Ένα πευκοδάσος στην ταράτσα

Μία φθηνή και αποτελεσματική λύση που δίνει τη δυνατότητα να φυτευτούν μεγάλα δένδρα

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Χρήστος Μανωλάς xmanolas@dolnet.gr

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008 ΝΕΑ

Στέγαστρα από σχάρες και φρεάτια εξαερισμού. Ελαιώνες. Θερμοκήπια. Σιντριβάνια. Όλα στην ταράτσα του σπιτιού. Η εποχή που πράσινη αξιοποίηση των ταρατσών σήμαινε έναν απλό χλοοτάπητα ή μικρά θαμνοειδή φυτά, πέρασε. Οι αρχιτέκτονες επεξεργάζονται ήδη την επόμενη γενιά ιδεών. Oι ιδέες αυτές- που κάποτε θα θεωρούνταν εξωπραγματικές- αποτέλεσαν μάλιστα και θέμα πρόσφατου πανελλήνιου αρχιτεκτονικού διαγωνισμού. «Εμείς προτείνουνε την αξιοποίηση όχι μόνο της ταράτσας, αλλά και των ακάλυπτων των πολυκατοικιών. Τα μετατρέπουμε σε φρεάτια

ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΚΑΛΥΠΤΟΥΣ

Οι ακάλυπτοι χώροι της Αθήνας φθάνουν τις 40.000. Ακόμη και ένα δένδρο να φυτευτεί, το περιβάλλον θα εμπλουτιστεί με 40.000 δένδρα

πρασίνου και ζωής», αναφέρει ο αρχιτέκτονας μηχανικός Δημήτρης Αντωνακάκηςη πρόταση της ομάδας του διακρίθηκε στον διαγωνισμό. Οι ακάλυπτοι χώροι της Αθήνας άλλωστε φθάνουν τις 40.000. Ακόμη και ένα δένδρο αν φυτευόταν, το αστικό περιβάλλον θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με 40.000 επιπλέον δένδρα. Σύμφωνα με αυτήν την ομάδα, τα φρεάτια μετατρέπονται σε κάθετους σωλήνες γεμάτους χώμα και άλλα θρεπτικά για τα φυτά συστατικά. Στην κατάληξή τους, στην ταράτσα, θα φυτεύονται μεγάλα ψηλά δέντρα. Θα υπάρχει πλέον χώρος για την εξάπλωσή των ριζών τους και άρα δυνατότητα για την ανάπτυξή τους. «Τα ψηλά αυτά δέντρα- ελιές, πεύκα, κουτσουπιές- θα μετατρέψουν την ταράτσα σε μια μεγάλη πράσινη πλατεία. Με τις κατάλληλες παρεμβάσεις, όπως ξύλινα στέγαστρα, ψησταριά, μπάρμπεκιου, οι χώροι που έως τώρα “φιλοξενούσαν” μόνο κεραίες και ηλιακούς θερμοσίφωνες αποκτούν κοινωνικό χαρακτήρα, προσφέρουν μόνωση, διαμορφώνουν ευνοϊκότερα για τους ενοίκους το μικροκλίμα της περιοχής και βελτιώνουν την αισθητική της πόλης», λέει ο κ. Αντωνακάκης. Παραθέτει μάλιστα και επιχειρήματα που αποδεικνύουν ότι η δική του λύση είναι συμφερότερη οικονομικά από τις γνωστές πράσινες ταράτσες. «Η φύτευση σε μεγάλη έκταση της ταράτσας συνεπάγεται εκτός από τη σημαντική επιβάρυνση της οικοδομής και μεγάλη ποσότητα νερού για το πότισμα. Αντίθετα, σε περιορισμένη έκταση χώματος απαιτείται λιγότερο νερό. Η πρότασή μας περιλαμβάνει την αξιοποίηση των φρεατίων και για τους ενδιαμέσους ορόφους. Με τη δημιουργία μικρών εσωτερικών στο κτίριο μπαλκονιών... χώματος, θα δίνεται η δυνατότητα δημιουργίας μικρών κήπων εσωτερικού χώρου, είτε στους κοινόχρηστους χώρους των ορόφων είτε ακόμα και μέσα στα διαμερίσματα», συμπληρώνει ο αρχιτέκτονας. Η ίδια ομάδα συμπληρώνει ότι παράλληλα με το φρεάτιο χώματος θα μπορούσαν να δημιουργηθούν μικροί σωλήνες συλλογής ομβρίων, που θα τα οδηγούσαν σε δεξαμενή στο υπόγειο. Έτσι, το νερό της βροχής θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για πότισμα. Σε νεόχτιστες πολυκατοικίες, ακόμα και έξι ή επτά ορόφων, τέτοιου είδους παρεμβάσεις μπορούν να γίνουν άνετα. Με την κατάλληλη αρχιτεκτονική μελέτη θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι χώροι και στα υπάρχοντα κτίρια. Το φρεάτιο θα επενδυθεί με ειδικό μονωτικό υλικό, ώστε η υγρασία του χώματος να μη φθείρει τους τοίχους των ορόφων. Το κόστος βέβαια για ένα κτίριο ύψους 15 μέτρων θα μπορούσε να φθάσει ακόμα και τα 12.000 ευρώ. Χώρος αναψυχής με καθιστικά και λιμνούλες Η ΠΡΟΤΑΣΗ των αρχιτεκτόνων Αριστείδη Αντονά και Κατερίνα Κουτσογιάννη που διακρίθηκαν παρουσιάζει ενδιαφέρον. Συστήνουν τη στέγαση των ταρατσών με πέργκολες, οι οποίες θα σχηματίζονται με συγκολλήσεις παλαιών μεταλλικών σχαρών των ομβρίων υδάτων, του υπονόμου και του Μετρό. «Σχάρες, δηλαδή, που σε άλλη περίπτωση θα κατέληγαν στα σκουπίδια ή στα χυτήρια, τώρα χρησιμοποιούνται για να προσφέρουν ζωή στις ταράτσες και τις σκεπές των κτιρίων», αναφέρει η κ. Κουτσογιάννη. «Η πρόταση δεν εξαντλείται στα σκέπαστρα. Χρησιμοποιούμε στοιχεία από την τεχνολογία των ελληνικών θερμοκηπίων: στενούς, πλαστικούς, μακρόστενους κυλίνδρους με χώμα, τους χρησιμοποιούμε για φυτεύσεις που, με ελάχιστο χώμα και ελάχιστο νερό, αποδίδουν- εποχικά- το περισσότερο δυνατό πράσινο. Τα φυτά, ειδικά επιλεγμένα, περιπλέκονται στις πέργκολες και δημιουργούν ένα ωραίο αποτέλεσμα». Η κ. Κουτσογιάννη επισημαίνει μάλιστα ότι «οι γερασμένες σχάρες των αθηναϊκών δρόμων, που έχουν τόσο επιμελημένη μορφή, αλλά έχουν και τόσο φθαρεί (ώστε να χρειάζεται στις περισσότερες περιπτώσεις η αντικατάστασή τους), αποτελούν το πρώτο υλικό για την επιστέγαση των σκεπών. Πρόκειται για λύση φθηνή, και αποτελεσματική». Σε παλιά κτίρια Η τοποθέτησή τους μπορεί να γίνει με ελαφριές μεταλλικές κατασκευές. Ακόμα και σε ένα κτίριο ηλικίας 20 ή 30 ετών μπορούν να τοποθετηθούν. Το κόστος είναι ελάχιστο, αφού αρκετοί δήμοι πολλές φορές χαρίζουν τις σκουριασμένες σχάρες, προκειμένου να απαλλαχθούν από αυτές. Προτάσεις υπήρχαν βέβαια και για τους κλασικούς ταρατσόκηπους: βουκαμβίλιες, πικροδάφνες, μυρτιές, αγγελικές, θυμάρι, δάφνη, γεράνια, πελαργόνια, δενδρολίβανο, λεβάντα, και διάφορα ακόμη είδη φυτών που αποδεδειγμένα ευδοκιμούν στην Αθήνα θα μπορούσαν να φυτευτούν σύμφωνα με τις προτάσεις που κατατέθηκαν. Καθιστικά, λιμνούλες, χώροι παιχνιδιού και μονοπάτια θα μπορούσαν να προστεθούν σαν απόδειξη ότι η πράσινη ταράτσα μπορεί να εξελιχθεί σε έναν πραγματικό χώρο αναψυχής για τους κατοίκους.