Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

"ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΣΦΥΞΙΑ»

του Γεωργίου Παπασίμου (*)

Οι δραματικές συνθήκες που βιώνουμε ως χώρα, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που χτυπά αλύπητα κυρίως τα ασθενέστερα στρώματα, δεν αποτελούν αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, παρά τις αρνητικές ιδιαιτερότητες του μεταπρατικού διεφθαρμένου περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος της χώρας μας, που μόλυνε αντιστοίχως και όλους τους θεσμούς του εποικοδομήματος (πολιτικό σύστημα, ιδεολογικοί και κοινωνικοί κρατικοί θεσμοί), αλλά είναι μια εκ των κραυγαλέων περιπτώσεων, απόρροια των αποτελεσμάτων και των «απόνερων» της κυριαρχίας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο....................... ...................... Βρισκόμαστε, έτσι, σήμερα σε μια πρωτοφανή καπιταλιστική ασφυξία σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη, συνθήκες που θέτουν, αποσπασματικά και σταδιακά, τα θεμέλια ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος, με αίτημα την υπέρβαση αυτής της ασφυξίας, που αφορά τη ζωή και την ελευθερία εκατομμυρίων πολιτών, πλην, όμως, αυτό προϋποθέτει (ανεξάρτητα της ελλείψεως, σήμερα, συγκροτημένου επαναστατικού υποκειμένου), την πλήρη ανατροπή του καπιταλισμού, που, από προοδευτικό κοινωνικο – οικονομικό σύστημα, τους πρώτους αιώνες, που ακολούθησαν τη φεουδαρχία και τον Μεσαίωνα, μετατράπηκε σε θηλιά και βρόγχο της ανθρωπότητας και του πλανήτη.....ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ

Αναρτήθηκε από στις

2 σχόλια:

Ζωχιός Γιάννης είπε...

Αθήνα, 21.5.2010


«ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΣΦΥΞΙΑ»
του Γεωργίου Παπασίμου (*)

Οι δραματικές συνθήκες που βιώνουμε ως χώρα, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που χτυπά αλύπητα κυρίως τα ασθενέστερα στρώματα, δεν αποτελούν αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, παρά τις αρνητικές ιδιαιτερότητες του μεταπρατικού διεφθαρμένου περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος της χώρας μας, που μόλυνε αντιστοίχως και όλους τους θεσμούς του εποικοδομήματος (πολιτικό σύστημα, ιδεολογικοί και κοινωνικοί κρατικοί θεσμοί), αλλά είναι μια εκ των κραυγαλέων περιπτώσεων, απόρροια των αποτελεσμάτων και των «απόνερων» της κυριαρχίας της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Μετά την πετρελαϊκή κρίση του 1973, υπήρξε αλλαγή του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, με κεντρικό άξονα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, την αποβολή του Δημοσίου από την οικονομία, που είχε εγκαθιδρύσει στην μεταπολεμική Ευρώπη η κυριαρχούσα αριστερή σοσιαλδημοκρατική αντίληψη και πολιτική, με κορυφαίο επίτευγμα την συγκρότηση του ευρωπαϊκού ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ, που, σε ορισμένες χώρες, είχε φτάσει σε ζηλευτά επίπεδα κοινωνικής προστασίας και αλληλεγγύης.
Ο σταδιακός περιορισμός του Δημοσίου από τον χώρο της οικονομίας και η εισβολή του ιδιωτικού κεφαλαίου σε όλα τα νευραλγικά τμήματα της οικονομίας, κάτω από τις νεοφιλελεύθερες «ιαχές» και τους «μύθους» περί μεγαλύτερης ευημερίας και ελευθερίας στις κοινωνίες, μέσα από την καθιέρωση όρων του «υγιούς ανταγωνισμού», που, δήθεν, θα επέφερε τη μείωση του κόστους στους κλάδους κοινωφελών αγαθών και υπηρεσιών, πέραν του γεγονότος ότι αποδείχθηκε «μύθος» και «φενάκη», είχε καταλυτικές διαφοροποιήσεις, τόσο στο ίδιο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, ως οικονομικο – κοινωνικό μοντέλο, όσο και στην έννοια και το εύρος της εθνικής κυριαρχίας των χωρών, αλλά και στις εσωτερικές ταξικές και κοινωνικές διαστρωματώσεις και ισορροπίες.
Έτσι, στο παγκόσμιο επίπεδο κυριάρχησε ο χρηματοπιστωτικός τομέας έναντι του παραγωγικού, με την έννοια την δημιουργία τεράστιου «νεκρού πλούτου» στα χέρια λίγων τμημάτων της παγκόσμιας καπιταλιστικής «ελίτ», που δεν αντιστοιχεί στην πραγματική παγκόσμια οικονομία και παραγωγή (60 φορές τουλάχιστον είναι πάνω απ’ αυτήν), με συνέπεια την συνεχή «χρηματιστηριοποίηση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δηλαδή τη δημιουργία κερδών μέσω ομολόγων, μετοχών και σύνθετων χρηματοπιστωτικών προϊόντων (βλ. δομημένα τοξικά ομόλογα), που κατέστησαν αυτό και αυτούς που το ελέγχουν, πλήρη εξουσιαστή και δυνάστη όλου του πλανήτη. Η κρίση των τοξικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων του 2008 και του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος στη «Μέκκα» του καπιταλισμού, που κλόνισε το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, αντί να αποτελέσει την απαρχή διαφοροποίησης και επαναπροσδιορισμού της λειτουργίας της πολιτικής και του Δημοσίου, έναντι της ασυδοσίας της αγοράς, μετατράπηκε σε εφιάλτη για τις κοινωνίες και τα Κράτη. Ενώ αυτά έσπευσαν, ως «θεραπαινίδες», να μεταφέρουν τεράστιους δημόσιους και κοινωνικούς πόρους, για να σώσουν τα κατ’ ευφημισμό πιστωτικά «ιδρύματα», αφού ο σωστός τίτλος γι’ αυτά είναι πιστωτικά «πιράνχας», μόλις ορθοπόδησαν, με την τεράστια δημόσια χρηματική αιμοδοσία, που τους παρασχέθηκε, χρησιμοποιούν αυτόν τον δημόσιο πλούτο, μέσω της ανελέητης κερδοσκοπίας, για το χτύπημα των Κρατών και των Κοινωνιών, επικαλούμενα την «φούσκα» του Δημοσίου χρέους, για την οποία είναι τα ίδια σημαντικοί παράγοντες μεγέθυνσής της. Η Ελλάδα, ως ο αδύναμος οικονομικός κρίκος των χωρών του νότου της Ευρώπης, βίωσε πρώτη την «λαιμαργία» και την ληστρικότητα του σημερινού «μανιακού» καπιταλισμού.
Από την άλλη, η παραπάνω διαφοροποίηση στον τρόπο λειτουργίας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, μέσω της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού ως μοναδικής σκέψης, με τη βοήθεια των υποτεταγμένων πολιτικών ηγεσιών της Ε.Ε., και όχι μόνο, διέλυσε κάθε ουσιαστική δημόσια παρέμβαση, με συνέπεια την κατεδάφιση του Κράτους Πρόνοιας και την υπονόμευση του Κράτους Δικαίου.

24 Μαΐου, 2010 08:29
Ζωχιός Γιάννης είπε...

Ως «χρυσωμένο χάπι», σ’ αυτή την ιδιότυπη νεοφιλελεύθερη «μπελ επόκ» εποχή, ήταν ο εύκολος δανεισμός, που προηγήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, λόγω και της σαρωτικής επικράτησης του καταναλωτικού προτύπου, με αποτέλεσμα, σήμερα, τα κράτη να είναι αντιμέτωπα με το φάσμα της χρεωκοπίας (με αφαίμαξη του εθνικού πλούτου από μια μικρή οικονομική «ελίτ» κερδοσκόπων και «μαυραγοριτών») και τα νοικοκυριά των ασθενέστερων και μεσαίων τάξεων σε πλήρη απόγνωση. Είναι σήμερα ηλίου φαεινότερο, ότι αυτός ο άκριτος δανεισμός προς τα Κράτη και τους πολίτες έγινε με σχεδιασμό και ως εργαλείο για την εγκαθίδρυση της υποτέλειας του περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της προσωπικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας των πολιτών και την μετατροπή τους σε μάζα ιδιωτών. Κράτη και πολίτες καταρρακωμένοι και εξαθλιωμένοι (βλ. για παράδειγμα Ελλάδα) αποβλέπουν σε νέο δανεισμό, ως σωτηρία τους για την προσωρινή αναστολή της χρεοκοπίας, μόνο που αυτό, αντικειμενικά, τους μετατρέπει σε σύγχρονους δουλοπάροικους του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλιστικού δυνάστη. Βρισκόμαστε, έτσι, σήμερα σε μια πρωτοφανή καπιταλιστική ασφυξία σε όλες τις κοινωνίες του πλανήτη, συνθήκες που θέτουν, αποσπασματικά και σταδιακά, τα θεμέλια ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος, με αίτημα την υπέρβαση αυτής της ασφυξίας, που αφορά τη ζωή και την ελευθερία εκατομμυρίων πολιτών, πλην, όμως, αυτό προϋποθέτει (ανεξάρτητα της ελλείψεως, σήμερα, συγκροτημένου επαναστατικού υποκειμένου), την πλήρη ανατροπή του καπιταλισμού, που, από προοδευτικό κοινωνικο – οικονομικό σύστημα, τους πρώτους αιώνες, που ακολούθησαν τη φεουδαρχία και τον Μεσαίωνα, μετατράπηκε σε θηλιά και βρόγχο της ανθρωπότητας και του πλανήτη.

(*) - Δικηγόρος Αθηνών στον Άρειο Πάγο
- Διετέλεσε εκπρόσωπος Τύπου του ΔΗ.Κ.ΚΙ. (2003 – 2004) και
αναπληρωτής Γραμματέας του Τομέα Διαφώτισης του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
(1987 – 1994)

24 Μαΐου, 2010 08:30

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)