«ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ» ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ: ΟΙ «ΦΤΩΧΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» Του Γεωργίου Παπασίμου

«ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ» ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ:

ΟΙ «ΦΤΩΧΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»

Του Γεωργίου Παπασίμου

Δικηγόρου Μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του «ΠΡΑΤΤΩ»

Site: http://www.gpapasimos.gr/ Twitter: @PapasimosG

Η πρόσφατη δημοσίευση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών για το έτος 2012 (!!!), αν και προδήλως ελλειμματικές, αφού αφορούν μόνο το «έσχες» και όχι το «πόθεν», αποτέλεσε, έστω και έτσι, στην κυριολεξία, «γροθιά στο στομάχι» για τον «χειμαζόμενο» σήμερα Ελληνικό Λαό, και ιδιαίτερα του τμήματος εκείνου των 2/3, που βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας ή οδηγείται σ’ αυτό με βίαιο τρόπο, με τον εντυπωσιακό, για μια ακόμα φορά, δηλωθέντα εμφανή πλούτο και τα εισοδήματα της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού.

Από την δημοσιοποίηση αυτή, προκύπτουν σήμερα δύο τεράστια ερωτήματα και ένα πελώριο συμπέρασμα, που αφορά όλους τους Έλληνες:

Πρώτο ερώτημα: Για ποιο λόγο συνεχίζεται έως σήμερα η δραματική καθυστέρηση δημοσιοποίησης αυτού του «κολοβού πόθεν έσχες» του πολιτικού προσωπικού, με αποτέλεσμα να μην εμφανίζεται η οικονομική κατάσταση αυτών, οι οποίοι σήμερα έχουν την τύχη της Χώρας στα χέρια τους;

Δεύτερο ερώτημα: Για ποιο λόγο, άραγε, παρά τους τόνους μελάνης και κριτικής, που έχει χυθεί, αλλά και τις εκφράσεις αυτοκριτικής και οι διαπρύσιες υποσχέσεις κατά τα προηγούμενα χρόνια, δεν μετατράπηκε το «έσχες» σε «πόθεν», για να γνωρίζει ο Λαός, πώς αποκτήθηκαν και με ποιο τρόπο τα περιουσιακά στοιχεία από την είσοδο κάποιου στη Βουλή και στην κρατική εξουσία;

Τα παραπάνω ερωτήματα, τα οποία, πλέον, είναι σε όλους αυτονόητα, για ποιο λόγο δεν απαντώνται επί της ουσίας με πράξεις, συντελούν στην πιστοποίηση του συμπεράσματος, ότι η διαχρονική αυτή συμπεριφορά του πολιτικού προσωπικού κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης αποτελεί «ύβρι», κατά την αρχαιοελληνική έννοια.

Αντί το πολιτικό προσωπικό, που άσκησε εξουσία, να αποτελέσει τον φραγμό και την επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε τμήμα της «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο πολιτικό εποικοδόμημα, με αποτέλεσμα την δόμηση ενός κλεπτοκρατικού συστήματος, που, υπό την μνημονιακή κηδεμονία, διογκώνει τους «βίαιους σπασμούς», τους οποίους βιώνει η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, που οδηγείται στην φτώχεια και στο περιθώριο.

Αυτή, μάλιστα, η διάσταση αφορά πλέον, όχι μόνο το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων του δικομματισμού, που έδωσαν, πραγματικά, στο παρελθόν «ρεσιτάλ» ενσωμάτωσης στην κλεπτοκρατική «παρασιτική» ολιγαρχία, αλλά, μετά την άνοδο στην εξουσία των εμφανιζομένων ως αντιμνημονιακών πολιτικών κομμάτων, και ιδιαίτερα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που φέρονταν να εκπροσωπεί κάτι καινούργιο, η πλήρης μνημονιακή «μετάλλαξή» του, αλλά και η πρόδηλη πολιτική «αναξιοκρατία» στην αντιμετώπιση της στελέχωσης του Κράτους, διευρύνει αυτή την εικόνα. Όλο, δηλαδή, σχεδόν το πολιτικό προσωπικό, ανεξαρτήτως ιδεολογικών επικλήσεων και τυχόν «επιδεικτικών» αντισυστημικών συμπεριφορών (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός, ότι ο Γραμματέας του ναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής» εμφανίζει τεράστια προσωπική περιουσία, ως ο πλουσιότερος αρχηγός κόμματος εντός της Βουλής, δηλώνοντας ως επάγγελμα καθηγητής σε φροντιστήρια !!!), έχει ειδικά συμφέροντα αναπαραγωγής του εντός του υπάρχοντος νόθου πολιτικού εποικοδομήματος και της σχέσης του με το Κράτος, με συνέπεια να υπάρχει πλήρης απόσταση από τα πραγματικά συμφέροντα του «χειμαζόμενου» Λαού και των λαϊκών τάξεων.

Υπάρχει, άραγε, λύση γι’ αυτόν τον κατήφορο;

Ναι, και αυτή βρίσκεται στην συγκρότηση ενός νέου πολιτικού υποκειμένου από τα σπλάχνα της κοινωνικής οργής και από πολιτικό προσωπικό, που δεν θα είναι ενταγμένο, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στα «πελατειακά» και κρατικά υπάρχοντα δίκτυα, που σχηματίσθηκαν κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης και αφορούν το σύνολο του σημερινού πολιτικού προσωπικού και εποικοδομήματος.

Πολιτικό προσωπικό, που θα αποποιηθεί τα ιδιαίτερα προνόμια του ατομικού πλούτου και της ατιμωρησίας, που θα έχει την εμπειρία της παραγωγικής διαδικασίας, τη γνώση, την προοδευτική και πατριωτική συνείδηση, αλλά και τον ρεαλισμό και θα συμπλέει με την κοινή λογική. Θα πρέπει, επιτέλους, να γίνει κτήμα ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων η πεποίθηση, πως υπάρχουν ακόμη υγιείς δυνάμεις εντός της Ελληνικής κοινωνίας, που μπορούν να πάρουν τη Χώρα στις πλάτες τους, έχοντας ως γνώμονα το συμφέρον αυτής και της μεγάλης πλειοψηφίας του Λαού μας, και που τώρα απέχουν ηθελημένα, αποστασιοποιημένοι από το σημερινό «παρασιτικό» πολιτικό και οικονομικό «κλεπτοκρατικό» κατεστημένο.