«ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ» Η’ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

«ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ» Η’ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Του Γεωργίου ΠαπασίμουΔικηγόρου

Είναι βέβαιο ότι, εάν το 594 π.Χ. ο Σόλων δεν νομοθετούσε τον περίφημο νόμο περί «σεισάχθειας», δηλαδή του δραστικού «κουρέματος» των χρεών των Αθηναίων, δεν θα υπήρχε το πλαίσιο ανάπτυξης της μετέπειτα Αθηναϊκής Δημοκρατίας, που αποτελεί, μέχρι σήμερα, αξεπέραστη μορφή πολιτικής διακυβέρνησης, με άμεση συμμετοχή όλων των πολιτών στα κοινά και την κορυφαία περίοδο στην Ιστορία της ανθρωπότητας, ως προς τον ανυπέρβλητο πολιτισμό και την πνευματικότητα, που δημιούργησε.

Είναι, επίσης, βέβαιο ότι, εάν, αντίστοιχα, δεν υπήρχε η γιγαντιαία «σεισάχθεια» των υποχρεώσεων της μεταπολεμικής Γερμανίας, που αιματοκύλισε τον κόσμο, υπό την προστασία των Η.Π.Α., αυτή δεν θα μπορούσε να μετεξελιχθεί στην σημερινή ηγέτιδα οικονομική δύναμη στην Ευρώπη.

Χαρακτηριστική, τέλος, πρόσφατη εφαρμογή «σεισάχθειας», με άκρως θετικά αποτελέσματα, αποτελεί η Ισλανδία, στην οποία, η πολιτική ηγεσία της, μετά την χρεοκοπία της, προχώρησε σε γενναίο «κούρεμα» όλων των ιδιωτικών εσωτερικών δανείων, σε ποσοστό 30 – 70% του κεφαλαίου μετά των αντίστοιχων τόκων, με αποτέλεσμα, η Χώρα αυτή να έχει αρχίσει να «στέκεται και πάλι στα πόδια της» και η κοινωνία της να ξαναβρίσκει την συνοχή και την αξιοπρέπειά της.

Σε μία τέτοια, αντίστοιχη, εξαιρετική κατάσταση «ομηρίας του χρέους», βρίσκεται συνολικά η Ευρωζώνη, και ιδιαίτερα οι Χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, που, στην κυριολεξία, «φλέγονται», με προεξάρχουσα την Ελλάδα, από τις ολέθριες μνημονιακές πολιτικές απάνθρωπης λιτότητας, που κινούνται ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, από την πολιτική, που θα έδινε την λύση στην Ευρωπαϊκή κρίση.

Δηλαδή, την εφαρμογή μιας σύγχρονης Ευρωπαϊκής «σεισάχθειας», που θα κινούνταν στους κάτωθι πυλώνες: Πρώτον, την διαγραφή όλων των σημερινών χρεών των Ευρωπαϊκών Χωρών, με εκτύπωση χρήματος αντίστοιχων ποσών ή ευρωομολόγων. Δεύτερον, την χορήγηση επιπλέον αντίστοιχων ποσών, για ισχυρές αναπτυξιακές δράσεις στα Κράτη – μέλη, με αυστηρή επιλογή επενδύσεων στα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε Κράτους – μέλους. Τρίτον, την δημιουργία Ευρωπαϊκών θεσμών πλήρους διαφάνειας, ως προς την χορήγηση αυτών των αναπτυξιακών πόρων σε κάθε Κράτος – μέλος. Είναι βέβαιο, ότι μία τέτοια πρωτοπόρα, οραματική και ριζοσπαστική πολιτική, θα μπορούσε να ανατρέψει άμεσα την σημερινή προδιαγεγραμμένη διαλυτική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρώ και να δώσει υπόσταση στο όραμα της «Ευρώπης των Λαών».

Ειδικότερα στην Ελλάδα, που έχει μετατραπεί σε παγκόσμιο «πειραματόζωο» του μνημονιακού «Προκρούστη», εξελισσόμενη σε ιδιότυπη «αποικία χρέους», με καθημερινή διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και «ωρίμανση» σοβαρών κινδύνων στα εθνικά της θέματα, απαιτείται η άμεση θεσμοθέτηση γενναίου «κουρέματος» του εσωτερικού χρέους των, υπό την «δαμόκλειο σπάθη» του τραπεζικού συστήματος, νοικοκυριών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τόσο για λόγους στοιχειώδους κοινωνικής δικαιοσύνης, όσο και για λόγους οικονομικούς, αλλά και εθνικούς.

Από το 2008 έως σήμερα, συνυπολογίζοντας και αυτά, που θα δοθούν για την ανακεφαλαιοποίηση, τα κεφάλαια και οι εγγυήσεις του δημοσίου, που διοχετεύθηκαν στο τραπεζικό σύστημα, ξεπερνούν τα 200 δις ευρώ. Από αυτά τα κολοσσιαία κεφάλαια, σχεδόν τίποτα δεν διοχετεύθηκε για ρευστότητα στην πραγματική οικονομία. Αλλά και κατά την προηγούμενη περίοδο της εικονικής «ευημερίας», μετά την ένταξη της Χώρας στο Ευρώ, το τραπεζικό κεφάλαιο δανείζονταν τεράστια ποσά από την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με επιτόκιο 1% και, στην συνέχεια, χρηματοδοτούσε το Ελληνικό δημόσιο με επιτόκιο 5%, αποκομίζοντας, έτσι, τεράστια και ανέξοδα κέρδη, που μετατράπηκαν, κατά μεγάλο μέρος, σε προσωπική περιουσία της παρασιτικής οικονομικής «ελίτ». Την ίδια περίοδο, αποτέλεσε και τον «δούρειο ίππο» της ιδιότυπης κοινωνικής «αιχμαλωσίας» μεγάλου τμήματος του πληθυσμού, στο οποίο χορήγησε, αφειδώς και χωρίς κανέναν τραπεζικό έλεγχο, δάνεια, κερδίζοντας πολλαπλώς, τόσο από τον ληστρικό τοκογλυφικό τόκο, ο οποίος στις πιστωτικές κάρτες και τα καταναλωτικά δάνεια έφθασε έως και στο ασύλληπτο τοκογλυφικό ποσοστό 15-20%, όσο και από το ότι η δανειακή αυτή επεκτατική πολιτική χρησιμοποιούνταν απ’ αυτές, προκειμένου να λαμβάνει μεγάλα χαμηλότοκα δάνεια, ως δείγμα οικονομικής επέκτασης και ευρωστίας.

Μέσα σε αυτό το τοπίο της τρομερής οικονομικής ύφεσης, της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και της «δαμόκλειας σπάθης» επάνω στα Ελληνικά νοικοκυριά, τα οποία αδυνατούν, στην κυριολεξία, να επιβιώσουν, απαιτείται, ως στοιχειώδης μηχανισμός κοινωνικής «ανακούφισης», αλλά και «παροχής οξυγόνου» στην πραγματική οικονομία, η εσωτερική «σεισάχθεια», με γενναίο «κούρεμα» των δανείων των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κατά το Ισλανδικό πρότυπο, σε ποσοστό 30 – 70%, ανάλογα με την οικονομική δύναμη του καθενός, πριν επέλθει ανθρωπιστική κρίση.