ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ «ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΣ»

ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ «ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟΣ»

 Γεωργίου Παπασίμου Δικηγόρου

Η Ελλάδα βρίσκεται «στο κρεβάτι του Προκρούστη» εδώ και 3 περίπου χρόνια. Μέσω των μνημονίων, επιχειρούνται στο «σώμα» της, λεπτές, αλλά επώδυνες «χειρουργικές επεμβάσεις», που αφορούν όλο το πλέγμα των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και εγγυήσεων, που κατακτήθηκαν μεταπολεμικά και, κυρίως, το μέλλον της, που διαγράφεται «θολό».

Το βασανιστικό ερώτημα, όμως, είναι, γιατί αυτή η δογματική εμμονή στην διάλυση του κοινωνικού ιστού της Χώρας, αλλά και του όποιου παραγωγικού μηχανισμού της, χωρίς κανένα αναπτυξιακό αντίβαρο, που οδηγεί μαθηματικά στον «ακρωτηριασμό» της.

Στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο «Θανατηφόρα λάθη», αναδείχθηκε η παραδοχή από τα επίσημα χείλη του επικεφαλής οικονομολόγου του Δ.Ν.Τ., Ολιβιέ Μπλανσάρ, στην Σύνοδο του Τόκιο, ότι η σκληρή δημοσιονομική πολιτική λιτότητας ως «θεραπεία» δεν έχει κανένα θετικό οικονομικό αποτέλεσμα, αφού διογκώνει δραματικά την οικονομική ύφεση, με συνέπεια, αφενός, την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας μέσω του «σοκ» της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης και, αφετέρου, την δημιουργία κοινωνικών «ερειπίων» και την συντριβή της κοινωνικής ισορροπίας, που «βυθίζεται στο σκοτάδι», μέσω του «θανατηφόρου δηλητηρίου», που δέχεται.

Την ώρα, που ο παραπάνω επικεφαλής οικονομολόγος του Δ.Ν.Τ. έκανε λόγο ευθέως για το «mea culpa» του Δ.Ν.Τ., ως προς την κεντρική νεοφιλελεύθερη αντίληψή του περί βίαιης εσωτερικής υποτίμησης της οικονομίας, ιδιαίτερα σε Χώρες σαν την Ελλάδα, που είναι μέλη ενός ισχυρού αποθεματικού νομίσματος, όπως το Ευρώ, ο εδώ εκπρόσωπος του Δ.Ν.Τ. στην Τρόϊκα, κ. Τόμσεν, «εκπέμπει στο ακριβώς αντίθετο σήμα», εμφανιζόμενος ως άτεγκτος και σκληροπυρηνικός, ακόμα και στα εργασιακά θέματα. Μετά την οικονομική συντριβή των πολλών από τις συνεχείς και δραστικές οικονομικές «αφαιμάξεις», επιχειρείται η επιστροφή και στον εργασιακό «Μεσαίωνα», μέσω της κατάργησης όλων των εργασιακών δικαιωμάτων, που συνιστούν και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις του «Ευρωπαϊκού κεκτημένου», το οποίο, ολοένα και περισσότερο, αποτελεί «μακρινό παρελθόν». Αυτό, μάλιστα, που εντυπωσιάζει, αλλά και οργίζει, είναι το γεγονός ότι, από τα επίσημα στοιχεία των διεθνών Οργανισμών, αποδεικνύεται, ότι η Ελλάδα είναι στην προτελευταία θέση, από πλευράς κόστους εργασίας, εν σχέσει με την επίπτωση αυτού στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η οποία είναι, όντως, τραγική, πρωτίστως όμως, λόγω της αποβιομηχάνισης της Χώρας και της διάλυσης του παραγωγικού της μηχανισμού, από την «προδοτική» παρασιτική οικονομική ολιγαρχία της και το ανεπαρκές και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό, που την κυβέρνησε καθ’ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευση, δημιουργώντας ένα αμίμητο, για τον χώρο της Ευρώπης, κλεπτοκρατικό σύστημα.

Η απάντηση, συνεπώς, στο ερώτημα, γιατί, παρά τις δημόσιες ομολογίες, πλέον, των υπευθύνων του Δ.Ν.Τ., ότι η δημοσιονομική ισοπέδωση δεν έχει ούτε, καν, τα οικονομικά αποτελέσματα απ’ αυτό, ως θεματοφύλακα του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, επιχειρείται αυτός ο συνεχής «ακρωτηριασμός» της Ελλάδας, μπορεί να δοθεί προς δύο κατευθύνσεις: Αφενός, η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως το παγκόσμιο «πειραματόζωο», ως Χώρα Ευρωπαϊκή, στην οποία επιχειρείται η συντριβή οποιωνδήποτε μορφών Κράτους Δικαίου και Κράτους Πρόνοιας, προς όφελος των διεθνών «τοκογλύφων», στην χορηγία των οποίων «φιγουράρει» και η ηγέτιδα οικονομική Ευρωπαϊκή δύναμη Γερμανία, η οποία, μέσω της «τοκογλυφίας» του δανεισμού, μόνο από την περίπτωση της Ελλάδας την τελευταία τριετία, υπολογίζεται ότι έχει κερδίσει άνω από 60 δις ευρώ (!!!), αντισταθμίζοντας, έτσι, τις απώλειες από τις εξαγωγές της προς την Χώρα μας. Αφετέρου, η σκληρότητα, η επιθετικότητα και η κυνικότητα των μέτρων σε βάρος στοιχειωδών δικαιωμάτων του Λαού, που πλήττουν την άμεση επιβίωσή του, οφείλεται στο γεγονός, ότι η ντόπια παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και το διεφθαρμένο και ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό, που αναπτύχθηκε μέσα από την στρεβλή «κομματοκρατία» της Μεταπολίτευσης, έχουν παραδώσει τα πάντα και είναι έτοιμοι να παραδώσουν τα πάντα, προκειμένου να εξασφαλίσουν την διατήρηση των προνομίων τους, μέσω της βοήθειας των ξένων «πλατών», αδιαφορώντας αν, έτσι, «ανοίγουν την πόρτα» του «ακρωτηριασμού» της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, αλλά και της ίδιας της Χώρας, η οποία βρίσκεται σε μια ιδιαιτέρως ασταθή περιοχή του πλανήτη και με ανοιχτά εθνικά θέματα.