Η
ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ
ΕΥΡΩ
Η ΑΝΑΣΧΕΣΗ ΤΗΣ
ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
του Κωνσταντίνου Κόλμερ
Από: Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη
ΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΩΝ
Αντιγραφή από την Εφ.Συντακτών
Ακόμα ένας καινούργιος
χρόνος-κλώνος των προηγούμενων μνημονιακών χρόνων. Οσα λαμπιόνια και να
ανάψουν οι δήμοι, όσα «καλές γιορτές και καλή χρονιά» να μας ευχηθούν οι
φωτεινές επιγραφές και τα τηλεοπτικά σποτάκια, μοιάζουν μάλλον σαν
χλευασμός προς τους άστεγους, τους άνεργους και σε αυτούς που βρίσκονται
στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό.
Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που θα περάσουν καλές γιορτές και θα έχουν καλή χρονιά. Οπως εξάλλου είχαν πάντα. Και αν πεις πως αυτές οι γιορτές είναι ταξικές, τότε θα ανατρέψουν το επιχείρημά σου ως παλαιοκομμουνιστικό.
Σε αυτές τις γιορτινές μέρες οι αυτοκτονίες αυξάνονται (και όχι μόνο στην Ελλάδα). Αυτές οι επίσημες και επιβεβλημένες γιορτές είναι γιορτές της κατανάλωσης και για αυτούς που θα εισπράξουν κέρδη. Για τους υπόλοιπους είναι γιορτές αποκλεισμού και επιβεβαίωσης του περιθωρίου τους.
Σε αυτά τα εφτά μνημονιακά χρόνια έπρεπε να είχαμε συνειδητοποιήσει όλοι πως αυτή η χώρα είναι αποικία σύγχρονης μορφής. Παλιότερα οι αποικίες απαιτούσαν κατακτητικό στρατό, ιεραπόστολους για να εκπολιτίσουν τους άθεους και απολίτιστους βάρβαρους της κατώτερης φυλής.
Και μια ιθαγενή κυβέρνηση υπηρετών της μητρόπολης. Στη σημερινή εποχή αρκεί το χρέος, που είναι μια καινούργια αποικιοποίηση πολύ πιο αποτελεσματική από την κλασική. Ενας λαός καλείται να πληρώσει ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος, αλλά κατά κανόνα διεφθαρμένες κυβερνήσεις και σχεδόν πάντα με το αζημίωτο.
Και το χρέος αναγεννάται, αντί να μειώνεται αυξάνεται και δεν τελειώνει ποτέ. Η εξαθλίωση ενός λαού που προκαλείται από την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων είναι τελείως αδιάφορη για τους δανειστές και τους εγχώριους κυβερνήτες. Και δυστυχώς αυτό υπηρετεί το όλο πολιτικό σύστημα. Και σε αυτό βάζω μέσα όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Υποθέτω, θα έχουμε ενστάσεις από διαμετρικά αντίθετες πτέρυγες της Βουλής. Είναι μέσα στο σύστημα το ΚΚΕ, που δεν ψήφισε κανένα μνημόνιο και όλες οι αναλύσεις που είχε κάνει για τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν σωστές; Το ίδιο ισχύει και για τη Χρυσή Αυγή.
Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα εθνικιστικό που βάζει σε πρώτη γραμμή το έθνος και τους Ελληνες εναντίον των σιωνιστών-ιμπεριαλιστών να υπηρετεί το σύστημα;
Να τα δούμε όλα αυτά όχι από τη σκοπιά αυτών που διακηρύσσουν αλλά από αυτά που εννοούν. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα σχεδόν εκατό χρόνων, με τόσους αγώνες και θυσίες, έχει θέσει ποτέ στον εαυτό του το ερώτημα γιατί ο βασικός του εχθρός, ο φασισμός της Χ.Α., να είναι τρίτο κόμμα στη Βουλή και αυτό πέμπτο;
Κάτι στραβά δεν πήγε; Μήπως το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας την επαναστατική ρητορική του, ενδιαφέρεται μόνο για να δυναμώσει την ισχύ του, αποφεύγοντας τις κοινωνικές κακοτοπιές και περιορίζει τη δράση του και τον λόγο του στο Κοινοβούλιο; Και ίσως από αυτή την οπτική γωνία να λαδώνει τα γρανάζια του συστήματος;
Αντιθέτως η Χ.Α. έχει δράση μέσα στην κοινωνία. Αλλά αυτή η δράση της είναι εγκληματική. Και αυτό είναι δομικό στοιχείο της ανάπτυξής της. Αλλά είναι και πολιτικό κίνημα. Και αυτό έχει υποτιμηθεί. Το πολιτικό της πρόγραμμα είναι «Χίτλερ για χίλια χρόνια», που αναπτύσσει ο αρχηγός της στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» (26.5.87).
Δηλαδή αυτό που έζησε αυτός ο λαός στη ναζιστική Κατοχή, ο κ. Μιχαλολιάκος το θεωρεί ιδανικό πολίτευμα για τους γνήσιους Ελληνες. Αλλά εν τω μεταξύ είναι το τρίτο κόμμα του συστήματος και οι βουλευτές του πληρώνονται για αυτό. Και είναι γνωστό πως οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι βρήκαν στον Χίτλερ το ιδανικό καθεστώς για τα κέρδη τους.
Δηλαδή αν το δούμε με αυστηρούς κοινωνικοπολιτικούς όρους, το όλο κοινοβουλευτικό σύστημα, όπως είναι διαμορφωμένο αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, είναι σε πλήρη διάσταση με τη συντριπτική πλειονότητα αυτής της κοινωνίας.
Και το υψηλό ποσοστό της αποχής δείχνει πως περίπου οι μισοί ψηφοφόροι δεν πιστεύουν ότι η ψήφος τους μπορεί να αλλάξει κάτι, άσχετα αν ενισχύουν τα ποσοστά των κομμάτων που απορρίπτουν (π.χ. αν ένα κόμμα στο 100% των ψηφοφόρων πάρει 18%, με αποχή 50%, αυτό γίνεται 36%. Και έτσι μετριέται, και η μειοψηφία του εκλογικού σώματος μεταλλάσσεται σε πλειοψηφία).
Τι γίνεται λοιπόν όταν τα θεσμικά όργανα μιας κοινωνίας, κόμματα, συνδικάτα κ.ά., πέφτουν σε ανυποληψία και χάνουν πλήρως το κύρος τους; Δύο τινά μπορούν να συμβούν.
Ή να προετοιμάσουν την έλευση ενός εξευγενισμένου φασισμού, στιλ Μαρίν Λεπέν, ή η ίδια η κοινωνία να δημιουργήσει αυτόνομους και αυτοδιαχειριζόμενους θεσμούς σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά και κοινωνικά, που θα λειτουργούν από τη φύση τους όχι για το κέρδος αλλά για τον άνθρωπο.
Είναι όμως ποτέ δυνατόν αυτό; Δεν είναι ουτοπικό και ως εκ τούτου ανεφάρμοστο; Δύσκολο ναι. Και ίσως αγγίζει το ακατόρθωτο. Αλλά η Ιστορία μάς διδάσκει πως πολλά πράγματα που έμοιαζαν αδύνατα, έγιναν δυνατά, όταν οι πολλοί πήραν την τύχη τους στα χέρια τους. Και η μεγάλη κοιμωμένη ξύπνησε.
Σίγουρα υπάρχουν και αυτοί που θα περάσουν καλές γιορτές και θα έχουν καλή χρονιά. Οπως εξάλλου είχαν πάντα. Και αν πεις πως αυτές οι γιορτές είναι ταξικές, τότε θα ανατρέψουν το επιχείρημά σου ως παλαιοκομμουνιστικό.
Σε αυτές τις γιορτινές μέρες οι αυτοκτονίες αυξάνονται (και όχι μόνο στην Ελλάδα). Αυτές οι επίσημες και επιβεβλημένες γιορτές είναι γιορτές της κατανάλωσης και για αυτούς που θα εισπράξουν κέρδη. Για τους υπόλοιπους είναι γιορτές αποκλεισμού και επιβεβαίωσης του περιθωρίου τους.
Σε αυτά τα εφτά μνημονιακά χρόνια έπρεπε να είχαμε συνειδητοποιήσει όλοι πως αυτή η χώρα είναι αποικία σύγχρονης μορφής. Παλιότερα οι αποικίες απαιτούσαν κατακτητικό στρατό, ιεραπόστολους για να εκπολιτίσουν τους άθεους και απολίτιστους βάρβαρους της κατώτερης φυλής.
Και μια ιθαγενή κυβέρνηση υπηρετών της μητρόπολης. Στη σημερινή εποχή αρκεί το χρέος, που είναι μια καινούργια αποικιοποίηση πολύ πιο αποτελεσματική από την κλασική. Ενας λαός καλείται να πληρώσει ένα χρέος που δεν δημιούργησε ο ίδιος, αλλά κατά κανόνα διεφθαρμένες κυβερνήσεις και σχεδόν πάντα με το αζημίωτο.
Και το χρέος αναγεννάται, αντί να μειώνεται αυξάνεται και δεν τελειώνει ποτέ. Η εξαθλίωση ενός λαού που προκαλείται από την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων είναι τελείως αδιάφορη για τους δανειστές και τους εγχώριους κυβερνήτες. Και δυστυχώς αυτό υπηρετεί το όλο πολιτικό σύστημα. Και σε αυτό βάζω μέσα όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο.
Υποθέτω, θα έχουμε ενστάσεις από διαμετρικά αντίθετες πτέρυγες της Βουλής. Είναι μέσα στο σύστημα το ΚΚΕ, που δεν ψήφισε κανένα μνημόνιο και όλες οι αναλύσεις που είχε κάνει για τον ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν σωστές; Το ίδιο ισχύει και για τη Χρυσή Αυγή.
Πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα εθνικιστικό που βάζει σε πρώτη γραμμή το έθνος και τους Ελληνες εναντίον των σιωνιστών-ιμπεριαλιστών να υπηρετεί το σύστημα;
Να τα δούμε όλα αυτά όχι από τη σκοπιά αυτών που διακηρύσσουν αλλά από αυτά που εννοούν. Το ΚΚΕ, ένα κόμμα σχεδόν εκατό χρόνων, με τόσους αγώνες και θυσίες, έχει θέσει ποτέ στον εαυτό του το ερώτημα γιατί ο βασικός του εχθρός, ο φασισμός της Χ.Α., να είναι τρίτο κόμμα στη Βουλή και αυτό πέμπτο;
Κάτι στραβά δεν πήγε; Μήπως το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας την επαναστατική ρητορική του, ενδιαφέρεται μόνο για να δυναμώσει την ισχύ του, αποφεύγοντας τις κοινωνικές κακοτοπιές και περιορίζει τη δράση του και τον λόγο του στο Κοινοβούλιο; Και ίσως από αυτή την οπτική γωνία να λαδώνει τα γρανάζια του συστήματος;
Αντιθέτως η Χ.Α. έχει δράση μέσα στην κοινωνία. Αλλά αυτή η δράση της είναι εγκληματική. Και αυτό είναι δομικό στοιχείο της ανάπτυξής της. Αλλά είναι και πολιτικό κίνημα. Και αυτό έχει υποτιμηθεί. Το πολιτικό της πρόγραμμα είναι «Χίτλερ για χίλια χρόνια», που αναπτύσσει ο αρχηγός της στο περιοδικό «Χρυσή Αυγή» (26.5.87).
Δηλαδή αυτό που έζησε αυτός ο λαός στη ναζιστική Κατοχή, ο κ. Μιχαλολιάκος το θεωρεί ιδανικό πολίτευμα για τους γνήσιους Ελληνες. Αλλά εν τω μεταξύ είναι το τρίτο κόμμα του συστήματος και οι βουλευτές του πληρώνονται για αυτό. Και είναι γνωστό πως οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι βρήκαν στον Χίτλερ το ιδανικό καθεστώς για τα κέρδη τους.
Δηλαδή αν το δούμε με αυστηρούς κοινωνικοπολιτικούς όρους, το όλο κοινοβουλευτικό σύστημα, όπως είναι διαμορφωμένο αυτή τη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, είναι σε πλήρη διάσταση με τη συντριπτική πλειονότητα αυτής της κοινωνίας.
Και το υψηλό ποσοστό της αποχής δείχνει πως περίπου οι μισοί ψηφοφόροι δεν πιστεύουν ότι η ψήφος τους μπορεί να αλλάξει κάτι, άσχετα αν ενισχύουν τα ποσοστά των κομμάτων που απορρίπτουν (π.χ. αν ένα κόμμα στο 100% των ψηφοφόρων πάρει 18%, με αποχή 50%, αυτό γίνεται 36%. Και έτσι μετριέται, και η μειοψηφία του εκλογικού σώματος μεταλλάσσεται σε πλειοψηφία).
Τι γίνεται λοιπόν όταν τα θεσμικά όργανα μιας κοινωνίας, κόμματα, συνδικάτα κ.ά., πέφτουν σε ανυποληψία και χάνουν πλήρως το κύρος τους; Δύο τινά μπορούν να συμβούν.
Ή να προετοιμάσουν την έλευση ενός εξευγενισμένου φασισμού, στιλ Μαρίν Λεπέν, ή η ίδια η κοινωνία να δημιουργήσει αυτόνομους και αυτοδιαχειριζόμενους θεσμούς σε όλα τα επίπεδα, πολιτικά και κοινωνικά, που θα λειτουργούν από τη φύση τους όχι για το κέρδος αλλά για τον άνθρωπο.
Είναι όμως ποτέ δυνατόν αυτό; Δεν είναι ουτοπικό και ως εκ τούτου ανεφάρμοστο; Δύσκολο ναι. Και ίσως αγγίζει το ακατόρθωτο. Αλλά η Ιστορία μάς διδάσκει πως πολλά πράγματα που έμοιαζαν αδύνατα, έγιναν δυνατά, όταν οι πολλοί πήραν την τύχη τους στα χέρια τους. Και η μεγάλη κοιμωμένη ξύπνησε.
