"Οφείλουμε να καταδικάσουμε και να τηρήσουμε ενιαία στάση απέναντι σε τέτοιες παράνομες πράξεις"... "Η εθνική ενότητα είναι το χρέος όλων μας"... "Βιαιότητες και βανδαλισμοί είναι εχθροί της Δημοκρατίας, απαιτείται κοινωνική και πολιτική απομόνωση αυτών των παρανομιών"... "Είμαι αποφασισμένος να αποκαταστήσω την τάξη και το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών". Γεμάτοι οργή και απαξία παρακολουθούν οι πολίτες τούτου του "έρημου" κράτους τον Πρωθυπουργό τους, με την ρητορική δεινότητα που τον διακρίνει, να επιχειρεί μια προσέγγιση της κατάστασης των τελευταίων ημερών. Προσέχουμε ν' αναφέρεται πολλάκις σε παράνομες πράξεις που υποδαυλίζουν την Δημοκρατία, που είναι χρέος όλων να καταδικάσουν αυτά τα φαινόμενα βίας και παρανομίας. Και φαίνεται ότι δεν βρέθηκε κανείς δίπλα του να του πει ότι "στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί". Γιατί σε ποιές παρανομίες αναφέρεστε, κ. Πρωθυπουργέ, όταν το κράτος βουλιάζει, μέρα με τη μέρα, μήνες τώρα, σ' ένα ατέλειωτο βούρκο από σκάνδαλα; Όταν οι πολίτες, καιρό τώρα, τα παρακολουθούν όλα αυτά, άναυδοι, σοκαρισμένοι, απηυδισμένοι και αηδιασμένοι; Είναι - νυν και προηγούμενοι - πολιτικοί "ταγοί" σε απόλυτη ανικανότητα ν' αντιληφθούν τις φωτιές που έχουν ανάψει στην ψυχή του κόσμου. Ένα καζάνι - οι νέοι κυρίως άνθρωποι που βλέπουν καθημερινά τα όνειρά τους να προδίδονται - που σιγοβράζει μήνες τώρα, χρόνια, δεκαετίες... Και ξαφνικά το καζάνι ξεχείλισε... Και ξαφνικά ο απίστευτος κρότος του... Όλη η συμπίεση της ντροπής της αγανάκτησης και της αηδίας, απεγκλωβίστηκαν. Ποιός μπορεί να προβλέψει πλέον το αύριο; Ένας λαός χρόνια εξαπατημένος, να ζει σ' ένα κράτος που δεν τον σέβεται, δεν του συμπαρίσταται, αλλά αποτελεί ένα επιπλέον - ίσως και το μεγαλύτερο - εμπόδιο στα ήδη σωρευμένα προβλήματά του, ένα κράτος αναξιόπιστο, αναίσχυντο, ανάλγητο, ανίκανο, με ιθύνοντες σε καίριες θέσεις τους πλέον ανίκανους και καιροσκόπους, που δουλεύουν αλλά προς ίδιον όφελος. Τα γεγονότα που παρακολουθούμε ενεοί να συμβαίνουν όλο το τελευταίο διάστημα μπορούμε να πούμε το λιγότερο ότι εκφεύγουν οποιασδήποτε λογικής, πως είναι το αποτέλεσμα μιας τεράστιας παθογένειας, μιας κοινωνικής συνοχής που δεν υφίσταται αλλά έχει πλέον διαβρωθεί, μιας απόλυτης αφασίας με - εντελώς μα εντελώς - μη προβλέψιμες συνέπειες για το μέλλον. Όταν στις ψυχές των νέων κυρίως ανθρώπων οι πολιτικοί κάνουν χρόνια τώρα ένα απίστευτο πλιάτσικο, δεν θα προκαλέσει ίσως εντύπωση μια κοινωνία που θα πετιέται και θα βγαίνει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο στους δρόμους, προκειμένου να γλυτώσει - εκτός της επερχόμενης τρέλλας της - και οποιαδήποτε αξιοπρέπεια της έχει απομείνει. Όταν θα ισχύσουν μερικοί απλοί ανθρώπινοι, φυσικοί νόμοι, τότε ξέρετε τι έχετε "λαμβάνειν"; ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΗΔΙΑ. Όχι μην πάτε πουθενά. Μην παραιτηθείτε. Μην φύγετε. Σας θέλουμε εδώ μέχρι τέλους. Ενός τέλους που αυτή τη φορά δεν θα σας ανήκει, δεν θα το γράψετε εσείς, δεν θα το ελέγξετε. Θα ανήκει σ' έναν κόσμο βαθιά προδομένο, γι' αυτό και θα γραφτεί με μια απόλυτη αίσθηση δικαιοσύνης...
Ι. Ε - Π
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου