ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ «ΡΑΪΧ»;

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Η επιχειρούμενη αλλαγή των, ήδη, προβληματικών, σε δημοκρατικό επίπεδο, Συνθηκών δόμησης της Ε.Ε., μέσω της Γερμανικής «εμπνεύσεως» αποφάσεων, που προτείνει το «δίδυμο» Μέρκελ – Σαρκοζί, είναι απολύτως βέβαιο, ότι θα αλλάξει δραματικά τη σημερινή φυσιογνωμία της Ευρώπης προς το χειρότερο, είτε προκαλώντας την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε δημιουργώντας ένα αυταρχικό, άνισο και άδικο οικοδόμημα, το οποίο θα απέχει παρασάγγας από το όραμα της ενωμένης Ευρώπης των Λαών.

Ο πυρήνας των προτάσεων, είναι η περαιτέρω σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία, για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, με σημείο αναφοράς την θεσμοθέτηση της επιβολής αυτόματων κυρώσεων σε όσες Χώρες παραβιάζουν το όριο του 3% του ελλείμματος του προϋπολογισμού, το οποίο προβλέπουν οι ισχύουσες Συνθήκες, αλλά ουδέποτε εφαρμόσθηκε στην πράξη, ακόμα και από τις εύρωστες και ισχυρές οικονομικά Χώρες του μητροπολιτικού καπιταλισμού. Έγκυροι αναλυτές προβλέπουν ότι, η ισχυρή οικονομικά Γερμανία θα χρειασθεί πάνω από πέντε χρόνια για να πετύχει αυτόν τον στόχο. Γίνεται αντιληπτό, απ’ αυτό και μόνο, ότι οι λιγότερο ισχυρές οικονομικά Χώρες, και ιδιαίτερα αυτές του Νότου, για να πετύχουν αυτόν τον στόχο, θα πρέπει να προχωρήσουν σε σκληρές και διαρκείς περικοπές κάθε είδους κοινωνικής δαπάνης, δημιουργώντας, έτσι, ένα κοινωνικό «ολοκαύτωμα» στο, ήδη, δραματικό κοινωνικό επίπεδο, που αυτές βρίσκονται, με προεξάρχουσα την Χώρα μας, η οποία μετατρέπεται σε «κοινωνία του 1/3». Είναι προφανές, ότι η αντίθεση Βορρά – Νότου σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις, η, δε, πλήρης κατακρήμνιση του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους», που δομήθηκε επάνω στις στάχτες των ερειπίων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οδηγεί σε συνθήκες «Μεσαίωνα». Ενώ η μεταπολεμική Ευρώπη οικοδομήθηκε επάνω στις βασικές αρχές της αλληλεγγύης και της ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους, παρά τα σοβαρά δημοκρατικά ελλείμματα στο, μέχρι τώρα, Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, η Ευρώπη, που σχεδιάζουν σήμερα Μέρκελ και Σαρκοζί, που προβλέπει την τιμωρία των πιο αδύναμων και την πλήρη κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, μέσα από μόνιμες, σκληρές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, υπέρ του ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, διογκώνει το βαθύ αίσθημα ανασφάλειας και απώλειας, που διακατέχει τους Λαούς της Ευρώπης, οι οποίοι βιώνουν καθημερινά τον «κατήφορο» της πολιτικής εξουσίας, μπροστά στα συμφέροντα του επικίνδυνου και ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Πίσω και πέρα από τις ρητορείες, που κρύβονται για την δικαιολόγηση αυτών των απαράδεκτων, αντιευρωπαϊκών πολιτικών μεταρρυθμίσεων, κρύβεται, αναμφισβήτητα, η προσπάθεια της Γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ να επεκτείνει την οικονομική και, εν συνεχεία, την πολιτική της κυριαρχία, σε όλη την Ευρώπη, μετατρέποντας την Ευρωπαϊκή Ένωση, από χώρο λειτουργίας ισότιμων Κρατών, σε ιδιότυπα «προτεκτοράτα» του Γερμανικού οικονομικού εθνικισμού. Πρόκειται για την υλοποίηση του σχεδίου της «Γερμανοποίησης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της επιβολής του Γερμανικού «Ράϊχ» (Deutsches Reich), όρος, που προέρχεται από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους και χρησιμοποιήθηκε ως ονομασία του ενιαίου Γερμανικού Κράτους, που σχηματίσθηκε το 1871, υπό τον Καγκελάριο της Πρωσίας, Μπίσμαρκ. Έτσι, μετά το Πρώτο Ράϊχ, την περίοδο του Μπίσμαρκ (1871 – 1918), το Δεύτερο Ράϊχ, η περίοδος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1918 – 1933) και το Τρίτο Ράϊχ, Ναζιστική περίοδο του Αδόλφου Χίτλερ (1933 – 1945), η Γερμανική επανένωση του 1991 δημιούργησε τις συνθήκες του νέου Γερμανικού Ράϊχ, το οποίο εκφράζεται σήμερα μέσω του επιθετικού ηγεμονισμού, που εμφανίζει το Βερολίνο. Ο απώτερος και ανομολόγητος στόχος, η υλοποίηση της δημιουργίας της «Μεγάλης Γερμανίας του Ράϊχ», με βασικό «εργαλείο» το κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα, το οποίο, έως τώρα, αποτέλεσε μία εκ των αιτιών των μεγάλων δημοσίων χρεών και της απόκλισης της ανταγωνιστικότητας μεταξύ των Χωρών, ιδιαίτερα του Νότου και το οποίο, σήμερα, χρησιμοποιείται από την Γερμανία ως μέσο για την άσκηση του νέου οικονομικού, εθνικιστικού ηγεμονισμού της.

Ο κίνδυνος είναι, πλέον, ante portas. Απαιτείται άμεση δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου των υπολοίπων Κρατών – μελών, για την απόκρουση και ανατροπή αυτών των σχεδίων, με βασικό σημείο αναφοράς την Ευρωπαϊκή δημοκρατική ολοκλήρωση και εμβάθυνση και την πρόταξη των αρχών της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της υπεράσπισης των Ευρωπαϊκών κεκτημένων της μεταπολεμικής Ευρώπης.