει..; Αρήτη, φίλη μου καλή, κάνε με να ξεχάσω... Αν μελωδούν οι Φαίακες γλυκά όπως οι Κρήτες, πέμου, νακούσω και βάλσαμο στη μαύρη ψυχή να στάξει.

Αρήτη: (με το Χορό να επαναλαμβάνει -μερικά- απ' την όχθη του Ληθαίου):

Απόψε να μην κοιμηθείς παρά να καρτερέψεις
να ακούσεις την κιθάρα μου κι απέ να πας να πέσεις.

Για σε τα γιούλια μάζεψα για σε και τ’ άλλα τ’ άνθη
απόψε σ’ ονειρεύτηκα κι ο ύπνος μου εχάθη.

Θες κι άλλη μελωδία;

Μη με παρεξηγήσετε σανδάλια που δεν έχω
θεοί μου τα εκλέψανε σε Κείνην να μην τρέχω.
Και αν είμαι μόνος και έρημος και περιφρονεμένος
αυτό που έχουν οι όμορφοι το 'χω και εγώ ο καημένος.

Μια ακόμη Ευρώπη μου..; Άκου:

Αν είσαι κι αν δεν είσαι του Δήμαρχου αδερφή,

εγώ θα σε φιλήσω, κι ας πάω στη φυλακή!

 

Αυτός ο πόνος της καρδιάς, προς τί, τάχα, να είναι;

Όταv δεν είναι έρωτας, τί άλλο πράμα είναι;

2η σκηνή

(Ελ-Δίας-Αλφάβητος: Δεν επικοινωνούν)

Δίας: Κάτι σκαρώνουν Γόρτυνα Ευρώπη Αρήτη.

Ελ: Νείλος-Αγήνορας, ποτέ να μη μάθουν ότι την αρπαγή Ευρώπης γνώριζα.

Αλφάβητος: Τώρα που ξέρω, ταξίδι στην Κρήτη κρυφά θα οργανώσω. Την Ευρώπη θα πισωφέρω. Μα τους θεούς, και τους δύο, πρέπει να ξεγελάσω.

Ελ: Αλφάβητου τη σιωπή θα ζητήσω. Βέβαια, με αντάλλαγμα!

Αλφάβητος: Τρεις διήρεις με γεροδεμένους φιλαλφάβητους κωπηλάτες. Εφόρμηση στην Κρήτηηη!

Ελ: Βίτσια του Δία, την ηρεμία της ηπείρου μου δεν πρέπει να ταράξουν.

Ακόμη και με Αλφάβητο θα πάω!

Αλφάβητος: Κανείς όμως ας μη μάθει! Η εκστρατεία, μυστική.

Δίας: Α! Δε θα επιτρέψω ανθελληνική δράση στην επικράτειά μου. Αν ο Ελ με προδώσει, εχθρό των Ελλήνων θα διατάξω τον Ερμή να τον διαδώσει! Οι Έλληνες, πάντα, εχθρούς απ' έξω αναζητούν να σκεπάζουν πομπές. Τιιι δημιούργησα! Κατ’ εικόνα και καθομοίωσή μου. Χαχαχα!

Ελ: Θεός, θεός ο Δίας, αλλά όχι σε βάρος των Νότιων! Θα στηρίξω Αλφάβητο στην αναζήτηση της Ευρώπης.

Δίας: Πλοία Φοινίκης, Ουγκαρίτ κιόλου του Νότου παρακολουθώ..! Ωωω! Τι θέλει ο Αλφάβητος στα ναυπηγεία πολεμικών διήρων της Φοινίκης; Ετοιμάζει..;

Ελ: Με διήρεις, να μην εκστρατεύσει ο Αλφάβητος. Θα με υποψιαστεί ο Δίας και στο Νείλο θα καρφώσει ότι γνώριζα για την αρπαγή.

Δίας: Να ερευνώ μήπως Ελ-Αλφάβητος επικοινωνήσουν με Ευρώπη. Και η

Αρήτη, όφις καταραμένος..!

Ελ: Και Αλφάβητο να προσέχω! Ουδέν καλόν από Αλφάβητον για θεούς.

Δίας: Αλληλεγγύη θεού προς θεό θαπαιτήσω από Ελ!

Ελ: Αλληλεγγύη, και μεταξύ θεών, έχει τα όριά της.

Αλφάβητος: Να κλονιστεί η θεϊκή αλληλεγγύη πρέπει. Θα εκμεταλλευτώ θεϊκούς ανταγωνισμούς. Γράμματα κιεικόνες στέλνω στους ανθρώπους να μάθουν ότι Ελ και Δίας μεθόδευσαν τον κόσμο να πλημμυροκαταστρέψουν. Οι θεοί τρέμουν την ανθρώπινη γνώση.

Δίας: Αααα! Το βρήκα! Λοιπόν: Τι είναι οι βασιλείς; Βασιλιάς = υποτακτικός θεού! Άρα, ο της Κρήτης Αστερίων, τιιι; Μα υποτακτικός του Δία! Επομένως, ως δούλος μου, θαναλάβει αποστολή: Σωτήρας μου! Ο Θεός σώζει το βασιλιά κι ο βασιλιάς σώζει το Θεό και Κύριό του..! Τι σου είναι οι θεοί όταν... σκέπτονται..!

Χορός

Θεοί οργανώνουνε, χώρια-μαζί, επίθεση.

Μα κι Αλβάβητος σχεδιάζει, απόβαση στην Κρήτη.

Ευρώπη-Αρήτη-Γόρτυνα κτίζουν κατίσχυση

και με φυγή στην Κόρκυρα, ως πρόσθετη μια κρύπτη.

3η σκηνή

Ευρώπη: Τέλειωσε! Τα σπλάχνα μου δε θα καταστρέψω, όπως ο γιατρός Ασκληπιός υπέδειξε. Μα με του Αλφάβητου το πνεύμα θα ταναθρέψω. Φοβάμαι το πνέμα των θεών!

Αρήτη: Δύσκολη απόφαση! Μα δυνατή! Η μάνα, και τη βία στη μήτρα της, την προστατεύει. Το βιαστή απεχθάνεται!

Ευρώπη: Από Δία θαπαιτήσω, υπόσχεση να τηρήσει!

Αρήτη: Πολύ θα χαρώ και η Σχερία, με τους Φαίακές μου, να βρίσκεται κάτω απ’ την ομπρέλα σου!

Ευρώπη: Όλη η Επικράτεια, η περιγεγραμμένη από ψηλά όταν στην ράχη του σαν ταύρος με ταξίδευε, Ευρώπη θα λέγεται. Από εμέ θα διευθύνεται. Αυτή η υπόσχεση! Αμέσως λοιπόν πράξη να την κάμει κιύστερα να..!

Γόρτυνα: Να ξεκουμπιστεί;! Δία δεν τον... γνωρίζεις!  

Αρήτη: Νατος, έρχεται ως άνεμος! Πάλι από Ήρα κρύβεται! Να δούμε τις αποφάσεις του και, σιγά-σιγά, το σχέδιο μας εφαρμόζουμε.

Δίας: Λοιπόν..!

Ευρώπη: Λένε και... καλημέρα!

Αρήτη: Έτσι κι αλλιώς, καλή δε θαναι!

Δίας: Αποφάσισα...

Αρήτη: Εσύ, μόνο αποφασίζεις!

Δίας: Ρόλος, ο θεϊκός..! Λοιπόν: Βασίλισσα η Ευρώπη! Σε παντρεύω με Αστερίωνα, βασιλιά Κρήτης, γιο του Τεκτάμου. Στον Αστερίωνα θα καταγραφούν τα παιδιά!

Γόρτυνα: Το... γνωρίζει;

Δίας: Ο πρώτος βασιλιάς της Κρήτης, από με βασιλεύει, στο Δία υπακούει, υποτάσσεται!

Ευρώπη: Υποτακτικό βασιλιά, δεν παντρεύομαι και τα παιδιά μου για πατέρα δε θα φέρουν.

Αρήτη: Άλλα... παιδιά;

Γόρτυνα: Άγαμος, άτεκνος ο Αστερίων!

Δίας: Και θα μείνει! Στην Ευρώπη αφοσιωμένος αλλά κρεβάτι νύφης δε θα δει! Ευρώπη, είναι και θαναι Διιικιά..!

Ευρώπη-Αρήτη-Γόρτυνα: Διιικιά σου;;!!

Δίας: Μπα! Συνασπισμός..;

Αρήτη: Ένα, είμαστε!

Δίας Ένα! Μα πώς μπορούν να ενωθούν κόσμοι διαφορετικοί; Φοινίκη-Κρήτη Κόρκυρα..; Αλήθεια Αρήτη, τελικά πόσα... ονόματα; Φαιακία, Κόρκυρα, Σχερία; Πώς..;

Αρήτη: Ξέχασες και: Δρεπάνη, Μάκρις, Κασσωπαία και Άργος, Κέραυνα. Να μας αποκαλείς με όποιο θες.

Ευρώπη: Γρήγορα θέλω στην Κόρκυρα, Φαιακία ή Σχερία, να ταξιδέψω!

Δίας Τώρα, τρίδυμων ενδιαφέρουσα, ταξίδια δεεεν αντέχεις!

Ευρώπη-Αρήτη-Γόρτυνα: Χαχαχα! Δεεεν... αντέχει;

Δίας: Μα τέλος πάντων, αυτοκόλλητες;

Γόρτυνα: Δία θεέ, ουσία η κολλητική τις τρεις μας κάνει ένα. Γόρτυνα γη ενότητας, πολυκαρποφορούσα, με σκέψη της ελεύθερη, ανθρώπους αγαπούσα, που δεν μπορεί το άδικο μακρυά να μη το διώχνει, μάγουλο το δακρύβρεχτο ευθύς να μη στεγνώνει.

Αρήτη: Τι παναπεί Φοινίκησσα, Κρήτισσα, Φαιακίσσα; Νότια-ανατολίτισσα, βόρεια-δυτική; Τι θεναπεί, λευκή μαυράτη κίτρινη; Νια μέση ασπρομάλλα; Ένα μπορούμε ναμαστε κι οι τρεις σε ένα πρέπει!

Ευρώπη: Όλη η Επικράτεια, θαχει το όνομά μου, αν ένα δε θα είμαστε πώς θα ανθεί η χαρά μου; Αλλά, και... Ευρώπη δίχως Φοινίκη, δεεε γίνεται! Όλα: Βόρεια-νότια, δυσμάς-ανατολάς, εδώθεν-εκείθεν, Ευρώπη θε να λέγονται μα όχι να υποταχτούνε ούτε με εξουσιές θε να κυβερνηθούνε.

Δίας: Διαβλέπω επανάσταση;

Ευρώπη: Το κάθε νιο που γίνεται είναι μια επανάσταση. Κιαλίμονο το κάθε νιο δεν είναι κάτι άλλο. Άλλο, που θαχει το δίκαιο λαμπρή προμετωπίδα, διωγμένο θαναι ταδικο χωρίς στροφής ελπίδα.

Αρήτη: Ειρηνικά τη κτίζουμε τούτη τη νια πορεία κι απ' τους θεούς δε θέλουμε άρνηση, δυσκολία.

Δίας: Τα ξέρω τα κηρύγματα Φαιάκων τα ειρηνικά. Είναι αμυαλιές του Βασιλιά, συζύγου σου Αλκινόου. Άκου, βασιλιάς κι ειρηνιστής! Ντροπή τίτλου βασιλικού..! Αλήθεια, πώς τον αντέχεις; Με κείνα τα συστήματα που με υπονομεύουν; Συμβούλιου, με δώδεκα, κι εκείνος προεδρεύει. Μα λέει πως ισότιμοι ο πρόεδρος κι οι σύμβουλοι. Κιενώ μιμείται το δωδεκαμελές, δικό μου το Ολύμπιο, αδυνατίζει, με το... ισότιμοι, προεδρική ισχύ. Και ποιος υπονομεύεται; Δίας ο παντοκράτωρ!

Αρήτη: Φοβάσαι επανάσταση των άλλων των θεών; Λες, η ισοτιμία του Αλκίνοου, να φτάσει ως τον Όλυμπο;

Δίας: Καθαιρεμένος θαπρεπε ο Αλκίνοος! Μα χάρη, σε... σένα!

Αρήτη: Σε μεεε;! Αλήθεια, μη μου πεις πως είσαι ερωτευμένος και είμαι η... πρώτη σου, η... μια..; Ευρώπη, τι την κοιτάς; Πλέον, δε θα ξαφνιάζεται, καμώματά σου ξέρει!

Δίας: Πολύ λουριά τα έλυσα, τάξη θα επιβάλλω! Λοιπόν, για Ευρώπη, απόφαση ευθύς τη συνοψίζω: Τον Αστερίωνα παντρεύεται, μα χωριστή η κλίνη. Τα τρίδυμα, μόλις του ήλιου φως ιδούν, θαναι βασιλοπαίδια: Ο Μίνωας, Κρήτης και Μινωίδων βασιλιάς θα δοξαστεί. Σαρπηδόνας, θα βασιλεύει στην Ασία με κέντρο τη Λυκία. Κι ο τρίτος, Ραδάμανθυς, σοφότερος και δίκαιος, διέταξα τον Πλούτωνα δικαστής νεκρών στον Άδη να γενεί.

Αρήτη: Άκου και μας, ως μια φωνή: Η Ευρώπη... τέλεψε, άλλο δεν την πλησιάζεις.

Δίας: Όρους, Θεός δε δέχεται! Αδιανόητο, η Ευρώπη απροστάτευτη με τόσα βάρη στην κοιλιά, στους ώμους, στο κεφάλι. Πάντα, και στο ξεκίνημα, σόλα προστάτη θέλει!

Αρήτη: Μαυτό είναι το καινούργιο της: Δίχως προστάτες ναναι! Ευρώπη απροστάτευτη, θε να μεγαλουργήσει κιάνθρωπος όπου κατοικεί γιαυτό θα την υμνήσει.

(Κεφάλια Χορού προβάλλουν και δυνατά:)

Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς

απ' όλους τους σωτήρες.

Αυτή είναι η ανώτατη λευτεριά

η πιο αψηλή.

 

Ευρώπη: Αίμα έχω Φοινικικό, Κρήτης αντρειοσύνη και Κόρκυρας την παίδευση. Και απ' Αλφάβητον, καλά τούτο εμπεδωμένο: Όχι στην εκμετάλλευση από θεό ή άνθρωπο, απ' άρχοντα ή δούλο! Να πλούτος πουχει νόημα για νέο, άλλο, για καινούργιο! Μαυτά ποθώ το στόλισμα!

Γόρτυνα: Κάτι κι εγώ: Τάλω ο γιγαντοφύλακας, όπλο και κυνηγόσκυλό του, μακρυά απ’ την Κρήτη μου!

Δίας: Ο Δίας, Κύριος και Βασιλιάς...

Γόρτυνα:  ...του κόσμου! Γνωστό τροπάρι, θεϊκό! Αλήθεια, πόσους θεούς και κύριους έχει ο κόσμος; Μήπως και να... περιμένουμε κανένα νέο... δημιουργό ή... σωτήρα;

Δίας: Μην τον διακόπτεις το Θεό! Λοιπόν, Δίας την Κρήτη αφύλακτη κιάοπλη δεν αφήνει! Ο Τάλλω είναι γίγαντας κι ο σκύλος θήραμα δεν το χάνει. Μα τούτου του όπλου η βολή, την αστοχιά δεν ξέρει. Οι Κρήτες, θα ενθουσιαστούν!

Γόρτυνα: Ακόμη κιαν σε θεό θα ασεβώ, ευθύς και αμετάκλητα τούτο θα του το πω: Η Κρήτη η λεβέντισσα και η λεβεντομάνα, άοπλη θαναι! Στην Κρήτη δεν αρμόζουνε όπλα και μπαλοτιές, φύλακες ατσαλόδετοι, φόνοι και σκοτωσιές. Εγώ η Γόρτυνα εδώ, που άλλους ρόλους θαχω, μ' Ευρώπη θε να κατοικώ και σπίτι της θα στήσω, το στήθος μου θαναι ορθό: Όπλο ποτέ να μη διαβεί, μπαμακουσιά μη φτάκει και η Ευρώπη άφοβη, δίχως προστάτες κι άοπλη, στα πέρατα να κάτσει.

Δίας: Στο αψηλό γεννήθηκα της Κρήτης όρος Ίδη και γεύτηκα Αμάλθειας κατσίκας το βυζί. Γυναίκας άμυαλης φωνή, Γόρτυνας Αρητοκτυπημένης, δε θα πιτρέψω κιάοπλη η Κρήτη μου να μένει. Και αν γκρινιάζει η Γόρτυνα, αλλού θα μεταφέρω την της Ευρώπης κατοικιά. Όπου τα όπλα αζήτητα διόλου δε θα είναι.

Γόρτυνα: Στη Γόρτυνα Ευρώπη έφερες, στη Γόρτυνα και άοπλη θα μείνει!

Δίας: Γεννήτρα μου η Κρήτη: Και με Ευρώπη ένοπλη, το ίδιο και χωρίς μ' εκείνην..! Αρήτην, γιατί κρυφά κοιτάς, σύνθημα τι σου δίνει;

Γόρτυνα: Αφού τη μια μας τη φωνή, Δία καταφρονείς, την Ήρα θα φωνάξουμε, άποψη να προκρίνει, πομπές σου να..!

Δίας: Ήρα;!... Ελάτε βρε κουκλάκια μου όμορφα να τα βρούμε! Τι μπλέκουμε... άλλους; Την Κρήτη θέτε άοπλη; Κιεγώ επικροτώ! Γόρτυνα, θες νασαι κιαφύλακτη; Θα το προσυπογράψω, τον Τάλω στους ωκεανούς ευθύς θα τον πετάξω.

Ευρώπη: Από την αρπαγή μου πριν, με Αρήτη συμφωνήσαμε να επισκεφτώ τους Φαίακες που αγαπώ και όλα που παράγουν να γνωρίσω! Οι τρεις μας, στην Κόρκυρα θα πάμε. Μα πριν τη γέννα, πίσω θα ρθω, στην Κρήτη να γεννήσω...

Δίας: Τώρα, αφού Αρήτη και Γόρτυνα πήγαν να ξεδιψάσουν, άκουσε προσεχτικά: Στην Κόρκυρα, στους Φαίακες, δεν πρέπει να πηγαίνεις! Ο Βασιλιάς Αλκίνοος, γραφικός κιαναρχικός!

Ευρώπη: Αναρχικός;

Δίας: Βλέπεις; Παιδίσκη άβγαλτη, αδαής. Γιαυτό λοιπόν σε προσκαλεί, στα δίκτυα του να πέσεις, σανάρχες του να μυηθείς.

Ευρώπη: Μα δε μου λες ταναρχικά τα δίκτυα του τι έχουν;

Δίας: Την εξουσία του ενός, Προέδρου, την αρνείται και, Συμβούλιο των δώδεκα, ισότιμα απ’ όλους διοικείται.

Ευρώπη: Και πριν το... είπαμε. Άλλο... αναρχικό;

Δίας: Ειρηνιστής προς γείτονες, φίλος με υπηκόους, στους ταξιδιώτες φιλόξενος κιαπολαμβάνει ταγαθά με όλους τους ανθρώπους. Δεν είδες με Οδυσσέα τι έκαμε που τον κουβάλησε η Ναυσικά, Κόρη του, τσιτσίδι στο παλάτι με φύλλο συκής στα αχαμνά; Καταστρέφει την εικόνα του εξουσιαστή. Μετά, την ίδια τη θεϊκή.

Ευρώπη: Και οι Φαίακες ή Σχεραίοι; Πώς όλα αυτά τα δέχονται;

Δίας: Βαθιά με ισοτιμίες έχουν μπολιαστεί. Μόριά τους, κάτω απ’ το δέρμα έχουν χώσει..! Τεμπέληδες, δεν πολεμούν κιειρηνικοί προβάλλονται! Ξέρεις, σκληρά, γιατί εργάζονται; Άκου!: Κρασί πολύ να φτιάχνουνε κιέτσι να ευθυμούνε, ναχουν καλό το φαγητό να τρων και να γλεντούνε. Κιύστερα το ρίχνουν στα λουτρά, έρωτα, τραγούδια και χορό. Μαυτά, είναι χάρες των θεών και όχι δόξες των θνητών! Βέβαια, για τα φαιακικά κατάντια, φταίει και ο μπεκρής Διόνυσος. Έτσι κατάντησε και το γιο του, Οινοποίωνα. Μέχρι και σε συμπόσια αετοφιγουράρουν.

Ευρώπη: Διόνυσος, Γιος σου..! Όλα, πλέον, τα ξέρω: 36... σύζυγοι και... 70... τέκνα!

Δίας: Μην ασχολείσαι με το παρελθόν! Άγνωσται σε σένα αι βουλαί του Κυρίου σου... Έμαθες λοιπόν τα των Φαιάκων!

Ευρώπη: Ααα! Όλα... αυτά!

Δίας: Και που νακούσεις...

Ευρώπη: Λέγε, λέγε....

Δίας: Πριν... φίλες σου επιστρέψουν, άκου: Κάτω απ’ την Αρήτη κρέμεται ο Αλκίνοος! Ανατρέπει τις κοινωνικές σχέσεις υπέρ της γυναίκας. Μέχρι και στις κρατικές συζητήσεις κουβαλά τη βασίλισσα, μιλά, έχει ρόλους, λύνει υποθέσεις. Άκουσες γιατί βρίσκεται εδώ: Ειρηνική αποστολή! Μεσολάβησε, λέει, σε Αργοναύτες κι Άρχοντες της Κολχίδας. Και όχι μόνο, πάντρεψε Ιάσονα Μήδεια με 12 σκλάβες δώρο. Μα οι σκλάβοι, κτήμα θεϊκό..! Πώς γυναίκα το τολμά το... κτήμα μου να... βλάψει; Καταστρέφεται η πυραμιδική σχέση! Φαντάζεσαι θεές να μιμηθούν και ρόλους γυναικών να ενδυθούν; Όλα θανατραπούν! Σχέδιο Αλκίνοου αυτό! Και άλλοι, μιμούμενοι, υπονομευτικά ενεργούν.

Ευρώπη: Υπάρχουν κιάλλα;

Δίας: Πιοοο επικίνδυνα! Άκουσες; Τα πλοία τους απήδαλα, δίχως κυβερνήτη, χωρίς κουπιά στις θάλασσες του κόσμου. Μηχανές, λένε, με μυαλό ανθρώπινο κατασκεύασαν. Άκου, σκέπτονται οι μηχανές! Τι άλλο θακούσουν οι θεοίοιοι!

Ευρώπη: Μα σε μας, είναι γνωστά. Ουγκαρίτ-Φοινίκη δώσαμε τα φώτα. Ο Αλφ....

Δίας: Παράτα μας πάλι με... Αλφάβητο!

Ευρώπη: Είπες..;

Δίας: Έεε, όχι..! Άλλο... σκέφτομαι! Πλησίασε, μην ακούν. Ξέρεις: Ο Αλκίνοος αναρχικός. Οι αναρχικοί... σφάζουν-πίνουν αίμα! Λέω λοιπόν, οι δήθεν... μυαλωμένες μηχανές, είναι μισοσφαγμένα κεφάλια που τανανεώνουν συνεχώς με νιοκομμένα και, όσο... ζουν, κατευθύνουν τα πλοία.

Ευρώπη: Τρομερά..!

Δίας: Άκουσες πριν με πόσα ονόματα εμφανίζεται; Για να συγχύζει τους θεούς! Αλλού δρα ως Σχερία, άλλοτε πράττει ως Κόρκυρα ή Φαιακία... Επικίνδυνοι σου λέω!

Ευρώπη: Η περιέργειά μου εκτινάχτηκε. Γιαυτό, πρέπει από κοντά να δω, να ζήσω.

Δίας: Αποκλείεται, θα μολυνθείς!

Ευρώπη: Και... βρώμικοι;

Δίας: Ιδέες, μυαλά! Δε βλέπεις, πιο και η Γόρτυνα μολύνθηκε! Άοπλους κι ειρηνικούς όλους τους Κρήτες θέλει. Άκου: Σκαλτσούνια γαμοπίλαφο, ρακί ή τσικουδιά, δίχως μαζί τη μπαλωθιά! Κινδυνεύεις σου λέω! Εσύ, μόνο με όπλα θασαι κυρίαρχη στις μελλούμενες δόξες μεγάλης βασίλισσας! Βασίλισσα, χωρίς όπλα, πως επιβάλλει ανισότητες;

Ευρώπη: Ανισότητες;

Δίας: Κίνδυνος, ο μέγας: Όλοι ίσοι, διατρανώνουν οι Κορκυραίοι..! Μα οι θεοί δε δημιούργησαν όλα με ανισότητα και στέφουν βασιλείς τρανούς, ένοπλα, τ’ άνισα να ρυθμίζουν; Αυτός, ο μόνος, ρόλος ο βασιλικός: Με πάνοπλο Τάλω, την ανισότητα να μπολιάζουν συντηρούν!

Ευρώπη: Με γοητεύει ο κίνδυνος! Τώρα, πιο πολύ ποθώ στην Κόρκυρα να πάω.

Δίας: Είπα αποφάσισα! Στους Φαίακες, ποτέ! Είσαι μάνα παιδιών μου. Μοίρα σου εγώ ορίζω και πορεία σου χαράσσω..!

Γόρτυνα: Ήρααα..!

Δίας: Σσσσσ! Πάλι την ανακατεύεις; Ένα... αστείο...

Γόρτυνα: ....Τίποτα αγαπητή θεά! Με την Αρήτη είμαστε. Για να... μάθουμε νέα σου φώναξα..!

Αρήτη: Επιστρέφω στην Κόρκυρα θεά μου! Θα σε συναντήσω στο Ηραίο ή πας Όλυμπο..;

Γόρτυνα: Όχι θεά Ήρα, δεν τον... είδαμε, τον Δία!

Αρήτη: Πάλι τον... ψάχνεις, ε! Αρχηγός θεών βλέπεις, σκοτούρες..! Καταλαβαίνω τα βάσανα των θεών..! Ναι, ναι...! Βέβαια, για τους ανθρώπους πάσχουνε!

 

Χορός

Καλά τα εκαταφέρανε οι τρεις μας οι Κυριές!

 

Σένα: Νοτιοανατολικά ως βορειοδυτικά,

όλα μαζί τα έσμιξαν, τους πήγαν βολικά!

 

Τον Δία κατατρόπωσαν τση Γόρτυνας τα μέρη

κει που η Ευρώπη καρτερά Αλφάβητου το Χέρι.

Μα Δίας έγινε θεριό διατάζει Ποσειδώνα

να βυθιστούν πλεούμενα Ουγκαρίτ κι απ' Σιδώνα.

Του Ελ και του Αλφάβητου, φοβάται συμμαχία

κι Ευρώπη να του κλέψουνε σχεδιάσουν ναυμαχία.

4η σκηνή

Αλφάβητος: Να έχω εμπιστοσύνη στον Ελ; Πράγματι, στηρίζει την εκστρατεία; Κιαν με παγιδεύσει..; Όμως, ειλικρινής: Εμένε δε συμπαθεί αλλά  σΑγήνορα και Νείλο θέλει χαρά να προσφέρει. Το ρίσκο λοιπόν ναναλάβω. Τώρα μέχει ανάγκη η Ευρώπη. Έρωτας δεν είναι η αιτία της αρπαγής της! Να βιαστώ προς τις διήρεις, τους άντρες να επιθεωρήσω και τάχιστα ναναχωρήσω.

Χορός

Κάτι κακό θα του συμβεί, κίνδυνοι γι Αλφάβητον..;

Α! Όχι! Φαιάκων έφτασε το γοργοκίνητο

καράβι που διέσχισε σαν το φτερό σαν σκέψη

ομίχλη και τα κύματα και νασου μες στη φέξη.

Χωρίς δω-κει να ερευνά δίχως ναναζητήσει

ευθύς εις τον Αλφάβητο πήγε να του μιλήσει.

Αν πλοία τα ανθρώπινα σαν σκέψη ταξιδεύουν

αύριο ποίες μηχανές στο σύμπαν θα οδεύουν;

Πουλιά που ενομίζαμε μόνο αυτά πετούνε

τα των ανθρώπων έργατα ήδη μας προσπερνούνε.

5η σκηνή

Ευρώπη: Σαλπάρουμε, αύριο. Για Φαιάκων το Νησί! Πόσο ανυπομονώ! Γνώρισα τον τόπο της νέας ζωής μου, την Κρήτη, που υποχρεωτικά μετανάστης έγινα! Μα ποτέ δε θα ξεχνώ πως, η Ευρώπη, Φοινίκης τέκνο. Και η Επικράτεια, με τόνομά μου που θα κοσμείται, να θυμάται πως το οφείλει, με χρέος, στα γυρονότια της Μεσογείου. Χωρίς Νείλο-Φοινίκη-Ουγκαρίτ, Ευρώπη δε..! Η Γόρτυς, της μητέρας το κενό γέμισε και του πατέρα την έλλειψη μετρίασε. Πόσο γρήγορα τον πολυπόνο μου ηρέμησε. Μα την αγάπη της θανταποδώσω. Φημισμένη και την ιστορία θα κοσμεί. Στο Δία, δε θα επιτρέψω αλλού την κατοικία μου. Και, Τειχιόεσα, όχι! Φράχτες, η Κρήτη δεν μπορεί! Και η Ευρώπη άφραχτη, να δημιουργεί και μεγάλα για να πράττει. Φίλοι, γνωστοί ή αναζητητές, όσοι με την Ευρώπη να δεθούν θέλουν, εδώ, στην άφραχτη Ελλώτια θα τους υποδέχομαι..!

Μα ο Αλφάβητος; Θα πετύχει το σχέδιο των τριών μας; Θα ξεφύγει του θεού, στην αγκαλιά μου να τον σφίξω, στα στήθια μου ναναπαυτεί, το άρωμά μου να γευτεί..; Ξανά σήμερα, μέχρι του Λόφου την κορφή! Όποια πέτρα, λειασμένη ή αγκαθωτή, στρουμπουλή ή πλατειασμένη, μικρή μεγάλη, μ' Αλφάβητον στόλισα. Γράμματα σχήματα εικόνες, παντού στο λόφο. Και τι δεν τουπα! Πόσους όρκους αγάπης; Δε θυμάμαι! Πόση ελπίδα; Υποσχέσεις, αναμνήσεις; Αυτό, δεν μπορώ να περιγράψω. Μόνο δουλεύοντας καταλάβαινα. Μετά; Τίποτα στη σκέψη τούτη τη στιγμή δεν περπατά! Και τα βότσαλα του Ληθαίου βασάνισα. Χάραξα, έγραψα, σχημάτισα. Μετά, τα βοτσάλιζα στην επιφάνεια του ποταμιού με τους κύκλους να συγκρούονται, να τέμνονται, στην όχθη να χάνονται. Ύστερα ικέτευα, όχι Δία βέβαια, μια νεροποντή, τα βότσαλα να ορμήσουν στη θάλασσα και τα κύματα στον Αγαπημένο μου να παραδώσουν! Στη Φοινίκη ή όπου στη διαδρομή.

6η σκηνή

(Φωνή και αμυδρά την εικόνα τους)

Δίας: Ελ, μια καλημέρα σόλη τη νότια της Μεσογείου κυριαρχία σου!

Ελ: Ανταποδίδω στα βόρεια Δία!

Δίας: Σακούω, κάπως..;

Ελ: Όοοχι! Απλώς, έχω κάτι ξηρασίες και παρακολουθώ στάθμες του Νείλου!

Δίας: Α! Τιιι κάνει; Μια κι είπες Νείλο, θυμήθηκα κείνες τις πρόσφατες συμφωνίες.

Ελ: Θυμήθηκες ή γι αυτό, με τον Ερμή, μήνυσες να μιλήσουμε!

Δίας: Σου... ορκίζομαι...!

Ελ: Σε... τι;

Δίας: Στη θεότητά μας!

Ελ: Τώρα, ηρέμησα..!

Δίας: Τέλος πάντων, για πες κάποιο νέο για τις συμφωνίες; Ειδικά, την...αλληλεγγύη;

Ελ: Υπονοείς..;

Δίας: Προς θεού..! Με την ευκαιρία, κείνος ο Αλφάβητος τι κάνει; Τον... κόντινες;

Ελ: Έλα, πες το, για τον Αλφάβητο με...κάλεσες! Λοιπόν, έχω πολλές σκοτούρες...

Δίας: Μην ξεχνάς ότι συμπεριλαμβάνεται στις συμφωνίες μας. Είναι επικίνδυνος για τη θεϊκή υπόσταση!

Ελ: Δεν το... ξεχνώ! Αν δε θες κάτι άλλο, οι ... νότιοι σε... χαιρετούν!

Δίας: Να με ενημερώσεις αμέσως για ύποπτες κινήσεις του! (μονολογεί): Σίγουρα, κάτι δεν... πάει καλά! Ούτε μια φορά δε ρώτησε για την Ευρώπη! Ποσειδώνααααα!

7η σκηνή

Αρήτη: Λοιπόν Ευρώπη μου, όσο ανηφόριζες και κατηφόριζες, γράψαμε τις δύο πλάκες κιετοιμάσαμε την αναχώρηση.

Γόρτυνα: Δέκα Αρχές! Αυτές που θαποδέχονται όσοι το όνομά σου λαμβάνουν.

Αρήτη: Δύο πλάκες, με τις Δέκα της Ευρώπης Αρχές! Μια στη Γόρτυνα και...

Γόρτυνα: ...Μία μαζί μας, στην Κόρκυρα, εκεί να τη στήσουμε!

Αρήτη: Ο συνδετικός μας κρίκος. Οι ΔεκΑρχές θα μας ενώνουν αιώνια!

Ευρώπη: Πόσο ευτυχισμένη με κάνετε! Αλλά, μεγάλο το βάρος! Νόμιζα απλό να δώσω όνομα στην Επικράτεια. Όμως, κοντά σας κατάλαβα ότι είναι πολυσύνθετο. Είμαι σίγουρη, Αρήτη μου και συ Γόρτυνά μου, δε θα με εγκαταλείψετε..! Αλλά, ας μην καθυστερούμε, δείξτε μου τις πλάκες με τιςΔεκΑρχές.

Γόρτυνα: Ξεκινάω: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αρήτη: ΙΣΟΤΗΤΗΤΑ

Ευρώπη: ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ

Αρήτη: ΜΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ

Γόρτυνα: ΕΡΩΤΑΣ

Ευρώπη: ΑΤΑΞΙΚΟΤΗΤΑ

Γόρτυνα: ΦΙΛΙΑ

Αρήτη: ΕΙΡΗΝΗ ΑΟΠΛΗ

Γόρτυνα: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Ευρώπη: ΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ευρώπη-Γόρτυνα-Αρήτη: Βοήθειά μας!

Χορός

Σ’ ένα παπόρο μέσα οι τρεις μέσα οι τρεις μέσα

σ’ ένα παπόρο μέσα τις εμπαρκάρανε

Σχερία Κόρκυρα ερχόνται να σε ειδούν

Έλλωτις Γόρτυνα και εσέ θα ξαναδούν

Στην Κόρκυρα τις πάνε να τις τρατάρουνε

φιλία των τριών τους να τη γιορτάσουνε

Γόρτυς Ελλώτια και εσέ θα ξαναδούν

Σχερία Φαίακες ερχόνται να σας ειδούν.

8η σκηνή

Δίας: Ποσειδώνααα! Λίγες τριαινιές να κυματαρακουνήσεις τις τρεις κυρίες που σηκώνουν κεφάλι! Κακό, μην πάθουν. Μόνο φόβο! Να τις υποχρεώσεις να ικετεύσουν τη βοήθειά μου. Ο φόβος είναι η δύναμη των θεών. Και κοίταζε σταμπάρια μπας και... κρύβουν... κανέναν....

Θαλασσοθεεέ! Πού χάθηκες; Άκου, αλλά... πολύ... μεταξύ μας: Άρχισε, σιγά-σιγά, με την τρίαινα να σκάβεις. Η Φαιακόπολης να φουνταριστεί. Ίχνος από Αλκίνοο, Παλάτια, Βουλές, Συμβούλια, Αρήτες και γραπτά τους, ανθρώπου μάτι μην ξαναδεί..! Τιιι θα πει πως θα το δικαιολόγησης, έγινε σεισμός..! Εγώ κάνω τους σεισμούς; Βρες μια δικαιολογία, πες πως εργαζόμουν σκληρά για το καλό των ανθρώπων και κατά λάθος πάτησα σεισμού κουμπί.... Η Ήρα; Εντάξει, φύλαξε κάπου λίγες κολώνες απ' το Ηραίον και πες της πως νέο λαμπρό ναό της ετοιμάζω!

9η σκηνή

Αλφάβητος: Όλα έτοιμα! Αρχίζει το μεγάλο ταξίδι! Μα χαρούμενο μήνυμα έφερε το Φαιακικό: Η Ευρώπη μου με περιμένει! Αν πάει καλά το σχέδιο, στην Κόρκυρα με πάνε. Δε θα τα πω όμως όλα στον Ελ. Μπορεί να τα βρουν με το Δία και ναποκαλύψει σχέδια. Οι ισχυροί, ακόμη κιαντίπαλοι, πάντα κάνουν συμφωνίες σε βάρος των αδυνάτων... Το πλοίο των Φαιάκων, τελευταίου τύπου! Κατέχω την τεχνολογία. Τους... δώσαμε αλλά οι Φαίακες μας ξεπέρασαν. Αγωνιώ να τους γνωρίσω. Αγαπούν και τα στολίδια μου: Γράμματα-σχέδια-τέχνες-σχήματα. Μα και το κοινωνικό τους σύστημα ζηλευτό. Εξουσία, βία, εκμετάλλευση, ανισότητα δεν είναι αρεστά! Και στον Αλφάβητο δεν είναι. Αλλά και στην εξουσία, δε αρέσει ο Αλφάβητος... Εκτός για την αγαπημένη μου, θα μείνω αρκετά στη Νήσο να γνωρίσω πως πέτυχαν το τεχνολογικό άλμα. Πως μπόρεσαν, μηχανές να σκέπτονται ανθρώπινα, τόσο πολύ ναναπτύξουν. Μαθαίνω πως απήδαυλα καράβια θα σταλούν υποθαλάσσια για έρευνα κιαπεικόνιση. Μα και στον αέρα αποστολές δίχως πλήρωμα πέτυχαν. Στο βαθύ σύμπαν διείσδυση θέλουν. Όμως, να βιαστώ. Ήγγικεν!

10η σκηνή

Ευρώπη: Τώρα θα μάθετε γιατί στη Γαλήσια βουνοκορφή, του δευτερόυψου Κορκυρέικου, σας κάλεσα.

ΑρήτηΓόρτυνα: Αγωνιούμε!

Ευρώπη: Ο Διόταυρος, όταν με περιηγούσε στην Επικράτεια, εδώ στο Γαλήσιο οροπέδιο στάθμευσε. Να ξεκουραστεί και ποτιστεί. Αλλά και να θαυμάσω, είπε, πέριξ.

Αρήτη: Χαχαχα! Να παρατηρήσει ήθελε το Ηραίον, να εκεί προς το Λιμάνι Αλκίνοος, μήπως η Ήρα απ' το ναό της τον παρακολουθεί.

Ευρώπη: Απόλαυσα την παραμονή!

Γόρτυνα: Εντυπωσιακό! Καταπράσινα, δίχως τελειωμό!

Ευρώπη: Το μάτι διασχίζει τη θάλασσα έως αντίκρυ στις οροσειρές και νησάκια!

Γόρτυνα: Παντωνκρατούν, οι οφθαλμοί!

Αρήτη: Όμως, το πρωτόυψο κορκυραϊκό βουνό, μας φράσει το βόρειο άπλωμα!

Γόρτυνα: Τι γαλήνη! Γύρο φύση! Απέραντο! Πάνωκάτω-ανατολικάδυτικά-βοράνότο!

Ευρώπη: Μείναμε στο Γαλήσιο με τον... Ταύρο! Με γοήτευσε! Δεν ήξερα που είμαστε, τι βλέπω. Άκουγα από παντού. Έβλεπα κινήσεις στους κάμπους, στους οικισμούς, στην Πόλη, σε πλαγιές. Οι μελωδίες, από κάθε κατεύθυνση. Η κούραση δεν τους ζύγωνε! Δούλευαν, περπατούσαν, ξεκουράζονταν. Παντού ευθυμία. Πηγαία γέλια, φωνές, κογιοναρίσματα, τραγούδια, μουσική! Μάνες κόρες, παιδιά γιαγιάδες/παππούδες, άντρες μόνοι ή πολλοί! Να, βλέπετε κείνο το λόφο νοτιαδυτικά στους πρόποδές μας, τον ποταμοκυκλωμένο..;

Αρήτη: Λόφος ΑΠΗΝ! Και το Μεσσόγγειο, το μακρύτερο ποτάμι μας!

Γόρτυνα: ΑΠΗΝ! Παραδεισένια η εικόνα. Πώς θεοί δεν την... ανακάλυψαν;

Αρήτη: Ίσως, κάποιος... επόμενος, παράδεισο να τη θε!

Ευρώπη: Ξενύχτησα ακούγοντας... Να, ξανά... αγγίζουν τις χορδές μου...

Χορός:

Ρύζι, κουφέτα ρίχτε της, απάνω στο κρεβάτι,

για να ριζώσει, να γενεί βασιλικό απαλάτι.

 

Γαμπρέ τη νύφη ν’ αγαπάς να μην τηνε μαλώνεις,

σαν τον σγουρό βασιλικό, να τηνε καμαρώνεις.

Ευρώπη: ...Στη θάλασσα γοργόφτερα έβλεπα και στον αέρα σιφουνισμένα. Ρώτησα το Δία, όταν μου αποκαλύφθηκε ως θεός, αν το Νησί θανήκει στην Επικράτεια με τόνομά μου! Απάντησε, θα το σκεφτεί! Παρακάλεσα. Δεν αρνήθηκε αλλά διατύπωσε φόβους για το βασιλιά του. Ρώτησα ποιος, αλλά δεν απάντησε ούτε το Νησί ονομάτισε.

Αρήτη: Γιαυτό είπες ότι σου φαίνονται γνώριμα όταν απ' τη θάλασσα ταγναντέψαμε.

Ευρώπη: Σωστά! Αλλά μετά με απορρόφησαν όσα ζούσαμε στο Παλάτι, στην Πόλη σας, η ζωντανή επαφή με τους κατοίκους, κυρίως, η αγωνία για τον Αλφάβητο!

Γόρτυνα: Εντυπωσιαστήκαμε! Αλλά κι ενσωματωθήκαμε εύκολα στις οργανωμένες λειτουργίες των Φαιάκων! Αλήθεια, πόσο έλαμπες Αρήτη μου όταν παρουσίαζες στο 12μελές Συμβούλιο και στη Βουλή των Φαιάκων την ειρηνευτική σου αποστολή στην Κολχίδα κιανέλυες τα γεγονότα με την Ευρώπη!

Ευρώπη: Έλαμπες περισσότερο όταν άφηνες τη σοφία σου ως ηλιόφωτο πέπλο.

Γόρτυνα: Μα κι οι διάλογοι, τα επιχειρήματα, το πάθος, η ανοχή στον άλλο, η ευθύνη, όσα ακούγονταν στο Συμβούλιο και στη Βουλή, η συμμετοχή πάντων των κατοίκων όχι μόνο των πολιτών, ο ελεύθερος λόγος, η οργάνωση για τις αποφάσεις, επιβεβαιώνουν τη φήμη για το που βασίζονται όλα τα Φαιακικά επιτεύγματα, σε κάθε τομέα... Αναζήτησα την πηγή του μη προσποιητού σεβασμού προς τον Αλκίνοο...

Αρήτη: Και;

Γόρτυνα: Όχι η βασιλική ιδιότητα. Ούτε η ηλικία. Μήτε ο ρόλος και η θέση που βρισκόταν. Εκτιμώ πως η ισοτιμία ήταν η αναβλύζουσα τον, και, αλληλοσεβασμό!

Ευρώπη: Με εξέπληξε πως με ενθουσιασμό άκουσαν να έχει η Επικράτεια τόνομά μου! Αλλά εκείνος ο γλυκούλης ασπρομάλλης, του 12μελούς Συμβουλίου, με κατέκτησε με τη δική του σοφία και πειθώ: Τόνομα Ευρώπη πρέπει να συμβολίζει μια ενότητα, αλλά όχι περιχαράκωση! Όχι όρια! Όταν θέτεις όρια, όπου-όποια, καταστρέφεις! Οι πρόγονοί μας, έκαναν λάθη όταν απομονώνονταν! Σταματούσαν να σκέπτονται, να δημιουργούν, ναπολαμβάνουν! Πισωγύριζαν, φρενάριζαν τη γνώση, κάθε πρόοδο. Το χειρότερο, για να προστατεύσουν την απομόνωσή τους, ανέστειλαν την ειρήνη, οπλίζονταν, επιθέσεις και καταστροφές έκαναν ή δέχονταν, σκλάβωναν, αδικούσαν, φοβόνταν τον άλλον, τον ξένο. Όμως, βλέπετε πως διαφορετικά είμαστε τώρα! Η πνοή, ανόθευτή δυνατή! Με όλα αυτά να στολίσουμε την Ήπειρο, όχι Επικράτεια, Ευρώπη που θα καλείται! Προτείνω, το δώρο στη φιλοξενούμενή μας, την Ευρώπη, ναναι ο Κώδικας Σχέσεων-Οργάνωσης-Λειτουργίας των Φαιάκων. Με μια δέσμευση: Όχι ιδιοκτησία της! Σόλες τις Ηπείρους να τα χαρίζει. Ειρηνικά..!

Γόρτυνα: Εγώ, να τιμωρήσω την Αρήτη θέλω! Μέκανε να κοκκινίσω και κομπιάσω καλώντας με στο βήμα της Βουλής, σαν τη δοξασμένη των Νήσων. Και βέβαια, με τις υπερβολές της για Κρήτη και τη Γόρτυνα ειδικά! Όταν πείραζε τους Φαίακες χειροκροτουμένη θερμά: ...αποφάσισα νησί ναλλάξω! Αποδημώ για Κρήτη! Τα κάλλη της, τα πλούτη της, τα δημιουργήματά της, αλλού δεν έχω ματαδεί μήτε θα συναντήσω. Γιαυτό λοιπόν σας χαιρετώ, την Κρήτη θαγαπήσω..!

Ευρώπη: Δε θα τολμήσω να επαναλάβω και τους προς Φοινίκη επαίνους της: Ο Φοίνικας είν' αψηλός γιατί στα πάντα βλέπει..! Όμως, εντυπωσιακή και η άνεση που όλοι αναφέρονταν σε όσα οι άλλοι λαοί δημιουργούν, πόσα οι Φαίακες τους οφείλουν, η αναγνώριση ότι η γνώση τους είναι σύνθεση των επί μέρους γνώσεων και βέβαια όταν άκουσα πόσα οφείλουν στη Ρας Σάμρα/Ουγκαρίτ, στη Φοινίκη, στην Αίγυπτο αλλά και στην Κρήτη. Πώς ονομάτισαν εκείνον τον πολυφημισμένο μηχανικό σας, απ’ τους... ιπτάμενους;

Γόρτυνα: Δαίδαλο! Αλλά κι ο γιος του, Ίκαρος, δοξάζεται ως καλύτερός του!

Αρήτη: Δεν υπερβάλλω αγαπημένες μου. Όσα ισχύουν είπα!

Γόρτυνα: Στρατός, όπλα, ανύπαρκτα εδώ!

Ευρώπη: Στο έμπα του παλατιού, κείνα τα σκυλιά από μάλαμα κιασήμι καμωμένα, συμβολίζουν την άρνηση για ένοπλη φρουρά..;

Γόρτυνα: Τι μου θύμησες! Διάβαζα στις όχθες του Ληθαίου, με συνοδεία το κελάρυσμά του, τη δωρισμένη  περιγραφή του Ομήρου απ' τη φιλοξενία του Οδυσσέα...:

Χορός:

Γιατί μια λάμψη χύνονταν, σαν φεγγαριού, σαν ήλιου,

απ' όλο το αψηλόσκεπο του Αλκίνοου το παλάτι.

Χάλκινοι τοίχοι πήγαιναν απ' τη μπασιά ως το βάθος

κι είχαν μια ζώνη από γυαλί γαλάζιο γύρω γύρω.

Χρυσές οι πόρτες το ψηλό παλάτι μέσα κλείναν

και σε κατώφλι χάλκινο στέκονταν ασημένιοι οι παραστάτες

κι αργυρό το ανώφλι ήταν επάνω και το κρικέλι ολόχρυσο.

Στο 'να και στ' άλλο μέρος είχε σκυλιά από μάλαμα κι ασήμι

καμωμένα, που τα 'χε φτιάξει ο Ήφαιστος με τη σοφή του τέχνη,

να του φυλούν το αρχοντικό του αντρειωμένου Αλκίνοου

κι αθάνατα κι αγέραστα να στέκουν εκεί πάντα.

 

Ευρώπη: Πωπω! Κοιτάξτε ταγριόχορτα. Μοσχοβολούσαν όταν οι βουνίσιοι εδώ μαγειρευτά μου πρόσφεραν τότε που με τον ταυροΔία κατοικούσα. Τα... είπαν..... Α!... ζεγκούνους!

Γόρτυνα: Πολύ νόστιμα. Μα μεις ζοχούς τα λέμε.

Ευρώπη: Ωοο! Στη θάλασσα τι βλέπω; Σαν αστραπή πλοία δύο! Μήπως μαντάτα πλησιάζουν; Ο Αλφάβητος ξεκίνησε; Τόσο καιρό στην Κόρκυρα, ο Δίας θαχει μπερδευτεί από την ηρεμία. Και τις θάλασσες θα κουράστηκε να παρατηρεί.

Αρήτη: Αμέσως, ειδήσεις θα ζητήσω...

Ευρώπη: Αντίρρηση αν δεν έχετε, τούτο να παρακαλέσω: Τη δεύτερη στήλη με τις ΔεκΑρχές και .....

Αρήτη: ...την πρώτη που στη Γόρτυνα έχουμε στήσει.

Ευρώπη: Σε τούτην, την του Γαλήσιου κορυφή, να κτίσουμε. Όλοι οι διάδρομοι εδώ να στρέφονται, απ' τα χρυσά γράμματα να έλκονται, τις ΔεκΑρχές να βλέπουν.

Γόρτυνα: Τους δύο τόπους, Γόρτυνα και Γαλήσιον οι Στήλες που θα λάμπουν, αδέλφια να τους στέψουμε!

Αρήτη: Ίδια να ονοματίσουμε!

Ευρώπη: ΔέκΑρχες βαπτίζω Γόρτυνα και Γαλήσιον! Μα θέλω, στήλη άλλη μια, στη Φοινίκη να στείλω. Και με κει, όπου στηθεί, τρεις να αδελφωθούνε!

Χορός

ΔέκΑρχες τους βαφτίσανε τόπους που θαχουν Στήλες

και της Ευρώπης μας πλατιές θ’ ορίζουνε τις πύλες!

Οι πέτρες, πως χαιρόμαστε γιατ’ όλοι θα μας κοιτάζουν

και της Ευρώπης τις Αρχές πάνω μας θα διαβάζουν.

Και τα πουλιά θα διαλαλούν χαρά θα τιτιβίζουν

πως με Ευρώπης τις Αρχές κιαυτά δε θα δακρύζουν.

Οι άνθρωποι τους άνθρωπους άλλο δε θα πληγώνουν

τη φύση και τα όντα της πλέον δε θα σκοτώνουν!

Κι Ευρώπη, τη Φοινίκη της, διόλου δε την ξεχνάει

την τρίτη στήλη, ΔεκΑρχών, για κει την εζητάει!

 

Άντε να πούμε τις Αρχές, με τρεις στήλες που στήνουν:

ΕΙΡΗΝΗ   ΑΟΠΛΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

ΕΡΩΤΑΣ   ΙΣΟΤΗΤΗΤΑ   ΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΙΑ    ΑΤΑΞΙΚΟΤΗΤΑ

ΦΙΛΙΑ    ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ   ΜΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ!

 

Αρήτη: Τα πρώτα νέα έφτασαν!

Ευρώπη: Ξεκίνησε; Έρχεται ο Αλφάβητος..; Τα στήθια πως σπαρταρούν! Η σκέψη ταράσσεται, τα μάτια στο πέλαγος χάνονται. Επιτέλους, σε λίγο θαμαστε αγκαλιασμένοι. Θέλω, στο Γαλήσιον οροπέδιο να μου τον φέρετε και μόνους, γαλήνια, να μας αφήσετε.

Γόρτυνα: Πώς τα έργα προχωρούν, έμαθες, εις τον Πλάτανο κι αμφίοχθα Ληθαίου;

Αρήτη: Τα έργα σε σένα Γόρτυνα, γοργά και λαμπερά! Η Δαιδάλια Ομάδα φροντίζει, με την επιστροφή στην Κρήτη, όλα σύμφωνα με τις οδηγίες. Αλλά..;

ΕυρώπηΓόρτυνα: Αλλά; Μη σταματάς!

Αρήτη: Φίλες μου αγαπημένες, τα σήματα θαλασσομαχία δείχνουν στο κέντρο Μεσογείου. Το πλοίο μας μάχεται με άγνωστες δυνάμεις. Έπρεπε, βέβαια, Ιόνιο να βρίσκεται. Το σήμα του όμως συλλαμβάνεται πότε Κύπρο, επιστρέφει προς Λίβανο, κατευθύνεται στην Κρήτη, κυκλώνει Κύθηρα, χάνεται και εμφανίζεται ξανά από το πουθενά. Ζητήθηκε συνεργασία κέντρων αεροθαλλασσοκίνησης. Πλέον, δε λαμβάνουν σήμα. Ήδη σπεύδουν γοργοκίνητα. Πηγαίνω για νεώτερα στο σταθμό επικοινωνίας, στο οροπέδιο.

Ευρώπη: Κιάλλη συμφορά; Μητέρα δεν υπάρχεις πια, Πατέρα και συ εχάθης, Αδέλφια μου σκορπίσατε. Τώρα και συ Αλφάβητε σε νέες θλίψεις θασαι;

Γόρτυνα: Ευρώπη μου μη θλίβεσαι, πριν όλα τα νέα έλθουν!

Ευρώπη: Σευχαριστώ Γόρτυνά μου. Βάλσαμο έχεις τη φωνή και φάρμακο το χάδι.

Γόρτυνα: Με μουσική, Αλφάβητον, κρασί θα τον ποτίζεις και θα βουτάς το καυτερό ψωμί μέσα στο λάδι.

Ευρώπη: Ωχ, πως ποθώ και καρτερώ! Στης Γόρτυνας τα αψηλά, μ' Αλφάβητο να περπατώ, όλα παντού να αγναντώ και όνειρα, ανέμελα, τα χέρια μου να πλάθουν.

Γόρτυνα: Αν τα μαντάτα άκλαυτα, δάκρυα δε μας φέρουν, όλα στα σχέδια σύμφωνα θα κυλούν.

Ευρώπη: Αν, δακρυσμένα;

Γόρτυνα: Προσαρμογές θα γίνουν! Είσαι και θασαι δυνατή σατέλειωτες φουρτούνες.

Ευρώπη: Δεν απελπίζομαι! Μόνο, βαθιά πονώ! Ξέρω τα βάρη τα πολλά κιόλα τα μελετάω. Σχέδια για τα μωράκια μου, για σένα, την Αρήτη κιόλη την Επικράτεια ολημερίς κεντώ. Μα Ευρώπη και Αλφάβητος όρκο έχουν δοσμένο πως θαναι πάντοτε μαζί. Άλλως, η Ευρώπη δε θα αναπνέει!

Χορός

Πέθαναν οι θεοί: στη γλαυκομάτα Αθηνά
πια δεν προσφέρουμε στεφάνια της ελιάς,
ούτε ένα μέρος της σοδειάς στην Περσεφόνη.
Τα μεσημέρια τραγουδούν ανέμελα οι βοσκοί
γιατί ο Πάνας πέθανε και τα παιχνίδια του
στα μυστικά τα ξέφωτα και τις κρυφές μονιές
πια πήραν τέλος. Έπαψε ο Ύλας να γυρεύει τις πηγές·
ο μέγας Παν είναι νεκρός, και βασιλεύει της Μαρίας ο γιος.

Κι όμως – ίσως σ' αυτό το γητεμένο από τη θάλασσα νησί,
μασώντας τα πικρά φρούτα της μνήμης,
κάποιος θεός να κοίτεται κρυμμένος στ' ασφοδίλια.
Αχ, έρωτα! τέτοιος αν βρίσκεται κανείς, απ΄ την οργή του
ας τρέξουμε γρήγορα να ξεφύγουμε! Μα όχι, δες,
οι φυλλωσιές θροΐζουνε: ας μείνουμε λιγάκι ακόμη.

Γόρτυνα: Έρχεται! Νέα φέρνει η Αρήτη μας. Μακάρι..!

Αρήτη: ...καλά!

Ευρώπη: Γιατί τα μάτια σου θολά, με δάκρυα, πρησμένα;

Αρήτη: Και τα δικά σου, ευθύς θα πλημμυρίσουν! Αύτανδρο, μες στου πέλαου τα βάθη, στα γύρο από τα Κύθηρα! Εκεί κείται το πλοίο που Αλφάβητον θα έφερνε! Όλα πρωτόγνωρα! Σταρχεία τα μηχανικά, μανθρώπινη τη σκέψη, άλλο τέτοιο ναυάγιο καταγραφή δεν έχει.

Ευρώπη: Οϊμέεεεεεεεε..!

(Κεφάλια Χορού προβάλλουν)

Κίνδυνο κανένα δε διατρέχει,

μα πρόωρα τα μωρά θα έχει!

Γόρτυνα: Αγωνιώ! Φοβάμαι, πως με επιπλοκές, ο τοκετός. Λιπόθυμη, κατάχαμα σωριάστηκε από σπαραγμούς σπρωγμένη. Μα ως ανέμου τρέξιμο την πήραν νοσοκόμοι. Περιμένω..! Α! Αρήτη, πες;

Αρήτη: Προληπτικά, είχα ζητήσει και ιατρική μονάδα! Ο γιατρός, και μηχανές χειρουργικές κουβαλά. Κρίνει πως φρόνιμο, ευθύς και με τομή, τα τρίδυμα να βγουν στο φως.

Γόρτυνα: Ξέρω ότι τα πλοία σας είναι κιεξοπλισμένα.

Αρήτη: Ίδια σκεπτόμαστε! Μόλις λοιπόν άδεια γιατρού δοθεί να ταξιδέψει, ευθύς θαναχωρήσουμε!

Γόρτυνα: Κι εσύ;

Αρήτη: Στέλνω αμέσως μήνυμα στον Αλκίνοο, όλα να ετοιμαστούν.

Γόρτυνα: Πόσο μεγάλο στήριγμα στην Ευρώπη! Σαυτά τα πρώτα βήματα, τριάδα της θα γίνουμε!

Αρήτη: Όσο γιατροί θα ξεγεννούν, τη στήλη ας την στήσουμε, τις ΔεκΑρχές από ψηλά παντού να διασκορπίζουμε.

Γόρτυνα: Πολύ την Κόρκυρα αγάπησα! Μα πιο πολύ, το όρος τούτο. Και η Ευρώπη το ποθεί! Επιθυμώ..!

Αρήτη: Εδώ, στο Γαλήσιον, ησυχαστήριο!

Γόρτυνα: Αν θέλω να ξεκουραστώ τόπο να ησυχάσω, κρασί και μουσική να πιω τραγούδι να τραντάξω, αν λίγο έτσι ανέμελα το χρόνο να περάσω, πόνο αν έχω στην καρδιά και γιατρειά να ψάξω, αν ο τόπος μου από βάσανα γεμίσει και με διώξει, ζητώ μια χάρη από σε: Μια θέση εις το ΔέκΑρχο, από πλαγιά έως πάνω. Εδώ που, οι τρεις, τις ΔεκΑρχές, στήσαμε να φωτούνε.

Αρήτη: Οι δυο τόποι που ΔέκΑρχες είν' ονοματισμένοι και η Ευρώπη εις αυτούς θα είναι ριζωμένη, κι ο τρίτος των προγόνων της που θε να προστεθεί, τις πύλες θαχουν ανοιχτές, ελεύθερα να μπαίνουν: Καντάδες Κορκυραϊκές, της Κρήτης μαντινάδες, Φοινίκης όσα τραγουδά κι όσα μαζί τους έρωτες στολίζουν φτερουγίζουν.

Μέρος Τέταρτο

Χορός

Η πέτρα και τα φτερωτά άφωνα εσάς κοιτούμε

απ’ τα θαλασσοαναποδογυρίσματα, σιωπούμε!

Η φύση δεν εγνώρισε τέτοια κύμα-μανία

Τρίαινα π’ ανασήκωσε θάλασσας τρικυμία.

Ο Ποσειδώνας έσπασε σε βράχο Τρίαινά του

πρώτη φορά, στη δόξα του, έχασε τη λαλιά του

και Ήφαιστο διέταξε ευθύς νέα να φτιάξει

πριν το καράβι Αλφάβητου εις την ακτή αράξει.

Αντρειωμένα πάλεψε ο Αλφάβητος, γερά

θαυμάσανε τα κύματα ζήλεψαν τα νερά.

Μα πιο πολύ η γνώση του ήταν η δύναμή του

που ρύθμισε Φαιακικό πλοίο στη βούλησή του.

Προνόησε ως πιθανή θεών τη συμμαχία

και όλα τα οργάνωσε για κάθ' αψιμαχία.

Μόλις Ποσειδώνα αντίκρισε μέτοιμη βολή

το πέρα δώθε κίνησε πίσω και μπροστινή.

Την Τρίαινα, με τους πομπούς, αλλού κι όχι στο πλοίο

ρύθμιζε να καρφώνεται, μα των θεών το τρίο!

Επάνω απ' τους ύφαλους πήδαγε των Φαιάκων

η φτερωτή απήδαλος με γέλια των κοράκων.

Κει που εξεκαρδίστηκαμε πέτρα και τα πουλιά

ήταν όταν σε ύφαλο στάλθηκε η τριαινιά

η πέτρα 'ντιστάθηκε και το καμάκι διέλυσε

ο Ποσειδώνας έσκυψε, Δία κι Ελ εδέησε.

Και ενώ θεοί μαλώνανε για τις αποτυχιές

και ο Ήφαιστος πυρετωδώς έπλαθε σιδεριές

το νέο σχέδιο εκίνησε με ρόλο στα πουλιά:

πομπό ψηλά κρατούσαμε, του πλοίου με πανιά.

Εικονικές εστέλναμε του πλοίου τις κινήσεις

Ρόδο, Γύθειο φαίνονταν, μα και παντού, οι πτήσεις.

Και όταν σιγουρευτήκαμε σχεδίου επιτυχιά

πομπό τον εδιαλύσαμε με ράμφων τρυπησιά.

Το πλοίο, που σχεδιάστηκ' νερά να μπουν, βυθίστηκε

θεούς χαρά εγέμισε: “Αλφάβητος, νικήθηκε!”

1η σκηνή

Ελ Δίας: Αλφάβητος, νικήθηκεεε!!!

Δίας: Η αλληλεγγύη μας επιβεβαιώθηκε!

Ελ: Η δύναμή της, αναδείχτηκε!

Δίας: Εχθρός εξέλειπε! Η Ευρώπη παραδίδεται πλέον στην αγκάλη μου!

Ελ: Τώρα, αφού κατατροπώσαμε τον κίνδυνο, να της επιτρέπεις σε Φοινίκη, Αίγυπτο και ΠαππουΝείλο, να ταξιδεύει!

Δίας: Μέρος και της συμφωνίας είναι για την κοινή αντιΑλφαβήτικη δράση. Μευλάβεια ο Δίας θα τηρεί!

Ελ: Δεν επιθυμώ άλλο να πονά των δούλων μου το τέκνο!

Δίας: Ελπίζω, φρόνιμη.

Ελ: Και στη Φοινίκη, η Ευρώπη ανήσυχη! Απείθαρχη!

Δίας: Τέκνα μου θα γεννήσει! Τα παιδιά του Δία πρέπει ναχουν... κούτελο..!

Ελ: Στην Επικράτειά σου η Ευρώπη! Μπορείς, να ρυθμίζεις... λουριά. Όμως, θέλω να προστατεύεται!

Δίας: Εγώ! Προσωποποίηση της προστασίας! Προστάτης εις το σώμα, στο νου και την ψυχή, στη γλώσσα και στα χέρια της σε κάθε κίνησή της!

Ελ: Δέσε γερά απ' την αρχή σαμάρι χαλινάρι μπας και μας βγει αναρχική κιασθένεια μεταδοθεί σόλους τους κόσμους εις τη γη, σε ήλιο και φεγγάρι!

Δίας: Στο Δία, οιιι αναρχικοί, σουζάρουν και το... ράβουν! Η Ευρώπη θεοδέθηκε και, ό,τι δένει ο Θεός, σέρνεται ή ιππεύεται και άλλα δε νογάει.

Ελ: Έλεγχε, Γόρτυνα κι Αρήτη! Δε διακρίνονται για την υποταγή τους!

Δίας: Στο συνεχή μου έλεγχο είναι και παρεμβαίνω. Αν χρειαστεί, τη Γόρτυνα, ως της Ευρώπης κατοικιά, μερικά θα ακυρώσω.

Ελ: Σωστά το... μερικά. Όμως, κοντά στα γονικά να βρίσκεται!

Δίας: Α! Τοοο ξέχασα! Τι θαλεγες, Ευρώπη να λέγονται και τόποι γυρονότια της Μεσογείου; Έτσι, δυο... τρεις..!

Ελ: Εις την... αρχή! Μετά; Δέκα..; Εικοστρείς..; Μήπως, πρώτα το... όνομα, μετά... κυριαρχία; Με Ευρώπη, την Επικράτεια, να φτάσεις έως την... Τροία;

Δίας: Βλέπεις στο Δία μπαμπεσιές..; Με ξέρεις για... επεκτατικό;

Ελ: Σε ξέρω!

Δίας: Θεός βορείων πληγώνεται.., από σπαθιά νοτίου!

Ελ: Πρόσεχε, μήπως ο... νότιος εφορμήσει και στην Επικράτειά σου κυριαρχήσει!

Δίας: Ποτέ! Οι Έλληνες πίνουν νερό στόνομά μου!

Ελ: Δε φοβάσαι μη σε... πουλήσουν και θεό άλλονε αγαπήσουν; Μαθαίνω πως κυοφορείται και... νέος... συμπαντοδημιουργός.

Δίας: Ακόμη κι αν εμένα... βαρεθούν, τι ταχω τόσα θεοτέκνα; Γιαυτό δεν... κάνουμε... τόσα παιδιά; Να σώζουνε θεοπατέρες! Αλίμονο σε θεούς με μοναχογιό! Άλλωστε, κάθε κυοφορούμενη θεοδημιουργία, καρικατούρα πρότερων θαναι!

(Κεφάλια Χορού προβάλλουν- εναλλάξ)

Πέστρεψαν απ' την Κόρκυρα μάνα παιδιά και φίλες

και νύχτα όλοι διάβηκαν τους νέους δρόμους, πύλες!

Έκπληξη επιφυλάσσουνε τεχνίτες και μαστόροι

για πως Ληθαίου κτίστηκαν οι γύρο του οι χώροι.

2η σκηνή

Ευρώπη: Βύζαξα και το τρίτο!

Γόρτυνα: Περιμένουμε, για το κοινό αγνάντεμα!

Αρήτη: Δεν αφήνουν να ξεμυτίσουμε αν κι οι τρεις δε συγκεντρωθούμε!

Ευρώπη: Ναμαι! Ο... άντρας;

Γόρτυνα: Ξεναγός! Ο δούλος σου!

Ευρώπη: Όνομα;

Γόρτυνα: Η κατασκευάστρια, Δαιδάλια, δεν αποκαλύπτει. Λόγω... ανταγωνιστών!

Ευρώπη: Δούλο η Ευρώπη δε ζητά μα μήτε επιτρέπει. Κι η μασκομαντήλα, ευθύς ναφαιρεθεί! Η Αρχή μας, της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, προϋποθέτει τα πρόσωπα φανερά! Φοινίκη κιόλοι λαοί στα νότια θα με αποκηρύξουν αν πρόσωπα σκεπαστά ανέχομαι, με ήλιο δε λαμπυρίζουν!

Αρήτη: Ξεκινάμε; Αγωνιώ!

Γόρτυνα: Τραβήξτε κουρτίνες!

ΕυρώπηΑρήτηΓόρτυνα: Ααααααααααα!

Ξεναγός: Παρατηρείστε γύρο! Και ο χάρτης, εδώ, απεικονίζει ακριβώς. Μετά, η επιτόπια ξενάγηση!

Ευρώπη: Έχεις... πρόβλημα στη φωνή;

Ξεναγός: .........................

Αρήτη: Θέατρο..!

Γόρτυνα: Πάνω, Ακρόπολης...

Αρήτη: Ιππόδρομος..!

Ευρώπη: Λουτρά...!

Αρήτη: Ναός Αιγυπτίων θεών..!

Ευρώπη: Ααα! Και του Παππού μου!

Ξεναγός: Θα... ξεχνούσαμε το Νείλο;

Ευρώπη: ... Επανέλαβε;

Αρήτη: Αγορά! Και δημόσια κρήνη!

Γόρτυνα: Θέρμες! Στάδιο!

Ευρώπη: Ασκληπιείο!

Ξεναγός : Χωρίς ιατρική, η έδρα Ευρώπης;

Ευρώπη: Έχουμε συναντηθεί..;

Αρήτη: Κιαυτό, το κυκλικό;

Γόρτυνα: Ωδείο, διαβάζω!

Ευρώπη: Και τι στο κοίλο του σχεδιάζετε;

Ξεναγός: Σε πλάκες από πωρόλιθο, οι Κώδικες γραμμένοι!

Αρήτη: Κώδικες;

Ξεναγός: Ευρώπη δίχως Κώδικες; Ο Δαίδαλος εζήτησε, την κατοικία της Ευρώπης, με τα πάντα να στολίσουμε. Εδώ, είπε, θαρχονται από την όλη Ήπειρο αλλά και από παντού της γύρο. Πρέπει λοιπόν: Οργάνωση-νόμους-χρέη και διακαιώματα, με πιότερο γυναίκας, από παντού να βλέπουν. Και όποιος παραβάτης τους, άνθρωπος ή θεός, ξοστρακισμένος θαναι. Κι αν κάποιος κλέπτης  κρίνεται, ο πλούτος όλος, ευθύς θα αφαιρείται και σαν σκαφτιάς γης αδούλευτης νέα αρχή, ζωής, θα κάνει. Κατά την επιτόπια επίσκεψη, πολλά θα σας αναλυθούν...

Ευρώπη: Το χρώμα φωνής σου, γνώριμο...

Ξεναγός: Τη στήλη με τις ΔεκΑρχές, που εσείς αποφασίσατε, μελέτησα...

Γόρτυνα: Ίδια στην Κόρκυρα στήσαμε, κιέτσι αδελφωθήκαμε!

Ξεναγός: Γνωρίζω για Κόρκυρα. Ψηλά, εις το Γαλήσιον...

Ευρώπη: Πώς τόσα ξέρεις και γιατί; Μα και δεν απαντάς: Γνωριζόμαστε;

Ξεναγός: Ο Δαίδαλος με όρισε Αρχηκατασκευαστή. Έπρεπε λοιπόν να γνωρίζω γιατί το νέο οικοδομούμε. Έτσι δόθηκε η Δαιδάλεια περιγραφή: Η Γόρτυνα να λάμπει. Ευρώπης, της εκ Φοινίκης, οίκος θα γενεί, με ΔεκΑρχές στολίζεται και γέφυρα: Φοινίκης-Κρήτης-Κόρκυρας και των Ηπείρων!

Γόρτυνα: Ο Δαίδαλος, δάσκαλος μέγας της τέχνης είναι.

Ξεναγός: Όταν το βιογραφικό έδειξα, ευθύς το έργο μου ανέθεσε!

Ευρώπη: Ξένος είσαι..;

Ξεναγός: Μόλις τις ΔεκΑρχές εδιάβασα, κατάλαβα πως ιστορία κτίζεται στην Ελλώτια, γύρο απ' τον Ληθαίο. Δοξασμένη θα καταγραφεί κι έτσι στη μνήμη θα μείνει. Η Ευρώπη, από δω, παντού πάντα θα λάμπει. Και αν ποτέ οι δόλιοι αλλού την έδρα στήσουν, η Γόρτυνα θα απαιτεί, δικαίωμα θα θέτει πως μόνο από εδώ η Ευρώπη ζει, εδώ να επιστρέψει. Ευρώπης η Ήπειρος, διεύθυνση θα έχει όπου οι ΔεκΑρχές της Γόρτυνας στο φως θα την ορίζουν! Όλη η Ευρωπαϊκή, από ΔεκΑρχές θα στολιστεί και κώδικες θα φέρει με: ΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑ/ΜΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ/ΙΣΟΤΙΜΙΑ... Μα πιότερο, με λευτεριά ο ΕΡΩΤΑΣ. Αν κάποια απ' τις ΔεκΑρχές αλλοιωθεί, η Ευρώπη θε να μαραθεί και για να απομαραθεί, με Ληθαίο να ποτιστεί.

Ευρώπη: Μα τέλος πάντων, ποιος είσαι; Γιατί τόσος ο ζήλος; Είπαμε, δούλους αρνούμαι παντελώς, όμως όχι να μη μου απαντάς;

Γόρτυνα: Στον κάμπο, γιατί τόσος θόρυβος;

Ξεναγός: Παντού τα εργοτάξια, πυρετωδώς. Νωρίτερα από Κόρκυρα πιστρέψατε και όλα δεν κτιστήκαν.

Αρήτη: Ναι! Πολλά τραγικά, την επιστροφή επέσπευσαν.

Ξεναγός: Γνωρίζω!

Ευρώπη: Τι δε γνωρίζεις; Επιτέλους..!

Ξεναγός: Για λίγο, πριν την επιτόπια, με την Ευρώπη να μείνω σας ζητώ.

Γόρτυνα: Αρήτη, να παίξουμε με τα τρίδυμα;

Χορός

Μόνοι γιατί της ζήτησε να μείνουν να τα πούνε;

Μήπως κατέχ’ μυστικό, πικρό γλυκό να πιούνε;

Ξεναγός: Ευρώπη, γύρνα κοίτα με, κραυγή όμως μη βγάλεις! Κίνδυνοι περιφέρονται!

Ευρώπη: Αλφάβητ..!!! Ξύπνια ή ονειρεύομαι; Εσύ ή ο εαυτός σου; Ζωντανός ή είσαι φάντασμα;

Αλφάβητος: Ευρώπη Αγαπημένη μου, δύναμη της πνοής μου, ζωντάνεμα της σκέψης μου, κίνηση του κορμιού μου, εγώ είμαι ο Αλφάβητος! Όλος ζωή μπροστά σου!

Ευρώπη: Μα πως; Το πλοίο αύτανδρο, στα μέγα βάθη βρίσκεται!

Αλφάβητος: Να φαίνεται έτσι, έπρεπε.

Ευρώπη: Στα πόδια μου εδώ κάθισε, στα στήθια μου ακούμπα, τα χείλη μου έλα δρόσισε, στις κόρες μέσα έμπα. Στην αγκαλιά σου ζώσεμε, με πόδια κύκλωσέ με και της πνοής σου η ευωδιά, μαυτήν στεφάνωσέ με. Ύστερα, πες το λόγο σου, όλα τα γεγονότα, την περιπέτεια λάλησε, δείξε μου τις εικόνες. Πως ζεις ακόμη πείσε με, απόνειρο γλίτωσε με...........................

Αλφάβητος: Φιλιά μου τώρα γεύτηκες, την αγκαλιά μου ένιωσες, το σώμα το ψηλάφισες. Για όλα πλέον πείστηκες ή άπιστη παραμένεις..;

Ευρώπη: Μη σταματάς, μα άρχισε. Φιλιά ποθώ και αγκαλιές, μα και νακούσω θέλω!

(Κεφάλια Χορού προβάλλουν εναλλάξ)

Από εμάς πολλά άκουσε: Για φτερωτές κινήσεις

την Τρίαινα που έσπασες, το θεϊκό το θρίαμβο

για Αλφάβητου το πνίξιμο. Ξεκίνα διηγήσεις:

πως με τη βάρκα ξέφυγες, κρύφτηκες στο Λαβύρινθο.

Αλφάβητος: Της γοργοτάξιδης απήδαλης των Φαιάκων που στείλατε, την τέχνη την κατείχα. Άλλες ρυθμίσεις έκανα στη σκέψη και πορεία. Δία-Ελ υπέθεσα σίγουρη συμμαχία και όλα ήθελα στο πλοίο να ελέγχω και την ευθύνη διαφυγής, από θεούς, να έχω.

Ευρώπη: Θεοί συνεργαστήκανε κατά Αλφάβητού μου; Ο Ελ! Ο... φίλος του Παππού, Τηλέφασσας κι Αγήνορα;

Αλφάβητος: Την αρπαγή σου Γνώριζε. Στο Δία σε προσέφερε!

Ευρώπη: Εικόνα θεών τη χείριστη, ομοίωση γι ανθρώπους, έμελε να βιώσουμε;

Αλφάβητος: Το πλοίο στα κατάβαθα και στους αφρούς πετούσε, κιεγώ μόλους τους φίλους μου, στην κοιλιά του την αδιάβροχη, στέκαμε και γελούσαμε. Με σήματα εστέλναμε τις τριαινιές στους ύφαλους και Ποσειδώνα οργίζαμε. Όταν η Τρίαινα έσπασε σε ύφαλο κι ο Θαλασσόθεος δέχτηκε οργή από Ελ και Δία, αναμένοντας του Ήφαιστου την καινούργια, οι φίλοι γοργά τη ναυ ανοίξαμε, άυλη βάρκα κατεβάσαμε, μέσα της επηδήξαμε, το πλοίο ξανακλείσαμε, τάπα από τα πλαϊνά τραβήξαμε και σε στεγανό δωμάτιο αργά νερά εμπήκαν έτοιμη για πυθμένα αμμουδερό......

(Κεφάλια Χορού)

Τότε τα πουλιά ελάβαμε πομπό κιευθύς πετάξαμε

πλοίο, στα πλάτη θάλασσας, δω κείθε κατευθύναμε

κιόταν η βάρκα αμούδιασε και όλοι τους σωθήκαν

το πλοίο το βυθίσαμε και οι τρεις θεοί, χαρήκαν!

Ευρώπη: Το πλοίο, καταστράφηκε;

Αλφάβητος: Με Αλφάβητον, καταστροφές η Τέχνη δεν παθαίνει.

Ευρώπη: Γι αυτό και ο Αλφάβητος αθάνατος θα μένει..!

Αλφάβητος: Χρόνος ο πολυπιεστικός άπραγο με κρατά πιότερο να εκδηλωθώ σόσα μιλάς και πέμπεις..! Λοιπόν, στο πλοίο ζημιά καμιά. Οι Κορκυραίοι σύντομα σώο θα ανελκύσουν. Ο πομπός που καταστράφηκε, απ' των πουλιών τα ράμφη, έπρεπε να συμβεί. Οι Φαίακες δεν ήθελα ευθύς να το εντοπίσουν και δίχως άνδρες μέσα του οι θεοί να το μυρίσουν και σχέδια μου υποψιαστούν. Γιαυτό, περί τα Κύθηρα και σε ναυάγια δίπλα, βρίσκεται. Όμως, με την ανέλκυση, νέες θα βρούνε τέχνες μου και οδηγίες πλούσιες.

Ευρώπη: Μετά που η βάρκα στην αμμουδιά σας άφησε; Άγνωστοι, πώς γυρίζατε; Γιατί, ενώ αγωνιούσαμε, θρηνούσα και πονούσα, στην Κόρκυρα δεν ήλθες;

Αλφάβητος: Σε κίνδυνο δεν ήθελα και άλλο να σε βάλλω. Ήξερα της καρδιάς σου σπαραγμό. Κιεγώ, συντετριμμένος. Μα ο Ίκαρος είναι φίλος μου, σήμα του είχα στείλει, στην αμμουδιά περίμενε. Σε άμαξα τετράτροχη και ανεμοτρεχούσα μας έβαλε και έκρυψε βαθειά εις το Λαβύρινθο, έργο κιαυτό πατρός του. Καταφύγιο για προστασία από θεούς.

Ευρώπη: Πόσο περηφανεύομαι και Κρητικιά που θαμαι! Άνθρωποι και τα έργα τους, είν' όλα θαυμαστά!

Αλφάβητος: Τη Γόρτυνα, ως στέγη Ευρωπαϊκή, πάντα θα την υμνούνε! Όλη την τέχνη και πνοή, εδώ τα έχω χύσει. Κανείς δε θα μπορεί ποτέ, τη Γόρτυνα να αμελεί κι η Ευρώπη εδώ να μη δοξαστεί.

Ευρώπη: Πώς χρίστηκες Αρχηκατασκευαστής!

Αλφάβητος: Δαίδαλος και Αλφάβητος ίδια στράτα βαδίζουμε! Όταν ο γιος του Ίκαρος την είδηση πως έρχομαι του είπε, έργο σε μένα σκέφτηκε πως πρέπει ναναθέσει. Μέκρυψε κι από Δία με προστάτευσε. Τα σχέδια εδουλέψαμε με φίλους από Φοινίκη, οι Κρήτες τα εγκρίνανε, η Γόρτυνα δομείται.

Ευρώπη: Ξανά σε ονειρεύομαι στους δρόμους στα σοκάκια, να σε κρατάω αγκαζέ, να κελαδούν ρυάκια.

(Κεφάλια του Χορού)

Τέτοια χαρά δε θα τη δεις ούτε και θα τη λάβεις!

Αλφάβητος: Οι δρόμοι μας από σήμερα παντοτινά χωρίζουν.

Ευρώπη: Άλλο αστείο τούτο δω! Πριν λίγο που ενόμιζα, ενώ ήμασταν χαμένοι, σε βρήκα, σε αγκάλιασα κιείμαστε ενωμένοι;

Αλφάβητος: Ο Αλφάβητος θα είναι δω, σόλα τα βήματά σου.

Ευρώπη: Κι οι δρόμοι, πώς χωρίζουνε;

Αλφάβητος: Θα είμαι δω, μόσα το σώμα μου στολίζουν συμβολίζουν. Φεύγω στον κόσμο όλονε να δώσω τα στολίδια μου, να λέω πως είναι δώρα σου, Ευρώπη να υμνούν.

Ευρώπη: Όχι! Ξανά δε θα σε χάσω!

Αλφάβητος: Είναι φόβος, ο θεϊκός!

Ευρώπη: Από πότε θεοί φοβίζουνε Αλφάβητου τη σκέψη;

Αλφάβητος: Για μένανε, ποτέ!

Ευρώπη: Φεύγεις για προστασία μου;

Αλφάβητος: Αν μείνω, λεύτερος δε θα είμαι!

Ευρώπη: Τόνομα απ’ την Ήπειρο ευθύς θα αποσύρω.

Αλφάβητος: Φυγή μου, αμετάκλητη!

Ευρώπη: Σε πόσο χρόνο φεύγεις;

Αλφάβητος: Γλυκά, τώρα σε αποχαιρετώ! Τα δάκρυα μου σκουπίζεις, τα χείλια σου σφιχτά φιλώ και στους αιθέρες χάνομαι με φτερωτό του Δαίδαλου και οδηγό τον Ίκαρο.

Ευρώπη: Αλφάβητ'..!

Αλφάβητος: Μη! Μη! Ο Δίας καιροφυλακτεί. Μείνε στις φίλες ψύχραιμη και πες πως ο Αρχηκατασκευαστής βιαζόταν. Αύριο, ο Δαίδαλος, άλλον θα σας ορίσει.

Ευρώπη: Αν φύγεις συ Αλφάβητε κυρίαρχος θα μείνει, ο Δίας θα ποδηγετεί, και της Ευρώπης το κορμί, κομμάτι του θα γίνει.

Αλφάβητος: Στολίδια που ο Αλφάβητος δικά του σου αφήνει, θα σέχουν πάντα δυνατή. Μόνο αν συ τα αρνηθείς ή οι εντός δυνάμεις σου τις ΔεκΑρχές ξεχνούν-νοθούν, τότε οι έξω θα μπορούν να διεισδύσουν και νικούν.

Ευρώπη: Γιατί η ζωή μου τοκανε: Ό,τι αγαπώ να χάνω..; Μα ας μη συνεχίσει, στου Αλφάβητου τον αποχωρισμό, άλλο να τρέχει δάκρυ! Τον πόνο του τον πόνο μου λίγο ας μετριάσω! Αρήτη και τη Γόρτυνα πάω να τις φωνάξω να τον γνωρίσουν, να τον δουν και να τον χαιρετήσουν......

Χορός

Αλφάβητ’ εφώναξες και ο Δίας εταράχθη

πάν' απ' δω κυκλοφορεί και Ποσειδώνας διετάχθη:

Με κεραυνούς να καρτερεί, να κεραυνοβολήσει

Αλφάβητον μόλις θα βγει ως σκόνη να διαλύσει.

Χωρίς να θες φανέρωσες ζωή του, παρουσία

αν και ο Δίας βέβαιη είχε την απουσία.

(Ο Αλφάβητος φεύγει, βγαίνει στους κήπους. Πέφτει κεραυνός με λάμψη-κρότο-σκόνη).

3η σκηνή

Δίας: Προστατεύατε Αλφάβητον, εγκληματία! Κατηγορείστε για απόκρυψη!

Αρήτη: Δύο θεοί δεν μπόρεσαν άνθρωπο έναν να νικήσουν και τώρα θηλυκά κατηγορούν, γιατί γυναίκες αποστρέφονται μόνο τις θέλουν να γλεντούν;

Ευρώπη: Αδυναμίες θεϊκές, σε μας θα τις φορτώσουν;

Γόρτυνα: Ιδιότητα των ισχυρών είναι να βρίσκουν άλλοθι, ευθύνες τους ναρνούνται, σε τράγους να φορτώνουνε, τους αποδιοπομπαίους.

Αρήτη: Προτείνω, ενδέκατη Αρχή να προσθέσουμε: ΕΥΘΥΝΗ! Για τους ισχυρούς που την ξεχνούν, την τρέμουν, την αρνούνται.

Δίας: Άλλο δε θέλω διάλογο!

Γόρτυνα: Τη συμφωνία να τηρείς πως πάνω από τη Γόρτυνα δε θα επιτηρείς!

Δίας: Τώρα που σκόνη έγινε  κεραυνοκτυπημένος, πηγαίνω εις τον Όλυμπο πολυησυχασμένος.

Ευρώπη: Η σκόνη του Αλφάβητου αιθέρια θα γένει!

Αρήτη: Θα αιωρείται εις τη γη, στο σύμπαν θα οδεύει.

Γόρτυνα: Παντού θα στέλνει κόκκους του, να κάτσουν να πετούν, τους βωδιασμούς του να ρουφούν, ζωή να λάβουν να γευτούν, όσοι απ' τα στολίδια του, ποθούν να γητευτούν!

Χορός

Κόρες

Ευρώπη Αρήτη Γόρτυνα

Μην κλαίτε και οδύρεστε Αλφάβητο μη θρηνείτε

με Ίκαρο πετά ψηλά, πέρα εις τα βάθη δείτε.

Όχι, σκόνη δεν έγινε, που Δίας κοκορεύεται

τον κεραυνό τον έδιωξε με τέχνες που παιδεύεται!

Ακούστε, ω εσείς Ρεφαίμ! Ακούστε όλοι οι νεκροί

η γη πάντα ανθίζει, και όταν ο χειμώνας είναι βαρύς!

Ρεφαίμ, ποτέ μία καταχνιά τον ήλιο δεν τον κρύβει

Ρεφαίμ, η ζωή, και μετά ήττα βαριά, σταματημό δεν έχει.

Έβαλε ο Θεός σημάδι
παλικάρι στα Σφακιά
κι ο πατέρας του στον Άδη
άκουσε μια τουφεκιά.

Τέλος

(7ος 2014 - Μικρή επεξεργασία, 9ος 2022)