«ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ «ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ» Του Γ.Παπασίμου

«ΜΙΘΡΙΔΑΤΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ

«ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ»

 

Του Γεωργίου Παπασίμου

Site: http://www.gpapasimos.gr/Twitter: @PapasimosG

Ο τελευταίος βασιλιάς του Πόντου, ο Μιθριδάτης ο ΣΤ’ (132 – 63 π.Χ.), επειδή φοβόταν μήπως τον δηλητηριάσουν, δηλητηρίαζε περιοδικά ο ίδιος τον εαυτό του με μικρές, μη θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου. Ο ίδιος αντιστάθηκε στον Ρωμαίο Πομπήιο, προσπαθώντας να διαφυλάξει τα κεκτημένα του Ελληνιστικού του βασιλείου στον Πόντο, αλλά ηττήθηκε. Μετά την ήττα, για να μην πέσει στα χέρια του Πομπήιου και των στρατιωτών του, θέλησε να αυτοκτονήσει. Δεν τα κατάφερε όμως, γιατί ο οργανισμός του είχε, ήδη, εθιστεί στο δηλητήριο. Σημειολογικά, «μιθριδατισμός» σημαίνει, ότι έχουμε εξοικειωθεί σε κάθε λογής ανεπιθύμητη κατάσταση και παύουμε να αντιδρούμε σ’ αυτήν, αποδεχόμενοι πράγματα, που προηγουμένως θεωρούσαμε ιδιαίτερα επικίνδυνα και μη αποδεκτά.

Εξετάζοντας κανείς ολιστικά την τραγωδία της Ελλάδος και την χρεοκοπία της, την σκληρή μνημονιακή κηδεμονία και την σε παγκόσμιο επίπεδο «πρωτοτυπία» της δεκαετούς συνεχούς ύφεσης, θα πρέπει να εντρυφήσει στην συμπεριφορά της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία εμφάνισε στοιχεία έντονου «μιθριδατισμού» κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Ειδικότερα, αυτό το φαινόμενο έγινε έντονο κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, όταν οι «ρωγμές» του πολιτικού εποικοδομήματος με τη γιγάντωση της διαφθοράς και της διαπλοκής παντού σε όλους τους θεσμούς και την πλήρη ατιμωρησία του υπεύθυνου πολιτικού προσωπικού, σε συνδυασμό με την «λεηλασία» του εθνικού πλούτου από την «παρασιτική» οικονομική ολιγαρχία, θα έπρεπε να προκαλέσουν την έντονη κοινωνική αντίδραση, τουλάχιστον κατά τις εκλογικές διαδικασίες. Αντίθετα, διαδέχονταν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ η μία την άλλη με τεράστια ποσοστά. Η μη έγκαιρη αντίδραση ειχε ως αποτέλεσμα την πλήρη σήψη των πάντων , την χρεοκοπία και την μνημονιακή κηδεμονία, η οποία, ναι μεν, διέλυσε την προηγούμενη απαράδεκτη δικομματική κατάσταση σε κοινωνικό επίπεδο, χωρίς όμως να επέλθει η οφειλόμενη κοινωνική συμμετοχή για την δημιουργία ενός μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου υπέρβασης και συντριβής της θανατηφόρου ολιγαρχικής κομματοκρατίας.

To φαινόμενο του μιθριδατισμού οφείλεται στην ιδιότυπη κοινωνική ρευστότητα του «νόθου» περιφερειακού καπιταλιστικού Ελληνικού σχηματισμού, που έχει ως αποτέλεσμα την περιορισμένης ισχύος εργατική τάξη, την πολυπληθή αγροτική τάξη, αλλά χωρίς αυτόνομη και ισχυρή συνδικαλιστική εκπροσώπηση, με συνέπεια την εύκολη και πλήρη χειραγώγησή της, την ύπαρξη μεγάλων μικροαστικών στρωμάτων (μικρομεσαίοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες κ.λπ.), σε συνδυασμό με την έλλειψη αστικής τάξης με εθνικά χαρακτηριστικά, κατά την έννοια των Δυτικών ισχυρών καπιταλιστικών Χωρών και στην θέση αυτής την ύπαρξη μιας «παρασιτικής» οικονομικής ολιγαρχίας, με έντονα τα στοιχεία της «αρπαχτής» και του «μαυραγοριτισμού».

Στα παραπάνω προβλήματα πρέπει να συνυπολογισθεί και ο πραγματικός χαρακτήρας των Ελληνικών κομμάτων, που έχουν ως κυρίαρχη αντίληψη την εκποίηση και εγκόλπωση του Κράτους ως «λάφυρο». Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής στρέβλωσης, είναι η μετατροπή του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, σε ιδιότυπο αυτοτελές «παρασιτικό» σώμα, που μαζί με την «παρασιτική» οικονομική ολιγαρχία, «λυμαίνονται» το εθνικό πλεόνασμα, το οποίο, μάλιστα, δεν προέρχεται από παραγόμενο εθνικό πλούτο, αλλά από εξωτερικό δανεισμό !!!

Οι συνθήκες αυτές και η παραπάνω κοινωνική διάρθρωση, σε συνδυασμό με την ένταξη των πολιτών στα κόμματα, τα οποία ποτέ δεν έλαβαν δημοκρατικά εσωτερικά χαρακτηριστικά, αλλά μετατράπηκαν σε ολιγαρχικού τύπου οργανώσεις, αναπαράγοντας συγκεκριμένα συμφέροντα και συγκεκριμένους συσχετισμούς, αποτέλεσαν την αιτία ευδοκίμησης του φαινομένου του «μιθριδατισμού» στην Ελλάδα, που συνεχίζει έως σήμερα να είναι ισχυρός, αφού η διάψευση των ελπίδων από την κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. και η «γιγάντωση» του μνημονιακού «Φρανκενστάιν», ενώ, αντικειμενικά, θα περίμενε κανείς, ότι θα προκαλούσε καταλυτική κοινωνική αντίδραση, αυτό δεν έγινε έως τώρα, όπου παρατηρείται «άπνοια», που οφείλεται στην «διαπαιδαγώγηση» της Ελληνικής κοινωνίας στην ανοχή, εξοικείωση και αποδοχή πραγμάτων, που θεωρούνταν ανεπίτρεπτα και επικίνδυνα.

Μόνο όταν θα «αποβάλει από τον οργανισμό της» η Ελληνική κοινωνία, και ιδιαίτερα οι τάξεις και τα στρώματα, που «συντρίβονται» από τον μνημονιακό «Φρανκενστάιν», τις «τμηματικές δόσεις του δηλητηρίου» και την «ανοσία» της απέναντι στην διάλυση της Χώρας, των ονείρων, της αξιοπρέπειας και των στοιχειωδών δικαιωμάτων, τότε και μόνο τότε θα υπάρξει αλλαγή σελίδας για την Ελλάδα, με την δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, προοδευτικού και ορθολογικού, με πολιτικό προσωπικό, που δεν θα «σιτίζεται» από το Κράτος και που θα παραιτηθεί εκ προοιμίου από τα προνόμια και την ατιμωρησία.