«ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

«ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ,

ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

Του Γεωργίου ΠαπασίμουΔικηγόρου

Ο πολιτικός «σεισμός» της κάλπης την προηγούμενη Κυριακή, διέλυσε, στην κυριολεξία, το σαθρό μεταπολιτευτικό κομματικό σύστημα, που είχε ως πυλώνες την δικομματική εξουσία από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Ν.Δ. Η τεράστια διαρροή ψηφοφόρων από τα κόμματα, που στήριξαν τα Μνημόνια στην προηγούμενη διετία (ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ.), ξεπέρασαν τα 3.000.000, ανατρέποντας το πολιτικό εποικοδόμημα της Μεταπολίτευσης εκ των θεμελίων. Είναι, πραγματικά, συγκλονιστικό ότι, από τις τελευταίες Βουλευτικές Εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, οι πυλώνες του δικομματισμού ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ., μέσα σε δυόμισι περίπου χρόνια, έχασαν περίπου 3.300.000 ψηφοφόρους. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., από 3.000.000, που πήρε τον Οκτώβριο του 2009, έπεσε στις 830.000 ψήφους, ενώ η Ν.Δ., από 2.300.000 ψήφους το 2009, την Κυριακή έλαβε μόλις 1.200.000 ψήφους.

Πρόκειται για «τεκτονική» μετακίνηση της πλειοψηφίας των πολιτών, από τα κόμματα του δικομματικού κλεπτοκρατισμού, που το 2009 έλαβαν αθροιστικά 77,5% περίπου, με ισχυρή αυτοδυναμία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και έναν παντοδύναμο συνασπισμό εξουσίας, που κατέληξε σε μία μικρή μειοψηφία του 32% και για τα δύο κόμματα, τα οποία, ακόμα και με αυτόν τον καλπονοθευτικό νόμο Παυλόπουλου, που δίνει στο πρώτο κόμμα του 18,5% (!!!) μπόνους 50 έδρες, δεν μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας.

Είναι το τέλος της Μεταπολίτευσης. Τέλος, που είχε, μεν, προαναγγελθεί από πολλούς, από την δεκαετία του ’90, με την έννοια της ανάγκης μιας πιο αντιπροσωπευτικής και ουσιαστικής εκπροσώπησης του Λαού στο πολιτικό σύστημα, πλην όμως, η ιθύνουσα παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και η πλειοψηφία του δικομματικού πολιτικού προσωπικού εξουσίας, που, από απλή «θεραπαινίδα» αυτής, μετατράπηκε σε οργανικό τμήμα της, απέτρεψε αυτή την ομαλή ποιοτική μετεξέλιξη του πολιτικού εποικοδομήματος στην Ελλάδα, με συνέπεια την ύπαρξη της πολιτικής «γάγγραινας», που διαχύθηκε παντού και διέλυσε, στην κυριολεξία, την Χώρα.

Η «κατακλυσμιαία» μετακίνηση των ψηφοφόρων από τα μνημονιακά κόμματα, κινήθηκε προδήλως προς τα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς, τα οποία, συνολικά, έλαβαν ποσοστό περίπου 32% και πάνω από 2.000.000 ψήφους, ξεπερνώντας, έτσι, κατά πολύ την μεγαλύτερη εκλογική επίδοση της Αριστεράς, που είχε λάβει η Ε.Δ.Α. το 1958 και ανήρχετο σε 24,5% περίπου. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί ιστορική ευκαιρία για τα κόμματα της ευρύτερης Αριστεράς (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 16,78%, Κ.Κ.Ε. 8,48% και ΔΗΜ.ΑΡ. 6,11%), να πραγματοποιήσει την μετάβαση του πολιτικού συστήματος, από τον δικομματικό κλεπτοκρατισμό, που κατέρρευσε, σε μία ανώτερη λειτουργική φάση της Δημοκρατίας, να ανασυγκροτήσει το ανύπαρκτο παραγωγικό οικονομικό σύστημα στην Ελλάδα, να δημιουργήσει ισχυρούς κοινωνικούς θεσμούς για την προστασία των ασθενέστερων στρωμάτων, που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας και περιθωριοποιούνται συνεχώς και να βάλει τέλος στην συνεχή πορεία παρακμής της Ελλάδος.

Προϋπόθεση αυτών, είναι η Χώρα να παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η μάχη για μαχητική απαγκίστρωση από τις αδιέξοδες πολιτικές του Μνημονίου και ενίσχυση των αναπτυξιακών δομών της Χώρας, να δοθεί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχοντας, ως σύμμαχο, την διαφαινόμενη μεταστροφή, σε πολιτικό και κοινωνικό Ευρωπαϊκό επίπεδο, της άτεγκτης, σκληρής και αδιέξοδης νεοφιλελεύθερης αντίληψης του Γερμανικού κεφαλαίου, που σηματοδοτείται εμφατικά από την εκλογή Ολάντ στην Γαλλία.

Η ιστορική αυτή ευκαιρία για την υλοποίηση της κυβερνώσας Αριστεράς στην Ελλάδα δεν πρέπει να χαθεί. Οι ηγεσίες των επιμέρους κομμάτων αυτής, που θα υπονομεύσουν, με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο (ιδεολογική καθαρότητα, αλαζονικός βολονταρισμός κ.λπ.), αυτή την εξέλιξη, θα γραφούν με ανεξίτηλα αρνητικά γράμματα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος και θα βιώσουν σημαντικά τις αρνητικές συνέπειες, ακόμα και από τον ίδιο τους τον κομματικό χώρο.