«ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ» ΚΑΙ «ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ» Του Γ. Παπασίμου

«ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ» ΚΑΙ «ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΠΟΙΗΣΗ»

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Site: http://www.gpapasimos.gr/  Twitter: @PapasimosG

Η κατάργηση του λεγόμενου «Νόμου Κατσέλη» (3869/2010) και η πρόθεση ψήφισης νέου Νόμου περί ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την «προστασία» της πρώτης κατοικίας, δέκα σχεδόν χρόνια μετά την είσοδο της Χώρας στο μνημονιακό «φρενοκομείο», αποτελούν την «κορυφή του παγόβουνου», του τεράστιου, πλέον, εθνικών διαστάσεων, προβλήματος των «κόκκινων δανείων». Πρόβλημα, που αφορά άμεσα το μέλλον της παραπαίουσας οικονομίας, την ισορροπία μιας αποδιοργανωμένης κοινωνίας και, εν τέλει, της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας.

Και αυτό, γιατί τα «κόκκινα δάνεια», λόγω της πρωτοφανούς αδράνειας και ανικανότητας των μνημονιακών κυβερνήσεων έως σήμερα, μετεξελίχθηκε σε ένα ισχυρό «εργαλείο», αφενός, υποταγής και χειραγώγησης των πολιτών και, αφετέρου, μετατροπής της Χώρας σε «αποικία χρέους» και πεδίο μιας ανελέητης «συσσώρευσης δια της υφαρπαγής».

Το σύστημα παρακμής, που έχει όλα αυτά τα χρόνια τις ευθύνες (η οικονομική ολιγαρχία «παρασιτικού» τύπου, το πολιτικό προσωπικό εξουσίας, που αποτελεί, πλέον, μια «καρικατούρα κακής κομματοκρατίας» και οι πάσης φύσεως ιδιοτελείς φορείς), στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν και να προστατεύσουν τα προνόμιά τους κατά την περίοδο της σκληρής δοκιμασίας της κρίσης, υπερκέρασαν σε πολλούς τομείς, ακόμα και την πιο ακραία απαίτηση των δανειστών σε βάρος του εθνικού συμφέροντος.

Ένας εξ αυτών των τομέων, είναι το μείζον ζήτημα των «κόκκινων δανείων», το οποίο θα μπορούσε να είχε λυθεί επ’ ωφελεία του τραπεζικού συστήματος, της οικονομίας και της κοινωνίας, εάν εφαρμόζονταν κάποιες πολιτικές, που άλλες Χώρες εφάρμοσαν, λύνοντάς το. Είναι γνωστή η σπουδαία, ορθολογική, δίκαιη και αποτελεσματική πολιτική της Ισλανδίας, που μετά την χρεοκοπία της το 2010, το πολιτικό σύστημα προχώρησε σε δίκαιη «σεισάχθεια» όλων των ληφθέντων δανείων («κόκκινων» και «πράσινων»), σε ποσοστό 30% έως 70% των τόκων και του κεφαλαίου, με βάση την πτώση των τιμών των ακινήτων και της αγοραστικής δύναμης από την χρεοκοπία, ανάλογα με την οικονομική δύναμη κάθε δανειολήπτη, με συνέπεια να υπάρξει «παροχή οξυγόνου» στην κοινωνία και την οικονομία, που κατάφερε να βγει από την κρίση και την χρεοκοπία. Αλλά υπάρχει και το παράδειγμα της Κύπρου, η οποία νομοθέτησε την «ρήτρα προτεραιότητας του δανειολήπτη» έναντι των funds, στα οποία οι Τράπεζες σκόπευαν να πουλήσουν τα δάνεια, δίνοντας την δυνατότητα σε κάθε δανειολήπτη, προσφέροντας αυτός τιμή ελάχιστα μεγαλύτερη από το μειωμένο ποσοστό, με το οποίο πωλούνταν το δάνειο του σε αυτά, να αναλαμβάνει ο ίδιος το δάνειό του.

Όχι μόνο δεν έγινε τίποτα από αυτά, τα οποία θα αποτελούσαν μια σοβαρή και αποτελεσματική αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά στην Ελλάδα διαπράχθηκαν «διαρκή οικονομικά εγκλήματα», τόσο με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των Τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων, τα οποία έχουν εξαφανιστεί, αφού αυτές σήμερα είναι, στην κυριολεξία, «οικονομικά πτώματα», όσο και με την συντελούμενη μαζική πώληση των δανείων «αντί πινακίου φακής» σε ξένα και ντόπια funds, σε συνδυασμό με τους επιθετικούς και μαζικούς ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, που πλέον αγγίζουν τον σκληρό πυρήνα της λαϊκής κατοικίας.

Επειδή οι παραπάνω λύσεις, που εφαρμόσθηκαν αλλού, δεν αποτελούν «απαγορευμένη διαδικασία» για την παγκόσμια νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία» και τους κερδοσκόπους δανειστές, όπως προσπαθούν να εμφανίσουν με «φληναφήματα» οι μνημονιακές κυβερνήσεις (πρόκειται για την οδυνηρότερη «κωλοτούμπα» της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο θέμα αυτό), προκύπτει το συμπέρασμα ότι, η μη εφαρμογή τους στην Ελλάδα, οφείλεται στην στρατηγική επιδίωξη των δανειστών για πλήρη αφελληνισμό της Ελληνικής παραγωγικής βάσης και την «σκύλευση» των «φιλέτων» της Ελληνικής γης, με αγαστή συνεργασία των ντόπιων «Εφιαλτών».

Μέσα σε αυτό το «σκοτεινό» περιβάλλον, η κατάργηση του «Νόμου Κατσέλη», που αποτελούσε μια μορφή «ασπίδας» για την προστασία της πρώτης κατοικίας και η αντικατάστασή του από Νόμο, οι προϋποθέσεις – «κόφτες» του οποίου, ιδιαίτερα αυτού του υπολοίπου του κεφαλαίου των 130.000 ευρώ, θα άρει την προστασία στο 80 – 90% του συνόλου των υπερχρεωμένων νοικοκυριών και θα «δυναμιτίσει» περαιτέρω την, ήδη, «εκρηκτική» κατάσταση.

Αντί, έστω και «στο παρά πέντε», την ώρα που απειλείται η περιουσία των Ελλήνων φορολογουμένων, την ώρα που το τραπεζικό σύστημα καταρρέει και η κοινωνία «στενάζει», να υπάρξει μια τολμηρή και γενναία λύση του προβλήματος, με συνδυασμό της Ισλανδικής και της Κυπριακής εμπειρίας, όπως προαναφέρθηκε, το βαθειά εξαρτημένο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό εξουσίας και η ντόπια οικονομική ολιγαρχία, επιχειρούν, για μια ακόμα φορά, να φορτώσουν τα βάρη στις «πλάτες» των φορολογουμένων, υπονομεύοντας την ίδια την εθνική κυριαρχία και το μέλλον της Ελλάδος.