ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ Η’ ΤΩΝ ΛΑΩΝ;

Του Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Αυτό το διαχρονικό σύνθημα περικλείει σήμερα, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, με περιεκτικό τρόπο, το μείζον ζήτημα της πορείας και της κατεύθυνσης της Ε.Ε., αν και καταθλιπτικά, το βάρος της διάζευξης του τίτλου, πέφτει προς την πρώτη πλευρά.

Η επιχειρούμενη αλλαγή της λειτουργίας της Ε.Ε. από τον Γερμανογαλλικό άξονα, με μοναδικό σημείο αναφοράς την εξαφάνιση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, σε περίοδο, μάλιστα, σφοδρής παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού και οικονομικής ύφεσης, αποτελεί, όχι απλώς μία καταστροφική πολιτική, αλλά θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει και ασφαλή μέθοδο, για την οικονομική και κοινωνική «Ευρωπαϊκή αυτοκτονία».

Η συνέχιση «χορήγησης του ιδίου φαρμάκου», δηλαδή της πολιτικής λιτότητας, το οποίο αποτελεί και το κύριο αίτιο για την σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση στον Ευρωπαϊκό χώρο, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε πλήρη «πτωματοποίηση» των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και θα «αποστεώσει» το Ευρωπαϊκό «κεκτημένο» στο επίπεδο του Κράτους πρόνοιας και του Κράτους δικαίου. Η πολιτική αυτή της λιτότητας δεν είναι καταστρεπτική μόνο για την περιφέρεια και τον Ευρωπαϊκό Νότο, ο οποίος «φλέγεται» στην κυριολεξία, αλλά και για τον μητροπολιτικό καπιταλισμό, και ειδικότερα την Γερμανία, που αποτελεί την «κινητήριο δύναμη» γι’ αυτή την δεσποτική επιβολή, αφού, μακροπρόθεσμα, θα απωλέσει τις αγορές του Ευρωπαϊκού Νότου.

Είναι προφανές, ότι οι επιλογές αυτές του Ευρωπαϊκού «ιερατείου» και της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής «ελίτ» εκφράζουν τον σκληρό πυρήνα του χρηματοπιστωτικού τομέα, του σημερινού «καζινοκαπιταλισμού», ο οποίος, αξιοποιώντας το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης τις προηγούμενες δεκαετίες, ανέλαβε τα ηνία, στο προσκήνιο, πλέον, και της πολιτικής εξουσίας. Πρόκειται για την εκχώρηση της πολιτικής εξουσίας στον παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, τόσο στις περιοχές του πλανήτη, όπου δεν υπάρχουν πληθωριστικά ταμπού, όπως, για παράδειγμα, οι Η.Π.Α., οι οποίες, από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008, έχουν διαθέσει στις Τράπεζες, με διάφορους τρόπους, το τεράστιο ποσό των 15 τρισ. δολλαρίων, όσο και σε περιοχές, όπως η Ευρώπη, όπου, εξαιτίας της Γερμανικής αντιπληθωριστικής «εμμονής», ακολουθεί μια διαφορετική, εκ πρώτης όψεως, αντιπληθωριστική πολιτική. Πλην όμως, εάν κανένας δει την ουσία και τον πυρήνα αυτής της πολιτικής των «Μερκοζί», έχει το ίδιο περιεχόμενο, δηλαδή να σωθούν πάση θυσία και έναντι οποιουδήποτε κοινωνικού κόστους οι Τράπεζες.

Είναι τέτοια η εκχώρηση της πολιτικής εξουσίας στο τραπεζικό σύστημα, το οποίο, πλέον, απαιτεί, για την πληρωμή του δημοσίου χρέους, που δημιουργήθηκε σε μεγάλο βαθμό, προκειμένου να αποσοβηθεί η χρεοκοπία του, μετά την κατάρρευση των μητροπολιτικών «φουσκών» στις Η.Π.Α. (περίπου 3 τρισ. ευρώ θα διατεθούν, για τον λόγο αυτό, στις Τράπεζες), όχι μόνο χρήμα, αλλά και σε είδος, δηλαδή τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των εθνικών πόρων, δηλαδή κάθε τι, που δημιουργεί κάποιο πλεόνασμα στην οικονομία των Χωρών. Πρόκειται, πραγματικά, για μια διαστροφική πολιτική σύλληψη και πρακτική, την οποία υπηρετεί με πάθος «καλόγηρου» η σημερινή θλιβερή Ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία.

Και αυτό γιατί, ακόμα και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφύγει την διάσπαση, το αποτέλεσμα αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, δηλαδή η εξόφληση μέχρι κεραίας όλων των τοκογλυφικών δανείων στους παγκόσμιους κερδοσκόπους και πιστωτές, είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει τραγικά αποτελέσματα στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά και στην καθ’ αυτή εξυπηρέτηση του χρέους.

Συνεπώς, παρά τη σημερινή διαλυτική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η λύση του προβλήματος είναι να ενισχυθεί η διάζευξη του άρθρου αυτού προς το δεύτερο μέρος. Τίποτα δεν έχει χαθεί. Η αυτοκαταστροφική πολιτική του Ευρωπαϊκού «ιερατείου», αλλά και η είσοδος του παγκόσμιου καπιταλισμού στην φάση, που αυτός έχει καταστεί ανεξέλεγκτος και επικίνδυνος για την ανθρωπότητα, η «δαμόκλειος σπάθη», που επιβάλλεται στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες από τους διεθνείς κερδοσκόπους, οι οποίες, αρχής γενομένης από τον Ευρωπαϊκό Νότο και την Ελλάδα, μετατρέπονται σε «κοινωνίες του 1/3», οδηγούν, αντικειμενικά, στην ριζοσπαστικοποίηση αυτών. Απ’ αυτό το πλαίσιο, μπορεί να προκύψει ένα ισχυρό Ευρωπαϊκό προοδευτικό λαϊκό κίνημα, που θα επιβάλει, αφενός, μία σύγχρονη «σεισάχθεια», με διαγραφή όλων των Ευρωπαϊκών χρεών (εκδίδοντας ευρωομόλογα ή τυπώνοντας αντίστοιχο χρήμα) και, αφετέρου, θα θέσει τις βάσεις για μια άλλη ανάπτυξη, υπέρ των Λαών και όχι των Τραπεζών.