Ανάλυση από: ΠΟΣΑΔΙΚΟΙ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΡΑΜΠ, ΕΚΛΟΓΕΣ, ΚΤΛ

ΠΟΣΑΔΙΚΟΙ ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ 
ΓΙΑ: ΤΡΑΜΠ, ΕΚΛΟΓΕΣ, ΚΤΛ

 

Από τις εκλογές στη Ρωσία και τη Γερμανία, μέχρι το Δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία και τις εκλογές στις ΗΠΑ, οι μάζες εκφράζουν το ιστορικό κοινωνικό περιεχόμενο αυτής της φάσης: πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης, φασισμού και διαρκούς πολέμου του και ταυτόχρονα ωρίμανση για να προχωρήσουμε στο σοσιαλισμό

Περιέχει εκτεταμένη αναφορά για τον Τραμπ, άμεσα επικίνδυνου εκφραστή και συνεχιστή, στο ίδιο πρόσωπο, του ιμπεριαλιστικού πολέμου και φασισμού ενάντια στην ανθρωπότητα. Η κοινωνική ιστορία δεν γυρίζει πίσω!

Οι μορφές έκφρασης του τωρινού ιστορικού κοινωνικού περιεχομένου μπορεί να είναι διαφορετικές, λόγω των αντικειμενικών και υποκειμενικών (σε κοινωνικο-οικονομικό και πολιτικό επίπεδο και σε υποψήφια κόμματα και ηγεσίες) στην κάθε χώρα, αλλά οι μάζες, ενάντια ή/και ξεπερνώντας όλες τις ηγεσίες, εκφράζουν, την ωρίμανσή τους για το σοσιαλισμό. Το εκφράζουν ακόμα και με την ψήφο ή/και αποχή τους στις εκλογές της αστικής δημοκρατίας, λεγόμενες «αντιπροσωπευτικές», που δεν αντιπροσωπεύουν ποτέ γνήσια, την πραγματική ωρίμανση και θέλησή τους. Οι μάζες του κόσμου και οι πρωτοπορίες και οι επαναστατικές, αντιιμπεριαλιστικές, κομμουνιστικές, σοσιαλιστικές, αριστερές ριζοσπαστικές, οικολογικές κι εξωκοινοβουλευτικές ηγεσίες τους, είναι οι μοναδικές που αντιπροσωπεύουν γνήσια αυτό το ιστορικο-κοινωνικό περιεχόμενο, σήμερα συγκεκριμένα αντιπολεμικό και αντιφασιστικό και ταυτόχρονα σοσιαλιστικό. Γιατί είναι αυτές που βλέπουν κι αισθάνονται, τόσο σαν ανθρώπινα όντα, όσο και κύρια μέσα από το ταξικό, επαναστατικό και προοδευτικό ένστικτο, εμπειρία και συνείδησή τους, τόσο ότι το καπιταλιστικό σύστημα, στην τελική αποσύνθεση κι επιθανάτια αγωνία του, δεν έχει άλλη διέξοδο για να επιβιώσει, έξω από τον πόλεμο και το φασισμό, με κάθε μορφή, όσο και ότι η Μετάβαση στο σοσιαλισμό είναι η μοναδική διέξοδος για τη Διαρκή Πρόοδο και Ειρήνη.

Η αποχή και η ψήφος των μαζών, σε μια εκλογική διαδικασία άγρια, κανιβαλική, των υποψήφιων των δύο στρατοπέδων –αυτών που υποστήριζαν το Brexit, ενάντια σ’ αυτούς που υποστήριζαν την παραμονή στην ΕΕ και αντίστροφα- στη Μεγάλη Βρετανία και η αποχή και η ψήφος απέναντι σε δύο υποψήφιους, Τραμπ και Κλίντον, που επίσης άγρια και κανιβαλικά εναντιώθηκαν ο ένας ενάντια στον άλλο -η Κλίντον ενάντια στο ρατσισμό και φασισμό του Τραμπ κι ο Τραμπ ενάντια στον παγκόσμιο πόλεμο της Κλίντον-, έδειξαν την απόρριψη των μαζών της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αγγλικό κι αμερικάνικο και τις εγκληματικές, πολεμικές και φασιστικές μορφές έκφρασής του. Και στις δύο αυτές εκλογικές διαδικασίες, στις δύο χώρες πυλώνες του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, οι μάζες απείχαν ή ψήφισαν όχι υπέρ κανενός υποψήφιου, αλλά ενάντια σ’ αυτό που αντιπροσώπευε ο αντίπαλος! Και ταυτόχρονα -ιδιαίτερα με την αποχή- έδειξαν ότι αναζητούν άλλη διέξοδο, για την πρόοδο και την ειρήνη της χώρας τους, της ηπείρου και του κόσμου, αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική. Διέξοδο που από την ιστορία τους, την πάλη τους, την οργάνωσή τους –με το Εργατικό Κόμμα (ΕΚ) και τα Συνδικάτα στην Αγγλία και τώρα με την εκλογή του Κόρμπιν στο ΕΚ στην Αγγλία και με το σοσιαλιστή Σάντερς στις ΗΠΑ-, την παγκόσμια και τοπική εμπειρία τους, ξέρουν ότι είναι ο σοσιαλισμός. Κι όπως έχουμε αναλύσει πάνω στις εκλογές στη Ρωσία και τη Γερμανία: Εκεί όμως που αποδείχνεται περισσότερο και ολοφάνερα η «ωρίμανση του κόσμου για το σοσιαλισμό» (Χ Ποσάδας) είναι οι εκλογές στη Ρωσία. Εκεί οι σοβιετικές μάζες, αυτές που δεν ψήφισαν κι αυτές που ψήφισαν το έκαναν ενάντια στον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και για την Επανίδρυση του Σοβιετικού Εργατικού Κράτους, της ΕΣΣΔ. Όλα σχεδόν τα Κόμματα που ψηφίστηκαν, από την Ενωμένη Ρωσία μέχρι το Κομμουνιστικό, είναι σε Ενιαίο Μέτωπο, αντικειμενικό και όχι μόνο, Αντιιμπεριαλιστικό, στηρίζοντας την αντιφασιστική και αντιιμπεριαλιστική επέμβαση της Ρωσίας στον κόσμο, όπως στην Κριμαία και στη Συρία, στην BRICS, στην Ευρασιατική Ένωση και στις συνεχώς αυξανόμενες, σε ποσότητα και ποιότητα σχέσεις της Ρωσίας, με το «ιδιόμορφο», αλλά πάντα Κομμουνιστικό Κόμμα και Εργατικό Κράτος της Κίνας. Οι σοβιετικές μάζες στη Ρωσία δεν ψήφισαν ούτε τον καπιταλισμό, ούτε καμιά γραφειοκρατία, οποιαδήποτε απόχρωσης, αλλά αυτό που, μέσω κύρια του, πάντα σοβιετικού, στρατού, επέβαλαν στις ηγεσίες τους, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Γι’ αυτό οι σοβιετικές μάζες που ψήφισαν σ’ αυτές τις εκλογές, είναι το «εκλογικό χέρι» όλων των κοινωνικά σοβιετικών μαζών, με πρωτοπορία αυτές που δεν ψήφισαν. Γιατί έχοντας ζήσει την ανωτερότητα του σοβιετικού Εργατικού Κράτους (πριν την ανοιχτή προδοσία της γραφειοκρατίας, μέρος της οποίας είναι και η σημερινή) κι έχοντας μεταδώσει αυτή την ανωτερότητα στις νέες γενιές, αρνούνται τις αστικές, «αντιπροσωπευτικές» λεγόμενες, εκλογές στη Ρωσία. Όπως κάνουν οι μάζες και σε όλα τα πρώην Εργατικά Κράτη της Ευρώπης. Εκεί όμως που έπρεπε να συμμετέχουν (όπως στο πρώην Ανατολικό Βερολίνο, μέρος του πρώην Γερμανικού Εργατικού Κράτους) ενάντια άμεσα στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, στις πρόσφατες εκλογές εκεί, το έκαναν σε μεγαλύτερο βαθμό, για να δώσουν την απόλυτη πλειοψηφία στους πρώην κομμουνιστές, στους κομμουνιστές, στους σοσιαλδημοκράτες και τους πράσινους. Σπρώχνοντας και προετοιμάζοντας το Ενιαίο Αντιφασιστικό και Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπό τους, παρά και ενάντια στη γραφειοκρατία τους, που μέχρι τώρα το εμποδίζει και το αποπροσανατολίζει, όταν δεν κάνει ανοιχτά «ανίερες συμμαχίες» με τη δεξιά. Αυτή η πολιτική κοινωνική ωρίμανση των μαζών των πρώην Εργατικών Κρατών εκφράζεται, πολύ απομακρυσμένα και μειωμένα, ακόμα και στις καπιταλιστικές δημοσκοπήσεις που γίνονται εκεί.

Το ίδιο τώρα ίσχυσε στις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία, όπου στις επαναληπτικές εκλογές οι μάζες, αφού προηγούμενα ανάγκασαν τις ηγεσίες τους σε μέτωπο εκλογικό αντιφασιστικό, συγκεντρώθηκαν γύρω από τον οικολόγο υποψήφιο Μπέλεν και τον ανέδειξαν νικητή, ενάντια στον υποψήφιο της ακροδεξιάς ρατσιστή Χόφερ. Είναι επίσης η ταξική πάλη και η ωρίμανση των μαζών, αυτή που αναγκάζει τους διάφορους Χόφερ της Ευρώπης, να διαχωρίζουν τη θέση τους από το φασισμό και το ναζισμό. Είναι γιατί η προοδευτική και σοσιαλιστική εξέλιξη της ιστορίας, με πυλώνα της την ταξική πάλη του προλεταριάτου και όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων εθνών και λαών (συμπεριλαμβανομένων των λαών στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, της Αμερικής και του κόσμου), αναγκάζει να κρύβονται και να αισθάνονται ντροπή για το τέρας που τους γέννησε, για το φασισμό που γέννησε τώρα αυτά τα εκτρώματά του και τους κρυφούς και φανερούς εκπροσώπους του. Είναι για όλα αυτά που ο πόλεμος και ο φασισμός του συστήματος δεν μπορούν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν, «ποτέ πια», σημαντική κοινωνική βάση. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει τη μείωση των πολεμικών και φασιστικών μεθόδων και μορφών των κορυφών και των κέντρων του ιμπεριαλισμού. Αντίθετα! Αυτό έχει αναλύσει και προβλέψει ο δάσκαλος Χ. Ποσάδας, απαντώντας στην ψεύτικη και πολλές φορές προμελετημένη διόγκωση του προβλήματος του φασισμού από γραφειοκρατικές ηγεσίες της αριστεράς, προκειμένου να δικαιολογήσουν την προσαρμογή ή/και υποταγή τους στο «δημοκρατικό» σύστημα και στην «ειρηνική συνύπαρξη» μαζί του.

Όλοι οι γνήσιοι αντιπρόσωποι του ιμπεριαλισμού - που σήμερα σημαίνει αντιπρόσωποι του πολέμου και του φασισμού του-, εκφράζουν ταυτόχρονα, όχι την ιστορική κοινωνική δύναμη του συστήματος, αλλά την ολοκληρωτική κρίση αποσύνθεσης και της επιθανάτιας αγωνίας του. Είναι ο Ομπάμα, που μαζί με την Κλίντον και την πολεμική ιμπεριαλιστική επιδρομή τους στον κόσμου, συνδυασμένη πάντα με πραξικοπήματα κάθε μορφής και κατοχές (μορφές φασιστικές), έστρωσαν συνειδητά το έδαφος στο ρατσιστή φασίστα Τραμπ, που συνδυάζει –ανοιχτά τώρα, στο ίδιο το πρόσωπό του- τον πόλεμο και το φασισμό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, στην ανέκαθεν αναζήτησή του να βρει στηρίγματα, για να επιβάλλει αυτά τα χαρακτηριστικά του και στο εσωτερικό των ΗΠΑ: Μια κάποια κοινωνική βάση για τον πόλεμο και «προετοιμάζοντας πραξικοπήματα στις ίδιες τις ΗΠΑ» (Χ. Ποσάδας).

Ο Τραμπ εκφράζει ανοιχτά τόσο το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» σ’ αυτή την κρίση αποσύνθεσης του συστήματος -που ανάμεσα στ’ άλλα σημαίνει ανταγωνισμοί στο εσωτερικό του ίδιου του συστήματος-, όσο και το αποικιοκρατικό «διαίρει και βασίλευε» πάνω στις χώρες. Αφού έτσι κι αλλιώς το «κεφάλαιο –σ’ αυτές τις διαιρεμένες χ ώρες- δεν έχει πατρίδα. Το μόνο που πραγματικά επιδιώκει με τον «απομονωτισμό» και τον «προστατευτισμό» του, είναι να απομονώσει και να «προστατεύσει» τις μάζες των ΗΠΑ από το παγκόσμιο προλεταριάτο, από τους λαούς και τα έθνη του κόσμου και την ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη, κατακτήσεις και αλληλεγγύη τους. Ώστε εκτός των άλλων πιο εύκολα να προσπαθήσει να επιβάλλει τόσο στις ΗΠΑ, αλλά και στο εσωτερικό των διαιρεμένων χωρών, τα αντιλαϊκά, φασιστικά και πολεμικά σχέδια, που πάντα συνδυάζονται -και μάλιστα σαν αρχή και σαν τελικός σκοπός- με αντικομουνιστικά και αντι-αριστερά μέτρα. Ο πραξικοπηματικός αποκλεισμός του σοσιαλιστή Σάντερς από την προεδρική υποψηφιότητα των Δημοκρατικών, δείχνει την τάση για ανοιχτή επιστροφή στο Μακαρθισμό στις ΗΠΑ, ενώ η επιλεκτική επίθεση και πολεμική απειλή του Τραμπ ενάντια στον Φιντέλ Κάστρο και στα Εργατικά Κράτη της Κούβας, της Κίνας και της Βόρειας Κορέας, δείχνει ακριβώς αυτή την αντικομουνιστική αρχή και τελικό αντικειμενικό σκοπό του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που είναι ενάντια στις σοσιαλιστικές κατακτήσεις και προοπτική της ανθρωπότητας. Ενώ και η δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Τουρκία Αντρέι Καρλόφ και -για μας- η δολοφονία των μελών του ρωσικού Κόκκινου Στρατού και μάλιστα του «ειρηνικού χεριού» τους, όπως τη χαρακτηρίσαμε, δείχνει ότι η δήθεν «συμπάθεια» του Τραμπ προς τον Πούτιν, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να διασπάσει το εσωτερικό μέτωπο Προέδρου-Κυβέρνησης-σοβιετικού λαού και στρατού στη Ρωσία, να δυσφημίσει τον ίδιο τον Πούτιν στα μάτια του σοβιετικού λαού και των λαών όλου του κόσμου, να ενισχύσει τις φιλοκαπιταλιστικές και καπιταλιστικές τάσεις στο κράτος και στα Κόμματα της χώρας και να διασπάσει επίσης το Μέτωπο της Ρωσίας με τη Λαϊκή Κίνα, τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και τις παγκόσμιες συμμαχίες τους, όπως οι BRICS, στη Μέση Ανατολή, κτλ. Αποκαλυπτική των πολεμικών και φασιστικών προθέσεων του Τραμπ, είναι επίσης η πρόθεσή του να μεταφέρει την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ! Αλλά οι μεγάλες αγωνιστικές διαδηλώσεις των γυναικών και του αμερικανικού λαού ενάντια στον Τραμπ, αμέσως μετά την εκλογή του και μαζί με την τεράστια και πάλι αποχή του σ’ αυτές τις εκλογές, δείχνουν την πραγματική αντισυστημική ωρίμανση και θέληση αυτού του λαού.

Αυτό που κάνει τώρα ο Ομπάμα, ο Τραμπ και η Κλίντον, έκαναν τόσο ο «δημοκρατικός» όσο και ο φασιστικός ιμπεριαλισμός στους παγκόσμιους και διαρκείς πολέμους του συστήματος, που όπως προβλέφθηκαν από το μαρξισμό-λενινισμό-τροτσκισμό-ποσαδισμό και αποδείχτηκαν στην πράξη, ήταν «ενδοϊμπεριαλιστικοί» μόνο στη μορφή –αυτή που εκφράζει σαν κατάλοιπο ο Τραμπ- και πάντα στην ουσία τους ήταν ταξικοί, αντιλαϊκοί, αντεπαναστατικοί και αντισοσιαλιστικοί. Συγκεκριμένα ήταν ενάντια στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην εμφάνιση και επέκταση των Εργατικών Κρατών (Σοσιαλιστικών Χωρών). Στο πρόσωπο του Τραμπ «δημοκρατικός» και φασιστικός ιμπεριαλισμός» τείνουν ακόμα περισσότερο στο να ταυτιστούν απόλυτα. Έτσι κι αλλιώς ήδη, όπως έχει αναλύσει ο μαρξιστής δάσκαλος αυτής της φάσης Χ. Ποσάδας, ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός αποφασίζει σε κέντρα, που βρίσκονται «πάνω ακόμα κι από το ίδιο το ΝΑΤΟ και το Πεντάγωνο» κι επιβάλλονται σ’ οποιονδήποτε πρόεδρο-μαριονέττα, στο θέατρο του εγκληματικού παραλόγου –βλέπε «τρέλα» του Τραμπ- και του παράνομου της ιστορίας, του καπιταλιστικού συστήματος. Ακόμα και στην περίπτωση που ο Τραμπ θελήσει να πραγματοποιήσει τις εξαγγελίες του, για περιορισμό ή/και κατάργηση των εμπορικών, ακόμα και των στρατιωτικών συμφώνων , στις οποίες τον κυρίαρχο ρόλο τον έχει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ΝΑΤΟ, ΝΑΦΤΑ, ΠΟΕ, κτλ, αυτό έχει σαν σκοπό να απαλλαγεί ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κι αυτά τα «κέντρα» από το να εξαρτά, ακόμα και λίγες από τις αποφάσεις του, από τους «εταίρους» του. Ιδιαίτερα τους μικρούς, που εκτός από το ότι μ’ αυτούς πολλαπλασιάζεται η πίεση και η αντίδραση των μαζών αυτών των χωρών, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και δράσεις, εκεί μπορεί να υπάρξουν κυβερνήσεις τόσο της αριστεράς (όπως στην Ελλάδα), που στρατηγικά ή/και συγκεκριμένα αντιτίθενται με δύναμη στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και το φασισμό, όσο και κυβερνήσεις τομέων της εθνικής αστικής τάξης, που βλέπουν πάντα ότι αυτά τα σχέδια και δράσεις των κέντρων του συστήματος τους αφανίζουν, προς όφελος των τομέων που συνδέονται άμεσα με τον ιμπεριαλισμό.

Το ίδιο ισχύει και για όλες τις άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες και ενώσεις, όπως της Ευρώπης και της ΕΕ, όπου παρουσιάζονται παρόμοιες πολιτικές τάσεις, σαν αυτή του Τραμπ. Όλες τους είναι ιστορικά ισοδύναμα του ναζιφασισμού, σε σχέση με τις ανάγκες του καπιταλισμού, στην τελική, ιμπεριαλιστική του φάση, αλλά τώρα πια με χαρακτηριστικά «χάρτινης τίγρης, αν και με εγκληματικά νύχια» (Μάο), γιατί τους λείπει οποιασδήποτε δυνατότητα ν’ αποκτήσουν μια πραγματική κοινωνική βάση, σαν αυτή που είχε εν μέρει ο ναζιφασισμός. Γι’ αυτό και όλες τους τον απαρνούνται μπροστά στα μάτια των λαών κι αφήνουν το βρώμικο, ανοιχτά δολοφονικό έργο στις διάφορες συμμορίες ανά τον κόσμο και την τρομοκρατική δράση τους, κάθε απόχρωσης, όπως τελευταία στην Τουρκία. Αυτές οι τάσεις είναι αποτέλεσμα της χωρίς καμιά διέξοδο κρίσης του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, αλλά και του ότι δεν μπορεί να κάνει τον παγκόσμιο πόλεμο –ενάντια στα Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη, τις μάζες του κόσμου και τις κατακτήσεις τους- «όταν, όπου και όπως θέλει» (Χ. Ποσάδας). Αυτή του η αδυναμία οδηγεί το σύστημα στη «διάσπαση στα εξ ων συντίθεται», καθώς το μόνο που το «συνθέτει» είναι ο καθημερινός και πραγματικός παγκόσμιος αντιλαϊκός πόλεμος και φασισμός, ενάντια στην ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική πάλη των μαζών του κόσμου. Γι’ αυτό και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και οι εκπρόσωποί του, Τραμπ, Κλίντον, Ομπάμα κτλ και κυρίως αυτά τα στρατιωτικο-βιομηχανικά-χρηματιστικά «κέντρα», που αποφασίζουν για λογαριασμό όλου του συστήματος, «απομονώνονται», συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις τους. Το αν αυτό μπορεί, πολύ παροδικά, να σημάνει ένα μεγαλύτερο μερίδιο για τον αμερικανικό λαό, στα «ψίχουλα που μοιράζει το σύστημα» στους λαούς, ταυτόχρονα θα σημάνει μια μεγαλύτερη ένταση του αντιλαϊκού πολέμου και φασισμού στις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές κι «αναπτυγμένες» καπιταλιστικές χώρες. Πολύ περισσότερο, αφού για να μπορέσουν ν’ ανταπεξέλθουν αυτές στον συναγωνισμό του συγκεντρωμένου αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αυτό θα τείνει να σημάνει ακόμα μεγαλύτερη επίθεση του συστήματος στα λαϊκά στρώματα. Είναι γι’ αυτό, ανάμεσα στ’ άλλα, που ακόμα και όλοι οι ενδοκαπιταλιστικοί πόλεμοι, ιδιαίτερα στη φάση του ιμπεριαλισμού, είναι ταξικοί, ενάντια στις μάζες και στις κατακτήσεις τους, σε όλες τις χώρες, εμπλεκόμενες και μη. Αυτό σήμαναν, σημαίνουν και θα σημάνουν και στο μέλλον.

Είναι για όλα αυτά που τα Μέτωπα και οι Συμμαχίες της Αριστεράς και οι Κυβερνήσεις τους, πρέπει να συνδυάζουν, την ίδια στιγμή, την αντιπολεμική, αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική πάλη και κατακτήσεις: σε κάθε χώρα, περιοχή, ήπειρο και στον κόσμο. Διαφορετικά η «εποχή της Μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» στην οποία ζούμε –ώριμες για το σοσιαλισμό αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες- και που άρχισε με τη Ρώσικη Επανάσταση -της οποίας το 2017 γιορτάζουμε την 100ή επέτειο-, μένει στη φάση της Μετάβασης, δηλαδή το πολύ στο Εργατικό κι Επαναστατικό Κράτος, με το «σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα» και με την «ειρηνική συνύπαρξη» της γραφειοκρατίας με τον ιμπεριαλισμό και πολύ περισσότερο με την ανοιχτή προδοσία της γραφειοκρατίας. Μετάβαση που μπορεί να σημαίνει και σημαίνει μεγάλες ταξικές, επαναστατικές, σοσιαλιστικές κατακτήσεις, αλλά και μεγάλες οπισθοδρομήσεις. Εκτός από το ότι «ο σοσιαλισμός είναι μια αναγκαιότητα της οργάνωσης της ζωής» (Χ. Ποσάδας), πάντα επίκαιρος και «εφικτός», είναι και η πραγματική και μοναδική «αντισυστημική» διέξοδος από την κρίση αποσύνθεσης, πολέμου και φασισμού του συστήματος, στην πάλη της ανθρωπότητας για τη Διαρκή πρόοδο και Ειρήνη.

Ο Ομπάμα, μαζί με την Κλίντον, απέκλεισαν μιντιακά και χρηματιστικά, πραξικοπηματικά, το σοσιαλιστή Σάντερς από την υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ, για να εμποδίσουν τις αμερικάνικες μάζες -που σίγουρα σ’ αυτόν θα έδιναν συντριπτικά την απόλυτη πλειοψηφία- να προωθήσουν τη δική τους και παγκόσμια αναγκαία και δυνατή, μοναδική προοδευτική και ειρηνική διέξοδο για τις ΗΠΑ και τον ενωμένο και ανοιχτό κόσμο: το σοσιαλισμό. Έστρωσαν το έδαφος, συνειδητά, στον Τραμπ, ώστε αυτός και ο «αντισυστημισμός» του, να προσπαθήσει να καναλιζάρει, ν’ αποπροσανατολίσει και να σφετεριστεί, ο ίδιος και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του, την πραγματική αντισυστημική ανάγκη, δυνατότητα, ωρίμανση και θέληση του αμερικανικού λαού. Το μόνο που πρόκειται ν’ αλλάξει «αντισυστημικά» ο Τραμπ, είναι να προσπαθήσει να καταργήσει ό,τι δημοκρατικό απομένει από το καπιταλιστικό σύστημα στις ΗΠΑ, με το παραπέρα θάψιμο κάθε «αμερικανικού ονείρου» για «καλό καπιταλισμό» «δημοκρατικό», «ανοικτό», «ανεκτικό», «άγαλμα της ελευθερίας», κτλ. Θα μπορούσε να πει κανείς, για οξύμωρους, διδακτικούς λόγους, ότι ο Τραμπ και οι όμοιοί του πάνε ενάντια στο υπάρχον σύστημα από οπισθοδρομικές θέσεις, για να το πάνε ακόμα πιο πίσω, αντιδραστικά, αντεπαναστατικά κι αντικομουνιστικά, γιατί αυτό που κάνει σήμερα αυτό το σύστημα, ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, ενάντια στις μάζες του κόσμου, δεν τους φτάνει. Από ιστορική άποψη, σε σχέση με τα καθεστώτα της ατομικής ιδιοκτησίας, η υπερσσυσσώρευση, συγκέντρωση, κερδοσκοπία, τοκογλυφία, παρασιτισμός και αποσύνθεση αυτού του συστήματος, μόνο με την Άμεση Μετάβαση προς το Σοσιαλισμό μπορεί ν’ ανατραπεί κι όχι από τα «εξ ων συνετέθη». Γιατί αυτό θα γύριζε τον τροχό της κοινωνικής ιστορίας προς τα πίσω και ταυτόχρονα θα συνέχιζε τον αντιδραστικό φαύλο κύκλο σε ακόμα πιο οπισθοδρομικό επίπεδο. Έτσι και η διάλυση της Ευρώπης «από τα δεξιά», δεν είναι καθόλου «αντισυστημική», αλλά αντίθετα, ακόμα μεγαλύτερη επιστροφή σε μεθόδους, μορφές, ακόμα και ιδιοκτησιακές, προκαπιταλιστικές (που ήδη υπάρχουν «μεσαιωνικές», κτλ) διατηρώντας πάντα το «σύστημα» της ατομικής ιδιοκτησίας και βοηθώντας το πάντα να συγκεντρώνεται ακόμα περισσότερο ιμπεριαλιστικά καπιταλιστικά. Απέναντι σ’ αυτό, οι διασπασμένες από τον ιμπεριαλισμό χώρες και λαοί, πρέπει να «συντεθούν» σε ανώτερο επίπεδο, με τη Μετάβαση στο Σοσιαλισμό, τώρα πια παρά και ενάντια στη γραφειοκρατία, που συνέβαλε πάντα, στη διαίρεση και στο «μοίρασμα του κόσμου» από τον ιμπεριαλισμό και τον εσωτερικό, σύμφυτο ανταγωνισμό του.

Η οικονομία του ιμπεριαλισμού οδηγεί αναπόφευκτα στον πόλεμο και το φασισμό, με όλα τα μέσα. «Η Πολιτική του είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα», συγκεντρώνοντας και γενικεύοντας αυτό τον κανόνα, που πριν από τη φάση του ιμπεριαλισμού, ήταν μόνο κάποιες περιστάσεις στο ιστορικό γίγνεσθαι κι εκφρασμένος με αντίστροφο τρόπο: «ο Πόλεμος είναι η Πολιτική με άλλα μέσα». Στο βαθμό που μια Πολιτική εξαρτάται από τον ιμπεριαλισμό, οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια, ακόμα και ενδοϊμπεριαλιστικά κι επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων λαών και εθνών. Ταυτόχρονα αυτή η Πολιτική εφαρμόζεται από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές χώρες και θεσμούς, κάθε φορά και πιο συνδυασμένα, παρά ανισόμετρα. ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΣΤΗΝ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ, ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ», ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΑΥΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ. Είναι αποτέλεσμα της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων λαών και εθνών και της ΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΟΙΞΕΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΚΙ ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΑ –παρά τα πηγαινέλα- ΑΥΤΗ Η ΤΑΞΙΚΗ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ. Κι αν υπάρχει ακόμα ο ιμπεριαλισμός κι αυτή η Πολιτική του, είναι γιατί η Πολιτική των ηγεσιών σ’ αυτή την πάλη των λαών, ήταν και είναι περισσότερο ανισόμετρη παρά συνδυασμένη. Τη στιγμή μάλιστα που η συνδυασμένη και συγκεντρωμένη οικονομία του ιμπεριαλισμού ήδη «προετοιμάζει τη Μετάβαση σ’ ένα ανώτερο κοινωνικό καθεστώς, το σοσιαλισμό» (Λένιν) κι έτσι μπορεί και πρέπει ν’ «απαλλοτριωθεί», από μια συνδυασμένη Πολιτική των ηγεσιών του εργατικού, λαϊκού και εθνικού στρατοπέδου, της κάθε χώρας και του κόσμου, για να προχωρήσει, μ’ αυτό τον «εκ των ων ουκ άνευ όρο», από τη φάση της Μετάβασης, στον τελικό σκοπό αυτής της Μετάβασης, δηλαδή στο Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό.

Η ιστορία της ανθρωπότητας και μαζί της η ταξική πάλη που την κινεί, όχι μόνο δεν «τέλειωσε» με την προδοσία της γραφειοκρατίας κάθε απόχρωσης, αλλά αντίθετα πιο ξεκάθαρα, βαθιά και οξυμμένα, αυτή η ταξική πάλη γίνεται κάθε φορά και πιο Πολιτική και από τα δύο ταξικά στρατόπεδα. Ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός κάνει την ιστορία να οπισθοδρομεί, κύρια με τη μόνη «Πολιτική» που του απομένει, τον πόλεμο και το φασισμό, με όλα τα μέσα.Ενώ αντίθετα η ταξική, επαναστατική και σοσιαλιστική Πολιτική, πάλη και κατακτήσεις των λαών την κάνει να προοδεύει. Όπως σε σχέση με κάθε πάλη των αντιθέτων στη φύση και στην κοινωνία και με βάση τους νόμους του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, κάθε ταξική επαναστατική ηγεσία και πρωτοπορία, κάθε στέλεχος, μέλος, κοινωνική βάση της Αριστεράς, όλων των τάσεών της, πρέπει και μπορούν να στηρίζονται πάντα στο προοδευτικό σκέλος αυτής της ιστορικής κοινωνικής αντίθεσης, που εκφράζεται ακόμα και στις αστικοδημοκρατικές εκλογές, για να κάνουν την ανθρώπινη κοινωνία και τη σχέση της με τη φύση και το σύμπαν να προοδεύει. Αλλιώς γίνεται κανείς, θελημένα ή αθέλητα, απολογητής του υπάρχοντος συστήματος και μάλιστα παρουσιάζοντάς το παντοδύναμο!

Δεν κάνουμε τυχαία αυτή την επέκταση της ανάλυσης των εκλογικών αποτελεσμάτων, της ανισόμετρης και συνδυασμένης έκφρασης αυτού του προτσές σ’ αυτές και των συμπερασμάτων που απορρέουν απ’ αυτό. Και τα συμπεράσματα για την πρόοδο της κοινωνίας, είναι η επέκταση και το βάθεμα των γεγονότων, των φαινομένων, των προτσές, των κατακτήσεων, ταξικών, επαναστατικών και σοσιαλιστικών, που ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Και που είναι αυτά που διατηρούν τη ζωή και την πρόσοδο της ανθρωπότητας, παρά κι ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό. Όποιος πιστεύει ότι η ύπαρξη και η πρόοδος –παρά τα πηγαινέλα- της ανθρωπότητας είναι ταυτόσημη έννοια με την παντοδύναμη ύπαρξη και το δήθεν «μονοπολισμό» του ιμπεριαλισμού, ότι σε τελική ανάλυση ΔΗΘΕΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ, ΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΤΗ ΒΟΡΕΙΑ ΚΟΡΕΑ, ΤΟ ΒΙΕΤΝΑΜ, ΤΗ ΡΩΣΙΑ, ΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΚΤΛ, ΚΑΘΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΠΥΡΑΜΙΔΑ» ΤΟΥ Αντίληψη της γραφειοκρατίας του ΚΚΕ και όχι μόνο), ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ, ΑΝΤΙΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΚΙ ΑΝΤΙΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ. Ταυτόχρονα σπέρνει τη σύγχυση ότι ο ιμπεριαλισμός, σ’ αυτή την τελική, επιθανάτια φάση του καπιταλιστικού συστήματος, μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του και στον κόσμο άλλη Πολιτική, εκτός από τον πόλεμο και το φασισμό, με όλα τα μέσα. Ακόμα κι αυτοί που ψάχνουν την «επαναστατική κατάσταση» μόνο στις συνθήκες του πολέμου (πάνω κάτω η τωρ4ινή αντίληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ), τουλάχιστον δεν βλέπουν, ότι ο πόλεμος είναι καθημερινός, άρα και η «επαναστατική κατάσταση και συνθήκες». Και η παγκόσμια Διαρκής «Επαναστατική Κατάσταση», ενάντια στο Διαρκή ιμπεριαλιστικό πόλεμο και φασισμό ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙ ΑΝΥΨΩΝΕΤΑΙ. Με κοινωνική ιστορική βάση τις σοβιετικές και κομμουνιστικές μάζες και κατακτήσεις τους στη Ρωσία (με σοβιετική κοινωνική βάση και στρατό), τη Λαϊκή Κίνα, τη Σοσιαλιστική Κούβα, όλα τα Εργατικά κι Επαναστατικά Κράτη, αλλά και στις επαναστατικές και σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές βάσεις και πρωτοπορίες σε όλο τον κόσμο και τις κατακτήσεις τους, μέσα και από Αριστερές και Προοδευτικές Κυβερνήσεις. Αυτή η «επαναστατική κατάσταση», πάλη και κατακτήσεις υπάρχουν, ξεδιπλώνονται κι ανυψώνονται συνεχώς, ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΚΑΙ ΠΕΔΙΑ, ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ. ΙΣΩΣ ΑΚΟΜΑ ΑΝΙΣΟΜΕΤΡΑ, ΑΛΛΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΔΥΑΣΜΕΝΑ. Πράγμα που επίσης επεκτείνεται και βαθαίνει. Επιβεβαιώνοντας αλλά και εφαρμόζοντας το «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» του Μαρξ, 150 χρόνια από τη συγγραφή του, αλλά και τη Ρωσική Επανάσταση των Λένιν-Τρότσκι-Μπολσεβίκων και των ρωσικών μαζών, 100 χρόνια από τη νίκη της και την ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Φτάνει κανείς ν’ αναλύσει σε βάθος τις εκλογές στη Ρωσία, για να βγάλει αυτό το συμπέρασμα: ότι παρά κι ενάντια στην προδοσία της γραφειοκρατίας, ΤΟ «ΚΕΦΑΛΑΙΟ» ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ, ΜΕ «ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΡΗΞΗ ΚΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ» ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Η αναγκαία και δυνατή, ικανή συνθήκη για την άμεση Μετάβαση στο Σοσιαλισμό, είναι ο μεγαλύτερος και βαθύτερος Πολιτικός και Οργανωτικός «συνδυασμός» στον κόσμο: στο «Κόμμα-Σοβιέτ-Διεθνής», «Αντιιμπεριαλιστικά και Αντικαπιταλιστικά Μέτωπα και Κυβερνήσεις, στην πορεία προς την Εργατική, Λαϊκή Εξουσία, και την Κοινωνική, Λαϊκή Οικονομία». Βασικά συμπεράσματα του μαρξισμού-λενινισμού και συγκεκριμένα των 4 πρώτων Συνεδρίων της 3^ης Διεθνούς, με τους Λένιν-Τρότσκι και που έχουν εγκαταλειφθεί από τη γραφειοκρατία. Συμπεράσματα που συγκέντρωσε σε αυτά τα δύο διδακτικά σχήματα-συνθήματα της προηγούμενης πρότασης, ο μαρξιστής δάσκαλος αυτής της φάσης τη ιστορίας, Χ. Ποσάδας, συνεχίζοντας τη θεωρία και πράξη της «Διαρκούς Επανάστασης» και του «Μεταβατικού –προς το σοσιαλισμό- Προγράμματος» του Λ. Τρότσκι. Είναι η πορεία προς την «Απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών καπιταλιστών» (Κεφάλαιο, Μαρξ), την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και διανομής των αγαθών και τη Σχεδιοποίησή της με βάση τις ανάγκες του κόσμου, μέσα από την Άμεση Σοβιετική Δημοκρατική Επέμβαση των μαζών σε όλα τα πεδία κι επίπεδα της κοινωνίας (Εργατικό Κράτος, Λένιν-Τρότσκι). Ταυτόχρονα, όσο δεν γίνεται αυτό, αλλά ακόμα και με την πιο ανυψωμένη ηγεσία, που καθοδηγεί την πορεία σ’ αυτή την κατεύθυνση, τα Αντιπολεμικά, Αντιφασιστικά –γι’ αυτό Αντιιμπεριαλιστικά- Μέτωπα και Κυβερνήσεις, αντικειμενικά ή ακόμα καλύτερα συνειδητά, αποτελούν και πρέπει και μπορούν ν’ αποτελούν, αναπόσπαστο μέρος αυτής της Διαρκούς –«Ενιαίας»- Επαναστατικής πορείας. Κέντρο και στήριγμα αυτής της πορείας είναι, κύρια εδώ και 100 χρόνια και σε όλα τα πεδία κι επίπεδα της «τελικής σύγκρουσης και λογοδοσίας ανάμεσα στα δύο συστήματα» (Χ. Ποσάδας), οι ρωσικές, κινεζικές, κουβανικές, βιετναμέζικες, βορειοκορεατικές, λατινοαμερικάνικες, ελληνικές, ευρωπαϊκές, αφρικανικές, αραβικές, ασιατικές, αμερικανικές μάζες και οι ταξικοί, επαναστατικοί και σοσιαλιστικοί αγώνες και κατακτήσεις τους.