«ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΣΜΟΣ»

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ιδιαίτερη αίσθηση δημιούργησε, παρά την προσπάθεια υποβάθμισής του, το δημοσίευμα του έγκυρου Γερμανικού περιοδικού «SPIEGEL», ότι οι καταθέσεις Ελλήνων στις Ελβετικές Τράπεζες φθάνουν τα 600 δισ. ευρώ!!! Ποσό, που ανέρχεται στο διπλάσιο σχεδόν του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, η οποία βρίσκεται υπό οικονομική «κηδεμονία», λόγω της «χρεωκοπίας» της, η, δε, πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού οδηγείται ραγδαία σε καθεστώς φτώχειας και περιθωριοποίησης.

Η παραπάνω αναφορά, ανεξάρτητα αν είναι επακριβής, ως προς το γιγαντιαίο του ποσού, καταδεικνύει την βαθειά οικονομική και κοινωνική κρίση του πολιτικοοικονομικού συστήματος της Ελλάδας, το οποίο χαρακτηρίζεται από έντονες στρεβλώσεις, σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς, με κυρίαρχη διάσταση την καταλήστευση του τόπου, από αδηφάγα και άνομα συμφέροντα, τα οποία, μάλιστα, αποτελούν την οικονομική «ελίτ» του τόπου και των ιδιοτελών παρασιτικών στρωμάτων, τα οποία κινούνται και «σιτίζονται» γύρω απ’ αυτήν. Από τα στρώματα, δε, αυτά, τα οποία αποτελούν την ηγετική κοινωνικοπολιτική ομάδα σε όλα τα επίπεδα στην Ελλάδα, απουσιάζει κάθε ίχνος εθνικής συνείδησης και πατριωτισμού.

Αντικειμενικά, το καπιταλιστικό σύστημα είναι κατεξοχήν εκμεταλλευτικό, αφού οι κατέχοντες τα μέσα παραγωγής και το χρηματοπιστωτικό σύστημα κερδοσκοπούν σε βάρος των εργαζομένων, προς ίδιον όφελος. Ιδιαίτερα η κατάσταση αυτή λαμβάνει πιο ακραίες και άνισες μορφές, στα περιφερειακά μεταπρατικά καπιταλιστικά συστήματα, όπως το Ελληνικό, όπου η τοπική μεταπρατική οικονομική ολιγαρχία, έχοντας ως «ομπρέλα» το Κράτος και τους ενδιάμεσους θεσμούς, επιδίδεται στην καταλήστευση των πόρων, χωρίς, καμία τιμωρία και έλεγχο.

Κεντρικό ρόλο σ’ αυτό έχει το τραπεζικό σύστημα, το οποίο, διαχρονικά, δρούσε κατά βάση κερδοσκοπικά, με ιδιαίτερα σκληρούς όρους ως προς την διαφύλαξη των κερδών του (δυσκολία χρηματοδότησης σε επιχειρήσεις, τεράστια διαφορά επιτοκίου χορηγήσεων και καταθέσεων, πανωτόκια κ.λπ.), με αποκορύφωμα την περίοδο της ένταξης της Χώρας στον σκληρό πυρήνα του Ευρώ, όπου η εκχώρηση της δημοσιονομικής πολιτικής υποκαταστάθηκε, με αφορμή και την κρίση του παγκόσμιου καζινοκαπιταλισμού, από την μεσολάβηση των Τραπεζών, μέσω της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, για την χρηματοδότηση των προκλητικών σπαταλών του αδηφάγου Ελληνικού δημοσίου και των τεράστιων οικονομικών σκανδάλων, από την αποτυχημένη πολιτική εξουσία της Χώρας. Και όλα αυτά, με τεράστια κέρδη του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αφού, επί χρόνια, δανείζονταν με 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και, στη συνέχεια, δάνειζαν το Ελληνικό δημόσιο, για την κάλυψη των αναγκών του, με 4 – 5% επιτόκιο, σωρεύοντας, επί πολλά χρόνια, προκλητικά υπερκέρδη, χωρίς, μάλιστα, κανέναν υγιή παραγωγικό προσανατολισμό της Ελλάδας.

Η αναφορά αυτή του «SPIEGEL», για το τεράστιο ποσό των καταθέσεων στην Ελβετία από Έλληνες της μεταπρατικής οικονομικής ολιγαρχίας, δείχνει ξεκάθαρα ότι, το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους αντιστοιχεί στις ρεμούλες, τις μίζες, τις υπερκοστολογήσεις και τις πάσης φύσεως «λαμογιές» όλων αυτών που ανήκουν στο λεγόμενο ιδιοτελές τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, δηλαδή την διαχρονική μεταπρατική οικονομική ολιγαρχία και τα στρώματα που ευνοήθηκαν, μέσω των ιδιότυπων σχέσεών τους με το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης.

Αυτοί είναι, που λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο και τα δημόσια ταμεία, σωρεύοντας ατομικό προκλητικό πλούτο, που δεν αντιστοιχεί, σε καμιά περίπτωση, στην εργασία τους και στην όποια παραγωγική εργασία εμφάνισαν, ερήμην, φυσικά, της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, η ευθύνη του οποίου αφορά την ανοχή του απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα και στην δημιουργία ενός ισχυρού κλεπτοκρατικού συστήματος, που κατέστρεψε την Χώρα και το μέλλον του Λαού της.

Και, ενώ έχουμε οδηγηθεί στον «πάτο του βαρελιού», ουδείς πραγματικά υπεύθυνος τιμωρείται ή αγγίζεται ποινικά ή και οικονομικά, αποτελώντας, έτσι, η ιδιότυπη και πρωτοφανής αυτή ατιμωρησία, τον βασικότερο παράγοντα της βαρύτατης «γάγγραινας» του πολιτικού εποικοδομήματος στο νόθο περιφερειακό καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο σήμερα έχει μετατραπεί σε απειλή για τη ζωή και την καθημερινότητα της πλειοψηφίας των Ελλήνων και των ευρύτερων εθνικών συμφερόντων, αφού η σημερινή σφοδρή σοβούσα οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα και απότοκος της λεηλασίας του δημοσίου πλούτου από ένα μικρό ιδιοτελές τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας, το οποίο και σήμερα βρίσκεται στο απυρόβλητο.