Η «ΚΑΛΠΙΚΗ» ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΣ! Του Γ.Παπασίμου

Η «ΚΑΛΠΙΚΗ»

 ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΣ

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14^ης Μάη»  Site: http://www.gpapasimos.gr/

Η συγκέντρωση των «φεουδαρχών» του παγκόσμιου πλούτου μαζί με την πολιτική διεθνή «ελίτ», στο χιονισμένο Ελβετικό Νταβός, πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο όξυνσης των παγκόσμιων προβλημάτων σε οικονομικό, γεωπολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Τα συμπεράσματα, δε, και οι εκτιμήσεις αυτού του παγκόσμιου οικονομικοπολιτικού φόρουμ κινούνται στον αντίποδα της πραγματικότητας, που βιώνει ο πλανήτης, ο οποίος αντιμετωπίζει σταθερά μέγιστη διπλή παγκόσμια κρίση, που συνίσταται:

 

Aπo την μια πλευρά, στο αμιγές επίπεδο της οικονομίας, όπου έχουμε την απόλυτη στρέβλωση του καπιταλιστικού συστήματος, με την «εκρηκτική» ενίσχυση και επικράτηση του χρηματοπιστωτικού τομέα έναντι του παραγωγικού και την δημιουργία τεράστιου «νεκρού πλούτου» στα χέρια μιας μικρής παγκόσμιας καπιταλιστικής «ελίτ», βυθίζοντας τις κοινωνίες σε συνθήκες απόγνωσης, τον, δε, πλανήτη σε προϊούσα πορεία καταστροφής, λόγω της ανεξέλεγκτης και άναρχης υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και της περιβαλλοντικής καταστροφής. Βιώνουμε έντονα την μετατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο ξεκίνησε στην πρώτη περίοδο ως «προοδευτικό» κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ως διάδοχο σύστημα της φεουδαρχίας, σε μια ιδιότυπη παγκόσμια οικονομική «δικτατορία λίγων νεοφεουδαρχών», που απειλεί το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι την τελευταία περίοδο μετά την απαρχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2008, έχουμε τον υπερδιπλασιασμό των δισεκατομμυριούχων, όπου η συνολική περιουσία τους από 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2008, εκτινάχθηκε στα 7,5 τρισεκατομμύρια δολάρια, δέκα χρόνια μετά. Αντιστρόφως, έχουμε τρομακτική εκτόξευση της φτώχειας, όπου πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ζουν με λιγότερο από δύο δολάρια την ημέρα κατά μέσο όρο. Η φτώχεια, δε, αυτή, δεν αποτελεί πλέον «προνόμιο» μόνο του Τρίτου Κόσμου, αλλά αφορά και τις Μητροπόλεις του καπιταλισμού, Η.Π.Α. και Ευρώπη.

 

Από την άλλη πλευρά, οι γεωπολιτικοί τριγμοί είναι συνεχείς και έντονοι. Προέρχονται από την κρίση της ηγεμονίας των Η.Π.Α., η οποία αποτυπώνεται εναργέστατα από τις πολιτικές Τραμπ, ένα είδος επιλεκτικού οικονομικού προστατευτισμού, με παραχώρηση «πλανητικής συγκυριαρχίας» στους άλλους αναδυόμενους πόλους του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.

Η εξέλιξη αυτή, προβλέφθηκε από τον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη, στο βιβλίο του «Από τον 20^ο στον 21^ο αιώνα: Τομές στην πλανητική εποχή», ως φάση, κατά την οποία το παγκόσμιο σύστημα χάνει την δυνατότητα να εξασφαλίζει την τάξη, ξεσπώντας, έτσι, ένας λυσσαλέος αγώνας ανακατανομής, ως διάδοχης κατάστασης της «ενάρετης φάσης της παγκοσμιοποίησης» στις αρχές του 21^ου αιώνα.

Περισσότερο από ποτέ σήμερα, η φάση της παγκοσμιοποίησης αντιστοιχεί στο «Φθινόπωρο» της Αμερικανικής ηγεμονίας, όπως περιγράφηκε έξοχα από τον σπουδαίο Ιταλό φιλόσοφο, Τζιοβάνι Αρίγκι, στο βιβλίο του «Ο παρατεταμένος 20^ος αιώνας», σύμφωνα με τον οποίο «το φθινόπωρο» της εκάστοτε παγκόσμιας ηγεμονίας εκφράζει την κρίση και την παρακμή των ηγεμονικών συστημάτων και αποτελεί την έναρξη περιόδου μεγάλης αστάθειας και όξυνσης των ανταγωνισμών.

 

Σήμερα, διαπιστώνεται ότι έχει «βαθύνει» και διευρυνθεί απόλυτα το ρήγμα στον άλλοτε «μονοπολικό» κόσμο υπό την ηγεσία των Η.Π.Α., καθόσον οι υπόλοιποι «πόλοι» (πλην της Δύσης, που παραμένει σε οικονομική βαθιά ύφεση, και κυρίως της Ευρώπης, που είναι ο μοναδικός «πόλος», όπου ακολουθείται σκληρή μονεταριστική λιτότητα) ανέκαμψαν και ισχυροποιήθηκαν, αποτελώντας σταθερά στοιχεία ενός νέου «πολυπολικού» συστήματος (Κίνα, Ρωσία, Ινδία κ.λπ.).

 

Οι παραπάνω συνθήκες στην παγκόσμια «σκακιέρα» βρίσκουν, δυστυχώς, την Ελλάδα πλήρως αποδυναμωμένη σε οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο. Αυτό έχει ως συνέπεια την μη παρακολούθηση και την μη αξιοποίηση των ρευστών και δραματικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων και του ιδιότυπου πλανητικού «χάους», στο οποίο πορεύεται η ανθρωπότητα. Αντί η Χώρα μας να έχει επαρκές πολιτικό προσωπικό και ισχυρή οικονομική ηγεσία, προκειμένου να αξιοποιήσει τα στρατηγικά πλεονεκτήματά της, οδεύει στο περιθώριο, εν μέσω διεθνούς ανυποληψίας.