Για την κρίση στην ΟΚΕΣΑ

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΖΩΧΙΟΥ:

με την 817   απόφαση  του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών.

Απόλυτη επιβεβαίωση όσων δημοσιοποίησε και

 «χαστούκι» στους δημιουργούς της κρίσης στην

Ομοσπονδία Κερκυραϊκών Συλλόγων Αττικής.

 

Σύμφωνα με τη σημαντική  817   απόφαση:

1.     «Η αναφορά (από το Γ. ΖΩΧΙΟ)  στη μεθόδευση πώλησης του ακινήτου… καθώς επίσης και η χρησιμοποίηση από τον ενάγοντα (Δ. ΚΑΠΑΔΟΧΟ) τίτλων τους οποίους δεν κατείχε και ειδικότερα εκείνους  του καθηγητή της Παντείου και της Νομικής, αποδείχθηκε αληθής».

2.     «…η ρήση του εναγόμενου (ΖΩΧΙΟΥ) ότι τα 27.000.000 δραχμές που είχε εγκρίνει το ΥΠΕΧΩΔΕ για την αναπαλαίωση του τριώροφου διατηρητέου ακινήτου ‘κινδυνεύουν να χαθούν’ ήταν αλήθεια…».

3.     «…σχετικά με τα αναφερόμενα από τον εναγόμενο (ΖΩΧΙΟ) για οικονομικά σκάνδαλα, αυτά αποδείχτηκαν αληθή…» (Σημείωση: αφορούν το αναφερθέν στις επιστολές για κατασπατάληση περίπου 20 εκατ. δρχ. που είχαν δοθεί από φορείς της Κέρκυρας, το κράτος, ιδιώτες κλπ για την αναπαλαίωση. Επίσης άλλα προβλήματα στη διαχείριση).

4.     «Αναφορικά δε με την προσφώνηση…. κατά την οποία απεκάλεσε τον ενάγοντα (ΚΑΠΑΔΟΧΟ) ‘μη συγγραφέα βιβλίων του 17^ου αιώνα’, αυτός (ΖΩΧΙΟΣ) εξέφρασε μια εκτίμηση  για το κατά πόσο …τα δύο βιβλία… ‘Αγροτικός Πλούτος της Κέρκυρας’ και ‘Εκκλησιές και Μοναστήρια’ ήταν πράγματι  επιστημονικά πρωτότυπη δεδομένου ότι επρόκειτο για επιμέλεια σε έργο άλλων  και ειδικότερα του γάλλου κ. Ντεκόρς».

5.     «…το θέμα που έθιξε (ο ΖΩΧΙΟΣ).., συγκεκριμένα η απώλεια της αυτονομίας της Ομοσπονδίας… υπό την έννοια της   επιρροής  του κ. Γ. ΔΡΥ…. εκκινούσε από το ότι μια ομάδα συμβούλων της Ομοσπονδίας… ήταν παράλληλα και πολιτικά στελέχη είτε στο πολιτικό είτε στο Υπουργικό γραφείο του Γ. ΔΡΥ. Άλλωστε ο ενάγων (ΚΑΠΑΔΟΧΟΣ) παρουσίαζε το έργο του Γ. ΔΡΥ σε όλες τις μεγάλες προεκλογικές εκδηλώσεις, γεγονός που σχολιαζόταν στην ομοσπονδία…».

6.     «…τα όσα ο εναγόμενος (ΖΩΧΙΟΣ) ανέφερε για την εκδίωξή του με τον συγκεκριμένο τρόπο (σημείωση: Κλήση της αστυνομίας) από τα γραφεία της ομοσπονδίας  ήταν αληθινά καθώς επίσης και τα σχετικά με την διαγραφή του συλλόγου του των Βουνιαταδιτών…».

7.     «Συνεπώς από όλα τα ανωτέρω συνάγεται ότι ο εναγόμενος (ΖΩΧΙΟΣ) δεν τέλεσε το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης, δεδομένου ότι όσα ισχυρίστηκε και διέδωσε με τις επίδικες επιστολές του … ήταν αληθινά…»

Εκτός από την παραπάνω ιστορική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (η οποία κρίνει αρνητικά τους χαρακτηρισμούς), μια σειρά από   αποφάσεις των Συνεδρίων της ΟΚΕΣΑ δικαιώνουν απόλυτα Στελέχη και Συλλόγους της Ομοσπονδίας που συκοφαντήθηκαν ή υβρίστηκαν. Και βέβαια τον Επίτιμο Πρόεδρο Γ. ΖΩΧΙΟ.

Ειδικότερα τα Συνέδρια:  Είτε «καταψήφισαν εισηγήσεις» είτε (το 15^ο Συνέδριο): «Αποδοκιμάζει απερίφραστα» είτε  «Ακυρώνει» βλαπτικές πράξεις, δημοσιεύματα  και αποφάσεις (εμφανιζόμενων ως) των  Διοικήσεων  της ΟΚΕΣΑ και αποκαθιστούν γεγονότα. Μεταξύ αυτών της   απονομής του  τιμητικού τίτλου, «Επίτιμος Πρόεδρος», στον Ιδρυτή της ΟΚΕΣΑ Γ. Ζωχιό.

Επιπλέον, αναμένεται η εκδίκαση  αγωγών Ζωχιού κατά όσων κρίνει ότι ιδιαίτερα έβλαψαν την Ομοσπονδία, Συλλόγους και  Στελέχη της.

Δυστυχώς,  ο δικαστικός αγώνας έχει και συνέχεια αφού σέρνονται στα δικαστήρια  η ίδια η ΟΚΕΣΑ και δεκάδες Στελέχη της, από τους υπεύθυνους της κρίσης για να αμβλύνουν τις εντυπώσεις από τις πράξεις τους.

Ο Γ. Ζωχιός δήλωσε ότι δε θα επαναλάβει «λανθασμένες ευαισθησίες» του (σε συνδυασμό με έλλειψη δικομανίας) και να προσπαθεί  να λυθούν τα προβλήματα με καταστατικές διαδικασίες στο εσωτερικό της ΟΚΕΣΑ αντί να   καταφεύγει  στη δικαιοσύνη.

Σύντομα θα αναρτηθούν και κρίσεις (με εκπλήξεις) για τη δίκη της Κέρκυρας.  

Τέλος ο Γ.Ζωχιός εκτιμά ότι, αν τα ΜΜΕ Κέρκυρας (εκτός ελαχιστότατων  περιπτώσεων) λειτουργούσαν έξω απ’ τα όρια σφιχτών πολιτικών εναγκαλισμών,   η κρίση θα είχε αποφευχθεί αλλά και η μεγάλη ζημιά δε θα είχε προκληθεί. Η «σιωπή» τους ενθάρρυνε και αποθράσυνε! Τα καλεί δε, έστω και τώρα, να  τηρήσουν στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας και να ερευνήσουν σε βάθος τα αίτια και τις επιπτώσεις της κρίσης.

3/3/2509 μ.Δ. (μετάΔημοκρατία)