«ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ»;

Του Γεωργίου ΠαπασίμουΔικηγόρου

Αφορμή του σημερινού άρθρου αποτελεί η δημοσιοποίηση από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη των στοιχείων, απ’ όπου προκύπτει ότι οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα διογκώθηκαν δραματικά την τελευταία διετία, εν μέσω της σφοδρής οικονομικής κρίσης, που πλήττει την Ελλάδα.

Παρά το γεγονός, ότι κανείς δεν μπορεί να αποδώσει όλες τις αυτοκτονίες σ’ αυτήν, αφού το φαινόμενο της αυτοκτονίας, ως ατομική πράξη, ενέχει και πολλές άλλες παραμέτρους, που αφορούν το συγκεκριμένο άτομο, που επιχειρεί το «απονεννοημένο διάβημα», είναι βέβαιο, ότι η δραματική άνοδος του αριθμού των αυτοκτονιών συνδέεται πολλαπλώς μ’ αυτήν.

Πρόκειται, αναμφισβήτητα, για μια εκ των πλέον δραματικών πτυχών αυτής της κρίσης, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά έχει λάβει ολιστικά στοιχεία, αγγίζοντας όλες τις πτυχές του δημοσίου και ιδιωτικού βίου, σε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Ο χαρακτήρας αυτός της κρίσης, έχει ως συνέπεια την όξυνση των υπαρξιακών και προσωπικών προβλημάτων πολλών ανθρώπων, που «χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους», αφού η ακραία αλλαγή του τρόπου ζωής δημιουργεί σ’ αυτούς τεράστιο κενό, που δεν μπορούν να διαχειρισθούν. Και αυτό, σε μία Χώρα, όπου η οικογένεια και οι διαπροσωπικές σχέσεις διατηρούνται ισχυρές και αποτελούν, αναμφισβήτητα, μια «ασπίδα προστασίας» σε ευρύτατα στρώματα πολιτών. Όμως, αυτή η βίαιη «φτωχοποίηση» μεγάλων στρωμάτων της Ελληνικής κοινωνίας και το ολιστικό και πολύπλοκο «πρόσωπο» της κρίσης, αναδεικνύουν, για κάποιους, προβλήματα, που ήταν «κρυμμένα» μέσα στην «αχλύ» μιας καταναλωτικής ψευδοευημερίας, σε άλλους επιταχύνουν τα, ήδη, προϋπάρχοντα προβλήματα και σε άλλους τα δημιουργούν αυτοτελώς.

Η σκληρή, νεοφιλελεύθερη ταξική και ισοπεδωτική πολιτική έχει διχοτομήσει, κατά κυριολεξία, την Ελλάδα, αφού τα 2/3 αυτής «συνωστίζονται» κάτω από τα όρια της φτώχειας ή στο κατώφλι αυτών και το υπόλοιπο 1/3, που αποτελείται από την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, τους ραντιέρηδες και τα πάσης φύσεως εθνικά «λαμόγια», όχι μόνο ζει μέσα σε έναν προκλητικό «ληστευμένο» πλούτο, που αποκτήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, μέσω της διαπλοκής και της διαφθοράς, τον οποίο, μάλιστα, έχει εξάγει στις Τράπεζες του εξωτερικού, αλλά, ακόμα και σήμερα, συνεχίζει να πλουτίζει προκλητικά, σε βάρος της χειμαζόμενης Ελληνικής κοινωνίας.

Είναι χαρακτηριστική η εικόνα, που παρουσιάζεται, με έντονο τρόπο, στα μεγάλα αστικά κέντρα, της ταυτόχρονης «πλημμυρίδας» των νεοαστέγων από την μια πλευρά, και των καταστημάτων αγοράς χρυσών κοσμημάτων, δίκην σύγχρονων «μαυραγοριτών», χωρίς καμία ουσιαστικά αντίδραση του πολιτικού συστήματος, που δομήθηκε κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και μετέτρεψε την Ελλάδα σε «όμηρο» του διεθνούς κερδοσκοπικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου.

Η Ελληνική κοινωνία, έχοντας υποστεί αυτό το ισχυρό «σοκ» της κατάρρευσης των μύθων και των ψευδαισθήσεων, περί σταθερής αναπτυξιακής πορείας, ευημερίας και προστασίας των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του πολίτη, από ένα σύστημα, που προσπαθούσε να εμφανίζει την εικόνα αυτή, αποκρύπτοντας, μέσα στην σήψη και την διαφθορά, τον αντιδραστικό κλεπτοκρατικό χαρακτήρα του, βιώνει σήμερα τις «αναθυμιάσεις» αυτής της «αποκάλυψης». Όμως, αυτή η κρίση, μετά από την πρώτη περίοδο, είναι βέβαιο, ότι θα οδηγήσει σε νέους, ισχυρούς κοινωνικούς θεσμούς των κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία πλήττονται ανελέητα από το ιδιοτελές παρασιτικό κοινωνικό τμήμα, καθώς επίσης και θα «αφαιρέσει την κρούστα» του ατομισμού και της ιδιώτευσης, που επιβλήθηκε απ’ αυτό το σύστημα, ενισχύοντας την ταξική συνείδηση και την κοινωνική αλληλεγγύη. Όταν αυτή γιγαντωθεί, είναι βέβαιο, ότι θα υπάρξει το πλαίσιο και θα «γεννηθεί» το υποκείμενο εκείνο, που θα ανατρέψει τους «δεσμοφύλακες» της ζωής και των ψυχών των Ελλήνων πολιτών. Γιατί, σε καμία περίπτωση, οι τελευταίοι δεν θα μετατραπούν σε «ιδανικούς αυτόχειρες», παρά τις ευθύνες, που έχουμε όλοι για την άμεση ή έμμεση νομιμοποίηση αυτού του «πολυπλόκαμου» κλεπτοκρατικού «τέρατος», που μετέτρεψε την Ελλάδα σε «κατοχική» Χώρα.