Από:kostas karampas.
Το κείμενο:
«ΑΓΝΩΣΤΟΙ» ΑΠΑΣΦΑΛΙΣΑΝ ΚΑΙ ΕΡΙΞΑΝ ΧΕΙΡΟΒΟΜΒΙΔΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
… και ορισμένοι από εμάς που γράφουμε αυτές τις αράδες, αν δεν μας προστάτευε το διπλό τζάμι του παραθύρου, θα ήμασταν τώρα ΝΕΚΡΟΙ. Δέκα – δεκαπέντε σύντροφοι και συντρόφισσες, αδελφοί και αδελφές, φίλοι και φίλες θα έπαυαν να υπάρχουν ανάμεσά μας.
Όταν απασφαλίζεις μια χειροβομβίδα και τη ρίχνεις μέσα σε ένα χώρο γεμάτο κόσμο, αυτό που επιδιώκεις είναι ο θάνατος. Όταν γνωρίζεις ότι το φονικό όπλο που κρατάς στα χέρια σου σκάει σε 80 κομμάτια, που εκτινάσσονται σε απόσταση δέκα μέτρων, αυτό που επιδιώκεις είναι να κομματιάσεις ανθρώπινα κορμιά. Όταν η απασφαλισμένη χειροβομβίδα σου εκρήγνυται σ’ έναν πεζόδρομο στο κέντρο της Αθήνας, δεν σε ενδιαφέρει αν εκείνη ακριβώς τη στιγμή της έκρηξης κάποιος άτυχος θα αποφάσιζε να περάσει το κατώφλι του απέναντι καφενείου ή της απέναντι πολυκατοικίας. Δεν σε ενδιαφέρει αν οι θρυμματισμένες από το ωστικό κύμα τζαμαρίες θα κομματιάσουν τα σώματα όσων είχαν την ατυχή έμπνευση να πίνουν το ποτό τους στο σημείο της επίθεσης.
Γιατί αυτό που επιζητάς είναι ο θάνατος. Και όσοι/ες δεν το έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει ή δεν το έχουν αξιολογήσει ως μια τεράστια απειλή και για το μέλλον, είναι καιρός να το κάνουν.
Δεν είμαστε ούτε τρομοκρατημένοι ούτε τρομολάγνοι. Αν όμως μέσα από τη συσπείρωση και την κραυγή μας δεν σταματήσουμε τους δολοφόνους, θα το επιχειρήσουν ξανά και ξανά μέχρι να πετύχουν το στόχο τους.
Με τη δολοφονική επίθεση που έγινε την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009, στις 10 το βράδυ, στο Στέκι Μεταναστών την ώρα που γινόταν ανοιχτή εκδήλωση του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης με θέμα τους εξοπλισμούς, επιχειρείται να αναβαθμιστεί σε ακραίο βαθμό ο τρόμος: ο τρόμος που σταθερά επιδιώκουν να μας ενσταλάξουν και να αναγκάσουν μια ολόκληρη κοινωνία να αποδεχτεί ως ακραία συνέπεια της κοινωνικής πόλωσης, όπως αυτή έχει αποτυπωθεί μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Μέρος της ίδιας προσπάθειας να ριζώσει μέσα μας ο τρόμος είναι η φωτιά στο κτήμα Πραπόπουλου ή στα ΠΡΩΚΑΤ, το βιτριόλι στην Κωνσταντίνα, το ξυλοκόπημα δημοτικών συμβούλων στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου στο Μαρούσι, οι απειλές ότι η οργή των αγανακτισμένων φιλάθλων θα στραφεί σε πολίτες που υπερασπίζονται το περιβάλλον, το δικαίωμα στον κάθε οπλοφορούντα μπάτσο να αφαιρεί ζωές γιατί …έτσι, το ψέκασμα με τοξικά χημικά δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, η άρνηση στοιχειωδών δικαιωμάτων στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, οι δολοφονίες στα σύνορα και οι πνιγμοί στο Αιγαίο, οι νεκροί στο Aλλοδαπών στην Π. Ράλλη, το σύρσιμο πιτσιρικιών στα δικαστήρια με τον τρομονόμο, η αλαζονική άρνηση να ακούσουν, έστω, άνεργους, απολυμένους και αγρότες σε απόγνωση, η ενοχοποίηση νεκρών ναυτεργατών …για το θάνατό τους, η περιφρούρηση πλαστικών δέντρων και η κατακρεούργηση των αληθινών…
Δεν έχει τελειωμό η απαρίθμηση. Και σκοπίμως δεν τα ιεραρχήσαμε στη βάση της βαρύτητας και της σοβαρότητάς τους. Γιατί αποτελούν τις πολλαπλές όψεις μιας εκφασισμένης πια πολιτικής που οι πολυποίκιλοι εκφραστές της ωθούν ανεξέλεγκτα προς ακόμα αυταρχικότερες ενέργειες και λύσεις.
Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω από όλα όσα έχουμε τόσα χρόνια δημιουργήσει, απ’ όσα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Και το Στέκι Μεταναστών είναι ένα απ’ αυτά. Είναι ένας πολύχρωμος πολιτικο-κοινωνικός γαλαξίας ανθρώπων και συλλογικοτήτων, που 14 χρόνια τώρα συμμετέχει πρωταγωνιστικά σε μια από τις σημαντικότερες συναντήσεις, το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Είναι ο χώρος όπου δημιουργήθηκε το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών με στόχο την ανάδειξη του μεταναστευτικού και προσφυγικού προβλήματος αλλά και την έμπρακτη αλληλεγγύη και νομική υποστήριξη του ολοένα και αυξανόμενου αριθμού μεταναστών και προσφύγων στη χώρα μας. Το Δίκτυο Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών με την ομάδα των δασκάλων του, «Τα πίσω θρανία», ξεκίνησαν, πριν 11 χρόνια, τα μαθήματα ελληνικών για μετανάστες για να υιοθετηθεί, στη συνέχεια, η πρακτική και κινηματική αυτή πράξη αλληλεγγύης από σχήματα σε όλη τη χώρα. Είναι ένας χώρος ελευθερίας, συνάντησης και δημιουργίας πολλών και διαφορετικών γενεαλογιών, αντιστάσεων και ευαισθησιών. Εδώ έχει τα γραφεία του το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, το οποίο πολλές φορές έχει στοχοποιηθεί εξαιτίας των αντιεθνικιστικών πολιτικών που έχει εκφράσει, την εναντίωσή του στην τρομοϋστερία το καλοκαίρι του 2000 αλλά και την αλληλεγγύη του σε πολιτικούς κρατούμενους και διωκόμενους αγωνιστές. Στο χώρο του Στεκιού έχουμε συναντηθεί και έχουμε δουλέψει σε καμπάνιες αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας και στον παλαιστινιακό λαό (Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»), έχουμε δημιουργήσει διεθνιστικά περιοδικά (Σήματα καπνού, Αλάνα, Resistencias), ενώ εδώ βρήκαν χώρο έκφρασης οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες (ΟΛΚΕ και ΛΟΑ), εδώ συναντιούνται φοιτητικά σχήματα, αλλά και αριστερές οργανώσεις (Κόκκινο, Ρόζα, Νεολαία ΣΥΝ), αντιμιλιταριστικές και αντιεθνικιστικές συλλογικότητες (Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης, Αντιεθνικιστική Πρωτοβουλία), εδώ γίνονται μαθήματα υπολογιστών σε έλληνες και μετανάστες (UFU) και συναντιέται και εκθέτει τη δουλειά της με τους μετανάστες/ριες η φωτοφράξια. Οι εκδηλώσεις και οι προβολές αναφέρονται σε μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, από την κλιματική αλλαγή μέχρι την επισφάλεια και το φεμινισμό και από την αντίρρηση συνείδησης ως το ίδιο το νόημα της πολιτικοποίησης. Στο Στέκι γλεντάμε και χορεύουμε, βρισκόμαστε αλλά και διαφωνούμε (ενίοτε και έντονα), αλλά κυρίως επεξεργαζόμαστε στην πράξη την κουλτούρα της συνύπαρξης μέσα από τη διαφορετικότητα, της ώσμωσης απόψεων και αντιλήψεων, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, γιατί ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και είναι εφικτός τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου